Opatrzność Boża

prosimy o wsparcie misji nowego Adwentu i natychmiastowe pobranie pełnej zawartości tej strony internetowej. Zawiera encyklopedię katolicką, Ojców Kościoła, summę, Biblię i więcej-wszystko za jedyne $19.99…

(łac. Providentia; gr. Pronoia).

Opatrzność w ogólności, czyli dalekowzroczność, jest funkcją cnoty roztropności i może być zdefiniowana jako przyczyna praktyczna, dostosowująca środki do celu., W odniesieniu do Boga, Opatrzność jest samym Bogiem rozważanym w tym akcie, przez który, w swojej mądrości, tak nakazuje wszystkie wydarzenia we wszechświecie, aby cel, dla którego został stworzony, mógł być zrealizowany. Koniec ten polega na tym, że wszystkie stworzenia powinny objawiać chwałę Bożą, a w szczególności, że człowiek powinien chwalić go, rozpoznając w naturze dzieło jego ręki, służąc mu w posłuszeństwie i miłości, a tym samym osiągając pełny rozwój jego natury i do wiecznego szczęścia w Bogu., Wszechświat jest systemem istot rzeczywistych stworzonych przez Boga i skierowanych przez niego do tego najwyższego celu, przy czym zbieżność Boga jest konieczna dla wszystkich naturalnych działań, czy to ożywionych, czy nieożywionych, a jeszcze bardziej dla działań porządku nadprzyrodzonego. Bóg zachowuje wszechświat w bycie; działa z każdym stworzeniem i we wszystkich jego działaniach., Pomimo grzechu, który wynika z rozmyślnego wypaczenia ludzkiej wolności, działającego w zgodzie, ale sprzecznego z celem i intencją Boga i pomimo zła, które jest konsekwencją grzechu, kieruje on wszystkich, nawet zło i sam grzech, do ostatecznego celu, dla którego wszechświat został stworzony. Wszystkie te działania ze strony Boga, z wyjątkiem stworzenia, są przypisywane w Teologii Katolickiej Opatrzności Bożej.,

świadectwo powszechnej wiary

dla wszystkich religii, zarówno chrześcijańskich, jak i pogańskich, wiara w Opatrzność, rozumiana w szerszym znaczeniu istoty nadludzkiej, która rządzi wszechświatem i kieruje sprawami ludzkimi z określonym celem i korzystnym planem, zawsze była bardzo realną i praktyczną wiarą. Modlitwa, wróżby, błogosławieństwo i przekleństwo, wyrocznia i Święty obrzęd świadczą o wierze w jakąś nad rządzącą władzę, boską lub quasi-boską w charakterze; i takie zjawiska występują w każdej rasie i plemieniu, bez względu na to, czy są niecywilizowane czy zdegradowane., Znajdujemy to na przykład nie tylko wśród dzisiejszych dzikusów, ale także wśród wczesnych Greków, którzy, chociaż nie wydają się wyraźnie odróżniać Opatrzności od losu, i chociaż ich bogowie byli niewiele więcej niż chwalebnymi istotami ludzkimi, poddanymi ludzkiej słabości i zniszczonymi ludzką namiętnością, oni jednak nie mniej czuwali nad domem i rodziną, stawali po stronie ludzkich wojen i byli obrońcami i mścicielami ludzkości., Ścisły związek bogów z ludzkimi sprawami był jeszcze bardziej zaznaczony w religii wczesnych Rzymian, którzy mieli specjalnego Boga, który dbał o każdy szczegół ich codziennego życia, ich pracy na polu i działalności państwa. Starożytne religie Wschodu prezentują te same cechy. Auramazda, Najwyższy Bóg Persów w okresie wielkich królów, jest władcą świata, Stwórcą królów i narodów, który karze niegodziwych i słucha modlitw dobra (zobacz inskrypcje klinowe przetłumaczone przez Casartellego w ” hist. of Relig.,”, II, 13 m2). Podobne pojęcie panowało w Egipcie. Wszystko jest w darze Bożym. Kocha posłusznych i uniża dumnych, nagradza dobrych i bije niegodziwych (Renouf 100 sq.). Ozyrys, król bogów, osądza Świat według swojej woli i wszystkim narodom, przeszłym, teraźniejszym i przyszłym, wydaje swoje rozkazy (op.cit., 218 m2). Amon Ra-jest panem TRON ziemi, końcem wszelkiej egzystencji, wsparciem wszystkich rzeczy, sprawiedliwym sercem, gdy się do niego woła, wybawicielem ubogich i uciśnionych (op.cit., 225 m2). Asyryjskie i babilońskie zapisy są nie mniej jasne., Marduk, Pan wszechświata, okazuje miłosierdzie wszystkim, wszczepia strach w ich sercach i kontroluje ich życie; podczas gdy Szamasz kieruje prawem natury i jest najwyższym bogiem nieba i ziemi (Jastrow, 296, 300, 301). Księgi Awesty, choć przedstawiają system dualistyczny, przedstawiają dobrego Boga, Mazdah Ahura, z jego Dworem, jako pomoc tym, którzy czczą go wbrew zasadzie zła (hist. of Relig., II, 14)., W dualizmie gnostyckich teorii, z drugiej strony, świat jest odcięty od najwyższego boga, Bythos, który nie ma nic wspólnego bezpośrednio z ludzkimi sprawami przed lub po wcieleniu. Idea odległego i transcendentnego bóstwa wywodziła się prawdopodobnie z filozofii greckiej. Sokrates z pewnością przyznał opatrzność i wierzył w natchnienie i wróżby; ale dla Arystotelesa Doktryna Opatrzności była jedynie poglądem. Prawdą jest, że świat był dla niego narzędziem i wyrazem Boskiej myśli, ale sam Bóg żył zupełnie osobno., Epikurejczycy wyraźnie zaprzeczyli Opatrzności, twierdząc, że jeśli Bóg troszczy się o ludzi, nie może być ani szczęśliwy, ani dobry. Powiedzieli, że wszystko zawdzięczamy Przypadkowi lub wolnej woli. W obu tych kwestiach przeciwstawiali się stoicy, którzy twierdzili, że Bóg musi kochać ludzi, w przeciwnym razie samo pojęcie Boga zostanie zniszczone (Plutarch, ” De comm. nie.”, 32; ” De stoic. rep.”, 38). Starali się także udowodnić działanie lub istnienie Opatrzności od przystosowania środków do celu w przyrodzie, w którym zło jest tylko wypadkiem, szczegółem lub karą., Z drugiej strony, pojęcia boga, natury, siły i losu nie były wyraźnie rozróżniane przez stoików, którzy uważali je za praktycznie to samo. Podczas gdy nawet Cyceron, który w swej „de natura deorum” w znacznym stopniu wypracowuje argument z adaptacji, kończy niezadowolenie stwierdzeniem „Magna Dii curant, parva negligunt”, jako ostatecznego rozwiązania problemu zła (n. 51-66).,

świadectwo Pisma Świętego

nauczanie Starego Testamentu o Opatrzności jest przejęte przez naszego Pana, który czerpie z niego praktyczne lekcje zarówno w odniesieniu do zaufania do Boga (Mateusz 6:25-33; 7:7-11; 10:28-31; Marka 11:22-4; Łukasza 11: 9-13; Jana 16:26, 27) i w odniesieniu do przebaczenia naszych nieprzyjaciół (Mateusza 5: 39-45; Łukasza 6:27-38); podczas gdy w Św. Pawle staje się ono podstawą określonej i systematycznej teologii., Ateńczykom w Areopagu Paweł oświadcza:

• że Bóg stworzył wszechświat i jest jego najwyższym Panem (Dzieje Apostolskie 17:24);
• że podtrzymuje wszechświat w jego istnieniu, dając życie i tchnienie wszystkim (werset 25), a zatem, jako źródło, z którego wszystkie one idą, nie może mu niczego zabraknąć ani stać w potrzebie jakiejkolwiek ludzkiej służby;
• że kierował rozwojem narodów i ich dystrybucją (werset 26) i
• to do końca, aby szukali go (werset 27), w którym żyjemy, poruszamy się i mamy naszą istotę, i którego potomstwem jesteśmy (werset 28).,

będąc więc potomstwem Boga, absurdem jest dla nas porównywanie go do rzeczy nieożywionych (werset 29) i chociaż Bóg przez pewien czas znosił tę ignorancję ze strony człowieka, teraz domaga się pokuty (werset 30), a posławszy Chrystusa, którego autorytet jest gwarantowany przez Jego Zmartwychwstanie, wyznaczył dzień, w którym świat będzie sądzony przez niego w sprawiedliwości (werset 31). W liście do Rzymian nadprzyrodzony charakter Boskiej Opatrzności jest dalej rozwijany, a doktryna Opatrzności staje się identyczna z doktryną łaski., Natura tak wyraźnie objawia moc i boskość Boga, że nieuznanie jej jest niewybaczalne (Rzymian 1.20-2). Stąd Bóg w swoim gniewie (werset 18) oddaje człowieka pragnieniom jego serca (werset 24), w odczuciu potępienia (werset 28). Pewnego dnia będzie się mścił (ii, 2-5), oddając każdemu według jego uczynków (2, 6-8; por. 2 Koryntian 5:10; Galacjan 6:8), jego znajomość (Rzymian 2:9 kW.), i jego tajemne myśli (ii, 16); ale na teraźniejszość on zabrania (3, 26; por., 9:22; 2 Piotra 2:9) i jest gotów usprawiedliwić wszystkich ludzi dobrowolnie przez odkupienie Jezusa Chrystusa (Rzymian 3:22, 24, 25); ponieważ wszyscy ludzie potrzebują Bożej pomocy (iii, 23). Co więcej, chrześcijanie, którzy już otrzymali łaskę odkupienia (w. 1), powinni chlubić się w ucisku, wiedząc, że jest to tylko próba, która wzmacnia cierpliwość i nadzieję (w.3, 4). Albowiem łaski, które mają nadejść, są o wiele większe niż te już otrzymane (v, 10 kW.) i znacznie bardziej obfite niż konsekwencje grzechu (w.17)., Życie wieczne jest nam obiecane (v, 21), ale bez pomocy nie możemy nic zrobić, aby je zdobyć (vii, 18-24). Jest to łaska Chrystusa, która nas wybawia (vii, 25) i czyni nas współdziedzicami z nim (viii, 17)., Musimy jednak także cierpieć z nim (werset 17) i być cierpliwymi (werset 25), wiedząc, że wszystkie rzeczy dopomagają ku dobremu tym, którzy miłują Boga; bo Bóg w swojej Opatrzności traktował nas z miłością przez całą wieczność, przeznaczył nas do upodobnienia do obrazu Jego Syna, aby mógł być pierworodnym z wielu braci, powołał nas (2 Tesaloniczan 2:13), usprawiedliwił nas (Rzymian 5:1; 1 Koryntian 6:11) i nawet teraz rozpoczął w nas dzieło uwielbienia (Rzymian 8:13). 29, 30; por. Efezjan 1: 3 kW., 2 Koryntian 3:18; 2 Tesaloniczan 2: 13)., To, dobroczynny cel wszechwidzącej Opatrzności, jest całkowicie nieodpłatny ,całkowicie niezasłużony (Rzymian 3.24; 9.11-2). Rozciąga się ona na wszystkich ludzi (Rzymian 2:10; 1 Tymoteusza 2: 4), nawet do wyrzuty Żydów (Rzymian 11:26 kW.); i przez to wszystko Boże Postępowanie z człowiekiem jest regulowane (Efezjan 1:11).

świadectwo ojców

kwestia Opatrzności u ojców jest niemal niezmiennie związana z problemem zła. Jak zło i cierpienie mogą być zgodne z dobroczynną Opatrznością Wszechmocnego Boga?, I dlaczego szczególnie sprawiedliwi powinni cierpieć, podczas gdy Niegodziwcy są widocznie zamożni i szczęśliwi?, Patrystyczne rozwiązania tych problemów można podsumować pod następującymi głowami:

świadectwo soborów

z wierzeń dowiadujemy się, że Bóg Ojciec jest wszechmocnym Stwórcą nieba i ziemi; że Bóg Syn zstąpił z nieba, stał się człowiekiem, cierpiał i umarł dla naszego zbawienia i ma być sędzią żywych i umarłych; że Duch Święty natchnął proroków i apostołów i mieszka w świętych — wszystko to implikuje Opatrzność, naturalną i nadprzyrodzoną., Wyznanie Wiary przepisane Waldensom w 1208 roku głosi, że Bóg jest namiestnikiem i dysponentem wszystkich rzeczy cielesnych i duchowych (Denzinger, 10th ed., 1908, nr 421). Sobór Trydencki (Sess. VI, can. vi, 816 r. n. e.) definiuje, że zło jest w mocy człowieka i że złe uczynki nie powinny być przypisywane Bogu w tym samym sensie, co dobre uczynki, ale tylko permisywne, tak że powołanie Pawła jest dziełem Boga w znacznie prawdziwszym znaczeniu niż zdrada Judasza., Sobór Watykański podsumowuje dawną doktrynę w stwierdzeniu, że Bóg w swojej Opatrzności chroni i rządzi wszystkimi rzeczami (Sess. III, OK. I, zm. 1784).

rozwój filozoficzny

podstawę wszelkich dalszych filozoficznych spekulacji wśród scholastyków w odniesieniu do precyzyjnej natury Opatrzności, jej stosunku do innych boskich atrybutów i stworzenia położył Boetius w „De consol. phil.”(IV, vi kW. P. L., LXIII, 813 m2)., Opatrzność jest boską Inteligencją samą w sobie, ponieważ istnieje w najwyższej zasadzie wszystkich rzeczy i rozporządza wszystkimi rzeczami; lub znowu jest to ewolucja rzeczy doczesnych, tak jak została poczęta i doprowadzona do jedności w Boskiej inteligencji, która, jak mówi św. Tomasz (Summa i, G. xxii, a. 1), jest przyczyną wszystkich rzeczy. Opatrzność odnosi się więc przede wszystkim do inteligencji Bożej, choć implikuje również wolę (i, Q. xxii, a. 1, AD 3 urna), a zatem jest zdefiniowana przez św. Jana damasceńskiego jako „wola Boża, przez którą wszystkie rzeczy są rządzone według słusznego rozumu” („De fid. orth.”, i, 3 w „P. G.,”, XCIV, 963, 964). Terminu „Opatrzność” nie należy jednak traktować zbyt dosłownie. To nie jest tylko wzrok, czy przedwidzenie. Chodzi o coś więcej niż tylko o wizję czy wiedzę, gdyż zakłada aktywne usposobienie i uporządkowanie rzeczy z myślą o określonym celu; ale nie obejmuje sukcesji. Bóg widzi wszystkie rzeczy razem w jednym pełnym akcie (I, Q. xxii, a. 3, ad 3 um) i przez ten sam akt tworzy, zachowuje i zgadza się we wszystkim (i, Q. civ a. 1, AD 4 urn). Opatrzność wyrażona w stworzonym porządku rzeczy jest przez Boethiusza nazywana przeznaczeniem (loc. cit.); ale św., Thomas oczywiście sprzeciwia się użyciu tego terminu(I, Q. cxvi, a. 1). Ściśle tylko te rzeczy, które są wyznaczone przez Boga do produkcji pewnych determinujących skutków, podlegają konieczności lub losowi (i, Q. xxii, a. 4; Q. cii, a. 3; Q. cxvi, a. 1, 2, 4). Wyklucza to przypadek, który jest pojęciem względnym i implikuje jedynie, że pewne rzeczy dzieją się niezależnie od, a nawet wbrew naturalnemu celowi i tendencjom jakiegoś konkretnego czynnika, naturalnego lub wolnego (i, Q. xxii, a. 2; Q. cvi, a. 7; Q. cxvi, a. 1); nie że rzeczy dzieją się niezależnie od najwyższej i uniwersalnej przyczyny wszystkich rzeczy., Nie wyklucza to jednak wolnej woli. Niektóre przyczyny nie są określone ad unum, ale mają swobodę wyboru pomiędzy skutkami, które są w stanie wywołać (I, Q. xxii, a. 2 ad 4 um; por. Boethius, op.cit., V, ii, w: „P. L.”, LXIII, 835). Tak więc rzeczy dzieją się przypadkowo, jak i z konieczności (I, Q. xxii, a. 4), Ponieważ Bóg dał różnym rzeczom różne sposoby działania ,a jego zgodność jest odpowiednio dana (i, Q. xxii, a. 4). Jednak wszystkie rzeczy, czy to z przyczyn koniecznych, czy z wolnego wyboru człowieka, są przewidziane przez Boga i z góry ustalone zgodnie z jego wszechogarniającym celem., Dlatego Opatrzność jest od razu uniwersalna, natychmiastowa, skuteczna i bez przemocy: uniwersalna, ponieważ wszystkie rzeczy są jej poddane (I, Q. xxii, a. 2; ciii, a. 5); natychmiastowa, w tym, że chociaż Bóg działa z przyczyn drugorzędnych, ale wszystkie podobne postulują Boską zgodność i otrzymują od niego swoje uprawnienia działania (i, Q. xxii, a. 3; Q. ciii, a. 6); skuteczna, w tym, że wszystkie rzeczy służą ostatecznemu celowi Boga, celowi, który nie może być sfrustrowany (Contra Gent., III, xciv); bez przemocy (suavis), ponieważ nie narusza ona prawa naturalnego, a raczej poprzez te prawa realizuje swój cel (I, Q., ciii, a. 8).

funkcje Opatrzności są trojakie. Jako fizyczne, zachowuje to, co jest i zgadza się z tym, co działa lub staje się; jako moralne, nadaje człowiekowi prawo naturalne, sumienie, sankcje — fizyczne, moralne i społeczne — odpowiada na ludzkie modlitwy i ogólnie rządzi zarówno narodem, jak i jednostką., To, że Bóg powinien odpowiedzieć na modlitwę, nie powinno być rozumiane jako naruszenie porządku naturalnej Opatrzności, ale raczej jako doprowadzenie Opatrzności do skutku, ” ponieważ to właśnie zarządzenie, że takie ustępstwo jest uczynione takiemu proszącemu, podlega zarządzeniu Boskiej Opatrzności. Dlatego mówienie, że nie powinniśmy modlić się o nic od Boga, ponieważ porządek jego Opatrzności jest niezmienny, jest jak mówienie, że nie powinniśmy chodzić, aby dostać się na miejsce, ani jeść, aby podtrzymywać życie „(Contra Gent., III, xcv)., Opatrzność, dzięki której możemy przezwyciężyć grzech i zasłużyć na życie wieczne-nadprzyrodzona Opatrzność-odnosi się do innego porządku, a dla omówienia tego czytelnik odnosi się do łaski, predestynacji.

traktowanie przez Św. Tomasza problemu zła w odniesieniu do Opatrzności opiera się na rozważaniu wszechświata jako całości. Bóg chce, aby jego natura była objawiona w najwyższy możliwy sposób i dlatego stworzył rzeczy podobne do siebie nie tylko w tym, że są dobre w se, ale także w tym, że są przyczyną dobra w innych (i, Q. ciii, a. 4, 6)., Innymi słowy, stworzył on wszechświat, a nie szereg odosobnionych istot. Z tego wynika, według Św. Tomasza, że operacje naturalne mają tendencję do tego, co jest lepsze dla całości, ale niekoniecznie to, co jest lepsze dla każdej części, z wyjątkiem stosunku do całości (i, Q. xxii, a. 2, ad 2 um; Q. lviii, a. 2, ad 3 um; Contra Gent., III, xciv)., Grzech i cierpienie są złem, ponieważ są sprzeczne z dobrem jednostki i z pierwotnym celem Boga w odniesieniu do jednostki, ale nie są sprzeczne z dobrem wszechświata, a to dobro zostanie ostatecznie zrealizowane przez wszechmocną Opatrzność Boga.