jednym z najbardziej ikonicznych obrazów Hiszpanii jest obraz tancerki Flamenco w jej tradycyjnej, falbanej sukience. Chociaż Flamenco jest bez wątpienia najbardziej znanym hiszpańskim stylem tańca, z pewnością nie jest jedynym. Inne style hiszpańskiego tańca to Fandango, Bolero, Sevillanas, Sardana i Jota. Wiele z tych tańców powstało jako tańce ludowe, a później zostały choreografowane w celu standaryzacji i zachowania ich.,
taniec hiszpański
taniec hiszpański zawsze był znany na przestrzeni wieków, ponieważ Hiszpania jest przykładem kraju, w którym sztuka tańca została szeroko rozwinięta. Tak bardzo, że taniec można powiedzieć, że jest narodową sztuką Hiszpanii. W rzeczywistości Flamenco zostało uznane za taką wartość dla kultury hiszpańskiej, że UNESCO nazwało go elementem niematerialnego dziedzictwa kulturowego ludzkości.
nawet Rzymianie, którzy podbili Hiszpanię w III wieku, uznali tancerzy Kadyksu za najbardziej przyjemnych. Taniec hiszpański jest również odporną formą sztuki, ponieważ jest niematerialny., Oznacza to, że była chroniona przed zniszczeniem przez wiele sił, takich jak Wizygoci, którzy niszczyli budynki i książki podczas pobytu na półwyspie hiszpańskim. Podczas tych burzliwych wieków taniec był używany do upamiętniania bitew i wojen, a także bardziej osobistych tematów, takich jak miłość i strata. Maurowie, po siedmiuset letnim pobycie w Hiszpanii, przyczynili się również do wzmocnienia i wzbogacenia tańców hiszpańskich.
w XV wieku wiele hiszpańskich regionów zaczęło tworzyć własne style tańca, co doprowadziło do ogromnej kolekcji różnych form tańca., Wraz z tańcami hybrydowymi, gdzie dwa różne style mieszały się ze sobą, było ponad dwieście odrębnych stylów tańca w samym regionie Katalonii w 15 wieku.
wraz z ekspansją imperium hiszpańskiego wiele hiszpańskich kolonii zaczęło rozwijać własne style tańca oparte na tych wykonywanych przez hiszpańskich mężczyzn i kobiet. Filipiny są tego doskonałym przykładem, ponieważ nadal tańczą niektóre ze starych hiszpańskich tańców ludowych, choć z odrobiną zwrotów akcji., Na przykład, podczas gdy hiszpańskie Fandango było często tańczone z kastanietami, wersja philippino tańca jest tańczona ze świecami niesionymi w małych szklankach.
XVIII wiek, czyli okres Oświecenia za panowania królów Burbonów, był czasem, w którym Hiszpania poczyniła znaczne postępy. Był to również wiek, w którym taniec hiszpański był u szczytu swojej popularności i gdzie tańce hiszpańskie, które możemy dziś rozpoznać, zyskały na popularności.
później w historii Hiszpanii wpływy gitano (Cygańskie) stały się najsilniejszym czynnikiem w tworzeniu i ewolucji tańca w Hiszpanii., Cyganie przybyli do Hiszpanii w okresie baroku i to dzięki nim mamy teraz Flamenco.
jednak, gdy Flamenco stawało się coraz bardziej popularne na scenie międzynarodowej i Krajowej, tańce regionalne od wczesnych wieków cierpiały. Nie bardziej niż pod dyktaturą generała Francisco Franco, który zakazał wszystkiego, co można uznać za regionalne lub zagrażające jego idei tradycyjnej kastylijskiej Hiszpanii.
jednak taniec hiszpański nadal kwitnie, we wszystkich swoich formach, i nadal ewoluuje., Tak jest w przypadku Flamenco, gdzie nowy styl, „Nuevo Flamenco” lub Nowe Flamenco, staje się coraz bardziej rozpowszechniony. Wiele osób uczy się również niektórych tańców mniej rozpowszechnionych jako wprowadzenie do złożonych kroków stosowanych we Flamenco. Na przykład Sevillanas są znacznie prostsze i dlatego są świetne dla początkujących. Co więcej, ćwiczenie tych tańców hiszpańskich jest świetnym sposobem na poznanie nowych przyjaciół i naukę języka hiszpańskiego.