słabym ogniwem w polityce pieniężnej jest związek pieniądza jako akcji z pieniądzem w obiegu, tzw. szybkość pieniądza. Prędkość obiegu pieniądza odnosi się do częstotliwości transakcji pieniężnych w gospodarce. Jedna jednostka pieniądza służy do kilku transakcji w czasie.
ponieważ „pieniądz” nie jest terminem określonym, wymiar zasobu pieniądza zależy od definicji agregatu., Aby określić prędkość pieniądza, władze monetarne wykorzystują różne Agregaty, takie jak baza monetarna lub zasoby monetarne M1 (gotówka i depozyty) lub szersze Agregaty M2 lub M3 jako odniesienia.
w pierwszym przypadku definicja odpowiada na pytanie, jakim czynnikiem kwota pieniądza bazowego przekształca się w nominalny produkt krajowy brutto. Gdy stosuje się M1, powstaje pytanie, przez który czynnik obiegowy gotówki i depozytów mnoży się do nominalnego dochodu narodowego.,
Przeciwdziałanie prędkości może zmienić wzrost zapasów pieniędzy w skurcz lub przekształcić skurcz monetarny zapasów w ekspansję. Oczekiwania inflacyjne prowadzą do wyższego stosunku prędkości pieniądza, podczas gdy oczekiwania deflacyjne i disinflacyjne prowadzą do niższego stosunku prędkości.
częstotliwość transakcji pieniężnych zależy od decyzji poszczególnych użytkowników pieniądza w gospodarce., Kiedy ludzie decydują się na szybsze korzystanie z pieniędzy, prędkość wzrasta, a to przyspieszy efekt ekspansji zapasów pieniężnych. Kiedy natomiast społeczeństwo wolniej wykorzystuje dostępne pieniądze, prędkość spada. Takie działania zniwelowałyby efekt powiększenia zasobów pieniądza lub, w przypadku zmniejszenia zasobów pieniądza, przyspieszyłyby ich kurczenie.
prędkość obiegu pieniądza PODLEGA SILNYM WAHANIOM. Ponieważ stosunek nie jest stabilny, skutki zmian podaży pieniądza nie są pewne. Nie ma narzędzi do kontrolowania prędkości., Władze monetarne nie są w stanie przewidzieć, jak zmieni się prędkość pieniądza. Trendy mogą być długie lub krótkie, a gdy są długie i wydają się być stabilne, mogą się nagle zmienić. Wiarygodne obliczenie przyszłego trendu nie jest możliwe, nawet jeśli dostępnych jest wiele punktów danych.
Jak pokazuje wykres, prędkość pieniądza załamała się podczas Wielkiego Kryzysu lat 30. XX wieku. długi okres wzrostu prędkości trwał od końca lat 40. do 1980 roku, zanim trend ponownie odwrócił się w dół., Od czasu wybuchu kryzysu finansowego w 2008 r.nastąpił jeszcze bardziej gwałtowny spadek prędkości.
pogorszenie koniunktury w latach 80.nastąpiło po wprowadzeniu przez Rezerwę Federalną (FED) nowej polityki pieniężnej. Okazało się, że podjęte środki były bardziej restrykcyjne niż zamierzano. Decydenci banku centralnego zakładali, że tendencja ta utrzyma się przez dziesięciolecia. Amerykańska stopa procentowa wzrosła, a amerykańska gospodarka pogrążyła się w recesji, która wciągnęła wiele zadłużonych krajów rozwijających się w niewypłacalność., Zwodniczy związek między podażą pieniądza a nominalnym produktem krajowym brutto na przestrzeni dziesięcioleci przed 1980 r. skłonił FED do wprowadzenia bardziej restrykcyjnej polityki pieniężnej niż zamierzano.
utrata kontroli
bank centralny kraju ma narzędzia do kontroli bazy monetarnej, ale nie może określić, w jaki sposób i w jakim stopniu pieniądz banku centralnego wchodzi do gospodarki i czy kontraktowy lub ekspansywny zamiar banku centralnego zostanie wzmocniony lub przerwany przez wykorzystanie pieniądza przez poszczególne podmioty gospodarcze.,
najnowszym przykładem takiego niepowodzenia polityki jest koncepcja tzw. „luzowania ilościowego”. Spadek prędkości obiegu pieniądza tłumaczy, dlaczego masowy wzrost bazy monetarnej przez amerykański bank centralny nie doprowadził do inflacji cenowej.
od kryzysu z 2008 r.Fed zwiększył bazę monetarną z 872,3 mld w sierpniu 2008 r. do 4,1 biliona dolarów w sierpniu 2014 r. Jednak poziom cen nie wzrósł zgodnie z oczekiwaniami. Nie doszło też do pożądanego silnego ożywienia gospodarki., Wzrost zapasów pieniędzy został udaremniony przez drastyczny spadek stosunku prędkości z 17 do czterech(Rysunek 1).
O ile FED nie mógłby w ciągu ostatnich dziesięciu lat wytworzyć solidnego wzrostu, to w przyszłości będzie miał problem z ograniczeniem inflacji cenowej. Jeżeli prędkość obiegu powinna rosnąć szybciej niż bank centralny jest w stanie i chce podnieść stopy procentowe i zmniejszyć zasoby pieniądza, wydatki wymknęłyby się spod kontroli.,
w nadchodzących latach możemy stanąć przed dylematem, że zamiar banku centralnego odwrócenia swojej polityki luzowania ilościowego poprzez „zwężenie” wysadzenia bazy monetarnej zawiedzie, gdy stosunek prędkości pieniądza wzrośnie ponownie. Najnowsze dane wskazują, że taka tendencja może być w tworzeniu.
chociaż jest najsłabszym ogniwem w łańcuchu, prędkość obiegu nie jest jedynym słabym ogniwem w łańcuchu mechanizmu transmisji monetarnej. Problemy polityki pieniężnej zaczynają się od znalezienia odpowiedniej definicji pieniądza.,
Teoretycznie związek między zapasem pieniądza M1 pomnożonym przez jego prędkość a nominalnym produktem krajowym brutto jest tożsamością definicyjną. Jednak rzeczywisty problem pozostaje niejasny, ponieważ nikt nie wie dokładnie, w jakim stopniu impulsy monetarne będą stymulować gospodarkę realną lub wpływać głównie na wartości nominalne poprzez poziom cen.
obietnica bankierów centralnych, aby działać jako dozorca pieniędzy narodu jest wielką iluzją., Jeszcze bardziej niedorzeczne jest twierdzenie bankierów centralnych, że mogą utrzymać gospodarkę na ścieżce wzrostu gospodarczego o niskiej inflacji.
raczej odwrotnie. Banki centralne stały się źródłem wszechobecnej pokusy nadużycia w systemie finansowym. W ten sposób sama Bankowość Centralna stwarza niestabilność, której obiecuje zapobiegać i leczyć. Tragiczny zwrot w tej sytuacji polega na tym, że kiedy pojawiają się kryzysy, społeczeństwo jest zmuszone wierzyć, że winowajcą jest gospodarka wolnorynkowa, podczas gdy w rzeczywistości to interwencjonizm rządu i banku centralnego spowodował bałagan.,