Filipińczycy

Prehistoriaedytuj

w 2010 roku odkryto śródstopie z „Callao Man”, Odkryte w 2007 roku.

wcześniej najwcześniejsze szczątki ludzkie znalezione na Filipinach uważano za skamieniałe fragmenty czaszki i kości szczęki, Odkryte w latach 60.przez dr Roberta B. Foxa, antropologa z Muzeum Narodowego. Antropolodzy, którzy badali te szczątki, zgodzili się, że należą one do współczesnego człowieka., Należą do nich Homo sapiens, które odróżnia się od środkowego plejstocenu gatunku Homo erectus.

skamieniałości „Tabon Man” pochodzą z trzeciej grupy mieszkańców, którzy pracowali w jaskini między 22 000 a 20 000 lat p. n. e. Wcześniejszy poziom jaskini leży tak daleko poniżej poziomu zawierającego ogniska gotowania, że musi reprezentować daty Górnego plejstocenu, jak 45 lub 50 tysięcy lat temu. Naukowcy twierdzą, że wskazuje to na to, że szczątki ludzkie były przed Mongoloidalne, sprzed około 40 000 lat., Mongoloid to termin, który antropolodzy zastosowali do grupy etnicznej, która wyemigrowała do Azji Południowo-Wschodniej w okresie holocenu i przekształciła się w lud Austronezyjski (związany z Haplogrupą O1 (y-DNA), markerem genetycznym), grupę malajsko-polinezyjskich ludzi mówiących, w tym z Indonezji, Filipin, Malezji, Malgaski, nie-Chińskich Aborygenów tajwańskich lub Rhea.

wahania w starożytnych liniach brzegowych między 150,000 pne i 17,000 pne łączyły Region Archipelagu Malajskiego z morskim południowo-wschodnim Azja i Filipiny., To może umożliwiać starożytne migracje na Filipiny z morskiej Azji Południowo-Wschodniej Około 50,000 pne do 13,000 pne.

badanie filogenezy języków przeprowadzone w styczniu 2009 r. przez R. D. Graya na Uniwersytecie Kalifornijskim w Los Angeles, opublikowane w czasopiśmie Science, sugeruje, że ekspansja populacji Ludów austronezyjskich została wywołana przez wzrost poziomu mórz półki Sundy pod koniec ostatniej epoki lodowcowej., Była to ekspansja dwutorowa, która przesunęła się na północ przez Filipiny i Tajwan, podczas gdy druga ekspansja rozprzestrzeniła się na wschód wzdłuż wybrzeża Nowej Gwinei oraz do Oceanii i Polinezji.

Negritos są prawdopodobnie potomkami rdzennej ludności lądu Sunda i Nowej Gwinei, przodkami ludów Mongoloidalnych, które później wkroczyły do Azji Południowo-Wschodniej. Liczne badania pokazują również, że Negritos od Azji Południowo-Wschodniej po Nową Gwineę mają bliższe pokrewieństwo czaszkowe z Australo-Melanezyjczykami., Byli przodkami takich plemion Filipin jak Aeta, Agta, Ayta, Ati, Dumagat i innych podobnych grup. Obecnie stanowią one zaledwie 0,03% całkowitej populacji Filipin.

większość dzisiejszych Filipińczyków jest produktem długiego procesu ewolucji i przemieszczania się ludzi. Po masowych migracjach przez mosty lądowe, migracje kontynuowano łodzią w erze morskiej Azji Południowo-Wschodniej. Starożytne rasy stały się homogenizowane do Malajo-Polinezyjczyków, którzy skolonizowali większość archipelagów filipińskich, malezyjskich i indonezyjskich.,

Epoka archaiczna (do 1565)edycja

wiele z Barangay (plemiennych gmin) podlegało w różnym stopniu prawoznawstwu jednego z kilku sąsiednich imperiów, wśród nich malajskie Srivijaya, Jawajski Majapahit, Brunei, Malakka, indyjskie Chola, Champa i Imperium Khmerów, chociaż de facto ustanowiły swój własny niezależny system rządów. Kontakty handlowe z Sumatrą, Borneo, jawą, Kambodżą, Półwyspem malajskim, Indochinami, Chinami, Japonią, Indiami i Arabią. W ten sposób powstała talasokracja oparta na handlu międzynarodowym.,

nawet rozproszone barangays, poprzez rozwój handlu między wyspami i międzynarodowych, stał się bardziej jednorodne kulturowo przez IV wieku. Hindusko-Buddyjska Kultura i religia rozkwitły wśród szlachty w tej epoce.,

w okresie od VII do początku XV wieku powstały liczne zamożne Ośrodki handlowe, w tym Królestwo Namayan, które kwitło obok Zatoki Manilskiej, Cebu, Iloilo, Butuan, Królestwo Sanfotsi położone w Pangasinan, Królestwo Luzon znane obecnie jako Pampanga, które specjalizowało się w handlu z większością tego, co jest obecnie znane jako Azja Południowo-Wschodnia, a także z Chinami, Japonią i Królestwem Ryukyu na Okinawie.,

począwszy od IX wieku, duża liczba arabskich kupców z Bliskiego Wschodu osiedliła się w Archipelagu Malajskim i nawiązała kontakty z miejscową ludnością malajską, Brunejską, malezyjską, indonezyjską oraz Luzon i Visayas.

w latach poprzedzających rok 1000 n. e.na wyspach istniało już kilka towarzystw morskich, ale nie istniało jednoczące Państwo polityczne obejmujące cały archipelag Filipiński. Zamiast tego, region był usiany przez liczne pół-autonomiczne barangays (osady o wielkości od wsi do miast-państw) pod zwierzchnictwem konkurujących talasokracji rządzonych przez datus, radżahów lub sułtanów lub przez górskich społeczeństw rolniczych rządzonych przez „drobnych plutokratów”., Państwa takie jak Wangdoms Ma-I i Pangasinan, Królestwo Maynila, Namayan, Królestwo Tondo, Kedatuans Madja-as I Dapitan, Rajahnates Butuan i Cebu oraz sułtanaty Maguindanao, Lanao i Sulu istniały obok góralskich społeczeństw Ifugao i Mangyan. Niektóre z tych regionów były częścią malajskich imperiów Srivijaya, Majapahit i Brunei.

historyczne systemy kastoweedytuj

Datu – Tagalog maginoo, Kapampangan ginu i Visayan tumao były szlachetną klasą społeczną wśród różnych kultur przedkolonialnych Filipin. Wśród Visayan tumao byli dodatkowo odróżniani od najbliższych rodów królewskich, czyli klasy rządzącej.,

Timawa-Klasa timawa była wolnymi mieszkańcami Luzonu i Visayów, którzy mogli posiadać własną ziemię i którzy nie musieli płacić regularnego daniny maginoo, chociaż od czasu do czasu byli zobowiązani do pracy na ziemi datu i pomocy w projektach i wydarzeniach społecznych. Byli wolni, aby zmienić swoją lojalność wobec innego datu, jeśli zawarli związek małżeński w innej społeczności lub jeśli zdecydowali się na przeprowadzkę.,

Maharlika – Członkowie klasy wojowników Tagalskich znani jako maharlika mieli takie same prawa i obowiązki jak timawa, ale w czasie wojny byli zobowiązani służyć swoim datu w walce. Musieli uzbroić się na własny koszt, ale mogli zatrzymać zdobyte łupy. Chociaż byli częściowo spokrewnieni ze szlachtą, maharlikowie byli mniej wolni od timawów, ponieważ nie mogli opuścić służby datu bez uprzedniego zorganizowania Wielkiej publicznej uczty i zapłacenia datu od 6 do 18 pesos w złocie – dużej sumy w tamtych czasach.,

Alipin-potocznie określany jako „sługa” lub „niewolnik”. Jest to jednak niedokładne. Koncepcja alipina opierała się na złożonym systemie zobowiązań i spłaty poprzez pracę w starożytnym społeczeństwie Filipińskim, a nie na faktycznym zakupie osoby, jak w zachodnim i islamskim niewolnictwie. Członkowie klasy alipin, którzy posiadali własne domy, byli dokładniej odpowiednikami średniowiecznych europejskich pańszczyzn i pospólstwa.,

w XV wieku arabscy i indyjscy misjonarze i handlowcy z Malezji i Indonezji sprowadzili Islam Na Filipiny, gdzie zarówno zastąpił, jak i był praktykowany wraz z religiami tubylczymi. Wcześniej rdzenne plemiona Filipin praktykowały mieszankę animizmu, hinduizmu i buddyzmu. Indiańskie wioski, zwane barangayami, były zamieszkane przez mieszkańców zwanych Timawa (klasa średnia/ wolnomularze) i Alipin (służący & niewolnicy)., Rządzili nimi Radżahowie, Datus i sułtani, Klasa zwana Maginoo (królewscy) i broniona przez Maharlika (mniejsza szlachta, królewscy wojownicy i arystokraci). Ci rojaliści i szlachta pochodzą od rdzennych Filipińczyków z różnym stopniem Indo-Aryjczyków i Drawidyjczyków, co jest widoczne w dzisiejszej analizie DNA wśród rojalistów z Azji Południowo-Wschodniej. Tradycja ta była kontynuowana wśród hiszpańskich i portugalskich handlarzy, którzy również mieszali się z miejscową ludnością.,

tipos del País works by Justiniano Asuncion

iv w 1734 r.Filipiny zostały zasiedlone przez Hiszpanów, co zostało zilustrowane w carta hydrographica y chorographica de las Yslas Filipinas (1734)

Filipiny zostały zasiedlone przez Hiszpanów. Przybycie portugalskiego odkrywcy Ferdinanda Magellana (Fernão de Magalhães) w 1521 roku rozpoczęło okres europejskiej kolonizacji., W okresie kolonializmu hiszpańskiego Filipiny były częścią wicekrólestwa Nowej Hiszpanii, które było rządzone i kontrolowane z Meksyku. Pierwsi hiszpańscy osadnicy byli głównie odkrywcami, żołnierzami, urzędnikami rządowymi i misjonarzami religijnymi urodzonymi w Hiszpanii i Meksyku. Większość Hiszpanów, którzy osiedlili się po andaluzyjskich przodkach, ale byli też katalońscy, Mauretańscy i Baskijscy osadnicy. Półwyspy (gubernatorzy Urodzeni w Hiszpanii), w większości pochodzenia Kastylijskiego, osiedlili się na wyspach, aby rządzić ich terytorium., Większość osadników poślubiła córki radżahów, datusa i sułtanów, aby wzmocnić kolonizację Wysp. Kasty Ginoo i Maharlika na Filipinach przed przybyciem Hiszpanów utworzyły uprzywilejowaną Principalía (szlachtę) w okresie hiszpańskim.

przybycie Hiszpanów na Filipiny przyciągnęło nowe fale imigrantów z Chin, a handel morski rozkwitł w okresie hiszpańskim. Hiszpanie zwerbowali tysiące chińskich pracowników migrujących zwanych sangleyami do budowy infrastruktury kolonialnej na wyspach., Wielu chińskich imigrantów nawróciło się na chrześcijaństwo, zawarło związek małżeński z miejscowymi, przyjęło Hiszpańskie imiona i zwyczaje i zostało zasymilowanych, chociaż dzieci związków między Filipińczykami a Chińczykami, które zostały zasymilowane, nadal były określane w oficjalnych dokumentach jako mestizos de sangley. Chińscy mestizowie byli w dużej mierze ograniczeni do obszaru Binondo aż do XIX wieku. W końcu jednak rozprzestrzenili się na wszystkie wyspy i stali się kupcami, właścicielami ziemskimi i lichwiarzami.,

w XVI i XVII wieku tysiące Japońskich kupców migrowało na Filipiny i asymilowało się z miejscową ludnością.

Indio A Caballo (rodzimy Filipin na koniu) José Honorato Lozano

Indie A Caballo (rodzimy Filipin na koniu) przez José Honorato Lozano

wojska brytyjskie okupowały Manilę w latach 1762-1764 w ramach wojny siedmioletniej,., Jednak jedyną częścią Filipin, którą posiadali Brytyjczycy, Była hiszpańska stolica kolonialna Manila i główny port morski Cavite, oba położone nad Zatoką Manilską. Wojnę zakończył Traktat Paryski (1763). Pod koniec wojny sygnatariusze Traktatu nie wiedzieli, że Manila została zajęta przez Brytyjczyków i była administrowana jako brytyjska kolonia. W związku z tym nie wprowadzono szczególnych przepisów dotyczących Filipin. Zamiast tego podlegały one ogólnemu postanowieniu, że wszystkie inne ziemie, które nie zostały przewidziane w inny sposób, zostaną zwrócone cesarzowi hiszpańskiemu., Wiele indyjskich oddziałów Sepojskich i ich brytyjskich kapitanów zbuntowało się i pozostało w Manili i niektórych częściach Iloco i Cagayan. Ci w Manili osiedlili się w Cainta, Rizal, a ci na północy osiedlili się w Isabeli. Większość została zasymilowana do miejscowej ludności.,

„Pół żałoby” (A Native Filipino Półkrwi) by José Honorato Lozano

„Indie Manila” (Native Peso of Manila) by José Honorato Lozano

Indian (Native Filipinos) by José Honorato Lozano

Leaders of the reform movement in Spain: left to right: José Rizal, Marcelo H. del Pilar, and Mariano Ponce (c., 1890)

Typical costume of Principal family of the late 19th century. Exhibit in the Villa Escudero Museum, San Pablo, Laguna, Filipiny.

mieszane Español (Spanish Mestizo), by Jean Mallat z Bassilan, c. 1846

Mixed sangley (Chinese mestizo), by Jean mallat z bassilan, c., 1846

łącznie 110 galeonów Manila-Acapulco wypłynęło w latach 1565-1815, podczas handlu Filipin z Meksykiem. Do 1593 roku trzy lub więcej statków wypływało rocznie z każdego portu, przywożąc ze sobą bogactwa archipelagu do Hiszpanii. Europejscy criollos, mestizos i portugalskie, francuskie i Meksykańskie pochodzenie z Ameryki, głównie z Ameryki Łacińskiej zetknęli się z Filipińczykami., Japońscy, indyjscy i Kambodżańscy chrześcijanie, którzy uciekli przed prześladowaniami religijnymi i polami zabijania, również osiedlili się na Filipinach w okresie od XVII do XIX wieku.

wraz z otwarciem Kanału Sueskiego w 1867 roku Hiszpania otworzyła Filipiny Dla Handlu Międzynarodowego. Inwestorzy europejscy, tacy jak Brytyjczycy, Holendrzy, Niemcy, Portugalczycy, Rosjanie, Włosi i Francuzi, byli wśród tych, którzy osiedlili się na wyspach w miarę rozwoju biznesu. W następnym stuleciu przybyli kolejni Hiszpanie. Wielu z tych europejskich migrantów zasymilowało się z miejscowymi mestizosami i zasymilowało się z rdzenną ludnością.,

Late modernEdit

filipińskie kobiety w sukience Filipiniana, (Manila, 1899).

Po klęsce Hiszpanii podczas wojny hiszpańsko–amerykańskiej w 1898 roku Filipiński generał Emilio Aguinaldo ogłosił niepodległość 12 czerwca, podczas gdy generał Wesley Merritt został pierwszym amerykańskim gubernatorem Filipin. 10 grudnia 1898 roku Traktat Paryski formalnie zakończył wojnę, a Hiszpania przekazała Filipiny i inne kolonie Stanom Zjednoczonym w zamian za 20 milionów dolarów.,

rdzenna Filipina z chińskimi, amerykańskimi/Europejskimi i japońskimi osadnikami na Filipinach, 1900

wojna filipińsko–Amerykańska spowodowała śmierć co najmniej 200 000 filipińskich cywilów. Niektóre szacunki dotyczące całkowitej liczby zabitych cywilów sięgają do 1 000 000. Po wojnie filipińsko-amerykańskiej, w 1901 roku utworzono rząd cywilny Stanów Zjednoczonych, którego pierwszym amerykańskim gubernatorem generalnym został William Howard Taft., Wielu Amerykanów osiedliło się na wyspach i od tego czasu miały miejsce tysiące międzyrasowych małżeństw między Amerykanami a Filipińczykami. Ze względu na strategiczne położenie Filipin, od czasu skolonizowania Wysp przez Stany Zjednoczone w 1898 roku stacjonowało tam aż 21 baz i 100 000 wojskowych. Bazy te zostały zlikwidowane w 1992 roku po zakończeniu zimnej wojny, ale pozostawiły tysiące dzieci z Ameryki. Kraj uzyskał niepodległość od Stanów Zjednoczonych w 1946 roku. Perła S., Według szacunków Buck International Foundation na Filipinach jest 52 000 Amerykanów. Jednakże, według center Of Amerasian Research, może być aż 250,000 Amerykanów rozsianych po miastach Clark, Angeles, Manila i Olongapo. Ponadto wielu Filipińczyków zaciągnęło się do US Navy i robiło w niej kariery, często osiedlając się z rodzinami w Stanach Zjednoczonych. Niektóre z ich rodzin drugiego lub trzeciego pokolenia powróciły do kraju.

zdjęcie pokazuje od lewej do prawej: Hon., Isauro Gabaldón, Komisarz prezydenta Filipin przy U. S.; Hon. Sergio Osmeña, członek Senatu Filipin; Hon. Manuel L. Quezon, przewodniczący Senatu Filipin; Hon. Claro M. Recto, członek i lider mniejszości w filipińskiej Izbie Reprezentantów; Hon. Pedro Guevara, Komisarz prezydenta Filipin przy U. S.; Dean Jorge Bocobo.po uzyskaniu niepodległości Filipiny miały miejsce zarówno na małą, jak i dużą skalę imigracji do kraju, głównie z udziałem Amerykanów, Europejczyków, Chińczyków i Japończyków., Po II Wojnie Światowej Azjaci południowi nadal migrowali na wyspy, z których większość asymilowała się i unikała lokalnego piętna społecznego zaszczepionego przez wczesnych Hiszpanów przeciwko nim, zachowując niski profil i / lub próbując przejść jako hiszpańscy mestizosi. Tak było również w przypadku Arabskich i chińskich imigrantów, z których wielu jest również po II wojnie światowej. Ostatnie migracje do kraju przez Koreańczyków, Persów, Brazylijczyków i innych południowo-wschodnich Azjatów przyczyniły się do wzbogacenia krajobrazu etnicznego, języka i kultury kraju., Wielowiekowa migracja, diaspora, asymilacja i różnorodność kulturowa sprawiły, że większość Filipińczyków zaakceptowała małżeństwa Międzyrasowe i wielokulturowość.

filipińskie prawo Narodowościowe opiera się obecnie na zasadzie jus sanguinis, a zatem pochodzenie od rodzica, który jest obywatelem Republiki Filipin, jest podstawową metodą uzyskania obywatelstwa krajowego., Narodziny na Filipinach obcym rodzicom same w sobie nie przyznają obywatelstwa filipińskiego, chociaż RA9139, prawo naturalizacji administracyjnej z 2000 roku, nie zapewnia ścieżki administracyjnej naturalizacji niektórych cudzoziemców urodzonych na Filipinach.

ogłoszenia Społeczneedytuj

Ta sekcja wymaga dodatkowych cytatów do weryfikacji. Proszę Pomóż ulepszyć ten artykuł, dodając cytaty do wiarygodnych źródeł. Niezabezpieczony materiał może być kwestionowany i usuwany., (Lipiec 2020) (dowiedz się, jak i kiedy usunąć wiadomość z tego szablonu)

Filipińczycy o mieszanym pochodzeniu etnicznym są do dziś określani jako mestizos. Jednak w potocznym mestizos są używane tylko w odniesieniu do Filipińczyków zmieszanych z hiszpańskim lub innym europejskim przodkiem. Filipińczycy zmieszani z innymi obcymi grupami etnicznymi są wymieniani w zależności od części nie-filipińskiej.,6effadb”>

Marcelo Azcárraga Palmero, the only Spanish Premier Of Insulares (Filipiński) pochodzenie

ludzie sklasyfikowani jako „blancos” (biali) byli Insulares lub „Filipińczycy” (osoba urodzona na Filipinach o czystym pochodzeniu hiszpańskim), peninsulares (osoba urodzona w Hiszpanii o czystym pochodzeniu hiszpańskim), Español mestizos (osoba urodzona na Filipinach o mieszanym pochodzeniu austronezyjskim i hiszpańskim) i tornatrás (osoba urodzona na Filipinach o mieszanym pochodzeniu Austronezyjskim, Chińskim i hiszpańskim)., Manila była podzielona rasowo, z blancos mieszkającymi w otoczonym murami mieście Intramuros, niechrystianizowanymi sangleyami w Paríanie, Chrystianizowanymi sangleyami i mestizos de sangley w Binondo, a resztą 7000 Wysp indios, z wyjątkiem Cebu i kilku innych hiszpańskich stanowisk. Tylko mestizos de sangley mógł wejść Intramuros do pracy dla białych (w tym mestizos de español) jako służący i różne zawody potrzebne dla kolonii.,Indio byli rdzennymi Austronezyjczykami, ale jako klasyfikacja prawna Indio byli tymi, którzy przyjęli Rzymski katolicyzm i Austronezyjczykami, którzy żyli w pobliżu hiszpańskich kolonii.

Manuel L. Quezon był prezydentem Filipin w czasach Wspólnoty Narodów.

ludzie, którzy mieszkali poza Manilą, Cebu i głównymi stanowiskami hiszpańskimi, zaliczani byli do „Naturales” katolickich Austronezyjczyków z miast nizinnych i nadmorskich., Nie-katoliccy Negritos i Austronezyjczycy, którzy mieszkali w miastach, byli klasyfikowani jako „salvajes” (dzicy) lub „infieles” (niewierni). „Remontados” (hiszp. „położony w górach”) i „tulisanes” (bandyci) byli rdzennymi Austronezyjczykami i Negritosami, którzy odmówili życia w miastach i przenieśli się na wzgórza, z których wszyscy byli uważani za żyjących poza porządkiem społecznym, ponieważ katolicyzm był siłą napędową w codziennym życiu hiszpańskich kolonizatorów, a także określał klasę społeczną w Kolonii.,Ludzie czystego pochodzenia hiszpańskiego mieszkający na Filipinach, którzy urodzili się w hiszpańskiej Ameryce zostali sklasyfikowani jako „americanos”. Mestizos i africanos Urodzeni w Ameryce Hiszpańskiej, mieszkający na Filipinach, zachowywali swoją prawną klasyfikację jako tacy i zwykle przychodzili jako niewolnicy do „americanos”. Filipińskie dzieci „americanos” klasyfikowano jako „Ins”. Filipińskie dzieci mestizosa i Africanosa z hiszpańskiej Ameryki zostały sklasyfikowane na podstawie patrylinealnego pochodzenia.,

a mestiza de sangley kobieta na fotografii Francisco Van Camp, ok. 1875

termin negrito został ukuty przez Hiszpanów na podstawie ich wyglądu. Słowo „negrito” byłoby błędnie interpretowane i używane przez przyszłych europejskich uczonych jako termin etnoracyczny sam w sobie. Zarówno Chrystianizowani negritos, którzy żyli w Kolonii, jak i niechrystianizowani negritos, którzy żyli w plemionach poza kolonią, byli klasyfikowani jako „negritos”., Chrystianizowani negritos, którzy mieszkali w Manili, nie mogli wstępować do Intramuros i mieszkali w obszarach wyznaczonych dla indios.

osoba o mieszanym pochodzeniu Negrito i Austronezyjskim została sklasyfikowana na podstawie pochodzenia patrylinearnego; pochodzenie ojca określało klasyfikację prawną dziecka. Jeśli ojciec był 'negrito', a matka 'Indie' (austronezyjskie), dziecko było klasyfikowane jako 'negrito'. Jeśli ojciec był „indio”, a matka „negrita”, dziecko było klasyfikowane jako „indio”., Osoby pochodzenia Negrito były postrzegane jako spoza porządku społecznego, ponieważ zwykle żyły w plemionach poza Kolonią i sprzeciwiały się nawróceniu na chrześcijaństwo.

Ten system prawny klasyfikacji rasowej oparty na pochodzeniu patrylinearnym nie miał nigdzie równoległego w koloniach rządzonych przez Hiszpanów w obu Amerykach. Mestizo de sangley (Mestizo de sangley) – imię męskie wywodzące się od Mestizo de sangley (Mestizo de sangley), wywodzące się od Mestizo de sangley (Mestizo de sangley) i Mestizo de sangley (Mestizo de sangley)., Córka urodzona w taki sposób uzyskała jednak prawną klasyfikację swojego męża, tzn. stała się Indią, jeśli poślubiła indio, ale pozostała mestizą de sangley, jeśli poślubiła mestizo de sangley lub sangley. W ten sposób męski potomek chino mestizo po Ojcowskim przodku sangley nigdy nie stracił swojego statusu prawnego jako mestizo de sangley, bez względu na to, jak mały procent Chińskiej krwi miał w żyłach lub ile pokoleń minęło od jego pierwszego chińskiego przodka; był więc mestizo de sangley na zawsze.,

However, „Metis Sangli” who married white (’Filipiński',' Hiszpański Metis',' Półwysep', or' Amerykański') kept her status as' Metis Sangli'. Ale jej dzieci zostały sklasyfikowane jako tornatras. Indie, które poślubiły White ' a, również mają status Indii, ale jej dzieci zostały sklasyfikowane jako Półkrwi Hiszpańskiej. Hiszpańska metisca, która poślubiła innego białego, zachowa swój status Metis, ale jej status nigdy nie zmieni się od hiszpańskiej Metis, jeśli poślubiła hiszpańską metisę, filipińską lub Półwysep., W przeciwieństwie do tego, Mestizo (de sangley lub español) status mężczyzny pozostał taki sam, niezależnie od tego, kogo poślubił. Jeśli mestizo (de sangley lub español) poślubi filipinę (kobietę o czystym hiszpańskim pochodzeniu), utraci status „Filipiny” i uzyska status prawny swojego męża i stanie się mestizą de español lub sangley. Gdyby „filipina” wyszła za mąż za „indio”, jej status prawny zmieniłby się na „Indie”, mimo że ma czyste hiszpańskie pochodzenie.,

System stratyfikacji społecznej oparty na klasie, który trwa do dziś w kraju, miał swoje początki na hiszpańskim obszarze kolonialnym z dyskryminującym systemem kastowym.

hiszpańscy kolonizatorzy zastrzegli termin Filipiński w odniesieniu do Hiszpanów urodzonych na Filipinach. Termin ten został później rozszerzony na hiszpańskich i chińskich mestizos, lub tych, którzy urodzili się z mieszanym chińsko-indio lub hiszpańsko-indio pochodzenia. Pod koniec XIX wieku José Rizal spopularyzował termin Filipiński w odniesieniu do wszystkich urodzonych na Filipinach, w tym Indios., Kiedy Rizal otrzymał rozkaz podpisania zawiadomienia o wyroku śmierci, który określał go jako chińskiego mestizo, Rizal odmówił. Poszedł na śmierć mówiąc, że jest indio puro.

Hiszpański system kastowy oparty na rasie został zniesiony po uzyskaniu przez Filipiny niepodległości od Hiszpanii w 1898 roku, a słowo „Filipiński” rozszerzyło się na całą populację Filipin bez względu na pochodzenie rasowe.