wielu z nas czuje, że nie należymy, jakbyśmy byli czarną owcą. Bez względu na to, jak bardzo się staramy, po prostu nie czujemy, że do końca „pasujemy”. Może to być w naszej rodzinie, grupach przyjaźni, kolegach lub gdzieś indziej.
depresja może pogorszyć sytuację. Mówi nam, że jesteśmy bezwartościowi, jesteśmy bezużyteczni, nikt nas nie lubi i nigdzie nie należymy., Jakkolwiek straszne jest to uczucie, nie jesteśmy sami w odczuwaniu tego w ten sposób. Jest wiele innych osób, które będą w stanie odnieść się do poczucia, że nie pasują.
nie możemy położyć palca na tym
trudno to wyjaśnić, ale nie czujemy się całkiem 'w porządku'. Nie wiemy, co się stało. Po prostu czujemy, że nie pasujemy do siebie. Nie czujemy się jak inni. Wszyscy wydają się tacy pewni siebie. Ale nie jesteśmy.
czujemy się zdystansowani
często czujemy się różni od tych wokół nas. Patrzymy na innych i wydają się pasować., Zdaje się, że wiedzą dokładnie, co robić i mówić. Ale czujemy się zdystansowani. Czuję, jakby między nami a innymi była przestrzeń. Nie jesteśmy pewni dlaczego, po prostu czujemy, że nie jesteśmy do końca tam.
zmagamy się z rozmową
widzimy, jak nasi przyjaciele lub rodzina komunikują się ze sobą. Rozmowa płynie. Wydaje się, że wiedzą dokładnie, co robić i co mówić. Ich rozmowa nas nie interesuje. Czasami może to wydawać się banalne. Mogą narzekać na rzeczy, które czują się tak małe w porównaniu do naszej depresji., Mówią o programach telewizyjnych, które ostatnio oglądali i książkach, które przeczytali. Nie mamy nic do zaoferowania. Wszystko, co ostatnio robimy, to walka z depresją. Czasami tracimy kontrolę nad rozmową w połowie drogi i wchodzimy w nasz własny świat. To wyczerpujące.
nasz plan życia wypadł z gry
przez całe dzieciństwo mieliśmy określony plan życia. Zawsze myśleliśmy, że nasze życie potoczy się w określony sposób. Być może planowaliśmy osiągnąć jakiś stopień. Mogliśmy sobie wyobrazić, że jesteśmy małżeństwem z dziećmi w wieku 30 lat., Możliwe, że dążyliśmy do pewnej pracy. Cokolwiek to jest, nigdy nawet nie myśleliśmy, że nasze życie może być inne. Ale życie nie układało się w ten sposób. Zboczyło z drogi. Depresja spowodowała, że wybraliśmy objazd. Być może zdaliśmy sobie sprawę, że tak naprawdę nie chcemy tego, do czego dążyliśmy przez te wszystkie lata. Nasze życie nie układa się tak, jak zawsze oczekiwaliśmy, ale trudno sobie wyobrazić coś innego, więc cała nasza tożsamość czuje się zachwiana.,
staramy się zadowolić ludzi
spędzamy tak dużo czasu próbując zadowolić wszystkich innych, że nie mamy pojęcia, kim jesteśmy. Całe nasze życie spędzamy robiąc rzeczy dla innych, lub żyjąc życiem, które naszym zdaniem wszyscy inni chcą dla nas. Nie mamy czasu się zatrzymywać i zastanawiać, czy tego właśnie chcemy.
czujemy, że nigdy nie będziemy dość
czasami czujemy, że nigdy nie będziemy żyć tak, jak myślimy, że każdy chce, abyśmy byli. Nigdy nam nie wystarczy. Nigdy nie spełnimy ich oczekiwań. Nic, co robimy, nie jest wystarczająco dobre., Zawsze czujemy, że powinniśmy być „lepsi” lub robić więcej. Nic, co zrobimy, nigdy nie wystarczy.
czujemy się, jakbyśmy zawiedli ludzi
nie czując się osobą, którą według nas każdy chce, żebyśmy byli, czujemy się, jakbyśmy wszystkich zawiedli. Czasami czujemy, że musimy ukrywać nasze upodobania i niechęci przed otaczającymi nas ludźmi. Ukrywamy fakt, że jesteśmy nieszczęśliwi lub że czujemy, że nie należymy. Nie chcemy, żeby ludzie się nami zawiedli. Spędzamy więc cały nasz czas na uganianiu się za oczekiwaniami innych, czując, że ciągle ich zawodzimy.,
nie pasuje
wiemy, że coś jest nie tak. Osoba, którą jesteśmy, nie pasuje do osoby, którą uważamy, że każdy chce, żebyśmy byli. Czuje się niespokojny i niespokojny. Wydaje się, że każdego dnia cała nasza energia idzie do wbijania kwadratowego kołka w okrągły otwór. Tak bardzo, że nie mamy czasu na nic innego.
dociera do punktu, w którym nie możemy tego zrobić
ostatecznie dociera do punktu, w którym nie możemy już tego zrobić. Jesteśmy zmęczeni. Mamy dość. Nie możemy tego zrobić., Kończymy więc rzuceniem studiów, rzuceniem pracy, opuszczeniem związku lub „wyjściem” na temat naszego zdrowia psychicznego. Nie możemy dalej żyć „złym” życiem. To nas nie uszczęśliwia. Musimy przestać i zacząć zastanawiać się, kim naprawdę jesteśmy i co naprawdę lubimy.
ci, którzy się liczą, zostaną w pobliżu
może dojść do punktu, w którym czujemy, że musimy przestać zadowolić innych i spróbować zacząć tworzyć własną ścieżkę. Zazwyczaj nie jest to szybki proces., Kiedy spędziliśmy całe życie próbując dopasować się do formy, do której nie należymy, może to zająć dużo czasu, zanim ustalimy, gdzie należymy. Często wiąże się to z wieloma próbami i błędami. Musimy nauczyć się podejmować decyzje i wypracować to, co lubimy, a nie to, co uważamy, że wszyscy inni myślą, że powinniśmy. To może być przerażające, ponieważ martwimy się o utratę ludzi w procesie. Martwimy się, że ludzie będą się na nas gniewać, lub nie będą chcieli już być wokół nas.
ci, którzy nas kochają, powinni chcieć dla nas tego, co najlepsze. Chcą, żebyśmy byli szczęśliwi., Nigdy nie będziemy naprawdę szczęśliwi żyjąc w życiu, które nie jest nasze. Nigdy nie będziemy szczęśliwi, żyjąc życiem, które według nas wszyscy chcą, abyśmy żyli, jeśli nie będzie pasowało do tego, kim jesteśmy. Ci, którzy nas kochają, powinni chcieć nas wspierać, abyśmy byli najlepszą wersją siebie.
wystarczy nam
może to potrwać wiele prób i błędów, a także sporo poszukiwań duszy, ale w końcu znajdziemy swoje miejsce. Możemy czuć się swobodnie z grupą osób, które są zainteresowane podobnym hobby do nas. To może być nowa praca, która zmienia rzeczy. Możemy znaleźć naszą bratnią duszę lub nowego najlepszego przyjaciela., Albo możemy po prostu nauczyć się czuć komfortowo we własnej skórze.
uczucie jak „czarna owca” jest trudne. Depresja może to pogorszyć. Uwielbia nam mówić, że nie należymy, zawiedliśmy ludzi i nikt nas nie lubi. Ale depresja kłamie. Jesteśmy godni, zawsze-gdziekolwiek jesteśmy w życiu. I wystarczy nam, dokładnie tak, jak jesteśmy.