forma binarna, w muzyce schemat strukturalny wielu pieśni i utworów instrumentalnych, głównie od XVII do XIX wieku, charakteryzujących się dwoma komplementarnymi, pokrewnymi odcinkami o mniej lub bardziej równym czasie trwania, które można schematycznie przedstawić jako ab. W XVIII-wiecznych kompozycjach, w tym inspirowanych tańcem ruchach J. S. Bacha i sonatach klawiszowych Domenico Scarlattiego, dwie sekcje są oddzielone podwójnymi taktami ze znakami powtórzeń, tak że właściwe wykonanie faktycznie daje strukturę aabb.,
pierwsza część kompozycji binarnej w tonacji durowej zazwyczaj moduluje się do dominanty, przesuwając w ten sposób środek ciężkości harmonicznej do piątego stopnia nad toniką: kompozycje w tonacji molowej podobnie modulują się do względnego duru (tj. tonacji durowej skoncentrowanej na trzecim stopniu powyżej Toniki). Druga część rozpoczyna się w kluczu nowym i po pewnym czasie od Wygenerowanej w ten sposób harmonicznej powraca do klucza domowego. Struktury binarne, choć niekoniecznie monotematyczne, opierają się na ściśle powiązanych ze sobą materiałach melodyczno-rytmicznych.,
w „zaokrąglonej” formie binarnej, na przykładzie wielu sonat Scarlattiego, część druga dość szybko powraca zarówno do oryginalnego klucza, jak i cech melodyczno-rytmicznych znacznych części pierwszej części. Tym samym binarna organizacja tego rodzaju zaczyna zbliżać się do trójwymiarowego zarysu kilku późniejszych XVIII-i XIX-wiecznych dzieł.