aliancka inwazja na Sycylię (9 lipca–17 sierpnia 1943), wydarzenie II Wojny Światowej. Inwazja brytyjsko-amerykańska i zdobycie Sycylii były ważnym krokiem w kampanii we Włoszech, chociaż alianci byli winni, nie uniemożliwiając osiom pomyślnej ewakuacji ich najlepszych dywizji z wyspy, aby kontynuować walkę obronną na kontynencie.,
podczas gdy Brytyjczycy chcieli kontynuować ofensywę przeciwko Włochom po zajęciu Tunezji przez aliantów, ich amerykańscy partnerzy byli mniej entuzjastyczni, ale Brytyjczycy zwyciężyli., Inwazja na Sycylię, pierwsza część planu, była ogromnym przedsięwzięciem-w Europie, drugim po D—Day-z udziałem 2600 alianckich okrętów i trwałym wsparciem lotniczym. Siły inwazyjne składały się z dwóch armii—amerykańskiej siódmej armii i brytyjskiej Ósmej Armii—i po zejściu na ląd alianci naciskali do przodu, próbując zniszczyć i przejąć jednostki osi na wyspie. Nieliczne oddziały niemieckie na Sycylii zostały szybko wzmocnione do czterech elitarnych dywizji, wraz ze znaczną siłą włoską., Dowodzeni przez feldmarszałka Alberta Kesselringa Niemcy umiejętnie wykorzystali górzysty teren wyspy do przeprowadzenia skutecznej operacji opóźniającej. Alianci, zwłaszcza Brytyjczycy, postępowali ostrożnie przeciwko Niemcom. Mimo że Hitler nalegał, aby Sycylia była utrzymywana za wszelką cenę, Kesselring szybko zdał sobie sprawę, że musi opuścić wyspę, jeśli jego Niemieckie formacje oraz ich cenna broń i sprzęt nie zostaną utracone na rzecz aliantów., W nocy z 11 na 12 sierpnia Niemcy rozpoczęli dobrze wykonane wycofanie, w wyniku którego 40 000 niemieckich i 60 000 włoskich żołnierzy przeszło na ląd z minimalnymi przeszkodami ze strony aliantów.