wprowadzenie
dżdżownica jest wspólną nazwą dla większych członków Oligochaeta; należą do Phyllum Annelida i są głównie organizmy naziemne żyjące w glebie. Opisywane są jako segmentowane robaki z włosia, przyczyniające się na ogół do biomasy bezkręgowców glebowych, szczególnie w umiarkowanych i tropikalnych regionach świata (Edwards and lofty, 1972; Julka, 1993; Ismail, 1997, 2005; Kooch et al., 2008)., Główną cechą dżdżownic jest to, że są one dwustronnie symetryczne, zewnętrznie segmentowane na wszystkich segmentach z wyjątkiem dwóch pierwszych, hermafrodytów i brakuje szkieletu (Edwards and Bohlen, 1996; Kotpal, 2004). Dżdżownice można klasyfikować i identyfikować na podstawie wielu cech. Obejmują one ich cechy morfologiczne, fizjologiczne, filogenetyczne, a także ich cechy ekologiczne i behawioralne.,
dżdżownice są naukowo klasyfikowane w Phyllum Annelida, są ponad 1800 gatunków dżdżownic zgrupowanych w tym filum (Sims and Gerard, 1985; Julka, 1988; Martin et al., 2000; Malek, 2007; Kooch et al., 2008; Tripathi i Bhardwaj, 2003). Dżdżownice należą do klasy Oligochaeta. Istnieje jednak wiele kontrowersji z klasyfikacją tych organizmów. Wielu naukowców opracowało własne schematy klasyfikacji, a tezy były dalej poprawiane i rozwijane na przestrzeni lat. Niektórzy umieścili je w klasie Clitellata, czyniąc Oligochaeta podklasą., To Michaelsen 1900 stworzył system, który jest podstawą współczesnej taksonomii dżdżownic. Podzielił je na 11 rodzin; później zreorganizował swoją klasyfikację na dwie rodziny (Edwards and Bohlen, 1996). Stephenson później uprościł ten układ do 14 rodzin. Powstały cztery nowe systemy klasyfikacji: zaproponowane przez Lee (1959) i Jamiesona (1971)., Niektóre z głównych rodzin to: Acanthodrilidae, Ailoscolecidae, Alluroididae, Almidae, Biwadrilidae, Eudrilidae, Exxidae, Glossoscolecidae, Lumbricidae, Lutodrilidae, Megascolecidae, Microchaetidae, Ocnerodrilidae, Octochaetidae, Sparganophilidae.
zostały one również zgrupowane w pięciu głównych rodzinach: Lumbricidae, Moniligastridae, Megascolecidae, Eudrilidae, Glossoscolecidae.
dżdżownice są dystrybuowane na całym świecie. Rzadko jednak występują na pustyniach i obszarach pod stałym śniegiem i lodem, a także na obszarach pozbawionych gleby i roślinności, a także na pasmach górskich., Niektóre gatunki występują szczególnie na niektórych obszarach (Edwards and Bohlen, 1996).,r>
celem badań było zbieranie lokalnych gatunków dżdżownic i dżdżownic kalifornijskich, hodowla i hodowla każdego z gatunków oddzielnie, badanie morfologii i anatomii, klasyfikacja i porównanie obu gatunków.,
materiały i metody
w latach 2006-2007 przeprowadzono badania mające na celu omówienie taksonomiczne i opis lokalnych gatunków dżdżownic oraz ich porównanie z gatunkami nielokalnymi. Większość prac laboratoryjnych przeprowadzono na Uniwersytecie Gujańskim.
dżdżownice pozyskiwano metodą ręczną (Stockli, 1928; Lavelle, 1978; Edwards, 2004). Miejscowa dżdżownica została po prostu uzyskana przez wykopanie gleby. Próbki Pobrano z miejsc, które wykazały aktywność dżdżownic, takich jak ich odlewy robaków., Pobrano je również z wilgotnych gleb w pobliżu stawów i okopów oraz z terenów ogrodowych i rolniczych, które miały obornik, który jest doskonałym środowiskiem dla dżdżownic, ponieważ są one bogate w składniki odżywcze i wilgoć. Podczas kopania dżdżownic zadbano o to, aby nie uszkodzić ich ani nie zabić. Następnie umieszczano je w słoikach kolekcjonerskich wraz z częścią tej samej gleby, z której zostały uzyskane. Potrzeba było około 10 do 15 dżdżownic. Kalifornijski gatunek czerwony został pozyskany z lokalnej farmy. Dżdżownice były następnie przygotowywane do hodowli i hodowli., Kosze były wypełnione warstwą gleby, ściółki liści i obornika. Dwa gatunki dżdżownic zostały umieszczone w odpowiednich koszach i pozostawione w ciemnym miejscu. Kompost utrzymywany był nawilżony przez częste podlewanie, a w razie potrzeby dodawano dodatkową ściółkę z liści. Kompost był często sprawdzany, aby upewnić się, że dżdżownice żyją i nie uciekają z koszów. Z koszy kompostowych pozyskano kilka dżdżownic. Zostały starannie przemyte wodą, zakonserwowane w 10% roztworze formaliny do obserwacji. Wykonano cyfrowe zdjęcie obu gatunków., Zostały umieszczone w szalkach Petriego do badań zewnętrznych, które obejmowały:
| • | opis koloru ciała |
| • | liczba segmentów |
| • | kształt perystomium |
| • | ahape i długość i położenie clitellum |
| • | obecność i położenie porów genitalnych |
badanie powtórzono na co najmniej dwóch kolejnych próbkach., Dżdżownica została uzyskana i przemyta do czyszczenia. Został umieszczony w szalce Petriego z waty nasączonej chloroformem i przykryty, dopóki nie było żadnych oznak ruchu. Dżdżownica została następnie usunięta i umieszczona na tacy do rozbioru z jej brzuszną stroną skierowaną w górę i przypięta w dół. Ostrze żyletki zostało następnie użyte do starannego rozcięcia dżdżownicy w środku. Nie zastosowano zbyt dużego nacisku, aby uniknąć uszkodzenia któregokolwiek z narządów wewnętrznych. Szpilki i pęseta zostały następnie wykorzystane do starannego rozłożenia dżdżownicę otwarte do badania., Woda została rozpylona po bokach dżdżownicy, aby zmyć wszelkie zabrudzenia i umożliwić wyraźny widok. Nie wylano go bezpośrednio na próbkę, ponieważ mogło to zmyć niektóre kruche organy. Próbka została następnie dokładnie zbadana przy użyciu soczewki powiększającej i mikroskopu rozwarstwiennego. Główne obserwowane cechy to:
| • | No. i położenie pęcherzyków nasiennych |
| • | Nie., i położenie plemników |
| • | plon i żołądek |
| • | jelito |
próbka dżdżownic została umyta i niewielki segment po stronie brzusznej został odcięty za pomocą żyletki. Segment został następnie przemyty w celu usunięcia wszelkich zabrudzeń i tkanek. Następnie został starannie umieszczony na szkiełku i dodano kilka kropli KOH. Szkiełko zostało następnie umieszczone nad płomieniem lampy duchów, aż powłoka żółkła., Następnie pozostawiono go do ostygnięcia na kilka sekund, a następnie umieszczono kilka kropli wody na zjeżdżalni (Verma, 1989). Następnie obserwowano go pod mikroskopem, aby sprawdzić, czy setae są izolowane i widoczne. Zanotowano kształt i rozmieszczenie setae i narysowano okaz. Jeśli zestaw był wyraźnie widoczny, został następnie usunięty z mikroskopu i na próbce umieszczono kroplę mocowania DPX, aby stała się mocowaniem. Poślizg pokrywy został następnie umieszczony na nim ostrożnie, aby uniknąć pęcherzyków powietrza. Szkiełko zostało następnie przechowane do późniejszego wykorzystania.,
zarówno pęcherzyk nasienny, jak i plemniki zostały usunięte z rozciętego robaka za pomocą pęsety. Umieszczono je na osobnych prowadnicach i dodano zrzut mocowania DPX, a nad nim poślizg pokrywy. Następnie był obserwowany pod mikroskopem i rysowany. Slajd był przechowywany do późniejszego wykorzystania i odniesienia. Mikrometr został ustawiony, a skala została wydedukowana. Szkiełko zawierające wyizolowane setae zostało następnie umieszczone pod mikroskopem, a setae zostało wyrównane do skali i zmierzone. Następnie obliczono długość ciała setae., Okazy dżdżownic trzymano w szklanych słojach w formalinie do późniejszego wykorzystania i odniesienia.
wyniki i dyskusja
badania zostały przeprowadzone na przestrzeni lat, aby lepiej zrozumieć rozmieszczenie i taksonomię dżdżownic. Wykonano wiele pracy w celu udokumentowania badań przeprowadzonych na tych organizmach. Identyfikacja i klasyfikacja są głównymi tematami, które są stale rozwijane. Cechy morfologiczne dżdżownic mają wielką wartość w identyfikacji gatunku. Rozmiar dżdżownicy można wykorzystać do wydedukować gatunek. L., mauritii ma 80-210 mm długości i 3,5-5 mm średnicy, podczas gdy M. posthuma ma 115-130 mm długości przy średnicy 5 mm, A P. excavatus ma 23-120 mm długości przy średnicy 2-5 mm (Ismail, 1997). Liczba i rozmieszczenie segmentów wskazuje również gatunek. L. mauritii ma około 165-190 segmentów i jest prolobous, podczas gdy M. posthuma ma 140 segemntów i jest tanylobous, A P. excavatus jest epilobous i ma 165 segmentów (Ismail, 1997). Pozycja liczbowa segmentów tworzących clitellum również różni się w zależności od gatunku. W L., mauritii segmenty od 14 do 17 tworzą clitellum, a u M. posthuma tworzą segmenty od 14 do 16, podczas gdy u P. excavatus tworzą segmenty od 13 do 17 (Ismail, 1997). Wykonano również wiele prac nad geograficznym rozmieszczeniem dżdżownic. To pozwala nam wiedzieć, które gatunki znajdują się gdzie na świecie. Dżdżownice występują na całym świecie. Niektóre gatunki są szeroko rozpowszechnione i są określane przez Michaelsena jako peregrine, podczas gdy te, które nie rozprzestrzeniają się szeroko, znajdują się w bardziej specyficznych obszarach, są nazywane endemitami (Edwards and Bohlen, 1996)., Megascolecidae i Lumbricidae są szeroko rozpowszechnione. W Stanach Zjednoczonych są to około 33 gatunki lędźwiowców (Edwards and Bohlen, 1996). Lee 1985 zrewidował rozmieszczenie gatunków peregrynowych; około 3% wszystkich dżdżownic to peregryny. 20-30 gatunków Lumbricidae zostało rozprzestrzenionych z Północnej i zachodniej Europy przez człowieka i obecnie są dominującymi regionami umiarkowanymi i tropikalnymi świata (Edwards i Bohlen, 1996)., Piętnaście do dwudziestu gatunków z kilku rodzin Megascolecid pochodzi ze wschodniej i południowo-wschodniej Azji, a obecnie występują w większości tropikalnego świata (Yousefi et al., 2009). Uważa się, że microcolex dubius pochodzi z Ameryki Południowej i obecnie występuje w całej północnej strefie umiarkowanej i Ameryce Północnej (Edwards and Bohlen, 1996). Glossoscolecid Pontoscolex corethrurus pochodzi z Ameryki Południowej i obecnie występuje w tropikalnych i cieplejszych regionach umiarkowanych (Edwards i Bohlen, 1996)., Wiadomo, że zarówno czynniki fizyczne, jak i natura materii organicznej gleb wpływają na liczebność i rozmieszczenie dżdżownic. Głównymi czynnikami fizycznymi są Zawartość wody w glebie i minerały. Materia organiczna wpływa na obfitość i różnorodność gatunkową dżdżownic (Julka, 1988, 1993; Kale, 1998; Kooch et al., 2008).
dżdżownice to segmentowane ślimaki łożyskowe (Ismail, 1997, 2005). Należą do rodzaju „Phyllum Annelida” i są większymi członkami Oligochaeta. Taksonomicznie jest to pięć dużych rodzin dżdżownic., Należą do nich; Moniligastridae, Megascolecidae, Eudrilidae, Glossoscolecidae i Lumbricidae (Julka, 1988; Ismail, 1997, 2005; Yousefi, et al., 2009). Morfologicznie dżdżownice mają niewielkie zróżnicowanie. Różnią się głównie długością, segmentacją, łechtaczką i zewnętrznymi otworami.
oba badane gatunki zostały zidentyfikowane na podstawie ich morfologii i anatomii, a także cech ekologicznych., Dżdżownica Kalifornijska została zgrupowana w rodzinie Lumbricidae i zidentyfikowana jako Eisenia foetida, podczas gdy lokalny gatunek został zgrupowany w rodzinie Eudrilidae i zidentyfikowany jako eudrilus eugenia.
Eisenia foetida jest bardziej znana jako robak obornika, robak tygrysi i wiggler czerwony. Jego specyficzna nazwa wynika z tego, że podczas obchodzenia się z grubsza emanuje ostrym płynem. Jego kolor był kluczową cechą identyfikacyjną. Jego barwa może wahać się od fioletowego do czerwonego do ciemnego lub brązowoczerwonego. Ma jednak niezwykłą pigmentację., Pigment nie jest równomiernie rozłożony, ale występuje jako ciemne segmentowe pasma oddzielone jaśniejszymi pasmami między segmentowymi (Edwards and Bohlen, 1996).
| Tabela 1: | pokazująca znaki taksonomiczne zarówno lokalnych, jak i kalifornijskich gatunków dżdżownic czerwonych |
eudrilus Eugenia to czerwono-fioletowy robak, hodowany jako afrykański nocny robak. Na podstawie siedliska i cyklu życia oba te gatunki zostały sklasyfikowane jako organizmy epigeiczne., Organizmy epigeiczne żyją w horyzontach organicznych, zostały znalezione w środowisku naturalnym w górnej warstwie warstwy wierzchniej około jednej stopy (Ismail, 1997, 2005). Tutaj żywili się rozkładającą się materią organiczną i wykazywali szybki ruch. Jednak Eisenia foetida wykazywała bardziej agresywny ruch. Eisenia foetida występuje głównie w wilgotnym oborniku i kwitnie w środowiskach takich jak hałdy kompostów, lasy, ogrody i krowy. Podobnie jak lokalne gatunki są detrytywne, ponieważ żerują na powierzchni gleby lub w jej pobliżu, głównie na ściółce roślinnej.,
lokalny gatunek (Tabela 2) należy do rodziny Eudrilidae, która jest ograniczona do Afryki; jednak gatunek eudrilus eugenia stał się szeroko rozpowszechniony w cieplejszych częściach świata (Tabela 2).
długość ciała była kolejną cechą diagnostyczną. Najlepiej Eisenia foetida waha się w granicach 35-130 mm, z pomiarów próbnych robaków również spadały do tego zakresu, podczas gdy lokalne gatunki spadały do zakresu 111-300 mm, co jest charakterystyczne dla Eudrilidae i nocnych robaków (Tabela 1).
kształt i rozmieszczenie zestawów ciała było kolejną cechą decydującą., Oba gatunki miały kształt esicy (Tabela 1). Jest to jeden z najczęstszych kształtów dżdżownic. Oba ich układy były jednak zróżnicowane. Eisenia foetida miała układ lędźwiowo-krzyżowy, charakterystyczny dla rodziny Lumbricidae. Układ lędźwiowy składa się z ośmiu zestawów na segment w parach ventral i latero ventral (Edwards i Bohlen, 1996). Lokalny gatunek wykazywał układ perycha, w którym setae ułożone były w pierścień wokół segmentu, z dużym lub małym pęknięciem w środkowej części grzbietowej i środkowej części brzusznej (Edwards i Bohlen, 1996).,
| Tabela 2: | Identyfikacja gatunków dżdżownic na podstawie powyższych znaków |
układ ten jest szczególnie widoczny w Nadrodzina megascolecoidea (Edwards i Bohlen, 1996), do której należą lokalne gatunki (tabela 1).
Pory genitalne również miały znaczący charakter taksonomiczny., Pory męskie eurylidów leżą w segmencie 17, co zaobserwowano u lokalnych gatunków, u lumbricidów pory męskie zwykle znajdują się wokół segmentu 15 (Edwards and Bohlen, 1996). Kalifornijska czerwień miała męskie pory około segmentu 15 i 16, co wskazuje na jej pokrewieństwo z rodziną lumbricidae (Tabela 1).
inne kluczowe cechy diagnostyczne to łechtaczka, czyli pogrubienie gruczołowe naskórka. U obu gatunków (Tabela 1) odnajdywano je w przedniej części ciała i miały od około 4 do 10 segmentów długości., Jest to charakterystyczne dla rodziny lumbricidae, a także jej pierścieniowy kształt (Edwards i Bohlen, 1996). Oba gatunki (Tabela 1) miały jedną parę pęcherzyków nasiennych i dwie pary plemników. Cechą charakterystyczną jest pozycja spermathecae u Eudrylidów. W przeciwieństwie do większości dżdżownic, ich plemniki migrują ze zwykłego przedniego położenia do okolic jajników wokół segmentu 13. Zaobserwowano to u miejscowych gatunków.
oba te gatunki (Tabela 2) były podobne pod wieloma względami, a ich systemy życiowe funkcjonowały w ten sam sposób., Jednak główną cechą odróżniającą eudrilus eugenia jest niezwykły mechanizm zapłodnienia wewnętrznego w specjalnej komorze, w przeciwieństwie do większości dżdżownic, które wykazują zapłodnienie zewnętrzne (Edwards and Bohlen, 1996).
Eisenia foetida i eudrilus Eugenia (Tabela 2) są również idealnymi robakami do wermikulury, ponieważ są łatwe do uprawy w kulturach o wysokiej gęstości. Esienia foetida jest najbardziej przydatna na tym obszarze, ponieważ może tolerować najszerszy zakres warunków środowiskowych i zakłóceń w swoim środowisku, w przeciwieństwie do lokalnych gatunków, które tego nie tolerują., Lokalny gatunek jest jednak idealny do wykorzystania jako robak przynęty ze względu na jego duże rozmiary (Ismail, 1997, 2005).
podsumowując, dżdżownice są bardzo ważnymi organizmami; ich rola nie tylko leży w środowisku, ale także rozszerzyła się na rolnictwo, a nawet medycynę. Dżdżownice występują na całym świecie i są ponad 1800 gatunków, z których każdy ma idealne wymagania i funkcje, dlatego ważne jest, aby dokładnie zidentyfikować i sklasyfikować te organizmy., Lokalnym gatunkiem zidentyfikowanym w tym projekcie badawczym był Eudrilus eugenia z rodziny Eudrilidae, który jest idealnym dżdżownicą do przynęt rybnych i stosowania w wermikulturze.