Obliczanie średnicy Ixionu zależy od albedo (frakcji światła, które odbija). Obecne szacunki mówią, że albedo wynosi 13-15%, nieco poniżej środkowego punktu pokazanego tutaj zasięgu i odpowiada średnicy 620 km.
oprócz orbitowania bezpośrednio wokół Słońca, cechą wyróżniającą planetę karłowatą jest to, że ma ona ” wystarczającą masę, aby jej grawitacja mogła pokonać siły ciała sztywnego, tak aby przybrała kształt równowagi hydrostatycznej (prawie okrągłej)”., Obecne obserwacje są na ogół niewystarczające do bezpośredniego ustalenia, czy dana jednostka spełnia tę definicję. Często jedynymi wskazówkami dla obiektów transneptunowych są surowe szacunki ich średnic i albedów. Lodowe satelity o średnicy 1500 km okazały się nie być w równowadze, podczas gdy ciemne obiekty w zewnętrznym Układzie Słonecznym często mają niską gęstość, co oznacza, że nie są nawet ciałami stałymi, a znacznie mniej grawitacyjnie kontrolowanymi planetami karłowatymi.,
Ceres, który ma znaczną ilość lodu w swoim składzie, jest jedyną potwierdzoną planetą karłowatą w pasie planetoid, chociaż Hygeia może być również jedną z nich. 4 Westa, druga najbardziej masywna asteroida i bazaltowa w składzie, wydaje się mieć w pełni zróżnicowane wnętrze i dlatego była w równowadze w pewnym momencie swojej historii, ale nie jest już dzisiaj. Trzeci co do wielkości obiekt, 2 Pallas, ma nieco nieregularną powierzchnię i uważa się, że ma tylko częściowo zróżnicowane wnętrze; jest również mniej lodowaty niż Ceres., Michael Brown oszacował, że ponieważ obiekty skaliste, takie jak Westa, są bardziej sztywne niż obiekty lodowe, obiekty o średnicy poniżej 900 kilometrów (560 Mil) mogą nie znajdować się w równowadze hydrostatycznej, a zatem nie są planetami karłowatymi.
na podstawie porównania z lodowymi księżycami, które były odwiedzane przez statki kosmiczne, takimi jak Mimas (okrągły o średnicy 400 km) i Proteus (nieregularny o średnicy 410-440 km), Brown oszacował, że lodowe ciało rozluźnia się w równowadze hydrostatycznej o średnicy pomiędzy 200 A 400 km., Jednak po tym, jak Brown i Tancredi wykonali swoje obliczenia, lepsze określenie ich kształtów wykazało, że Mimas i inne średniej wielkości elipsoidalne księżyce Saturna, aż do co najmniej Japeta (który ma przybliżone rozmiary Haumea i Makemake), nie znajdują się już w równowadze hydrostatycznej; są również bardziej icierniejsze niż prawdopodobnie są TNOs. Mają kształty równowagi, które zamarły na miejscu jakiś czas temu i nie pasują do kształtów, które ciała równowagi miałyby przy obecnych prędkościach obrotowych., Tak więc Ceres, o średnicy 950 km, jest najmniejszym ciałem, dla którego pomiary grawitacyjne wskazują na aktualną równowagę hydrostatyczną. Znacznie większe obiekty, takie jak księżyc Ziemi, nie znajdują się dziś w pobliżu równowagi hydrostatycznej, choć Księżyc składa się głównie ze skał krzemianowych (w przeciwieństwie do większości kandydatów na planety karłowate, którymi są lód i Skała). Księżyce Saturna mogły być przedmiotem historii termicznej, która wytworzyłaby kształty podobne do równowagi w ciałach zbyt małych, by mogła to zrobić sama grawitacja., Obecnie nie wiadomo, czy jakiekolwiek obiekty transneptunowe mniejsze od Plutona i Eris znajdują się w równowadze hydrostatycznej.
większość średnich tno o średnicy do około 900-1000 km ma znacznie mniejszą gęstość (~ 1,0-1,2 g/ml) niż większe ciała, takie jak Pluton (1,86 g / ml). Brown spekulował, że jest to spowodowane ich składem, że są prawie całkowicie lodowate. Jednak Grundy et al. zwróć uwagę, że nie jest znany mechanizm lub ścieżka ewolucyjna dla średniej wielkości ciała być lodowate, podczas gdy zarówno większe i mniejsze obiekty są częściowo skaliste., Wykazali, że przy panujących temperaturach Pasa Kuipera lód wodny jest wystarczająco silny, aby wspierać otwarte przestrzenie wewnętrzne (szczeliny) w obiektach tej wielkości; doszli do wniosku, że średniej wielkości tno mają niską gęstość z tego samego powodu, co mniejsze obiekty-ponieważ nie zagęściły się pod wpływem grawitacji własnej w obiekty w pełni stałe, a więc typowy tno o średnicy mniejszej niż 900-1000 km jest (w oczekiwaniu na inny mechanizm formowania) mało prawdopodobny, aby być planetą karłowatą.,
ocena Tancrediego
w 2010 roku Gonzalo Tancredi przedstawił raport IAU oceniający listę 46 kandydatów do statusu planety karłowatej na podstawie analizy amplitudy światła i obliczenia, że obiekt miał ponad 450 kilometrów średnicy. Niektóre średnice zostały zmierzone, niektóre były najlepiej dopasowane szacunki, a inni używali zakładanego albedo 0,10 do obliczenia średnicy. Według jego kryteriów zidentyfikowano 15 planet karłowatych (w tym 4 zaakceptowane przez IAU), a kolejne 9 uznano za możliwe., Aby być ostrożnym, poradził IAU, aby „oficjalnie” zaakceptowały jako planety karłowate trzy pierwsze jeszcze nie zaakceptowane: Sedna, Orcus i Quaoar. Chociaż IAU przewidywał zalecenia Tancrediego, dziesięć lat później IAU nigdy nie odpowiedziało.
ocena Browna
| kategorie Browna | Min.,y likely | 600–900 km | 17 (27 total) |
|---|---|---|---|
| likely | 500–600 km | 41 (68 total) | |
| probably | 400–500 km | 62 (130 total) | |
| possibly | 200–400 km | 611 (741 total) | |
| Source: Mike Brown, as of 2020 October 22 | |||
Mike Brown considers 130 trans-Neptunian bodies to be „probably” dwarf planets, ranked them by estimated size., Nie bierze pod uwagę Planetoid, stwierdzając: „w pasie planetoid Ceres, o średnicy 900 km, jest jedynym obiektem wystarczająco dużym, aby być okrągłym.”
terminy dla różnych stopni prawdopodobieństwa podzielił je na:
- prawie pewność: średnica szacowana/mierzona na ponad 900 kilometrów (560 Mil). Wystarczająca pewność, aby stwierdzić, że muszą one znajdować się w równowadze hydrostatycznej, nawet jeśli w przeważającej mierze są skaliste. 10 obiektów według stanu na 2020 rok.
- bardzo prawdopodobne: średnica szacowana/mierzona na ponad 600 kilometrów (370 Mil)., Rozmiar musiałby być „rażąco błędny” lub musiałby być przede wszystkim skalisty, aby nie być planetami karłowatymi. 17 obiektów według stanu na 2020 rok.
- prawdopodobnie: średnica szacowana/mierzona na ponad 500 kilometrów (310 Mil). Niepewność pomiaru oznacza, że niektóre z nich będą znacznie mniejsze, a tym samym wątpliwe. 41 obiektów według stanu na 2020 rok.
- prawdopodobnie: średnica szacowana/mierzona na ponad 400 kilometrów (250 mil). Oczekuje się, że będą planetami karłowatymi, jeśli są oblodzone, a liczba ta jest prawidłowa. 62 obiekty według stanu na 2020 rok.,
- prawdopodobnie: średnica szacowana/mierzona na ponad 200 kilometrów (120 mil). Księżyce lodowe przechodzą z okrągłego do nieregularnego kształtu w zakresie 200-400 km, co sugeruje, że ta sama liczba dotyczy KBOs. Tak więc niektóre z tych obiektów mogą być planetami karłowatymi. 611 obiektów według stanu na 2020 rok.
- prawdopodobnie nie: średnica szacowana/mierzona poniżej 200 km. Żaden księżyc lodowy poniżej 200 km nie jest okrągły i to samo może dotyczyć KBOs. Szacowana wielkość tych obiektów musiałaby być błędna, aby były planetami karłowatymi.,
oprócz pięciu zaakceptowanych przez IAU, do kategorii „prawie pewnych” należą Gonggong, Quaoar, Sedna, Orcus, 2002 MS4 i Salacia.
’s assessmentEdit
zaproponuj, że ciemne, o niskiej gęstości tno w zakresie wielkości około 400-1000 km są przejściowe pomiędzy mniejszymi, porowatymi (a więc o niskiej gęstości) ciałami a większymi, gęstszymi, jaśniejszymi i zróżnicowanymi geologicznie ciałami planetarnymi (takimi jak planety karłowate)., Ciała w tym zakresie wielkości powinny zacząć zapadać się w przestrzenie śródmiąższowe, które pozostały po ich powstaniu, ale nie w pełni, pozostawiając pewną resztkową porowatość.
wiele tno w zakresie wielkości około 400-1000 km ma dziwnie niskie gęstości, w zakresie około 1,0–1,2 g / cm3, które są znacznie mniejsze niż planety karłowate, takie jak Pluton, Eris i Ceres, które mają gęstość bliższą 2. Brown zasugerował, że duże ciała o niskiej gęstości muszą składać się prawie wyłącznie z lodu wodnego, ponieważ zakładał, że ciała o tej wielkości muszą być stałe., Pozostawia to jednak niewyjaśnione, dlaczego zarówno większe niż 1000 km, jak i mniejsze niż 400 km, a w rzeczywistości komety, składają się ze znacznej części skał, pozostawiając tylko ten zakres rozmiarów jako głównie lodowaty. Eksperymenty z lodem wodnym przy odpowiednich ciśnieniach i temperaturach sugerują, że znaczna porowatość może pozostać w tym zakresie wielkości i jest możliwe, że dodanie skały do mieszanki jeszcze bardziej zwiększy odporność na zapadanie się w ciało stałe. Ciała o wewnętrznej porowatości pozostałej po ich powstaniu mogły być w najlepszym razie tylko częściowo zróżnicowane, w ich głębokich wnętrzach., (Jeśli ciało zaczęło się zapadać w ciało stałe, powinny istnieć dowody w postaci systemów uskoków od momentu, gdy jego powierzchnia skurczyła się.) Wyższe albedos większych ciał jest również dowodem pełnego zróżnicowania, gdyż ciała takie zostały przypuszczalnie pokryte lodem z ich wnętrz. Grundy i in. zaproponuj zatem, że średniej wielkości (< 1000 km), niskiej gęstości (<1,4 g/ml) i niskiej albedo (< ~0.,2) ciała takie jak Salacia, Varda, Gǃkúnǁ’hòmdímà i (55637) 2002 UX25 nie są zróżnicowanymi ciałami planetarnymi, takimi jak Orcus, Quaoar i Charon. Granica między tymi dwoma populacjami wydaje się być w zakresie około 900-1000 km.
Jeśli są poprawne, więc wśród znanych ciał w zewnętrznym Układzie Słonecznym tylko Pluton-Charon, Eris, Haumea, Gonggong, Makemake, Quaoar, Orcus, Sedna i być może Salacia (które gdyby były kuliste i miały takie samo albedo jak jego księżyc, miałyby gęstość od 1,4 do 1.,6 g / cm3, obliczone kilka miesięcy po wstępnej ocenie Grundy ' ego i wsp., choć nadal albedo wynosi tylko 0,04) prawdopodobnie ulegną zagęszczeniu w Ciała stałe, a tym samym prawdopodobnie staną się planetami karłowatymi w pewnym momencie w przeszłości lub nadal będą planetami karłowatymi w chwili obecnej.