Głos-przykłady i definicja głosu

definicja głosu

głos w literaturze to forma lub format, za pomocą którego narratorzy opowiadają swoje historie. Jest to widoczne, gdy pisarz umieszcza siebie w słowach i daje poczucie, że postać jest prawdziwą osobą, przekazując konkretną wiadomość, którą pisarz zamierza przekazać. W prostych słowach jest to indywidualny styl pisania autora lub punkt widzenia.,

Kiedy pisarz angażuje się osobiście w dany temat, nadaje mu swoją osobowość. Ta indywidualna osobowość różni się od innych indywidualnych osobowości, które inni pisarze umieszczają we własnych dziełach. Głos jest więc wyjątkową osobowością dzieła literackiego. W zależności od rodzaju pracy autorzy mogą używać jednego lub kilku głosów.,

rodzaje głosu

chociaż istnieje wiele rodzajów Głosu, najczęściej używane są dwa:

głos autora – głos autora to szczególny styl pisarza, który wykorzystuje w konkretnej historii lub utworze.
głos postaci – głos postaci jest głosem głównego bohatera, jak on postrzega świat. Jest to wspólny głos narracyjny używany z pierwszym i trzecim punktem widzenia. Tutaj autor wykorzystuje osobę świadomą jako narratora w opowieści.,

przykłady głosu w literaturze

przykład #1: różne prace (wielu autorów)

strumień świadomości głos

strumień świadomości jest głosem narracyjnym, który obejmuje procesy myślowe bohaterów. Powieści Jamesa Joyce 'a, Ulyssesa i Williama Faulknera,” As I Lay Dying „oraz” The Sound and Fury” to tryby narracji strumienia świadomości.,

przykład #2: Zabić drozda (autorstwa Harpera Lee)

Harpera lee Zabić drozda jest bardzo dobrym przykładem głosu postaci, w którym Zwiadowca opowiada całą historię. Choć jest Dorosła, opowiada swoją historię z punktu widzenia dzieciństwa. Kiedy dorośnie, jej język staje się bardziej wyrafinowany. Scout wykorzystuje narrację pierwszoosobową, aby stworzyć realistyczny sens, umożliwiając widzom zauważenie, że dziecko dorasta., Jej dialog pozwala czytelnikom usłyszeć język młodszego Skauta. Pozwala również czytelnikom poczuć głos dorosłej osoby w jej działaniach i myśleniu.

przykład #3: The Tell-Tale Heart (by Edgar Allan Poe)

opowiadanie Edgara Allana Poe The Tell-Tale Heart jest przykładem niewiarygodnego głosu narracyjnego z perspektywy pierwszej osoby, który jest znacznie nieświadomy, stronniczy, dziecinny i ignorancki, który celowo próbuje oszukać czytelników. W miarę rozwoju fabuły czytelnicy zauważają, że głos jest niezwykły, charakteryzuje się startami i zatrzymaniami., Postać bezpośrednio rozmawia z czytelnikami, wykazując mocno przesadzony i wykwintny styl. Jest oczywiste, że skuteczność tej historii zależy od jej stylu, głosu i struktury, które ujawniają chory stan umysłu narratora.

przykład #4: Frankenstein (autorstwa Mary Shelley)

głos epistolarny wykorzystuje listy i dokumenty do przekazania wiadomości i ujawnienia historii. Może on używać głosów wielu osób lub nie może być w ogóle narratora, ponieważ autor mógł zgromadzić różne dokumenty w jednym miejscu, aby ukształtować historię., Na przykład Mary Shelley w powieści Frankenstein wykorzystuje formę epistolarną, w której używa sekwencji listów, aby wyrazić głos swojego narratora-odkrywcy naukowego, kapitana Roberta Waltona. Próbuje dotrzeć na Biegun Północny, gdzie spotyka Victora Frankensteina, a następnie rejestruje swoje doświadczenia i wyznania.

przykład #5: Old Man and The Sea (By George R. R. Martin)

trzecioosobowy głos narracyjny wykorzystuje trzecioosobowy punkt widzenia., W subiektywnym głosie trzeciej osoby narrator opisuje uczucia, myśli i opinie jednej lub więcej postaci. Powieść Hemingwaya Stary człowiek i morze oraz powieść fantasy George ' a R. R. Martina Pieśń Lodu i ognia przedstawiają przykłady subiektywnego głosu trzeciej osoby.

przykład #6: wzgórza jak białe słonie (Ernest Hemingway)

w obiektywnym głosie trzeciej osoby narrator opowiada historię bez pokazywania uczuć i myśli postaci i daje obiektywne i obiektywne punkty widzenia., Typowym przykładem tego głosu są „wzgórza jak białe słonie” Ernesta Hemingwaya.

funkcja głosu

identyfikując funkcję głosu w literaturze, należy wziąć pod uwagę stopień obiektywizmu, niezawodności i wszechwiedzy narratora. Głos pokazuje, czyje Oczy czytelnicy widzą narrację, co nadaje charakter dziełu literackiemu. Co więcej, silny głos sprawia, że każde słowo się liczy, ustawia spójność, a co najważniejsze przyciąga uwagę czytelników.