św. Augustyn przedstawia następującą analizę Modlitwy Pańskiej, która opiera się na słowach Jezusa tuż przed nią w Ewangelii Mateusza: „Twój ojciec wie, czego potrzebujesz, zanim go poprosisz. Módlcie się więc w ten sposób ” (Mt. 6:8-9):
musimy używać słów (Kiedy się modlimy), abyśmy mogli przypomnieć sobie, aby dokładnie rozważyć to, o co prosimy, a nie abyśmy myśleli, że możemy pouczyć Pana lub zwyciężyć nad nim.,Kiedy mówimy: „Święć się imię twoje”, przypominamy sobie, aby pragnąć, aby jego imię, które w rzeczywistości jest zawsze święte, również było uważane za święte wśród ludzi. …Ale to jest pomoc dla ludzi, nie dla Boga. …A jeśli chodzi o nasze powiedzenie: „Przyjdź królestwo Twoje”, to na pewno przyjdzie, czy tego chcemy, czy nie. Ale my pobudzamy nasze pragnienia królestwa, aby mogło ono przyjść do nas i zasługiwać na to, by tam królować. …Kiedy mówimy: „Zbaw nas od zła”, przypominamy sobie, aby zastanowić się nad faktem, że nie cieszymy się jeszcze stanem błogosławieństwa, w którym nie będziemy cierpieć zła. …,To było bardzo właściwe, aby wszystkie te prawdy zostały nam powierzone, abyśmy pamiętali w tych właśnie słowach. Jakiekolwiek by nie były inne słowa, które wolelibyśmy wypowiedzieć (słowa, które modlący się wybiera, aby jego usposobienie stało się jaśniejsze dla niego samego lub które on po prostu przyjmuje, aby jego usposobienie mogło być zintensyfikowane), nie mówimy nic, co nie jest zawarte w Modlitwie Pańskiej, pod warunkiem oczywiście, że modlimy się w właściwy i właściwy sposób.
Ten fragment Augustyna znajduje się w Księdze czytań w katolickiej Liturgii Godzin.,
Wielu napisało biblijne komentarze do modlitwy Pańskiej. Poniżej znajdują się różne wybory z niektórych z tych komentarzy.
IntroductionEdit
ta podpozycja i ci, którzy po niej następują, używają 1662 Księgi wspólnej modlitwy (BCP) (patrz wyżej)
Ojcze Nasz, który jesteś w niebie
„Nasz” wskazuje, że modlitwa jest modlitwą grupy ludzi, którzy uważają się za dzieci Boga i którzy nazywają Boga swoim „ojcem”. „W niebie” wskazuje, że ojciec, do którego się zwracamy, różni się od ludzkich ojców na ziemi.,
pierwsza petycja
Święć się imię twoje;
były arcybiskup Canterbury Rowan Williams wyjaśnia to zdanie jako petycję, że ludzie mogą patrzeć na imię Boga jako święte, jak coś, co wzbudza podziw i szacunek, i że nie mogą go trywializować, czyniąc Boga narzędziem do swoich celów, aby „uśpić innych ludzi lub jako rodzaj magii, aby poczuć się bezpiecznie”., Podsumowuje znaczenie tego wyrażenia, mówiąc: „zrozum, o czym mówisz, kiedy mówisz o Bogu, to jest poważne, to jest najwspanialsza i przerażająca rzeczywistość, jaką moglibyśmy sobie wyobrazić, bardziej cudowna i przerażająca niż możemy sobie wyobrazić.”
druga Petycjaedit
Przyjdź królestwo twoje;
„ta petycja ma swoje podobieństwo w żydowskiej modlitwie:” niech on ustanowi swoje królestwo za życia i za dni Twoich.,””W Ewangeliach Jezus często mówi o królestwie Bożym, ale nigdy nie definiuje pojęcia:” zakładał, że jest to pojęcie tak znane, że nie wymaga definicji.”Jeśli chodzi o to, w jaki sposób audiencja Jezusa w Ewangeliach mogłaby go zrozumieć, G. E. Ladd zwraca się do hebrajskiego biblijnego tła tej koncepcji:” hebrajskie słowo malkuth odnosi się najpierw do panowania, panowania lub panowania, a dopiero później do królestwa, nad którym sprawuje się panowanie. Kiedy malkuth jest używany przez Boga, prawie zawsze odnosi się do jego autorytetu lub do jego rządów jako niebiańskiego Króla.,”Ta prośba ma na celu doskonałe ustanowienie Bożej władzy w świecie w przyszłości, akt Boży, który doprowadzi do eschatologicznego porządku nowego wieku.
niektórzy widzą nadejście Królestwa Bożego jako boski dar, o który należy się modlić, a nie ludzkie osiągnięcie. Inni wierzą, że królestwo będzie wspierane przez ręce tych wiernych, którzy pracują dla lepszego świata. Ci wierzą, że polecenia Jezusa, aby nakarmić głodnych i przyodziać potrzebujących, sprawiają, że ziarna królestwa są już obecne na ziemi (Łk 8,5-15; Mt 25,31-40).
Hilda C., Graef zauważa, że greckie słowo basileia oznacza zarówno królestwo ,jak i Królestwo (tj. panowanie, panowanie, rządzenie itp.), ale angielskie słowo Królestwo traci to podwójne znaczenie. Kingship dodaje psychologiczne znaczenie petycji: jeden jest również modli się o stan duszy, gdzie jeden podąża za wolą Bożą.
trzecie Petycjeedit
bądź wola Twoja, tak jak jest w niebie:
według Williama Barclaya, to zdanie jest dwuwierszem o tym samym znaczeniu, co „Przyjdź królestwo twoje.,”Barclay argumentuje:” Królestwo jest stanem rzeczy na ziemi, w którym wola Boża jest tak doskonale spełniona, jak w niebie. … Czynić wolę Bożą i być w Królestwie Bożym to jedno i to samo.”
John Ortberg interpretuje to zdanie w następujący sposób: „wielu ludzi myśli, że naszym zadaniem jest zająć się moim miejscem zaświatów, a następnie stąpać po wodzie, aż wszyscy zostaniemy wyrzuceni, a Bóg wróci i podpali to miejsce. Ale Jezus nigdy nikomu nie powiedział – Ani swoim uczniom, ani nam-aby się modlili: „Zabierz mnie stąd, abym mógł tam pójść.’Jego modlitwa była,' Make up there come down here.,’Spraw, by sprawy na dole przebiegały tak, jak na górze.”Prośba, aby” bądź wola Twoja „jest Bożym zaproszeniem, aby” przyłączyć się do niego w tworzeniu rzeczy tutaj, tak jak są tam na górze.”
czwarta petycja
daj nam dzisiaj nasz codzienny (epiousios) chleb;
za pomocą analizy językowej, Hieronim przetłumaczył „ἐπιούσιον” (epiousios) jako „supersubstantialem” w Ewangelii Mateusza, ale wybrał „cotidianum” („codzienność”) w Ewangelii Łukasza., Ta szeroka różnica w odniesieniu do znaczenia epiousios jest szczegółowo omawiana w obecnym Katechizmie Kościoła katolickiego w drodze inkluzywnego podejścia do tradycji, a także dosłownego znaczenia: „słowo to, rozumiane w sensie czasowym, jest Pedagogicznym powtórzeniem „tego dnia”, aby utwierdzić nas w zaufaniu „bez zastrzeżeń”. W sensie jakościowym oznacza to, co jest niezbędne do życia, a szerzej-każde dobro wystarczające do utrzymania., Dosłownie (epi-ousios: „Super-niezbędny”) odnosi się bezpośrednio do chleba życia, Ciała Chrystusa, „lekarstwa nieśmiertelności”, bez którego nie mamy życia w sobie.”
Epiousios jest tłumaczony jako supersubstantialem w Wulgacie (Mateusza 6: 11) i odpowiednio jako supersubstantial w Biblii Douay-Rheims (Mateusza 6:11).
Barclay M., Newman ' s a Concise grecko-English Dictionary of the New Testament, published in a revised edition in 2010 by the United Bible Societies, has the following entry: <|p> ἐπι / ούσιος, ον (εἰμί) of doubtful meaning, for today; for the coming day; necessary for existence.
wywodzi się stąd słowo od przyimka ἐπί (epi) i czasownika εἰμί (eimi), z których ostatnie pochodzą słowa takie jak οὐσία (ousia), których zakres znaczeń jest wskazany w leksykonie grecko–angielskim.,
piąta Petycjaedit
i przebacz nam nasze winy, jak my przebaczamy im, że nasze winy przeciwko nam;
prezbiterian i inne kościoły reformowane mają tendencję do korzystania z renderowania „przebacz nam nasze długi, jak my przebacz naszym dłużnikom”. Rzymscy katolicy, luteranie, anglikanie i metodyści są bardziej skłonni powiedzieć „przewinienia… ci, którzy przewinęli się przeciwko nam”. Forma „dług” pojawia się w pierwszym angielskim tłumaczeniu Biblii, autorstwa Johna Wycliffe ' a w 1395 roku (wymowa „dettis”)., Wersja ” trespasses „pojawia się w 1526 w tłumaczeniu Williama Tyndale 'a (Tyndale pisownia”trespases”). W 1549 roku pierwsza księga wspólnej modlitwy w języku angielskim używała wersji modlitwy z „trespasses”. Stało się to „oficjalną” wersją używaną w kongregacjach anglikańskich. Z drugiej strony, Wersja Króla Jakuba z 1611 roku, wersja specjalnie autoryzowana dla Kościoła Anglii, ma „przebacz nam nasze długi, jak my przebaczamy naszym dłużnikom”.
Po prośbie o chleb, Mateusz i Łukasz nieco się rozchodzą., Mateusz kontynuuje prośbę o przebaczenie długów w taki sam sposób, jak ludzie przebaczyli tym, którzy mają długi wobec nich. Z drugiej strony Łukasz zwraca się z podobną prośbą o odpuszczenie grzechów na sposób odpuszczania długów między ludźmi. Słowo „długi” (ὀφειλήματα) niekoniecznie oznacza zobowiązania finansowe, na co wskazuje użycie formy słownej tego samego słowa (ὀφείλετε) w fragmentach takich jak Rzymian 13:8. Aramejskie słowo ḥôbâ może oznaczać „dług” lub „grzech”., Tę różnicę między słowami Łukasza i Mateusza można wytłumaczyć tym, że pierwotna forma modlitwy była w języku aramejskim. Ogólnie przyjęta interpretacja jest więc taka, że prośba jest o przebaczenie grzechu, a nie rzekomych pożyczek udzielonych przez Boga. Prośba o przebaczenie od Boga była podstawą żydowskich modlitw (np. Psalm 51). Uważano również za właściwe, aby jednostki przebaczały innym, więc uczucie wyrażone w modlitwie byłoby powszechne w tamtych czasach.
Anthony C., Deane, kanonik katedry w Worcester, zasugerował, że wybór słowa „ὀφειλήματα” (długi), a nie „μμαρτίας „(grzechy), wskazuje na brak wykorzystania możliwości czynienia dobra. Połączył to z przypowieścią o owcach i kozłach (również w Ewangelii Mateusza), w której podstawą do potępienia nie są złe uczynki w zwykłym znaczeniu, ale zaniedbanie czynienia dobra, Brak możliwości okazywania miłości innym.
„jak my przebaczamy…”., Rozbieżność między „długami” Mateusza a „grzechami” Łukasza jest stosunkowo trywialna w porównaniu z wpływem drugiej połowy tego stwierdzenia. Wersety bezpośrednio po Modlitwie Pańskiej pokazują, że Jezus nauczał, że przebaczenie naszego grzechu / długu (przez Boga) jest związane z tym, jak Przebaczamy innym , jak w przypowieści o przebaczającym słudze, którą Mateusz daje później. R. T. France komentuje:
chodzi nie o to, że przebaczenie jest warunkiem przebaczenia, ale że przebaczenie nie może być procesem jednokierunkowym., Podobnie jak wszystkie dary Boże, niesie ona odpowiedzialność; musi być przekazywana dalej. Proszenie o przebaczenie na jakiejkolwiek innej podstawie jest hipokryzją. Oczywiście nie może być mowy o naszym przebaczaniu w proporcji do tego, co nam przebaczono, jak to wyjaśnia 18:23-35.
szósta petycja
i nie wódź nas na pokuszenie,
interpretacje przedostatniej petycji modlitwa – nie być prowadzonym przez Boga do peirasmos – różni się znacznie., Zakres znaczeń greckiego słowa „πειρασμός” (peirasmos) jest zilustrowany w leksykonach greckich Nowego Testamentu. W różnych kontekstach może oznaczać pokusę, próbę, próbę, eksperyment. Chociaż tradycyjne angielskie tłumaczenie używa słowa „pokuszenie” i Carl Jung widział Boga jako prowadzącego ludzi na manowce, chrześcijanie ogólnie interpretują petycję jako nie zaprzeczającą Jakuba 1:13-14: „niech nikt nie mówi, kiedy jest kuszony: „jestem kuszony przez Boga” , ponieważ Bóg nie może być kuszony złem, a on sam nikogo nie kusi., Ale każdy człowiek jest kuszony, gdy jest zwabiony i kuszony przez własne pragnienie.”Niektórzy postrzegają petycję jako eschatologiczne odwołanie od niekorzystnego Sądu Ostatecznego, teorię popartą użyciem słowa „peirasmos” w tym znaczeniu w Objawieniu 3:10. Inni widzą to jako zarzut przeciwko twardym próbom opisanym w innym miejscu Pisma Świętego, takim jak te z Hioba. Czyta się ją również jako: „nie pozwól nam być prowadzeni (przez nas samych, przez innych, przez Szatana) w pokusy”. Ponieważ następuje krótko po apelu o chleb powszedni (tj.,, materialne pożywienie), jest również postrzegane jako odnoszące się do nieuwzględnienia materialnych przyjemności. Podobne zdanie pojawia się w Ew.Mateusza 26.41 i Ew. Łukasza 22.40 w związku z modlitwą Jezusa w Getsemane.
Joseph Smith, założyciel Kościoła Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich, w przekładzie Biblii, który nie został ukończony przed swoją śmiercią, użył: „i Dopuśćcie nam, abyśmy nie byli prowadzeni na pokuszenie”.,
w rozmowie na włoskim kanale TV2000 6 grudnia 2017 papież Franciszek skomentował, że ówczesne włoskie sformułowanie tej petycji (podobne do tradycyjnego angielskiego) było słabym tłumaczeniem. Powiedział, że ” Francuzi „(tj. Konferencja Episkopatu Francji) zmienili petycję na „nie pozwól nam wpaść w pokuszenie”., Odnosił się do zmiany w 2017 roku na nową wersję francuską, Et ne nous laisse pas entrer en Tentation („nie pozwól nam wejść w pokuszenie”), ale mówił o tym w kontekście hiszpańskiego tłumaczenia, no nos dejes caer en la tentación („nie pozwól nam wpaść w pokuszenie”), który był przyzwyczajony recytować w Argentynie przed wyborem na papieża. Wyjaśnił: „ja jestem Tym, który upada; to nie on popycha mnie na pokuszenie, aby zobaczyć, jak upadłem”. Anglikański teolog Ian Paul powiedział, że taka propozycja „wkracza w teologiczną debatę na temat natury zła”.,
w styczniu 2018 Konferencja Episkopatu Niemiec odrzuciła jakiekolwiek przeredagowanie tłumaczenia Modlitwy Pańskiej.
w listopadzie 2018 roku Konferencja Episkopatu Włoch przyjęła nowe wydanie Messale Romano, włoskiego tłumaczenia Mszału Rzymskiego. Jedną ze zmian w starszej edycji (1983) było nadanie tej petycji jako non abbandonarci alla tentazione („nie opuszczaj nas na pokuszenie”). Włoski Waldensian Evangelical Church utrzymuje tłumaczenie petycji: non esporci alla tentazione („nie wystawiaj nas na pokuszenie”).,
siódma petycja
ale zbaw nas od zła:
tłumaczenia i uczeni są podzieleni, czy ostatnie słowo tutaj odnosi się do „zła” w ogóle lub „złego” (diabła) w szczególności. W oryginale greckim, jak również w łacińskim tłumaczeniu, słowo może być albo nijaki (zły w ogóle) lub męski (zły) rodzaj. Wersja Modlitwy Mateusza pojawia się w Kazaniu na górze, we wcześniejszych częściach którego termin ten jest używany w odniesieniu do ogólnego zła., Późniejsze części Mateusza odnoszą się do diabła podczas omawiania podobnych kwestii. Jednak diabeł nigdy nie jest określany jako zły w żadnych znanych źródłach aramejskich. Podczas gdy Jan Kalwin akceptował niejasność znaczenia tego terminu, uważał, że nie ma rzeczywistej różnicy między tymi dwoma interpretacjami, a zatem pytanie to nie ma rzeczywistej konsekwencji. Podobne zwroty znajdują się w Jana 17:15 i 2 Tesaloniczan 3:3.
Doksology
albowiem twoje jest królestwo, moc i chwała,
na wieki wieków. Amen.,
ContentEdit
doksologia czasami dołączona do modlitwy w języku angielskim jest podobna do fragmentu z 1 Kronik – „Twój, panie, jest wielkość i moc, i chwała, i zwycięstwo i majestat, bo wszystko, co jest w niebie i na ziemi, jest twoje. Twoje jest królestwo, panie, i jesteś wywyższony jako głowa ponad wszystko.,”Jest to również podobne do paean do króla Nabuchodonozora Babilonu w Danielu – „Ty, o królu, Król królów, któremu bóg nieba dał Królestwo, moc i moc, i chwałę, „
doksologia została zinterpretowana jako związana z ostatnią prośbą:”wybaw nas od zła”. Królestwo, moc i chwała należą do Ojca, a nie do naszego antagonisty, który podlega temu, któremu Chrystus przekaże Królestwo po tym, jak zniszczy wszelkie panowanie, władzę i moc (1 Koryntian 15:24)., To sprawia, że modlitwa kończy się, jak również zaczyna się od wizji Boga w niebie, w majestacie jego imienia i Królestwa oraz doskonałości jego woli i celu.
OriginEdit
doksologia nie jest zawarta w wersji Łukasza Modlitwy Pańskiej, ani nie jest obecny w najwcześniejszych rękopisów (papirus lub pergamin) Mateusza, przedstawiciel tekstu Aleksandryjskiego, chociaż jest obecny w rękopisach przedstawiciel późniejszego tekstu Bizantyjskiego. Większość uczonych nie uważa go za część oryginalnego tekstu Mateusza., Kodeks Washingtonensis, który dodaje doksologię (w znanym tekście), pochodzi z wczesnego piątego lub późnego czwartego wieku. Nowe tłumaczenia zazwyczaj pomijają to, z wyjątkiem przypisu.
Didache, powszechnie uważany za tekst z pierwszego wieku, ma doksologii, „bo twoja jest moc i chwała na wieki”, jako wniosek do modlitwy Pańskiej (Didache, 8:2). C. Clifton Black, chociaż traktując Didache jako” wczesny tekst drugiego wieku”, uważa jednak doksologię, która zawiera, za „najwcześniejsze dodatkowe zakończenie, które możemy prześledzić”., W dłuższej wersji Black zauważa: „jego najwcześniejsze pojawienie się mogło nastąpić w Diatessaron Tatiana, harmonii czterech Ewangelii z II wieku”. Pierwsze trzy wydania tekstu UBS cytowały Diatessaron dla włączenia znanej doksologii w Mateusza 6: 13, ale w późniejszych wydaniach cytuje Diatessaron dla wykluczenia go. Konstytucje Apostolskie dodały „królestwo” do początku formuły w Didache, ustanawiając w ten sposób znaną już doksologię.,
różnorodne zastosowania liturgiczneedytuj
w Boskiej Liturgii obrządku Bizantyjskiego kapłan śpiewa, po ostatniej linijce modlitwy, doksologię: „albowiem twoje jest królestwo i moc i chwała Ojca i Syna, i Ducha Świętego, teraz i na wieki wieków.”
dodanie doksologii do Ojcze Nasz nie jest częścią tradycji liturgicznej rytu rzymskiego, ani łacińska Wulgata św. Hieronima nie zawiera doksologii, która pojawia się w późnych greckich rękopisach., Odmawiana jest jednak od 1970 r. w obrządku rzymskim, nie jako część modlitwy Pańskiej, ale osobno jako odpowiedź na aklamację po Mszy św. w perspektywie ostatecznego przyjścia Chrystusa.
w większości anglikańskich wydań Księgi wspólnej Modlitwa Pańska kończy się doksologią, chyba że poprzedza ją Kyrie eleison. Dzieje się tak w codziennych biurach modlitwy porannej (Mattins) i wieczornej (Evensong) oraz w kilku innych biurach.,
zdecydowana większość kościołów protestanckich kończy Modlitwę Pańską doksologią.