Ocena i zarządzanie łopatki Winging z powodu długiego porażenia nerwu piersiowego

Problem

łopatki winging jest rzadkim stanem, który powoduje zaburzenia ruchu łopatki, powodując ból i zmniejszona funkcjonalność kończyny górnej. Diagnoza może być pominięta, co prowadzi do niepotrzebnej operacji, chociaż dokładne badanie fizykalne i odpowiednie badania diagnostyczne mogą prowadzić do prawidłowej diagnozy, jak również wyjaśnienie podstawowej etiologii.

przyczyny tego stanu są zwykle neurologiczne z urazem lub bez., Niezależnie od etiologii konsekwencją może być znaczne upośledzenie funkcjonalne, ból, a nawet niestabilność stawu ramienno-ramiennego.

najczęstszym rodzajem łopatki jest przyśrodkowe z powodu długiego nerwu piersiowego (LTN) porażenie prowadzące do dysfunkcyjnego mięśnia sercowego przedniego. Ta słabość serratus powoduje, że łopatka odsuwa się od żeber z zgięciem ramienia. W konsekwencji glenoid przechyla się w dół i ramię nie może być podniesione do pełnego zgięcia.,

prezentacja, wyniki badań i plany leczenia mogą się różnić w zależności od indywidualnej etiologii odpowiedzialnej za skrzydełko, jednak ten rozdział skupi się na porażeniu LTN prowadzącym do skrzydełka z dysfunkcyjnego mięśnia sercowego przedniego.

Prezentacja kliniczna

u młodego pacjenta (zazwyczaj 2-6.dekada) występuje dolegliwość utraty ruchu barku i bólu. Mogą, ale nie muszą mieć również poczucie niestabilności. Będą zgłaszać trudności z czynnościami codziennego życia lub zmniejszone zdolności sportowe., Mogą narzekać na asymetrię łopatek i ból tylny, gdy ich plecy są skierowane przeciwko twardym powierzchniom. Pacjenci mogą mieć niedawne lub zdalne historii tępy uraz, lub wcześniejsze choroby wirusowe, które mogą być odpowiedzialne za porażenie nerwowe prowadzące do winging.

badanie diagnostyczne

badanie fizykalne ujawnia niezdolność do osiągnięcia pełnego zgięcia do przodu (FF) z tylnym skrzydłem łopatki widocznym, jeśli ogląda się go z boku lub z tyłu. Obie łopatki powinny być oglądane z tyłu podczas uniesienia ramienia w celu wykrycia asymetrii (ryc. 1)., Szczegółowe badanie serratus anterior wykonuje się poprzez odsunięcie pacjenta od ściany z pozycji stojącej i obserwację asymetrycznego wychylenia łopatki. Alternatywnie, opór zgięcia z ramieniem poniżej poziomego umieści serratus pod maksymalnym oporem i zademonstruje machanie.,

test kompresji szkaplerza wymaga, aby lekarz zastosował przednią siłę skierowaną na tylny aspekt łopatki z jednej strony, stabilizując pacjenta na przedniej ścianie klatki piersiowej z drugiej strony, a następnie pacjent ponownie próbuje FF. Powinno to skutkować większym ruchem i mniejszym bólem, ponieważ ta kompresja stabilizuje łopatkę podczas zgięcia ramienia i kompensuje osłabienie serratus przedniego.

filmy zwykłe są zwykle normalne, chociaż można wykryć subtelne różnice w położeniu szkaplerza.,

tomografia komputerowa może być wykonana w celu lepszego wyjaśnienia nieprawidłowości kostnych i wykluczenia masy Szkaplerznej tylko wtedy, gdy pacjent ma objawy mechaniczne sugerujące takie deformacje.

badanie EMG jest wymagane w celu potwierdzenia rozpoznania dysfunkcji LTN, ale nie powinno być wykonywane przed upływem co najmniej 6 tygodni od wystąpienia objawów.

Zarządzanie nieoperacyjne

Zarządzanie nieoperacyjne jest odpowiednim leczeniem z powodu porażenia LTN, ponieważ większość przypadków ostatecznie wyzdrowieje, czasami trwa 1–2 lata., Przy tego typu skrzydłach fizykoterapia zwykle nie jest skuteczna, a ponadto może pogorszyć problem, podkreślając długi nerw piersiowy. Chociaż usztywnienie może wydawać się pomocne, zwykle nie jest dobrze tolerowane przez większość pacjentów.

wskazania do zabiegu chirurgicznego

zabieg chirurgiczny jest zazwyczaj zarezerwowany dla przypadku, w którym po upływie co najmniej 1 roku zabieg nadal znacząco wpływa na czynność.

technika chirurgiczna

operacja zwijania przyśrodkowego polega na przeniesieniu całego ścięgna piersiowego większego (zabieg bezpośredni) lub części mostka (zabieg pośredni)., Podczas gdy niektóre próby tego transferu bez dodatkowego rozszerzenia tkanki wydłużyć ścięgna, większość chirurgów wolą zwiększyć transfer za pomocą przeszczepu autologicznego lub allogenicznego tkanki.

preferujemy przeniesienie główki mostka piersiowego dużego z powiększeniem z przeszczepem ścięgien autogenicznych (oba ścięgna).

wykorzystuje się standardowe wyposażenie, chociaż potrzebny jest ściągacz ścięgien i zadzior, a pomocny może być worek z fasolą i pozycjoner ramienia.

Ustaw:

pacjent jest umieszczony w pozycji leżącej na plecach do rozpoczęcia znieczulenia ogólnego., Rurka intubacyjna jest potrzebna, ponieważ całkowity paraliż jest wymagany do tej procedury. Po indukcji znieczulenia, pacjent jest umieszczony w pozycji lekkiego zgięcia w talii i bocznym przechyleniu do strony przeciwnej w celu umożliwienia dostępu do przedniej i tylnej części ramienia (ryc. 2). Cała łopatka powinna być odsłonięta za pomocą swobodnie ruchomej obręczy barkowej. Uchwyt ramienia jest umieszczony po stronie ipsilateralnej, zorientowany tak, aby móc umieścić ramię w pozycji do pobrania pectoralis major, a także do rzeczywistego przeniesienia ścięgna., Operacyjna ręka i hemithorax, a także ipsilateral noga są przygotowywane i drapowane w zwykły sterylny sposób.

Rysunek 2.

ścięgno ścięgna ścięgna ścięgna:

sterylna opaska uciskowa jest rutynowo używana podczas wycinania ścięgna., Ścięgna ścięgien są zbierane zgodnie ze standardową techniką, a następnie przygotowywane na tylnym stole, podczas gdy opaska uciskowa jest opróżniana, osiąga się hemostazę, rana jest zamykana i bandażowana.

przygotowanie do przeszczepu ścięgna:

ścięgno jest uwalniane z tkanek miękkich nożyczkami Metzenbauma, a następnie zszywane od środkowego punktu ścięgna do każdego końca za pomocą sztyftu biegnącego z niewchłanialnego szwu #2. Mniejszy koniec ścięgna, który jest częścią proksymalną, był kanalikowany techniką owijania przy użyciu niewchłanialnego szwu # 2., Ścięgno jest następnie umieszczane w zwilżonej gąbce, dopóki nie będzie to wymagane.

w procesie korakoidalnym wykonuje się nacięcie o długości około 8 cm w liniach fałdów skórnych przedniego fałdu pachowego. Ostre rozwarstwienie jest stosowane aż do powięzi pokrywającej mięsień naramienny i mięsień piersiowy większy. Górna i dolna granica pectoralis major jest odsłonięta, a odstęp deltopectoral jest rozcięty., Określa się odstęp między główkami mostka i obojczyka mięśnia piersiowego większego, a drenaż Penrose ' a przechodzi wokół mostka. Głowa mostka jest następnie oddzielona od głowy obojczykowej od przyśrodkowej do bocznej, tworząc wsunięcie ścięgna do wargi bocznej rowka dwudzielnego. Aby to ułatwić, ramię jest wewnętrznie obracane. Krótkie i długie głowy bicepsów są chronione, podczas gdy ostrze 15 służy do przecięcia ścięgna mostka głowy do kości ramiennej. Zatrzask obojczykowy jest zachowany., # 2 niewchłanialne szwy są umieszczane w zmodyfikowanej konfiguracji Mason-Allen na końcu ścięgna.

wcześniej zebrany przeszczep jest następnie tkany przez mięsień piersiowy Główny w sposób Pulvertaft tak, że koniec ścięgna jest wydłużony o około 8 cm. Odbywa się to poprzez tkanie ścięgna, z jedną kończyną krótką do poziomu ścięgna piersiowego głównego i dłuższą kończyną wystającą do przodu., # 2 niewchłanialne szwy są następnie używane do wszywania przeszczepu do głównego ścięgna piersiowego, tak aby powstał kształt lejka, kanalikowaty koniec ścięgna, aby mógł przesuwać się przez tunel tkanek miękkich po przeniesieniu (ryc. 3). Po zakończeniu kanalikowania ścięgno jest umieszczane z powrotem w nacięciu za pomocą zwilżonej gąbki umieszczonej nad nim, podczas gdy rozpoczyna się ekspozycja dolnej granicy łopatki.

Rysunek 3.

ekspozycja Szkaplerza i przeniesienie ścięgna:

ramię jest następnie ustawione w pozycji zgięcia i uprowadzenia, co doprowadza dolny kąt do przodu.

5 cm nacięcia wykonuje się w liniach zmarszczek skórnych nad dolną krawędzią łopatki i ostre rozwarstwienie stosowane przez tkanki podskórne aż do latissimus dorsi., „Latissimus dorsi” jest następnie rozszczepiany zgodnie z jego włóknami, najpierw z elektrokauterią, a następnie z Cobbem, aż do wyraźnej identyfikacji dolnej granicy łopatki i teres major. Elektrokauteria jest następnie używana do podziału tkanki miękkiej od bocznej dolnej granicy łopatki. Płaszczyzna ta jest rozwinięta za pomocą windy Cobba i elektrokauterii przyśrodkowo na zewnętrznej i głębokiej powierzchni łopatki, usuwając w ten sposób tkanki miękkie. Pogrubiony boczny grzbiet łopatki powinien być wtedy widoczny z cieńszym ciałem przyśrodkowym do niego., Zwijacze Cobra są umieszczone za łopatką, a Owalny zadzior służy do tworzenia otworu przez granicę niepłodną łopatki tylko przyśrodkowo do bocznego pogrubionego grzbietu. Musi to mieć wystarczająco dużą średnicę, aby umożliwić przejście przeszczepu. Zacisk kątowy jest następnie używany do przepuszczania pętli szwu przez utworzony otwór w łopatce.

tunel tkanek miękkich wzdłuż ściany klatki piersiowej jest następnie tworzony najpierw od dolnej do górnej, a następnie od górnej do dolnej, aby całkowicie rozszerzyć tunel wzdłuż ściany klatki piersiowej, przez który zostanie przeniesione ścięgno., Odbywa się to całkowicie bez ogródek, bez konieczności ostrego rozwarstwienia. Zacisk umieszczony z dystalnego aspektu tunelu może następnie pobrać szwy na końcu ścięgien ścięgien ścięgien ścięgien ścięgien i pociągnąć je dystalnie do nacięcia wykonanego nad dolną granicą łopatki. Ścięgno powinno być widoczne, aby swobodnie przesuwało się wzdłuż ściany klatki piersiowej i miało pełne wychylenie bez wiązania. Pętla szwu wstępnie umieszczona przez otwór w łopatce jest następnie wykorzystywana do przenoszenia ścięgien ścięgna podkolanowego przez otwór w łopatce (ryc., Łopatka jest popychana do przodu wzdłuż ściany klatki piersiowej, Jak to się robi.

Rysunek 4.

ścięgno piersiowe główne jest następnie Zaawansowane, dopóki rodzime ścięgno piersiowe główne nie dotknie głębokiej powierzchni łopatki, a następnie zamocowane na miejscu przez zszycie szwów już przez przeszczep do siebie za pomocą wolnej igły, a następnie za pomocą niewchłanialnego szwu #2.moda strzemiona do szycia przeszczepu do siebie. Zazwyczaj osiem takich szwów są wykorzystywane do zabezpieczenia tego., W tym momencie należy sprawdzić, czy przeszczep jest bezpiecznie zamocowany, a łopatka jest utrzymywana do przodu we właściwej pozycji z doskonałym napięciem w piersiowym głównym. Po nawadnianiu rozszczep latissimus jest zamykany przerwanym szwem # 2 niewchłanialnym, a następnie nacięcie jest zamykane warstwami w sposób rutynowy (ryc. 5). Drenaż nie jest rutynowo używany. Pacjent jest następnie umieszczany w immobilizerze barkowym.

Rysunek 5.

perły i pułapki techniki

Perły

• ustawienie musi umożliwiać dostęp do całego obszaru łopatki, gdy obszar jest drapowany, a pacjent musi być lekko przechylony do przeciwnej strony po stronie, aby na to pozwolić.,

• może to potrwać kilka korekt kanału penrose ' a, aby upewnić się, że cała głowa mostka piersiowego jest zidentyfikowana, nie należy zbyt głęboko rozcinać przez mięsień piersiowy większy, dopóki ta płaszczyzna nie zostanie wyraźnie ustalona.

• przywiązanie rodzimej głowy mostka piersiowego większego do przeszczepu musi być kanalikowane, aby umożliwić łatwe przejście przez tunel tkanek miękkich.,

• Jeśli nacięcie deltopektorowe zostanie wykonane zbyt bocznie, będzie to prowadzić do trudności w identyfikacji oddzielnych głów piersiowych większych.

• Jeśli długa i krótka głowa bicepsa nie jest chroniona i wizualizowana, mogą zostać przypadkowo napinane podczas uwalniania mostka główki piersiowej większej.

• przed zszyciem ścięgna do siebie, łopatka musi być zmniejszona przednio, aby umożliwić korektę wychylenia.,

potencjalne powikłania

w miejscu zbioru ścięgien mogą wystąpić Seroomy, krwiaki, infekcje i bolesne nerwiaki.

w miejscu przeniesienia ścięgna może wystąpić głęboka infekcja, która może wymagać usunięcia przeszczepu. Resztkowe zawijanie może wystąpić, jeśli łopatka nie jest popychana przednio podczas zszywania przeszczepu do siebie. Śródoperacyjne lub pooperacyjne złamanie łopatki może teoretycznie wystąpić, jeśli tunel jest nieprawidłowo ustawiony.,

Rehabilitacja pooperacyjna

opieka pooperacyjna polega na unieruchomieniu ścięgna przez 4-6 tygodni w celu umożliwienia gojenia się, chociaż wczesny ROM pasywny pozwala na przejście ścięgna w tunelu tkanek miękkich. Aktywna pamięć ROM może zostać uruchomiona po 4-6 tygodniach. Wzmocnienie przeciwko oporności powinno rozpocząć się dopiero po 12 tygodniach, które mogą następnie przejść do wznowienia normalnych czynności.

podnoszenie ponad 20 funtów za pomocą leczonego chirurgicznie ramienia lub sportów kontaktowych i kolizyjnych jest zabronione przez 1 rok po operacji.,

Po 2 miesiącach wprowadzany jest program biofeedback, który pomaga pacjentowi trenować transfer ścięgna w celu aktywnej stabilizacji łopatki podczas zgięcia barku. Jest to wrażenie autorów, że szybkość odzyskiwania stabilizacji szkaplerza jest lepsza z tą techniką niż z innymi metodami treningu mięśni. Program biofeedback jest wykonywany za pomocą elektrod powierzchniowych umieszczonych nad przeniesionym mięśniem piersiowym. Jednostka biofeedback daje wizualne i słyszalne sprzężenie zwrotne z aktywności elektromiograficznej zachodzącej przy skurczu mięśni., Poziom progowy początkowo jest niski i jest zwiększany, ponieważ pacjent jest w stanie utrzymać aktywność mięśni bardziej konsekwentnie podczas zgięcia barku. Trening Biofeedback jest wykonywany początkowo z pacjentem w bocznej pozycji leżącej w celu wyeliminowania skutków grawitacji. Pacjent jest proszony o przeciwstawienie zgiętego ramienia do oporu w celu pobudzenia skurczu mięśnia piersiowego większego. Opór ten utrzymuje się przez 5 sekund przez pięć do 10 powtórzeń, aby umożliwić pacjentowi zapoznanie się z sygnałem biofeedback., Następnie pacjent próbuje zgiąć ramię przed płaszczyzną łopatki, utrzymując skurcz mięśnia piersiowego, maksymalizując słyszalne i widoczne sygnały biofeedback. Jeśli pacjent ma trudności z utrzymaniem skurczu piersiowego podczas zgięcia, terapeuta zapewnia pewną równoczesną odporność na przywodzenie podczas zgięcia.

gdy pacjent jest w stanie zmaksymalizować skurcz piersiowy konsekwentnie bez grawitacji, prosi się go, aby usiadł i podjął próbę zgięcia. Zazwyczaj dwie do czterech sesji są wymagane, aby uzyskać ten efekt.,

wyniki / dowody w literaturze

Post, M. „Pectoralis major transfer for winging of the scapula”. J Bark Elbow Surg. vol. 4. 1995. s. 1-9. (Ośmiu pacjentów z bolesnym, przewlekłym drżeniem łopatki miało pośrednie przeniesienie mięśnia piersiowego dużego z autoprzeszczepieniem powięziowym. Przedoperacyjny czas trwania objawów średnio 20,9 miesięcy (zakres, 12 – 35 miesięcy). Zabieg wykonano w pozycji bocznej dekubitalnej z tułowiem przechylonym do tyłu o 35 stopni. 5 x 20 cm odcinek powięzi lata został zebrany i skręcony w kanalikowy przeszczep., Jedno długie nacięcie zostało wykonane w celu pobrania części mostka głównego ścięgna piersiowego, a także przeniesienia przeszczepu do łopatki dolnej. Pacjenci byli obserwowani średnio 27,1 miesiąca (zakres 12-57 miesięcy). Jeden pacjent nadal odczuwał ból, a jeden pacjent nie odzyskał pełnego ruchu. Trzech z czterech pacjentów miało wcześniejszą wielokierunkową niestabilność pooperacyjną, podczas gdy jeden przeszedł zabieg zmiany torebki. U dwóch pacjentów wystąpił seroma lub krwiak w miejscu pobrania przeszczepu, który wymagał aspiracji.,)

„Split pectoralis major transfer for serratus anterior palsy”. Clin Orthop Relat Res. 1997. 134-42 (U jedenastu pacjentów z objawowym zwijaniem łopatkowym z czasem trwania objawów od 12 do 60 miesięcy wykonano przeniesienie części mostka ścięgna piersiowego większego wzmocnionego powięzią długą autoprzeszczep. Zabieg wykonano w zmodyfikowanej pozycji fotela plażowego z 20-centymetrowym nacięciem w fałdzie skóry pachowej, zarówno w celu pobrania ścięgna, jak i przeniesienia., 4 x 10 cm fascia lata przeszczep został pobrany i kanalików i używane do wzmocnienia, ale nie być umieszczone między pectoralis major i łopatki. Pacjenci byli obserwowani średnio przez 41 miesięcy. Dziesięciu z jedenastu pacjentów uzyskało zadowalające wyniki z poprawą funkcji i redukcją bólu bez machania. Jeden pacjent miał pełny nawrót winging.)

Warner, JJ, Navarro, RA. „Serratus anterior dysfunction. Rozpoznawanie i leczenie”. Clin Orthop Relat Res. 1998. 139-48, (Ośmiu pacjentów ze szkaplerznym zawisaniem z powodu porażenia LTN poddano pośrednim przeniesieniu ścięgna piersiowego z autoprzeszczepieniem ścięgna poprzez technikę dwóch nacięć na ramieniu i oddzielne nacięcie do pobrania przeszczepu na ipsilateralnej nodze. U pacjentów objawy występowały średnio przez 40 miesięcy (zakres 12 – 86 miesięcy). Operacja została przeprowadzona w sposób opisany powyżej w części techniki chirurgicznej niniejszego artykułu. Pacjenci byli obserwowani średnio przez 32 miesiące (zakres 24 – 40 miesięcy) po operacji., Był jeden pacjent, który podobno miał głęboką infekcję leczoną w innej instytucji i został utracony do obserwacji. FF poprawiła się do średnio 150 stopni (zakres, 120-165 stopni), w porównaniu ze średnią przedoperacyjną 97 stopni (zakres, 80-120 stopni). Wszyscy pacjenci byli zadowoleni z kosmezy ich nacięcia.)

Perlmutter, GS, Leffert, RD. „Wyniki przeniesienia ścięgna piersiowego głównego w leczeniu paraliżu mięśnia sercowego przedniego”. J Bone Joint Surg Am. o. 81. 1999. 377-84, (Szesnastu pacjentów z łopatkowatym skrzydełkiem zostało poddanych większemu przeniesieniu piersiowemu z autoprzeszczepieniem powięziowym. Operacja była początkowo wykonywana z pojedynczych pasków powięzi lata, a następnie później zmieniono na prostokątny przeszczep, który został wszyty w konfiguracji rurowej. Operacja została przeprowadzona w pozycji bocznej dekubitalnej i całe ścięgno piersiowe główne zostało wykorzystane do przeniesienia. Pacjenci byli obserwowani średnio przez 4 lata i 3 miesiące (zakres od 2 lat i od 1 miesiąca do 9 lat). Wyniki oceniono jako doskonałe u ośmiu pacjentów, dobre dla pięciu i sprawiedliwe dla jednego., U dwóch pozostałych pacjentów nie powiodło się stosowanie pojedynczych, małych pasków przeszczepu powięziowego i zmieniono je na fuzje łopatkowo-żołądkowe.)

Povacz, P, Resch, H. „dynamiczna stabilizacja łopatki skrzydłowej przez bezpośredni rozszczepiony transfer pectoralis major: notka techniczna”. J Bark Elbow Surg. vol. 9. 2000. S. 76-8. (Jest to badanie anatomiczne przeprowadzone na 40 ramionach zwłok w celu zmierzenia wielkości mięśnia piersiowego głównego i jego części mostka., Badanie to miało na celu odpowiedź na pytanie, czy długość mięśnia piersiowego głównego pozwala na bezpośrednią transfikację rozszczepionej części mostka do bieguna dolnego łopatki. Zmierzono odległość od początku części mostka mięśnia piersiowego głównego do jego wstawienia na trzonie kości ramiennej, a następnie powtórzono w 45 i 90 stopniach. Ta długość części mostka została następnie porównana z odległością od jej początku do dolnego kąta łopatki., Przy 45 stopniach uprowadzenia długość obu tych środków jest prawie równa, co prowadzi autorów do zalecenia bezpośredniego przeniesienia głowy mostka bez przeszczepu.)

Noerdlinger, ma, Cole, BJ, Stewart, m, Post, M. „Results of pectoralis major transfer with fascia lata autoognisking for scapula winging”. J Bark Elbow Surg. vol. 11. 2002. 345-50 (Piętnastu pacjentów z zawijaniem łopatek, osłabieniem ramienia i zmęczeniem nad głową zostało poddanych większemu przeniesieniu piersiowemu z autoprzeszczepieniem powięziowym po średnio 25 miesiącach objawów (zakres 3-72 miesięcy)., Szczegóły dotyczące operacji nie zostały podane. Pacjenci byli obserwowani średnio przez 64 miesiące (zakres 33-118 miesięcy). Według kryteriów Rowe ' a, dwóch pacjentów miało doskonałe wyniki, pięciu miało dobre wyniki, czterech miało uczciwe wyniki, a czterech miało słabe wyniki. Ból zmniejszył się u 11 pacjentów, ale żaden pacjent nie był bezbolesny przy wszystkich czynnościach. U dwóch pacjentek wystąpiło uporczywe zapalenie torebki spojówkowej, u jednej pacjentki uporczywe wybrzuszenie mięśni w bocznej części uda, a u jednej pacjentki konieczne było przewlekłe stosowanie leków przeciwbólowych., Stwierdzono korelację z ograniczoną rotacją zewnętrzną pooperacyjną (ang. post-operative limited external rotation-ER) i znacznie niższymi wynikami.)

Steinmann, SP, Wood, MB. „Pectoralis major transfer for serratus anterior paraliż”. J Bark Elbow Surg. vol. 12. 2003. 555-60 (Dziewięciu pacjentów z porażeniem LTN z objawami przez średnio 34 miesiące obserwowano po pośrednim przeniesieniu ścięgna piersiowego z autoprzeszczepieniem powięziowym. Zabieg wykonywano w pozycji bocznej dekubitalnej z podniesioną do 20 stopni główką stołu., Cały pectoralis major został odłączony i 5 x 15 cm część powięzi lata został zebrany i przyszyty do pnia pectoralis major ścięgna w celu zwiększenia przeszczepu. Pięciu pacjentów umieszczono pooperacyjnie w Spicy barkowej. Okres obserwacji wynosił średnio 70 miesięcy (zakres 12 – 168 miesięcy). Wystąpiły trzy powikłania pooperacyjne z dwoma przypadkami zapalenia torebki przylepnej i seromą uda z przeszczepu powięzi., U pięciu pacjentów przeprowadzono pooperacyjną analizę biomechaniczną, która wykazała średnią siłę izometryczną w porównaniu do strony przeciwnej przy przywodzeniu – 59%, ER – 62%, uprowadzeniu – 69% i rotacji wewnętrznej – 73%.)

Tauber, M, M, M, Koller, H, Schwartz, M, Resch, H. „bezpośredni transfer mięśnia piersiowego w celu dynamicznej stabilizacji łopatki”. J Bark Elbow Surg. vol. 17. 2008. S. 29S-34S., (Bezpośrednie przeniesienie ścięgna piersiowego głównego w pozycji bocznej dekubitusa przeprowadzono u dwunastu pacjentów z porażeniem LTN, u których objawy występowały średnio przez 24 miesiące. Całe ścięgno zostało odłączone za pomocą korowego płatka kości, a następnie głowa mostka została przeniesiona do łopatki, podczas gdy głowa obojczykowa została ponownie przymocowana do wkładki. Pacjenci byli obserwowani średnio przez 92,5 miesiąca (zakres 60-136). Średni stały wynik poprawił się do 95% nieuszkodzonych, wszyscy pacjenci stwierdzili, że będą mieli operację ponownie, a średnia satysfakcja z wyniku VAS wyniosła 9.,2 (Zakres 8-10). U jednego pacjenta doszło do zerwania ścięgna podczas upadku, co skutkowało dalszym wahaniem i poddaniem się rewizji. Wyniki końcowe w oparciu o kryteria Steinmanna zostały ocenione jako doskonałe u 10 i dobre U 2 pacjentów.)

Galano, GJ, Bigliani, LU, Ahmad, CS, Levine, WN. „Leczenie chirurgiczne skrzydlatych łopatek”. Clin Orthop Relat Res.vol. 466. 2008. 652-60 (Dziesięciu pacjentów z porażeniem LTN powodującym zwichnięcie szkaplerza poddano bezpośredniemu przeniesieniu głowy mostka głównego ścięgna piersiowego bez przeszczepu. Objawy występowały średnio przez 6 lat., Przeniesienie głowy mostka wykonywano w pozycji bocznej dekubitalnej techniką dwucięciową, bez przeszczepu ze szwami przechodzącymi w sposób materacowy przez otwory w łopatce w celu zmniejszenia potrzebnej długości ścięgna. Pacjenci byli obserwowani średnio przez 44 miesiące po operacji. Wszyscy pacjenci uzyskali poprawę w skali FF, ASES, vas i byli zadowoleni z zabiegu. Dwóch pacjentów miało powierzchowne zakażenia leczone późniejszą operacją, jeden pacjent miał rozluźnienie rozszczepionego przeniesienia piersiowego i został przekształcony w zespolenie łopatkowo-nosowe.,)

Streit, JJ, Lenarz, CJ, Shishani, Y, McCrum, C, Wanner, JP, Nowinski, RJ, Warner, JJ, Gobezie, R. „Pectoralis major tendon transfer for the treatment of scapular winging due to thoracic nerve palsy”. J Bark Elbow Surg. vol. 21. 2012. 685-90 (Wieloośrodkowy przegląd retrospektywny przeprowadzono u 26 pacjentów, którzy przeszli bezpośredni (N=4) lub pośredni (N=22) transfer ścięgna piersiowego większego NA EMG potwierdził porażenie LTN skutkujące zawinięciem łopatek., Bezpośredni transfer został przeprowadzony z całym ścięgnem piersiowym głównym z cienką płytką kości, przymocowaną do dolnego aspektu łopatki przez otwory wiertnicze. Transfer pośredni wykonano z główką mostka i przeszczepem śródstopia metodą Warner & Pacjenci byli obserwowani średnio przez 21,8 miesiąca (zakres, 3-62 miesiące). Statystycznie znamienną poprawę uzyskano w czynnym badaniu FF, ER, średniej punktacji ASES i punktacji bólu VAS., Pięciu pacjentów z transferem pośrednim miało pięć powikłań, z których trzech miało drętwienie przedniej nogi, zapalenie nerwu przyśrodkowego ramienia u jednego pacjenta i krwiak pooperacyjny, który sam się ustąpił u jednego pacjenta. Nie stwierdzono różnic w wynikach po stratyfikacji w zależności od długości obserwacji.)

podsumowanie

łopatka jest przyczyną bólu barku, który jest często pomijany, co prowadzi do niepotrzebnych zabiegów chirurgicznych. Staranne badanie fizykalne i odpowiednie badania diagnostyczne mogą zweryfikować diagnozę, która jest najczęściej spowodowana długim porażeniem nerwu piersiowego., Większość pacjentów korzysta z badania leczenia zachowawczego koncentrującego się na wzmocnieniu peryskapularnym z usztywnieniem lub bez usztywnienia. Operacja może być wskazana u pacjentów, u których leczenie zachowawcze nie poprawia się i polega na przeniesieniu całego lub części ścięgna piersiowego głównego z przeszczepem lub bez przeszczepu. W naszej preferowanej technice główka mostka głównego ścięgna piersiowego jest przenoszona do łopatki dolnej za pomocą techniki dwóch nacięć, powiększonej przez ścięgno ścięgna autogenicznego., Ta powtarzalna procedura może prowadzić do znacznie lepszych wyników w bólu, jak również funkcji, z niskim wskaźnikiem powikłań u doświadczonych chirurgów.