Małe rybonukleoproteiny jądrowe (lub snRNPs) tworzą funkcjonalny splicing na pre‑mRNA i katalizują splicing.
a.” U ” RNA i powiązane białka. Małe jądrowe RNA (snRNA) mają około 100 do 300 NTS długości i mogą być tak obfite, jak 105 do 106 cząsteczek na komórkę. Są one nazywane U, po którym następuje liczba całkowita. Główne z nich zaangażowane w splicing to U1, U2, U4 / U6 i U5 snRNA. Są konserwowane od drożdży do ludzi., SnRNA są związane z białkami, tworząc małe cząsteczki rybonukleoprotein jądrowych, lub snRNPs. SnRNPs są nazwane dla snRNA, które zawierają, stąd główne zaangażowane w splicing są U1, U2, U4/U6, U5 snRNPs.
jedną z klas białek wspólnych dla wielu snrnp są białka Sm. Istnieje 7 białek Sm, zwanych B / B', D1, D2, D3, E, F, G. każde białko Sm ma podobną strukturę 3-D, składającą się z helisy alfa, a następnie 5 nici beta. Białka Sm oddziałują za pośrednictwem nici beta i mogą tworzyć krąg wokół RNA.,
szczególna Sekwencja wspólna dla wielu snRNA jest rozpoznawana przez białka Sm i nazywana jest „motywem SM RNA”.
b. stosowanie przeciwciał u pacjentów z SLE., Kilka wspólnych snrnp są rozpoznawane przez serum autoimmunologiczne o nazwie anty-Sm, początkowo generowane przez pacjentów z chorobą autoimmunologiczną toczeń rumieniowaty układowy. Jednym z krytycznych wczesnych eksperymentów pokazujących znaczenie snRNPs w splicingu była demonstracja, że antysurowice anty-Sm są silnym inhibitorem w reakcjach witrosplicingu. W związku z tym cele antysurowice, czyli białka Sm w snRNPs, są potrzebne do splicingu.
c. snRNPs montują się na pre-mRNA, tworząc duży kompleks białko-RNA zwany spliceosomem (rysunek 3.3.17)., Kataliza splicingu zachodzi w obrębie spliceosomu. Ostatnie badania potwierdzają hipotezę, że składniki snRNA spliceosomu faktycznie katalizują splicing, dostarczając innego przykładu rybozymów.
d. U1 snRNP: wiąże się z miejscem splotu 5′, A U1 RNA tworzy strukturę sparowaną z miejscem splotu 5′.
e. U2 snRNP: wiąże się z punktem rozgałęzienia i tworzy krótki duplex RNA-RNA., Ten etap wymaga czynnika pomocniczego (U2AF) i hydrolizy ATP i zobowiązuje pre-mRNA do szlaku splicingu.
f. U5 snRNP plus U4, U6 snRNP teraz bind do montażu funkcjonalnego spliceosomu. Dowody wskazują, że U4 snRNP dysocjuje z U6 snRNP w spliceosomie. Pozwala to U6 RNA na tworzenie nowych struktur sparowanych z zasadą U2 RNA i pre-mRNA, które katalizują reakcję transestryfikacji (transfery fosfoestrowe)., Jednym z modeli jest to, że U6 RNA paruje z miejscem splotu 5′ i z RNA U2 (który sam jest sparowany z punktem rozgałęzienia), doprowadzając tym samym punkt rozgałęzienia do miejsca splotu 5′. U5 RNA może służyć do utrzymywania blisko siebie końców połączonych egzonów.