Małe rybonukleoproteiny jądrowe (lub snRNPs) tworzą funkcjonalny splicing na pre‑mRNA i katalizują splicing.

a.” U ” RNA i powiązane białka. Małe jądrowe RNA (snRNA) mają około 100 do 300 NTS długości i mogą być tak obfite, jak 105 do 106 cząsteczek na komórkę. Są one nazywane U, po którym następuje liczba całkowita. Główne z nich zaangażowane w splicing to U1, U2, U4 / U6 i U5 snRNA. Są konserwowane od drożdży do ludzi., SnRNA są związane z białkami, tworząc małe cząsteczki rybonukleoprotein jądrowych, lub snRNPs. SnRNPs są nazwane dla snRNA, które zawierają, stąd główne zaangażowane w splicing są U1, U2, U4/U6, U5 snRNPs.

jedną z klas białek wspólnych dla wielu snrnp są białka Sm. Istnieje 7 białek Sm, zwanych B / B', D1, D2, D3, E, F, G. każde białko Sm ma podobną strukturę 3-D, składającą się z helisy alfa, a następnie 5 nici beta. Białka Sm oddziałują za pośrednictwem nici beta i mogą tworzyć krąg wokół RNA.,

rysunek 3.3.17). Prawy panel pokazuje interakcje białek Sm poprzez ich beta-nici, aby pierścień z wewnętrzną częścią wystarczająco dużą, aby otaczać cząsteczkę RNA. Od Angus I. Lamond (1999) Nature 397, 655-656 ” RNA splicing: Running rings around RNA.”

szczególna Sekwencja wspólna dla wielu snRNA jest rozpoznawana przez białka Sm i nazywana jest „motywem SM RNA”.

b. stosowanie przeciwciał u pacjentów z SLE., Kilka wspólnych snrnp są rozpoznawane przez serum autoimmunologiczne o nazwie anty-Sm, początkowo generowane przez pacjentów z chorobą autoimmunologiczną toczeń rumieniowaty układowy. Jednym z krytycznych wczesnych eksperymentów pokazujących znaczenie snRNPs w splicingu była demonstracja, że antysurowice anty-Sm są silnym inhibitorem w reakcjach witrosplicingu. W związku z tym cele antysurowice, czyli białka Sm w snRNPs, są potrzebne do splicingu.

c. snRNPs montują się na pre-mRNA, tworząc duży kompleks białko-RNA zwany spliceosomem (rysunek 3.3.17)., Kataliza splicingu zachodzi w obrębie spliceosomu. Ostatnie badania potwierdzają hipotezę, że składniki snRNA spliceosomu faktycznie katalizują splicing, dostarczając innego przykładu rybozymów.

rysunek 3.3.17. Zespół spliceosomu i kataliza

d. U1 snRNP: wiąże się z miejscem splotu 5′, A U1 RNA tworzy strukturę sparowaną z miejscem splotu 5′.

e. U2 snRNP: wiąże się z punktem rozgałęzienia i tworzy krótki duplex RNA-RNA., Ten etap wymaga czynnika pomocniczego (U2AF) i hydrolizy ATP i zobowiązuje pre-mRNA do szlaku splicingu.

f. U5 snRNP plus U4, U6 snRNP teraz bind do montażu funkcjonalnego spliceosomu. Dowody wskazują, że U4 snRNP dysocjuje z U6 snRNP w spliceosomie. Pozwala to U6 RNA na tworzenie nowych struktur sparowanych z zasadą U2 RNA i pre-mRNA, które katalizują reakcję transestryfikacji (transfery fosfoestrowe)., Jednym z modeli jest to, że U6 RNA paruje z miejscem splotu 5′ i z RNA U2 (który sam jest sparowany z punktem rozgałęzienia), doprowadzając tym samym punkt rozgałęzienia do miejsca splotu 5′. U5 RNA może służyć do utrzymywania blisko siebie końców połączonych egzonów.

Articles

Dodaj komentarz

Twój adres email nie zostanie opublikowany. Pola, których wypełnienie jest wymagane, są oznaczone symbolem *