Morocco, mountainous country of western North Africa that lies directly across the Strait of Gibraltar from Spain.
© Michael Hynes
tradycyjna domena rdzennych ludów, obecnie zbiorowo znanych jako Berberowie (nazwa własna Imazighen; liczba pojedyncza, Amazigh), Maroko było przedmiotem rozległej migracji i od dawna jest miejscem społeczności miejskich, które pierwotnie zostały zasiedlone przez ludy spoza regionu. Od początku kontrolowany przez Kartaginę region ten był najdalej wysuniętą na zachód prowincją Cesarstwa Rzymskiego., Po arabskim podboju pod koniec VII w.n. e., szerszy obszar Afryki Północnej stał się znany jako Maghrib (Arabski: „Zachód”), a większość jej mieszkańców przyjęła Islam. Kolejne Królestwa marokańskie cieszyły się wpływami politycznymi, które rozciągały się poza regiony przybrzeżne, a w XI wieku pierwsza rodzima Dynastia Amazigh w Afryce Północnej, Almorawidowie, zyskali kontrolę nad imperium rozciągającym się od andaluzyjskiej (południowej) Hiszpanii do części Afryki Subsaharyjskiej., Próby ustanowienia stałego przyczółka w Maroku przez Europejczyków pod koniec XV wieku zostały w dużej mierze odparte, ale kraj ten stał się później przedmiotem wielkiej polityki Mocarstwowej w XIX wieku. Maroko stało się francuskim protektoratem w 1912 roku, ale odzyskało niepodległość w 1956 roku. Obecnie jest to jedyna monarchia w Afryce Północnej.
,
chociaż kraj szybko się modernizuje i cieszy się rosnącym standardem życia, zachowuje wiele swojej starożytnej architektury, a nawet więcej swoich tradycyjnych zwyczajów. Największym miastem Maroka i głównym portem Oceanu Atlantyckiego jest Casablanca, ośrodek przemysłowy i handlowy. Stolica, Rabat, leży w niewielkiej odległości od północy na wybrzeżu Atlantyku. Inne miasta portowe to Tanger nad Cieśniną Gibraltarską, Agadir nad Atlantykiem i Al-Hoceïma nad Morzem Śródziemnym., Mówi się, że miasto Fès ma jedne z najlepszych suków lub rynków na świeżym powietrzu w całej Afryce Północnej. Malownicze i urodzajne Maroko dobrze zasługuje na pochwałę rodzimego syna, średniowiecznego podróżnika Ibn Baṭṭṭah, który napisał, że „jest to najlepsze z krajów, ponieważ w nim owoce są obfite, a bieżąca woda i pożywne jedzenie nigdy nie są wyczerpane.”