chikungunya virus disease
Chikungunya jest chorobą wirusową przenoszoną przez komary Aedes na ludzi. Słowo „chikungunya” oznacza „to, co pochyla się”, aluzja do postawy cierpiących pacjentów. Najczęstszą postacią kliniczną jest gorączka, bóle stawów i wysypka. Odzyskiwanie jest zwykle wynik, ale przewlekłe zapalenie stawów nie jest rzadkością. Dostępne są testy diagnostyczne, ale nie ma leczenia przeciwwirusowego ani licencjonowanej szczepionki. Choroba podlega obowiązkowi zgłoszenia na poziomie UE.
choroba wirusowa Chikungunya spowodowała liczne epidemie w Afryce i Azji., W latach 2005-2006 miała miejsce poważna epidemia na Oceanie Indyjskim. Importowane przypadki znaleziono w Azji, Australii, USA, Kanadzie i Europie kontynentalnej. W 2007 roku po raz pierwszy w Europie (Włochy) doszło do wybuchu autochtonicznych zakażeń wirusem chikungunya. W latach 2010 i 2014 we Francji odnotowano przypadki autochtoniczne. W grudniu 2013 roku chikungunya pojawił się na Karaibach i szybko rozprzestrzenił się w obu Amerykach. Teraz wirus rozprzestrzenił się na całe (sub) tropikalne regiony Ameryki, Afryki i Azji.,
ryzyko rozprzestrzeniania się wirusa chikungunya w UE jest wysokie ze względu na przywóz przez zakażonych podróżnych, obecność kompetentnych nosicieli w wielu krajach (zwłaszcza na wybrzeżu Morza Śródziemnego) i podatność populacji.
definicja przypadku
kryteria kliniczne
— p> – gorączka
kryteria laboratoryjne
1. Prawdopodobny przypadek
— – wykrycie swoistych przeciwciał IgM chikungunya w pojedynczej próbce surowicy.
2., Potwierdzony przypadek
co najmniej jeden z następujących czterech przypadków:
— izolacja wirusa chikungunya z materiału klinicznego;
— wykrycie wirusowego kwasu nukleinowego chikungunya z materiału klinicznego;
— wykrycie swoistych przeciwciał IgM chikungunya w pojedynczej próbce surowicy i potwierdzenie przez neutralizację;
— serokonwersja lub czterokrotny wzrost miana przeciwciał swoistych przeciwciał chikungunya w sparowanych próbkach surowicy.,
kryteria epidemiologiczne
historia podróży lub pobytu na obszarze z udokumentowanym ciągłym przenoszeniem chikungunya, w okresie dwóch tygodni przed wystąpieniem objawów
Klasyfikacja przypadków
1. Możliwy przypadek NA
2. Przypadek prawdopodobny
każda osoba spełniająca kryteria kliniczne i epidemiologiczne oraz kryteria laboratoryjne dla przypadku prawdopodobnego
3., Potwierdzony przypadek
każda osoba spełniająca kryteria laboratoryjne dla potwierdzonego przypadku
Uwaga: wyniki serologiczne należy interpretować zgodnie z wcześniejszą ekspozycją na inne infekcje flawiwirusowe i statusem szczepienia flawiwirusem. Potwierdzone przypadki w takich sytuacjach należy zwalidować za pomocą testu seroneutralizacji lub innych równoważnych testów.
patogen
- wirus został po raz pierwszy zidentyfikowany w Tanzanii w 1953 roku.
- ludzie są głównym źródłem lub zbiornikiem wirusa chikungunya., Jednak w Afryce naturalnymi nosicielami wirusa chikungunya są Dzikie naczelne ukąszone przez zamieszkujące lasy komary Aedes.
- wirus jest jednoniciowym, dodatnio wyczuwalnym wirusem RNA z rodziny Togaviridae, rodzaju Alphavirus. Wirus należy do serogrupy Semliki Forest Virus, która obejmuje Ross River virus (Australia i Pacyfik), Mayaro (Ameryka Południowa) i o ' Nyong-nyong virus (Afryka).
- istnieją trzy główne genetycznie różne linie wirusa chikungunya., Odzwierciedlały one rozmieszczenie geograficzne (Afryka Zachodnia, Afryka Środkowo-Wschodnia i Azja) aż do rozprzestrzenienia się serotypu Wschodnio-Środkowo – południowoafrykańskiego do Azji w 2006 roku i rozprzestrzenienia się rodzaju azjatyckiego do obu Ameryk w 2013 roku.
- głównymi wektorami wirusa chikungunya są Ae. aegypti i Ae. gatunek komara albopictus. Podczas epidemii w latach 2005-2006 na wyspie La Reunion zidentyfikowano zmianę aminokwasu (A226V) w glikoproteinie E1 genotypu wirusa chikungunya w Afryce Środkowo-Wschodniej. Zmiana ta spowodowała zwiększenie zdolności do rozpowszechniania przez Ae., komary albopictus. Dalsze mutacje glikoprotein E1 i E2 również modyfikują infekcyjność komarów.
cechy kliniczne i następstwa
- obserwuje się szeroki zakres częstości bezobjawowych zakażeń, od 17% w La Réunion (2005-2006), 39% w Saint-Martin (2014) do ponad 40% W Azji.
- okres inkubacji wynosi od 1 do 12 dni, średnio 3-7 dni.
- choroba charakteryzuje się nagłym wystąpieniem gorączki, dreszczy, bólu głowy, bólów mięśni, nudności, światłowstręt, obezwładniającego bólu stawów i wysypki wybroczynowej lub plamkowo-grudkowej.,
- faza ostra trwa około 10 dni. Typowym objawem klinicznym choroby jest ból stawów, zwykle symetryczny, ale opisano również objawy neurologiczne, krwotoczne i oczne.
- przewlekła faza choroby, charakteryzująca się nawracającymi bólami stawów, dotyka zmiennego odsetka (głównie 30-40%) osób zakażonych. W niektórych przypadkach może trwać latami.
- powikłania ogólne występują rzadko i obejmują zapalenie mięśnia sercowego, zapalenie wątroby oraz zaburzenia oczne i neurologiczne.,
- czynnikami ryzyka cięższej choroby są: ostatnie tygodnie ciąży u noworodków narażonych wewnątrzporodowo, starszy wiek (> 65 lat) i współistniejące choroby. U osób starszych, bóle stawów mogą ewoluować do przewlekłego reumatoidalnego zapalenia stawów zespołu. Zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych dotyka przede wszystkim noworodków.
- pomimo, że jest ona uważana za chorobę nieuleczalną, śmierć została częściowo przypisana wirusowi. Podczas epidemii w La Réunion w latach 2005-2006 odsetek przypadków śmiertelnych (CFR) potencjalnie związanych z zakażeniem wirusem chikungunya wynosił 0,1% i znacznie wzrastał wraz z wiekiem., Większość zgonów wystąpiła w przypadkach z podstawowych schorzeń. W dniu 13 lutego 2015 r., według Pan American Health Organization, co najmniej 182 zgony z prawie 1,2 mln przypadków zostały przypisane do wirusa chikungunya na Karaibach i innych regionach obu Ameryk (ogólny wskaźnik śmiertelności przypadków 0,02%).
przenoszenie
- choroba Chikungunya jest rozprzestrzeniana przez ukąszenia komarów Aedes, głównie Aedes aegypti, a także Aedes albopictus, dwa gatunki, które mogą również przenosić inne wirusy przenoszone przez komary, w tym wirus dengi., Komary te są aktywne w ciągu dnia. Oba gatunki gryzą Na zewnątrz, ale Aedes aegypti chętnie żerują również w pomieszczeniach.
- Ae. aegypti nie są w stanie poddać się diapauzie zimowej jako jaja, a to w pewnym stopniu ogranicza ich zdolność do eksploatacji bardziej na północ umiarkowanych regionów. Może jednak występować w regionach Europy wykazujących wilgotny klimat subtropikalny (części krajów śródziemnomorskich i czarnomorskich).
- rozkład Ae. albopictus rozszerzył się niedawno i ta ekspansja jest nadal w toku., Pochodzi z Azji Południowo-Wschodniej, skolonizował zarówno regiony tropikalne, jak i umiarkowane. Obecnie występuje w co najmniej 11 krajach europejskich, głównie wzdłuż wybrzeża Morza Śródziemnego (zob. zaktualizowane informacje na temat rozmieszczenia Aedes aegypti i Aedes albopictus w Europie).
- biorąc pod uwagę epidemie wirusa chikungunya i rozmieszczenie wektorów Ae. aegypti i Ae. albopictus, należy wziąć pod uwagę ryzyko przywozu wirusa na nowe obszary przez zakażonych podróżnych.,
- transmisja zwykle występuje w trakcie lub tuż po gorącej porze deszczowej, chociaż może wystąpić również w innym okresie roku.
- u ludzi miano wirusa we krwi może być bardzo wysokie na początku choroby i trwa 5-6 dni (do 10 dni), umożliwiając Komarom karmienie i rozpowszechnianie wirusa.
- transmisja z matki na dziecko odnotowano również u kobiet, u których choroba rozwinęła się w ostatnim tygodniu przed porodem. Istnieją rzadkie doniesienia o samoistnych poronieniach po zakażeniu wirusem chikungunya u matki., Nie ma dowodów, że wirus jest przenoszony przez mleko matki.
- gdy osoba wyzdrowieje po zakażeniu chikungunya, prawdopodobnie będzie miała dożywotnią odporność na kolejne zakażenia wirusem chikungunya.
- przenoszenie wirusa chikungunya przez transfuzję i przeszczepienie nie zostało zgłoszone, chociaż modele zwierzęce wykorzystujące inokulację dożylną są w stanie przenosić wirusa chikungunya. Ograniczone dane sugerują, że objawy kliniczne mogą korelować z dawką wirusa chikungunya w inokulum.,
Diagnostyka
- wirus Chikungunya można zidentyfikować za pomocą technik amplifikacji kwasu nukleinowego / genomu lub izolacji wirusa w pierwszym tygodniu choroby. Rozpoznanie serologiczne można przeprowadzić poprzez wykrycie swoistych przeciwciał IgM w próbce surowicy od dnia 4-5 po wystąpieniu choroby. Swoiste IgM mogą utrzymywać się przez wiele miesięcy, w szczególności u pacjentów z długotrwałym bólem stawów.
- obserwowano serologiczne reakcje krzyżowe między blisko spokrewnionymi alfawirusami.,
Postępowanie w przypadku i leczenie
- ze względu na brak specyficznych leków przeciwwirusowych leczenie jest objawowe, w tym niesteroidowe leki przeciwbólowe i niesteroidowe leczenie przeciwzapalne.
Epidemiologia
- wirus chikungunya występuje endemicznie w Afryce, Azji Południowo-Wschodniej, subkontynencie indyjskim, regionie Pacyfiku i najprawdopodobniej w (sub) tropikalnych regionach obu Ameryk.,
- globalnie w latach 2004-2007 odnotowano duże ogniska choroby z Kenii, Wysp Komorów, La Reunion, Mauritiusa, a następnie rozprzestrzeniły się do różnych stanów indyjskich i Azji Południowo-Wschodniej.
- autochtoniczna transmisja miała miejsce w Europie i Stanach Zjednoczonych, gdzie uważa się, że wirus chikungunya został importowany przez zarażonych podróżnych powracających z dotkniętych obszarów. W Europie w 2007 r.we Włoszech doszło do autochtonicznej epidemii, z 217 potwierdzonymi laboratoryjnie przypadkami., Była to pierwsza epidemia stwierdzona w regionie pozaziemskim, gdzie obecny był właściwy wektor wirusa chikungunya. Po tym wybuchu w Europie odnotowano kilka sporadycznych przypadków lokalnej transmisji.
- w grudniu 2013 r. wirus chikungunya pojawił się na wyspie Saint Martin na Karaibach, a następnie szybko rozprzestrzenił się w obu Amerykach. Była to pierwsza udokumentowana autochtoniczna transmisja wirusa chikungunya w obu Amerykach.
- na dzień 13 lutego 2015 r. prawie 1.,2 miliony podejrzeń i potwierdzonych przypadków choroby chikungunya odnotowano na Karaibach i innych regionach obu Ameryk. Po wystąpieniu ognisk choroby chikungunya na Oceanie Indyjskim w latach 2005-2006 i we Włoszech w 2007 r. ECDC ustanowiło Sieć Nadzoru wektorów stawonogów dla zdrowia publicznego ludzi w celu poprawy nadzoru właściwych nosicieli chorób zakaźnych oraz opublikowało wytyczne dotyczące nadzoru inwazyjnych gatunków komarów i obszarów zagrożonych wystąpieniem ognisk choroby chikungunya, w oparciu o obecne rozmieszczenie Aedes albopictus w Europie kontynentalnej i Ae., aegypti na Maderze.
środki kontroli zdrowia publicznego
- nie jest dostępna szczepionka ani lek profilaktyczny.
- zintegrowany program zarządzania wektorami mający na celu zmniejszenie gęstości wektorów komarów w sposób zrównoważony ma zasadnicze znaczenie. Współpraca międzysektorowa i skuteczna strategia komunikacji publicznej w celu zapewnienia udziału społeczności są wymagane dla zrównoważonego programu kontroli wektorów.,
- działania wspierające redukcję miejsc lęgowych komarów na obszarach zewnętrznych/wewnętrznych poprzez osuszanie lub odrzucanie źródeł stojącej wody na poziomie Wspólnoty obejmują:
- regularne usuwanie wszystkich otwartych pojemników ze stojącą wodą w domach i ich okolicach (płytki kwiatowe i doniczki, zużyte opony, dziury po drzewach i baseny skalne) lub, jeśli nie jest to możliwe, leczenie larwicydami),
- ścisłe pokrycie pojemników na wodę, beczek, studni i zbiorników na wodę,
- szerokie zastosowanie ekranów okien/drzwi przez mieszkańców.,
- środki mające na celu kontrolę populacji larw i dorosłych komarów-nosicieli mogą być stosowane w przypadku wystąpienia ogniska choroby.
- na obszarach dotkniętych epidemią można rozważyć eliminację dorosłych komarów poprzez opryski z powietrza środkami owadobójczymi.
- Więcej informacji na temat komarów można znaleźć tutaj: Aedes albopictus i Aedes aegypti.
Kontrola infekcji, ochrona osobista i profilaktyka
- profilaktyka opiera się również na ochronie przed ukąszeniami komarów. Komary Aedes mają dobowe gryzienie zarówno w pomieszczeniach, jak i na zewnątrz., Dlatego środki ochrony osobistej powinny być stosowane przez cały dzień, a zwłaszcza w godzinach największej aktywności komarów (od rana, późnym popołudniem do zmierzchu).,
- środki ochrony indywidualnej w celu uniknięcia ukąszeń komarów powinny być stosowane podczas pobytu w strefach ryzyka poprzez:
- stosowanie repelentów i noszenie koszul z długimi rękawami i długich spodni, szczególnie w godzinach największej aktywności komarów,
- stosowanie długotrwałych moskitier owadobójczych, które są niezbędne do zapewnienia ochrony przed ukąszeniami komarów, jeśli pomieszczenia nie są odpowiednio osłonięte lub klimatyzowane,
- usuwanie miejsc rozrodu komarów w bliskich pomieszczeniach zewnętrznych / wewnętrznych.,
- stosowanie repelentów musi być ściśle wykonane zgodnie z instrukcjami podanymi na etykiecie produktu. W przypadku noworodków poniżej trzeciego miesiąca życia nie zaleca się stosowania repelentów.,
- Podróżni, zwłaszcza dzieci, kobiety w ciąży i osoby z zaburzeniami immunologicznymi lub ciężkimi chorobami przewlekłymi, powinni skonsultować się z lekarzem lub zasięgnąć porady w poradni turystycznej, aby otrzymać spersonalizowane zalecenia dotyczące stosowania repelentów i ochrony przed podróżą;
- podobne środki ochronne mają zastosowanie do pacjenta z objawami, aby zapobiec przenoszeniu choroby na niezakażone komary.
- Więcej informacji na temat komarów można znaleźć tutaj: Aedes albopictus i Aedes aegypti.
Diallo M, Thonnon J, Traore-Lamizana M, Fontenille D., Vector of Chikungunya virus in Senegal: current data and transmission cycles. Am J Trop Med Hyg 1999;60: 281-6.
Fritel X, Rollot O, Gérardin P, Gaüzère BA, Bideault J, Lagarde L et al. Chikungunya virus Infection during Pregnancy, Réunion, France, 2006. EID 2010; 16 (3):418-25
Gérardin P, Barau G, Michault A, Bintner M, Randrianaivo H, Choker G et al. Multidyscyplinarne prospektywne badanie zakażeń wirusem Chikungunya od matki do dziecka Na wyspie La Réunion. PLoS Med 2008;5 (3): 413-23.
Dziadek M, Caro V, Plumet S, Thiberge JM, Souarès Y et al., Wirus Chikungunya, Południowo-Wschodnia Francja. Emergency Infect Dis. 2011 maj;17(5):910-3.
Muthumani K, Lankaraman KM, Laddy DJ, Sundaram SG, Chung CW, Sako E et al. Immunogenność nowych szczepionek DNA opartych na konsensusie przeciwko wirusowi Chikungunya. Szczepionka 2008;26 (40): 5128-34.
Pialoux G, Gauzere BA, Jaureguiberry S, Strobel M. Lancet Infect Dis 2007; 7: 319-27.
Renault P, Solet JL, Sissoko D, Balleydier E, Larrieu s przy al. Wielka epidemia zakażenia wirusem Chikungunya na wyspie Reunion, Francja, 2005-2006. Am. J. Trop. Med. Hyg. 2007;77(4):727-31.,
Schwartz o, Albert ML. Biologia i patogeneza wirusa chikungunya. Przegląd Przyrodniczy Mikrobiologia 2010; 8:491-500