śmierć prezydenta Johna F. Kennedy ' ego w dniu 22 listopada 1963 roku, wstrząsnęła narodem i doprowadziła zjednoczony Kongres do zmiany konstytucji, w postaci 25.poprawki.
zabójstwo Kennedy ' ego wywołało tego popołudnia chaos w rządzie federalnym. Wiceprezydent Lyndon Johnson był w tym samym konwoju co Kennedy, i pojawiły się wczesne, błędne doniesienia, że Johnson również został ranny.,
gdy kraj uporał się z zamachem, Johnson upewnił się, że moment, w którym złożył przysięgę, około dwóch godzin po śmierci Kennedy ' ego, został udokumentowany, aby naród wiedział, że nastąpiła zmiana konstytucyjna urzędu.
Johnson stanął przy żonie Jackie Kennedy i Sędzinie Sarah T. Hughes, gdy złożył przysięgę na Love Field w Dallas na słynnym zdjęciu.
ale nagłe odejście Kennedy ' ego przyspieszyło kłótnię o zmianę konstytucji, która miała miejsce w Kongresie w 1963 roku.,
formalnie Konstytucja nigdy nie określała, w jaki sposób wiceprezydent zostałby prezydentem, gdyby prezydent zmarł, podał się do dymisji lub nie był w stanie wykonywać obowiązków służbowych.
to niedopatrzenie stało się oczywiste w 1841 roku, kiedy nowo wybrany prezydent, William Henry Harrison, zmarł około miesiąc po objęciu urzędu prezydenta. Wiceprezydent John Tyler, odważnym posunięciem, rozstrzygnął polityczną debatę na temat sukcesji.
w Kongresie odbyła się debata o tym, jakie uprawnienia ma Tyler i jak powinien się nazywać (pełniący obowiązki prezydenta, prezydenta lub wiceprezydenta)., Tyler rozstrzygnął debatę, prosząc lokalnego sędziego o złożenie przysięgi prezydenckiej, a on zwalczał wszelkie próby swoich licznych wrogów politycznych, aby traktować go jak cokolwiek innego niż prawowitego prezydenta Stanów Zjednoczonych.
w kolejnych latach następstwa prezydenckie miały miejsce po śmierci sześciu prezydentów.były dwa przypadki, w których urzędy prezydenta i wiceprezydenta niemal stały się wolne w tym samym czasie. Precedens Tylera stał szybko w tych okresach przejściowych.,
ponadto nie było Konstytucyjnego sposobu na zastąpienie wiceprezydenta, który zrezygnował z urzędu, ani na poradzenie sobie z sytuacją, w której prezydent stał się ubezwłasnowolniony podczas sprawowania urzędu.
do 1963 roku Kongres debatował nad próbą zmiany konstytucji, aby wyjaśnić wszystkie sprawy sukcesyjne i dodać procedurę postępowania z liderem, który stał się niezdolny do wykonywania obowiązków urzędu tymczasowo lub na stałe. Stało się to większym problemem z realiami Zimnej Wojny i chorobami prezydenta Dwighta Eisenhowera w latach 50.,
wpływowy Senator Estes Kefauver rozpoczął prace nad poprawkami w czasach Eisenhowera i odnowił je w 1963 roku. Kefauver zmarł w sierpniu 1963 po zawale serca na Sali Senatu.
wraz z niespodziewaną śmiercią Kennedy ' ego, potrzeba jasnego sposobu określenia sukcesji prezydenckiej, zwłaszcza w obliczu nowej rzeczywistości Zimnej Wojny i jej przerażających technologii, zmusiła Kongres do działania.,
nowy prezydent, Lyndon Johnson, ZnAl problemy zdrowotne, a nastepnymi dwoma osobami w kolejce do prezydentury byli 71-letni John McCormack (Spiker Izby) i Senat Pro Tempore Carl Hayden, który mial 86 lat.
Senator Birch Bayh zastąpił Kefauvera w podkomisji Senatu, która rozważała poprawki do konstytucji, i próbował uzyskać wersję poprawki Kefauvera zatwierdzoną w Kongresie w 1964 roku, po śmierci Kennedy ' ego., Ten pierwszy wysiłek nie powiódł się, ale Bayh, przy wsparciu prezydenta Lyndona Johnsona, zaproponował go ponownie zaraz po inauguracji Johnsona w styczniu 1965 roku.
w ciągu trzech miesięcy Izba i Senat uzgodniły brzmienie, co stanie się 25. poprawką, a w lipcu 1965 roku Nebraska stała się pierwszym stanem, który ratyfikował proponowaną poprawkę. Nevada była 38.stanem, który ratyfikował poprawkę w lutym 1967 roku, czyniąc ją prawem kraju związkowego.,
Sekcja 1 25. poprawki jasno wskazywała, że wiceprezydent został prezydentem, gdy prezydencja stała się nieobsadzona w trzech okolicznościach: śmierci, rezygnacji i usunięcia z urzędu.
Sekcja 2 dała prezydentowi prawo do wyznaczenia nowego wiceprezydenta, jeśli urząd ten stał się nieobsadzony, za zgodą Kongresu.,
pozostałe dwie sekcje poprawki szczegółowo opisują proces pełnienia funkcji prezydenta przez wiceprezydenta, jeśli prezydent nie był w stanie wykonywać swoich obowiązków służbowych, oraz sposoby rozwiązywania sporów dotyczących zdolności prezydenta do wykonywania uprawnień służbowych.
25.poprawka miała otrzymać swój pierwszy test w październiku 1973 roku, kiedy wiceprezydent Spiro Agnew podał się do dymisji. Gerald Ford został nowym wiceprezydentem w grudniu 1973 roku, po tym jak prezydent Richard Nixon nominował Forda do zatwierdzenia przez Kongres.,
Ford sam powołał się na 25 poprawkę dziewięć miesięcy później, kiedy nominował Nelsona Rockefellera na wiceprezydenta, po rezygnacji Nixona.