skumulowany czas trwania epizodów depresyjnych i ich powtarzanie ma szkodliwy wpływ na częstość nawrotów depresji i szanse na odpowiedź antydepresyjną, a nawet zwiększa ryzyko demencji, podnosząc możliwość, że epizody depresyjne mogą być neurotoksyczne., Opóźnienie psychomotoryczne może stanowić marker tego negatywnego obciążenia przeszłych epizodów depresyjnych, z sprzecznymi wynikami w zależności od zastosowania oceny klinicznej i poznawczej. Oceniliśmy rolę skali depresyjnej opóźniającej (wypełnionej przez lekarza) oraz czas potrzebny na wykonanie testu uwagi neurocognitive d2 i testu Trail Making (wykonanego przez pacjentów) w próbie 2048 pacjentów z depresją ambulatoryjną, przed i po 6-8 tygodniach leczenia agomelatyną., Z tej próbki 1140 pacjentów wykonało TMT-A i-B, A 508 wykonało test d2, przed rozpoczęciem leczenia i po jego zakończeniu. Na początku okazało się, że przy większej liczbie epizodów depresyjnych pacjenci mieli cięższy kliniczny poziom opóźnienia psychomotorycznego i że potrzebowali więcej czasu na wykonanie zarówno d2, jak i TMT. Gdy analizy były wykonywane ponownie po leczeniu, a zwłaszcza gdy analizy ograniczały się do pacjentów z remisją kliniczną, tylko testy poznawcze korelowały z przeszłymi epizodami depresyjnymi., Opóźnienie psychomotoryczne testowane na poziomie poznawczym systematycznie ujawniało obciążenie przeszłych epizodów depresyjnych, przy czym u pacjentów z mniejszą liczbą pozostałych objawów zwiększała się masa ciała. Jeśli zostanie to potwierdzone prospektywnie, interwencje takie jak terapia kognitywna mogą skorzystać z bardziej szczegółowego skupienia się na opóźnieniu neurocognitive.