Aratus, (ok. 315–ok. 245 p. n. e., Macedonia), grecki poeta z Soli w Cylicji, najlepiej pamiętany za wiersz o astronomii, Phaenomena.
przebywał na dworach Antygona II Gonatasa, króla Macedonii, i Antiocha i Syrii. Phaenomena, poemat dydaktyczny w heksametrach, jest jego jedynym całkowicie zachowanym dziełem. Wiersze 1-757 zawierają prozę o astronomii Eudoksosa z Cnidusa (ok. 390–ok. 340), natomiast wiersze 758-1154 traktują znaki pogodowe i wykazują podobieństwo do De signis tempestatum Pseudo-Teofrastusa., Poemat stał się natychmiast popularny i wywołał wiele komentarzy, z których najważniejszy jest Hipparcha (ok.150 p. n. e.) i jest do dziś zachowany. W formie Phaenomena należy do szkoły Aleksandryjskiej, ale stoicyzm autora dodaje mocnej nuty powagi. Był podziwiany przez Kallimacha i cieszył się wysoką renomą wśród Rzymian. Cicero, Germanicus Julius Caesar i Avienus przetłumaczyli go; dwie ostatnie wersje i fragmenty Cycerona przetrwały., Jeden werset ze słynnej inwokacji otwierającej do Zeusa stał się jeszcze bardziej sławny, ponieważ został zacytowany w Nowym Testamencie (Dzieje Apostolskie 17: 28): „w nim bowiem żyjemy, poruszamy się i mamy naszą istotę”; jak mówili nawet niektórzy z twoich własnych poetów: „bo i my jesteśmy jego potomstwem.””