Oyster Point Landfill jest nieczynnym składowiskiem odpadów klasy III, które funkcjonowało w latach 1956-1970. Przed 1956, co stało się Oyster Point Landfill area składał się z pływowych bagien i gleb górskich i skał.
w latach 1956-1970 Miasto South San Francisco wydzierżawiło teren (około 57 akrów) nieistniejącemu już podmiotowi zajmującemu się składowiskami odpadów, South San Francisco Scavenger Company.
w 1956 r.na składowisku rozpoczęto utylizację odpadów., Początkowo komunalne odpady stałe były wyrzucane na ziemię i spalane. Działalność ta zakończyła się w 1957 roku po uchwaleniu Ustaw zakazujących spalania śmieci na wolnym powietrzu w rejonie Zatoki. Aby rozwiązać nowe ograniczenia jakości powietrza South City i Scavenger utworzyli składowisko odpadów stałych na zanurzonych ziemiach na wschód od pierwotnego Oyster Point.
składowisko powstało w trzech etapach. Budowę pierwszego odcinka rozpoczęto w 1957 roku, a ukończono pod koniec 1961 roku. Pierwszy obszar, który miał być wypełniony, rozciągał się do zatoki około 1500 stóp (460 m) na wschód od pierwotnego bluff., Scavenger umieszczał odpady bezpośrednio w tidelands i używał ogrodzenia z drutu do kontrolowania zrzutu ciał stałych do zatoki z powodu działania pływowego. Prace związane z utylizacją odpadów doprowadziły do przesunięcia linii brzegowej około 3000 stóp (910 m) na wschód od linii brzegowej przed składowaniem.
składowisko odpadów ma głębokość 14 M (45 stóp) i składa się ze słabo zagęszczonych odpadów komunalnych i przemysłowych., Typowe odpady znajdujące się na składowisku obejmują: chemikalia, Bębny, papier, tekturę, materię organiczną, drewno, szkło, metal, gumę, skały, beton i inne materiały. Podstawa materiału wysypiskowego została sprasowana i zmieszana z górną częścią błota Zatoki. Objętość odpadów na składowisku wynosi około 2 500 000 jardów sześciennych (1 900 000 m3), a całkowita masa tego materiału wynosi około 1 400 000 ton (1 300 000 t). Ta ilość odpadów pokryłaby boisko piłkarskie prawie do wysokości Empire State Building.,
od 1961 roku składowisko otrzymywało płynne odpady przemysłowe do utylizacji. Rodzaje odpadów płynnych obejmowały farby, rozcieńczalniki i koagulowany osad rozpuszczalnikowy. Odpady płynne umieszczano w studzience (studzience 1). Nie znaleziono wpisów opisujących budowę studzienki. W latach 1961-1966 w studzience składowano ciekłe odpady przemysłowe. W lipcu 1966 roku miasto South San Francisco zaprzestało używania Sump 1 i używało Sump 2 do 1967 roku., Całkowita ilość płynnych odpadów przemysłowych odebranych przez składowisko w 1965 i 1966 roku szacowana jest odpowiednio na 608 351 i 378 680 galonów amerykańskich (2 302 860 i 1 433 460 litrów; 506 558 i 315 317 galonów imp). Sama Sump 1 jest prawie wystarczająca, aby wypełnić basen olimpijski.
Nie zainstalowano elementów konstrukcyjnych usuwania odpadów, takich jak wykładziny, komórkowy podział odpadów i systemy zbierania odcieków. Zamiast tego materiały odpadowe umieszczano bezpośrednio na błocie zatoki i glebach leżących na podłożu skalnym., W latach 1961, 1962 i 1964 w celu zabezpieczenia stałych odpadów pochodzących z kontaktu z wodami stanu, wokół części obszarów unieszkodliwiania odpadów zbudowano błotniste obwałowania Zatoki. Nie ma jednak danych, które sugerowałyby, że składowiska odpadów przemysłowych były kiedykolwiek budowane z dodatkowymi otulinami lub wałami w celu kontrolowania migracji ciekłych odpadów.
w 1962 r.wzdłuż północnego brzegu wysypiska wybudowano mały port dla statków., Aby stworzyć falochron dla wschodniej części Mariny, druga faza wysypiska została umieszczona w formie kretu rozciągającego się od wschodniego końca pierwszego wypełnienia i na północ około 400 stóp do Zatoki. Trzecia faza napełniania rozpoczęła się w 1964 roku i została zakończona przez pogłębianie błota zatoki i formowanie wałów błotnych oraz komory zamkniętej wałem, w której później umieszczano odpady stałe.