mam przyjaciela, który jest nieuleczalnym gościem Pandory.w sobotę, gdy robiliśmy obiad, znalazł stację o nazwie Yacht Rock. „A tongue-in-cheek name for the breezy sounds of late ’70s/early ’80s soft rock” to definicja Pandory, której towarzyszy napomnienie: „załóż swoje Dokery, podciągnij leżak i zrelaksuj się.”Z jednym wyjątkiem, pasażerowie na pokładzie jachtu byli wszyscy kolesie. Z dwoma wyjątkami, wszystkie były białe., Ale w miarę upływu godzin i narastania dziesiątek piosenek, dźwięk zmierzał ku znajomej jakości, której nie mogłem dać języka, ale mogłem praktycznie smakować: gorliwej chrześcijańskiej tęsknoty, która na chwilę osiągnie Baptystyczną surowość, znane ciepło. Musiałem się śmiać — nie dlatego, że jako kategoria jacht Rock jest absurdem, ale dlatego, że to, co smakowało w tym absurdzie, było czarne.
zacząłem badać każdy utwór. Jacy artyści byliby na granicy rasowej? A któż mógłby to zrobić bez naruszania tego?, W „What a Fool Believes” zespołu Steely Dan, w „Do It Again” zespołu Steely Dan, W „how Long” zespołu malt-liquor misery Ace ' a i w „Reminising” zespołu Little River Band, w „Toy-boat wistfulness”, w „What a Fool Believes” zespołu Little River.”
wtedy przyszedł” This Is It „Kenny' ego Logginsa i wziął rzeczy daleko poza linię. „This Is It” był hitem w 1979 roku i ma wymaganą gładkość, aby utrzymać jacht kołysanie., Ale Loggins dostarcza słowa w desperackim szepcie scenicznym, jak ktoś zdeterminowany, by dokonać takiej miłości, która nie obudzi dziecka. To, co Cię zachwyca, to intensywność jego tęsknoty-łzawienie w wersach, warczenie w refrenie. Wydaje się, jakby to wszystko oblewał, ale błagał, by jeszcze bardziej się wykręcić.
grając tego dnia czarnego detektywa, uśmiałem się z zaskoczenia, zażenowania i radości. To zbieg dumy i zmartwień, które zawsze czułem, gdy biała osoba z zapałem zamieszkuje czerń. Musisz jej to przyznać. Dalej, białasie., Dalej, białasie. Idź. Ale jest też: znowu to samo. Problem jest bogaty., Marie śpiewa wszystko — „Square Biz”, „Revolution”, „Portuguese Love”, „Lovergirl” — tak, jakby znała drogę wokół paczki Newportów; jeśli potrafi zmienić Refren „You Belong To Me” Carly Simon w hymn gospel; jeśli potrafi ożywić swagger w sardonicznych słabościach Amy Winehouse; jeśli może pojawić się tak niespodziewanie, jak w anielskim gniewie piosenkarza tak pozornie Zielonego, jak Ben Platt; jeśli z tego powodu „I Can ' t Wait” Nu Shooz pozostaje najbielszym Jamem na najczarniejszych imprezach, to dowód na to, jak bardzo ważne dla Muzyki jest bycie żywym w Ameryce, żywym dla Ameryki.,
jest to także dowód na to, że amerykańska muzyka od samego początku miała się rozwijać w wyszukanym plątaninie. Amerykanie dokonali politycznej inwestycji w MIT odrębności rasowej, ideę, że formy sztuki mogą być „białe” lub „czarne” w charakterze, gdy aspekty wielu są co najmniej jedno i drugie. Czystość, którą separacja stara się utrzymać? Muzyka tego kraju jest reklamą 400 lat przeciwieństwa: wieków „amalgamacji” i „miscegenation”, jak to dawno temu nazywali, wszelkiego rodzaju międzyrasowej współpracy prowadzonej z przerażającymi zakresami zgody.,
„Biała”, „Zachodnia”, „klasyczna” muzyka jest nadrzędną podstawą wielu amerykańskich piosenek popowych. Harmonia chromatyczno-akordowa, czysta barwa głosu i instrumentu: to składniki niektórych niezwykle śpiewnych harmonii Beatlesów, the Eagles, Simona i Fleetwood Mac, czegoś chóralnego, „czystego”, w dużej mierze niegramowanego., Czarna muzyka to zupełnie inna historia. Przepełnione jest rozmową i reakcją, warstwami synkopacji i tym bardziej szorstkim elementem zwanym „szumem”, unikalnymi dźwiękami, które wynikają ze szczególnego odcienia i barwy instrumentu — woosów Little Richarda i knuckled keyboard zoom. Mroczny żar trąb Milesa Davisa. Emocjonalna Syrena policyjna Patti LaBelle. DMX ' s scorched-earth bark. The visceral stank of Etta James, Aretha Franklin, live-in-concert Whitney Houston and Prince on electric guitar.
ale jest też coś jeszcze bardziej fundamentalnego., Mój przyjaciel Delvyn Case, muzyk, który uczy w Wheaton College, wyjaśnił w e-mailu, że improwizacja jest jednym z najważniejszych elementów w tym, co uważamy za czarną muzykę: „podniesienie indywidualnej kreatywności/ekspresji do najwyższego miejsca w estetycznym świecie piosenki.”Bez improwizacji słuchacz jest uwikłany w samą kompozycję utworu, a nie w Zniekształcające lub Zniekształcające elementy, które tworzy hałas., Specyficzna dla czarnej muzyki amerykańskiej jest architektura tworzenia środków, za pomocą których śpiewacy i muzycy mogą być całkowicie wolni, wolni w jedyny możliwy sposób na plantacji: poprzez sztukę, poprzez muzykę-muzykę, której nikt „nie komponował” (ponieważ zniewolonym ludziom odmówiono umiejętności czytania), muzykę zrodzoną z uczuć, zabawy, wyczerpania, nadziei.
to, co słyszymy w czarnej muzyce, to cud dźwięku, doświadczenie, które może się wydarzyć tylko raz — nie tylko melisma, glissandi, zgrzyt saksofonu, breakbeats czy sampling, ale nastrój lub Inspiracja, z której powstają te chwile., Próba ponownego nagrania wydaje się, jeśli o tym pomyślisz, jak zadanie głupca. Nie uchwycisz układu notatek. Łapiesz ducha.
a duch przemierza się od gospodarza do gospodarza, rasistowsko bezkrytycznie o to, gdzie się osiedli, selektywnie tylko o to, kto może wytrzymać opętanie przez niego. Rockin ' backwoods blues tak oczarował Elvisa Presleya, że wierzył, że został nazwany przez blackness. Chuck Berry wyrzeźbił rock' n ' rolla z rozrzutnymi gitarowymi riffami i lubieżnymi mrugnięciami w Bieli., Mick Jagger i Robert Plant oraz Steve Winwood i Janis Joplin i The Beatles skakali, śpiewali i zawodzili czarnego bluesa. Tina Turner cofnęła to wszystko, potrojając oktane w niektórych piosenkach. Od 1830 roku historyk Ann Douglas pisze w „strasznej szczerości”, jej historii kultury popularnej w 1920 roku, ” amerykańska rozrywka, niezależnie od stanu amerykańskiego społeczeństwa, zawsze była zintegrowana, choćby przez kradzież i parodię.”To, z czym mamy do czynienia od tamtej pory, jest czymś więcej niż tylko chwytliwym słowem, takim jak „przywłaszczenie”., Prawda jest bardziej szczodra i bardziej duchowa, bardziej zakłopotana. To zamieszanie jest DNA amerykańskiego brzmienia.
to w stroju mrugnięcia okiem funk z „Midnite Vultures” Becka z 1999 roku, płyty, której kicky nonsensowe deprecjacje powracają do kultury popularnej 150 lat wcześniej. To na martwym, nostalgicznym parkiecie Bruno Marsa., To w tym, co kiedyś nazwaliśmy „niebieskooką duszą”, termin, z którym nigdy nie wiedziałem, co zrobić, ponieważ najbardziej przekonywujący praktycy-Bee-Gees, Michael McDonald, Hall & Oates, po prostu Red, George Michael, Taylor Dayne, Lisa Stansfield, Adele – nigdy nie mrugnął do czarnych ludzi, więc Czarni rzadko mrugali rzęsami. Wady i w ogóle, to są właściciele domów w przeciwieństwie do najemców. Bez względu na to, co jednak, rodzaj gentryfikacji ma tendencję do wprowadzenia, podkreślając, że czarni ludzie często okazywali się niepotrzebni, aby próbować czerni., Weź Top 10 piosenek Billboard 2013: to głównie nieblack artystów silnie utożsamianych z czarną muzyką, dla prawdziwych i dla kopnięć: Robin Thicke, Miley Cyrus, Justin Timberlake, Macklemore i Ryan Lewis, koleś, który zrobił ” The Harlem Shake.”
czasami całe to nieubłagane mieszanie sprawia, że tęsknię za czymś z korzeniami, których nikt nie może wyrwać do końca. To znaczy, że kiedy mówimy o czarnej muzyce, mówimy o rogach, perkusji, klawiszach i gitarach robiących razem nie do pomyślenia., Mówimy też o tym, czego pożyczkobiorcy i współpracownicy nie chcą lub nie mogą podnieść-wieki wagi, okrucieństwa, przez które nigdy nie przebrnęliśmy wystarczająco, ciemność, którą wiesz, jest poza kradzieżą, ponieważ jest zbyt realna, zbyt bogata, zbyt ciężka, aby ukraść.
ciemność była w ruchu, zanim moi przodkowie byli legalnie wolni. Był w ruchu, zanim moi przodkowie wiedzieli, co mają. Był w ruchu, bo biali go przenosili. A białą osobą najczęściej identyfikowaną jako jej główny napastnik jest Thomas Dartmouth Rice, nowojorczyk, który występował jako T. D., Rice i, w uznaniu, był pożądany po jako „Tatuś” Rice, ” negro par excellence.”Rice był minstrelem, który do 1830 roku, kiedy jego gwiazdorstwo było najbardziej refulgent, oznaczało, że pomalował swoją twarz palonym korkiem, aby zbliżyć się do zniewolonych czarnych ludzi, których naśladował.
w 1830 roku Rice był nikim w wieku 20 lat, podróżując z teatrem w Cincinnati (lub Louisville; historycy nie wiedzą na pewno), kiedy historia mówi, że zobaczył zgrzybiałego, prawdopodobnie oszpeconego starego czarnego człowieka śpiewającego podczas pielęgnowania Konia Na posiadłości białego człowieka o nazwisku Crow. Włączyła się żarówka. Rice wziął melodię i ruchy, ale nie udało się, jak się wydaje, usunąć imię starego człowieka., W utworze opartym na horse groomerze zmienił nazwę na: „Weel about I turn about jus so / Ebery time I weel about, I jump Jim Crow.”I tak po prostu, Rice wymyślił człowieka, który stał się maskotką przez dwa wieki zalegalizowanego rasizmu.
tej nocy, Rice wymyślił się wyglądać jak stary czarny człowiek – lub coś podobnego do niego, bo Rice get-up najprawdopodobniej zmyślona skóra czarniejszy niż rzeczywistych czarnych osób i bełkot dialekt miał implikować czarną mowę., Rice zmienił melodię starego człowieka i zmienił ruchy w układ Pieśni i Tańca, którego żadna Biała publiczność nigdy wcześniej nie doświadczyła. To, co zobaczyli, wywołało trwałe uczucie. Podobno wygrał 20 bisów.
Rice powtarzał ten akt ponownie, noc po nocy, dla publiczności tak głęboko wstrząśniętej, że często był mobbowany podczas występów. Po drugiej stronie rzeki Ohio, Nie uciążliwej odległości od całego tego uwielbienia, było Hrabstwo Boone, Ky., których ludność byłaby w dużej mierze zniewolona przez Afrykanów., Podczas pracy, czasami na śmierć, biali ludzie, zdesperowani z niecierpliwością, płacili, aby zobaczyć ich przedstawionych w grze.
przybyli i podbili inni wykonawcy, szczególnie Virginia Minstrels, który eksplodował w 1843, spłonął po zaledwie miesiącach. W ich następstwie P. T. Barnum nabrał zwyczaju rezerwowania innych trup do swojego Amerykańskiego Muzeum; gdy zabrakło mu wykonawców, sam się zaciemnił. Do 1840 roku minstrel acts przejmowali sale koncertowe, robiąc szalenie pożądane-na rezydencje w Bostonie, Nowym Jorku i Filadelfii.,
czarnoskóry minstrel śpiewał, tańczył, grał muzykę, wygłaszał przemówienia i wycinał dla białej publiczności, prawie wyłącznie na północy, przynajmniej początkowo. Blackface był używany do mock oper i monologów politycznych( nazywali je przemówieniami kikut), skeczy, parodii płci i tańców. Zanim minstrel show dał mu niezawodny dom, blackface był rozrywką między aktami konwencjonalnych sztuk. Jego gwiazdami byli Elvis, The Beatles, The ' NSync XIX wieku. Wykonawcy byli uwielbiani i tak, szczególnie, były ich piosenki.,
w okresie rozkwitu minstrelsy ' ego biali autorzy piosenek, tacy jak Stephen Foster, napisali utwory, które śpiewali minstrelowie, utwory, które my nadal śpiewamy. Grupa Edwina Pearce 'a Christy' ego The Christy Minstrels utworzyli zespół-banjo, fiddle, bone castanets, tamburine – który miał położyć podwaliny pod amerykańską muzykę popularną, od bluegrass po Motown., Niektóre z tych instrumentów pochodziły z Afryki; na plantacji ciało banjo byłoby wysuszoną tykwą. W „Doo-Dah!”Ken Emerson napisał w swojej książce o twórczości i życiu Fostera, że skrzypce i banjo zostały sparowane dla melodii, podczas gdy kości „gadały”, a tamburyn ” dudnił i jingled bit, który jest wciąż słyszany na całym świecie.”
ale dźwięki wydawane za pomocą tych instrumentów można sobie wyobrazić tylko jako czarne, ponieważ pierwsza fala minstreli to ludzie z północy, którzy nigdy nie byli na południu., Grali Irlandzkie melodie i używali Zachodnich harmonii chóralnych, a nie proto-gospel call-and-response music, która uczyniłaby życie na plantacji o wiele bardziej znośnym. Czarni artyści byli na scenie, jak pionier bandleader Frank Johnson i borderline-mityczny Old Corn Meal, który zaczynał jako uliczny sprzedawca i skończył jako pierwszy czarny człowiek, który wystąpił, jako on sam, na białej scenie Nowego Orleanu. Jego prace zostały skopiowane przez George ' a Nicholsa, który zajął się blackface po starcie w zwykłej clowning., Jednak tak często, jak nie, blackface minstrelsy wiązał czarnych ludzi i czarne życie z białymi strukturami muzycznymi, jak polka, która miała chwilę w 1848 roku. Miksowanie było już w toku: Europa plus niewolnictwo plus cyrk, times harmony, komedia i dramat, równa się Americana.
a Muzami do tak wielu piosenek byli zniewoleni Amerykanie, ludzie, których twórcy piosenek nigdy nie spotkali, których zniewolenia rzadko się sprzeciwiali, a zamiast tego sentymentalizowali., Foster ' s minstrel-Pokaż zszywkę „stary wujek Ned”, na przykład, ciepło, jeśli lekceważąco pochwala zniewolonych w sposób, w jaki możesz być pracownikiem najemnym lub wujkiem:
Den lay down De shubble and de hoe,
rozłącz się DE fiddle and de bow:
koniec z ciężką pracą dla biednego Starego Neda —
on odszedł whar de dobre czarnuchy iść,
koniec z ciężką pracą dla biednego starego Neda —
już go nie ma.,
taki czuły showcase dla biednego starego (zniewolonego, wkrótce martwego) wujka Neda był tak samo istotny jak „powietrze”, w ocenie białego krytyka Bayarda Taylora z 1850 roku; piosenki takie jak ta były „prawdziwymi wyrazami bardziej popularnej strony charakteru narodowego”, siły, która podąża za „Amerykaninem we wszystkich jego emigracjach, kolonizacjach i podbojach, tak jak na pewno Czwarty lipca i Dzień Dziękczynienia.”Nie myli się., Szczyt Minstrelsy ' ego rozciągał się od 1840 do 1870, lat, kiedy kraj był najbardziej brutalnie i legislatywnie ambiwalentny w kwestii niewolnictwa i Murzynów; lata, które obejmowały wojnę domową i odbudowę, okrutne retoryczne wejście Fredericka Douglassa, nieudane podżeganie Johna Browna do czarnego powstania w Harpers Ferry i zabójstwo Abrahama Lincolna.,
wznoszenie się Minstrelsy ' ego zbiegło się również z opublikowaniem w 1852 roku „domku Wuja Toma”, polaryzującego punktu orientacyjnego, który minstrels zaadaptował na scenę, argumentując za i, pozostając wiernym powieści Harriet Beecher Stowe, przeciwko niewolnictwu. Adaptacje te, znane jako U. T. C. s, przejęły formę sztuki do końca wojny secesyjnej. Być może popularność minstrelsy mogłaby być (hojnie) odczytywana jako chęć ucieczki przed rachunkiem. Ale dobry czas opierał się na przedstawieniu innych ludzi jako głupich, uległych, niebezpiecznych z żądzą i zakochanych w ich niewoli?, To była ucieczka do domu rozrywki niewolników.
to, co blackface minstrelsy dał krajowi w tym okresie, było rozrywką umiejętności, ribaldrii i polemiki. Ale także nadało rasizmowi Stadium, na którym egzystencjalny strach może stać się radością, pogarda może stać się fantazją. Paradoksalnie, jego odczłowieczanie sprawiło, że biali widzowie poczuli się bardziej ludzcy. Mogli odczuwać wstręt jako pożądanie, pogardę jako uwielbienie, wstręt jako pożądanie. Mogli płakać nad przepracowanym wujkiem Nedem tak pewnie, jak mogli zignorować jego biczowane plecy lub jego ciało, gdy huśtało się z drzewa.,
ale gdzie ten czarny wykonawca? Gdyby blackface był kulturową żonglerką kraju, kto płaciłby Murzynom pieniądze, by występowali jako oni sami? Kiedy zostali zatrudnieni, to było tylko w szczypcie. Kiedyś P. T. Barnum potrzebował zastępstwa dla Johna Diamonda, jego star white minstrel., W nowojorskiej sali tanecznej Barnum znalazł chłopca, który, jak donoszono wówczas, mógł prześcignąć Diamond (A Diamond był dobry). Chłopiec, oczywiście, był autentycznie czarny. A to, że jest czarny, zrobiłoby z niego skandaliczną zarazę na wąskich domniemaniach białego konsumenta. Jak pisał Thomas Low Nichols w swoim kompendium z 1864 roku, „czterdzieści lat amerykańskiego życia”, ” nie było publiczności w Ameryce, która nie miałaby pretensji, w bardzo energiczny sposób, obraza bycia poproszonym o spojrzenie na taniec prawdziwego murzyna.,”Więc Barnum” nasmarował twarz małego „czarnucha” i przetarł ją nowym blaskiem palonego korka, pomalował grube wargi cynobrem, założył wełnianą perukę na jego ciasno zwiniętych zamkach i wyprowadził go jako „mistrza Czarnuch-tancerza świata”.”To dziecko mogło być William Henry Lane, którego pseudonim sceniczny brzmiał Juba. I, jako Juba, Lane był na tyle przekonujący, że Barnum mógł przekazać go jako białą osobę w czarnej twarzy. Przestał być prawdziwym czarnym chłopcem, aby stać się minstrelem Pinokio Barnuma.,
Po wojnie secesyjnej czarni wykonawcy zajmowali się również minstrelsy, korkując się, zarówno dla białej, jak i czarnej publiczności — z prostą twarzą lub przymrużeniem oka, w zależności od tego, kto patrzył. Czarne trupy wymyśliły ważne nowe tańce o niebieskich wstążkach (the buck-and-wing, the Virginia essence, the stop-time). Ale to były nieszczęśliwe Innowacje. Zwyczaj zobowiązywał czarnych wykonawców do spełnienia oczekiwań publiczności, oczekiwań, które ustalili biali wykonawcy. Czarny minstrel podszywał się pod samego siebie., Pomyśl przez chwilę o talencie potrzebnym do tego. Według książki Henry ' ego T. Sampsona „Czarni w czarnej twarzy” nie było scenografii ani efektów, więc The Black blackface minstrel show był „twórcą zdolności, ponieważ artysta został umieszczony na własną rękę.”Co ty na to, że jesteś dwa razy lepszy? Jednak, że nie-fanaberie doskonałość może zaklinać się w zupełnie innej, całkowicie poniżającej podwójnej świadomości, która poprzedza, przewiduje i prawdopodobnie informuje W. E. B. DuBois bardziej świadomie dostojne oddanie.,
amerykańska kultura popularna była skazana na cykle nie tylko kwestionowanej własności, kwestionowanej autentyczności, Wątpliwej przyzwoitości i uzasadnionej samozachowawczości kulturowej, ale także na więzienie czarnego szacunku, które z brutalną ironią samo w sobie mogło pociągać za sobą swego rodzaju przywłaszczenie. Oznaczało to kompresję w sposób, który wydawał się mniej czarny i bardziej biały. Oznaczało to wygląd wyrafinowania i polerowania., Oznaczało to dysonans poznawczy, powiedzmy, że Nat King Cole jest bardzo czarny i brzmiący-dla białej Ameryki, w każdym razie, z jego tarciowym barytonem i dykcją tak wyraźną jak szpitalny róg-odpowiednio białą. Był idealny do radia, ale kiedy dostał własny program telewizyjny, został nagle anulowany, jego brązowa skóra była za duża nawet dla czarno-białego telewizora z 1955 roku. Być może nie było białej publiczności w Ameryce, szczególnie na południu, która nie miałaby pretensji, w bardzo energiczny sposób, obraza bycia poproszonym o spojrzenie na majestatyczny śpiew prawdziwego Murzyna.,
współczesna zagadka czarnoskórego performera zaczęła się po części jako problem braku szacunku dla czarnoskórych minstreli. Frederick Douglass napisał, że byli ” brudnymi szumowinami białego społeczeństwa.”To ta szumowina dała nam pauzę nad wszystkimi, od Berta Williamsa i Billa” Bojanglesa ” Robinsona po Flavor Flav i Kanye Westa. Czy ich ciemność to akt? Czy akt jest pod kontrolą białych? W tym roku Harold E. Doley Jr., w 2008 roku , po raz pierwszy w historii, został wybrany do Izby Reprezentantów, a w 2009 roku został wybrany do Izby Reprezentantów, a w 2009 roku do Izby Reprezentantów, a w 2009 roku do Izby Reprezentantów, a w 2009 roku do Izby Reprezentantów.e45c4574d7 „>
ale to z tego szumowiny powstał solidny, post-minstrel black American Theatre jako nowa, czarna widownia spragniona prawdziwych, nieskorkowanych czarnych ludzi. Bez tego szumowiny, nie jestem pewien, czy dostaniemy wydarzenie tak wstrząsająco epokowe jak reign of Motown Records., Motown było pełnowymiarową integracją Zachodnich, klasycznych pomysłów orkiestrowych (smyczki, rogi, instrumenty dęte drewniane) z instynktami zarówno black church (sekcje rytmiczne, Harmonie gospel, Klapsy ręczne), jak i juke joint Saturday nights (sekcje rytmiczne, gitary, wigor). Pure yet ” noisy.”Czarni w Armani. Czarne kobiety w sukniach balowych. Stajnia czarnych pisarzy, producentów i muzyków. Śpiewacy wspomagający rozwiązywanie równań społecznych z choreografią geometryczną. I w sam raz na hegemonię amerykańskiego nastolatka.
nawet teraz czuje się jak atak na muzykę zrobioną sto lat wcześniej., Motown specjalizował się w piosenkach miłosnych. Ale jego Gwiazdy, te piosenki i ich wykonanie były deklaracjami wojny z obelgami przeszłości i teraźniejszości. Scratchy piccolo na początku uderzenia z czterech szczytów był na swój sposób podniesioną pięścią. Szacunek nie był problemem w Motown; szacunek był jego celem. Jak radykalnie optymistyczny wyczyn antyminstrelsy, bo to tak czarująca czerń, jak ten kraj kiedykolwiek masowo produkował i pożerał.,
rozprzestrzenianie się czarnej muzyki na całej planecie — rozprzestrzenianie się, w tak wielu zmysłach, bycia czarnym — stanowi wspaniały żart na temat amerykańskiego rasizmu. To również potwierdza atrakcyjność, że ktoś taki jak Rice miał do tego czarnego człowieka pielęgnującego konia. Ale coś w tym pragnieniu wypacza i wypacza jego źródło, lampiony i tanieje go nawet w adoracji. Kochanie czarnej kultury nigdy nie oznaczało kochania czarnych ludzi, zbyt. Miłość do czarnej kultury ryzykuje życie.
a czy ta atrakcja nie ma sensu?, To muzyka ludzi, którzy przeżyli, którzy nie tylko nie chcą się zatrzymać, ale i nie mogą być zatrzymani. Muzyka ludzi, których główne innowacje-jazz, funk, hip-hop – polegały na postępie, o przyszłości, o oddaleniu się od nostalgii, na ile czas pozwoli, o muzyce głęboko myślącej o uroku kosmosu i Robotyki, o muzyce, której obietnica i możliwości, której surowość, humor i cielesność przemawiają do wszystkich-do innych czarnych ludzi, do dzieci z klasy robotniczej Anglii i średniej Indonezji. Jeśli freedom ' s ringing, któż na ziemi nie chciałby też kołysać dzwonem?,
w 1845 roku J. K. Kennard, krytyk gazety The Knickerbocker, hiperwentylował o zaciemnieniu Ameryki. Tylko, że mówił o minstrelach Blackface robiących zaczernienie. Niemniej jednak, Kennard mógł zobaczyć rzeczy takimi, jakimi były:
„kim są nasi prawdziwi władcy? Murzyńscy poeci! Czy nie wyznaczają Mody i nie dają prawa do gustu publiczności?, Niech jeden z nich, na bagnach Karoliny, skomponuje nową piosenkę, a ona nie prędzej dotrze do ucha białego amatora, niż zostanie spisana, zmieniona, (to jest prawie zepsuta) wydrukowana, a następnie wprowadzona w kurs szybkiego rozpowszechniania, aby przestać tylko z najwyższymi granicami anglosaskiego, być może świata.”
co za spanikowany Jasnowidz! Strach przed czarną kulturą-lub ” czarną kulturą — – był czymś więcej niż obawą przed czarnymi ludźmi. Był to lęk przed białością.,ch, diamonds on your timepiece
Jet planes, islands, tigers on a gold leash
We don ' t care, we are caught up in your love affair
pod ostrzeżeniami Kennarda musiała czaić się świadomość, że jego biali bracia już wpadli w to zaklęcie czerni, że nic nie powstrzyma jej rozprzestrzeniania się na Nastolatki W 21-wiecznym Auckland, że ludzie, którzy „infestują nasze promenady i koncert halls like a colony of beetles” (jak ujął to współczesny Kennard) nie byli wcale czarnymi ludźmi, ale białymi ludźmi tak jak on — chrząszczami i ostatecznie Beatlesami., Nasza pierwsza najbardziej oryginalna forma sztuki powstała z naszego grzechu pierworodnego, a niektórzy biali ludzie zawsze martwili się, że prymat czarnej muzyki będzie rodzajem karmicznej kary za ten grzech. Praca polegała na uwolnieniu tego kraju z niewoli paranoi, aby prawdziwie przyjąć amplitudę integracji. Nie wiem, jak nam idzie.
zeszłej wiosny „Old Town Road”, głupia, Senna piosenka piosenkarki z Atlanty Lil Nas X, została zasadniczo wygnana z country radio. Lil nas brzmi czarno, podobnie jak trap beat, nad którym droczy. Ale jest w nim zdecydowanie brzdęk, który pasuje do początkowych taktów słabego banjo i fantazji lil Nas ' lil ' cowboy. Piosenka stała się fenomenem. Wszyscy ludzie-gliniarze, żołnierze, dziesiątki eleganckich czarnych balowiczów-wrzucili do niego tańce na YouTube i TikTok. Potem stało się coś szalonego., Nie tylko na liście Billboard Hot 100 singles chart. W kwietniu pojawił się zarówno na Hot R&B/Hip-Hop Songs chart, jak i Na Hot Country Songs chart. Pierwszy raz. I przynajmniej na razie ostatni.
gatekeeperzy country radio odmówili zagrania piosenki, nie wyjaśnili dlaczego. Następnie Billboard stwierdził, że piosenka nie ” zawiera wystarczająco dużo elementów dzisiejszej muzyki country, aby znaleźć się na liście przebojów w jej obecnej wersji.”To nie wymaga tłumaczenia, ale bądźmy dokładni: piosenka jest zbyt czarna dla niektórych białych ludzi.,
ale w tym momencie już uchwycił wyobraźnię narodu i wykorzystał zmieszany dreszczyk zintegrowanej Kultury. Czarny dzieciak nie połączył białej muzyki z czarną, po prostu przejął amerykańskie prawo narodzin syntezy kulturowej. Mieszanie wydaje się historyczne. Tutaj, na przykład, w próbce utworu Nine Inch Nails znajduje się banjo, muzyczny kręgosłup epoki minstrel. Może Lil Nas był zbyt Amerykański. Inni artyści tego gatunku zdawali się to wyczuć., White singers nagrali pretty tributes jako support, a jeden z nich, Billy Ray Cyrus, wykonał jego remiks z samym Lil Nas X.
nowsza wersja kładzie na Cyrusa casual grit obok Lil Nas ' S lackadaisical wonder. Jest numerem 1 na liście Billboard ' s all-genre Hot 100 singles chart od kwietnia, ustanawiając rekord. I bezdenna radość z tego wszystkiego też mnie rozśmiesza-Nie w sposób zaskakujący, ale jako dowód na to, jaki bałagan w tym miejscu jest. Znak postępu jednej osoby pozostaje symbolem wkroczenia drugiej. Pieprzyć historię. Wynoś się z mojej ziemi.,
czterysta lat temu do Wirginii przybyło ponad 20 porwanych Afrykanów. Pracowali i przeszli przez piekło. Dwadzieścia stało się milionami, a niektórzy z nich znaleźli-w jakiś sposób-wybawienie w potędze muzyki. Lil Nas X pochodzi z tych milionów i wydaje się być wierzącym w wybawienie. Wersy jego piosenki flirtują z zachodnim kiczem, co młodzi Czarni internauci piętnują, z uroczą idiosynkrazją i głębokim poczuciem historii, ” yee-haw agenda.,”Ale gdy piosenka dotrze do refrenu („I' m gonna take my horse to the Old Town Road, and ride til I can 't no more”), nie słyszę dziecka w stroju. Słyszę krzyk przodków. To uciekinier z zachodu, Egzoduster. A Cyrus jest gotowy na przejażdżkę. Muzycznie oboje wiedzą: ta ziemia jest ich ziemią.