Buster Keaton, oryginalne nazwisko Joseph Frank Keaton IV, (ur. 4 października 1895 w Piqua, Kansas, USA—zm. 1 lutego 1966 w Woodland Hills, Kalifornia) – amerykański komik i reżyser filmowy, „Wielka kamienna twarz” niemego ekranu, znany ze swojej ekspresji deadpan oraz pomysłowej i często rozbudowanej komedii wizualnej.,
Keaton, syn vaudevilliansów, zasłużył na swój słynny przydomek, gdy w wieku 18 miesięcy spadł ze schodów; magik Harry Houdini podniósł nietknięte niemowlę, zwrócił się do rodziców chłopca i zachichotał: „to jakiś „buster”, który zabrało Twoje dziecko.”Joe i Myra Keaton dodali Bustera do swojego występu w wodewilu, gdy miał trzy lata. Keatonowie specjalizowali się w akrobacji knockabout, a Joe używał little Bustera jako „ludzkiego mopa”.”Buster, przyzwyczajony do robienia głupstw bez obrażeń, nauczył się śmiać w bardzo młodym wieku., Odkrył również, że „im bardziej poważnie się odwróciłem, tym większy śmiech dostałem” i w związku z tym przyjął jego znak rozpoznawczy deadpan wyrażenie.
pozostał z family act do 21 roku życia, został zatrudniony do występu solo w broadwayowskiej rewii The Passing Show z 1917 roku za pensję 250 dolarów tygodniowo. Nie udało mu się to jednak. Tuż przed rozpoczęciem prób, Buster został zaproszony do odegrania małej roli w Butcher Boy (1917), dwupłytowym filmie komediowym wyreżyserowanym przez Roscoe („Fatty”) Arbuckle ' a., Zafascynowany aspektami technicznymi i możliwościami twórczymi medium filmowego, Keaton podjął pracę dla Arbuckle ' a jako support player za tygodniową pensję w wysokości 40 dolarów. Następne dwa lata spędził ucząc się każdego aspektu komedii filmowej, bezcennego programu szkoleniowego przerwanego tylko przez służbę wojskową podczas I wojny światowej. Hojny Arbuckle nie tylko nadał Keatonowi pełny status costara, ale także z zadowoleniem przyjął udział Bustera w tworzeniu gagów i scenariuszy. W 1917 roku powstał film „The Rough House” (1917), w którym również wystąpili.,
Kiedy Arbuckle ukończył studia na kierunku Filmów Fabularnych, jego producent Joseph M. Schenck zaaranżował, że Keaton odziedziczy personel produkcyjny Fatty ' ego, a w 1920 roku Keaton uruchomił własną, dwupłytową serię z the brilliant One Week. Trzy lata później sam Keaton przeniósł się do serialu three Ages (1923). (Zagrał w filmie Saphead, ale film, w przeciwieństwie do jego późniejszych wysiłków, nie był ani wymyślony, ani dostosowany do jego talentów).
choć często nazywał swoje filmowe alter ego „Starym powolnym myślicielem”, ekranowa postać Keatona odznaczała się niezwykłą zaradnością. Ale był też fatalistą, zrezygnował z tego, że świat był przeciwko niemu. Nie marnując litości na siebie, nie spodziewał się ani nie zabiegał o sympatię ze strony publiczności. Nawet kiedy jego postać „wygrała”, nie pozwalał sobie na Luksus uśmiechu, jakby był pewien, że przed nami jeszcze więcej kłopotów., Być może dlatego, że Keaton unikał patosu Charliego Chaplina i żywiołowego optymizmu Harolda Lloyda, jego ciche cechy nigdy nie zarobiły tyle pieniędzy, co jego dwóch największych rywali w kasie. Z tych samych powodów, jednak większość milczenia Keatona przetrwała próbę czasu znacznie lepiej niż jego współcześni. Wiele z jego najlepszych gagów było równie pomysłowych, co zabawnych, zachęcając publiczność do myślenia i uśmiechu. Uwielbiał też sztuczki z kamerą, zarówno oczywiste (wielokrotne obrazy w Playhouse , chaotyczny montaż w Sherlock, Jr.), jak i subtelne., Dopiero po jego rozkwicie unikalny wkład Keatona w Ekran został w pełni doceniony. Jego amerykańska komedia wojenna the General (1927) była rozczarowaniem finansowym, kiedy została wydana, ale dziś jest uważana za arcydzieło i ukoronowanie osiągnięć Keatona.
w 1928 roku firma Keatona została podpisana z Metro-Goldwyn-Mayer, największym hollywoodzkim studiem. Jego pierwszym filmem dla tego studia był ceniony Kamerzysta (1928), ale wkrótce Keaton był na łasce armii producentów, nadzorców i scenarzystów MGM, których wysiłki na rzecz „poprawy” jego marki humoru praktycznie ją zniszczyły. Większość jego rozmów dla MGM była obarczona banalnymi fabułami, zbędnymi postaciami i zmęczonymi dowcipami., Mimo że filmy te zarabiały pieniądze, frustracja Keatona rosła i wkrótce zaczął mieć problem z piciem, którego kulminacją było jego zwolnienie z MGM w 1933 roku.
wyciągając się z dołków, spędził następne dwie dekady na odbudowie swojego życia i reputacji, grając w tanich komediach dwubiegunowych, grając drobne role ekranowe, koncertując w letnim magazynie i pracując jako scenarzysta komediowy w swoim byłym studio, MGM. Seria występów na żywo w paryskim Cirque Medrano, która rozpoczęła się w 1947 roku, doprowadziła do powrotu na pełną skalę i znacznego ożywienia zainteresowania jego cichą twórczością., Widzowie byli zachwyceni, widząc starzejący się komiks w krótkich, błyszczących rolach jako on sam w bulwarze Zachodzącego Słońca Billy ' ego Wildera (1950) i jako partner Chaplina w Limelight (1952). Fani telewizji widzieli Keatona w kilku cotygodniowych serialach i dziesiątkach reklam.
© Celebred Films Corporation
pod koniec życia miał więcej pracy, niż mógł znieść, pojawiając się we wszystkim, od szalonego, szalonego, szalonego świata (1963) do Beach Blanket Bingo (1965) do śmiesznej rzeczy, która wydarzyła się w drodze na Forum (1966), jego ostatnim filmie. W 1959 został uhonorowany specjalną nagrodą Akademii. Cztery miesiące przed śmiercią otrzymał pięciominutową owację na stojąco-najdłuższą w historii-na Festiwalu Filmowym w Wenecji., Jego autobiografia „My Wonderful World of Slapstick” (cowritten with Charles Samuels) została opublikowana w 1960 roku.