ze względu na zmienność prezentacji pacjentów z tą chorobą, Dinner i inni zaproponowali pięć kluczowych cech piersi guzowatej, w tym prawdopodobieństwo wystąpienia każdego z nich. Cechy te są (1) niedobór otoczki skóry, (2) hipoplazja piersi, (3) zmniejszona pionowa, (4) opadanie powieki i (5) przerost otoczki., Autorzy twierdzą, że niedobór otoczki skórnej zlokalizowany u podstawy piersi jest zawsze obecny; objawia się on wąską średnicą poprzeczną lub zwężeniem obwodowym. Powoduje to pojawienie się przepukliny piersi w otoczce; jednak nie istnieje prawdziwa przepuklina. Po drugie, hipoplazja piersi jest zwykle obecny, który jest bardziej wyraźny w miejscu zwężenia skóry. Leczenie musi rozwiązać tę cechę, ponieważ objętość tkanki nie skoryguje się po zwolnieniu koperty skóry., Po trzecie, kolacja i wsp pamiętać, że niedorozwój piersi i niedobór powłoki skóry prowadzić do zmniejszenia ogólnej wysokości piersi, co przekłada się na wyższe piersi z przesadnym opadanie powiek. Wreszcie, przerost otoczki występuje jako kompensacja od obszaru zwężenia u podstawy piersi.34
ze względu na zmienną nasilenie deformacji na przestrzeni lat zaproponowano kilka systemów klasyfikacji. Podobne cechy tych systemów pozwalają autorom zidentyfikować kluczowe cechy, które powinny być adresowane do korekcyjnego leczenia guzowatej deformacji piersi., Niektórzy autorzy argumentowali, że może to pomóc w rozwiązaniu problemu deformacji.29 najwcześniej opublikowaną klasyfikacją była klasyfikacja Astona i Reesa w 1976 roku. Opisali dwa anatomiczne typy guzowatej deformacji piersi. Pierwsza obejmowała pierś, która ma proporcjonalne pionowe i poziome braki, małą pierś w kształcie guzowatym i duży kompleks otoczki sutkowej. Drugi składał się z piersi bardziej niedobór w wymiarze pionowym, opadanie powiek i skierowanym w dół brodawki sutkowej.,19
klasyfikacja Reesa pozostawała jedynym systemem aż do 1996 roku, kiedy von Heimburg i wsp.sklasyfikowali deformację piersi guzowatej na cztery typy oparte głównie na stopniu hipoplazji piersi i niedoborze skóry w podbrzuszu (rys. 3). Typ 1 objawia się jako hipoplazja dolnego kwadrantu przyśrodkowego, typ II jako hipoplazja dolnego kwadrantu przyśrodkowego i bocznego z wystarczającą ilością skóry w regionie podolarnym, typ III jako hipoplazja dolnego kwadrantu przyśrodkowego i bocznego, niedobór skóry w regionie podolarnym, A Typ IV jako ciężkie zwężenie piersi z minimalną podstawą piersi., Leczenie było dostosowane do rodzaju deformacji piersi.29 von Heimburg i współpracownicy dodatkowo udoskonalili swoją klasyfikację w 2000 r., aby uwzględnić poglądy profilowe ich klasyfikacji diagramatycznej (rys. 4).35
Klasyfikacja deformacji piersi guzowatej (von Heimburg et al) (przedruk za zgodą von Heimburg D, Exner K, Kruft S, Lemperle G. deformacja piersi guzowatej: klasyfikacja i leczenie. Brit J Plast Surg 1996;49(6):339-345).,
poprawiona klasyfikacja piersi guzowatych (von Heimburg) (przedrukowana za zgodą von Heimburg D. udoskonalona wersja klasyfikacji piersi guzowatych. Plast Reconstr 2000;105(6):2269-2270).
w 1999 roku Grolleau et al opublikowali zmodyfikowaną wersję klasyfikacji von Heimburga (rys. 5).33 wykorzystali tylko trzy z czterech oryginalnych typów, twierdząc, że różnica między deformacją piersi typu 2 i 3 jest klinicznie nieistotna., W normalnych warunkach pierś rozciąga się między drugą i szóstą chrząstką żebrową i dzieli się na cztery ćwiartki. Deformacja typu 1 polega na niedoborze dolnego kwadrantu przyśrodkowego, a części bocznej przerośniętej w porównaniu. W przypadku deformacji typu 2, oba dolne ćwiartki są niewystarczające, powodując skierowanie otoczki w dół. Deformacja typu 3 polega na niedoborze we wszystkich czterech ćwiartkach o wąskiej podstawie zarówno w kierunku pionowym, jak i poziomym.,Meara i inni dodatkowo zmodyfikowali ten system klasyfikacji, aby uwzględnić spójne dane dotyczące każdego rodzaju deformacji dotyczące podstawy, fałdu podoczodołowego, otoczki skóry, objętości piersi i opadania powiek (Tabela 1).27 w szczególności wykluczają one cechy otoczki, utrzymując obserwację von Heimburga w swojej publikacji z 1996 r., że dysmorfologia areolarna zwiększa częstotliwość, a nie nasilenie. Dlatego autorzy twierdzą, że ta cecha nie powinna być uwzględniana w systemie klasyfikacji.,”colspan=”1″>Minimalne do umiarkowanego
źródło: przedruk za zgodą Meara JG, Kolker a, Bartlett g, et al., Deformacja piersi guzowatej: zasady i praktyka. Ann Plast Surg 2000;45 (6): 607-611.
Klasyfikacja deformacji piersi guzowatych (Grolleau et al) (przedrukowana za zgodą Grolleau JL, Lanfrey E, Lavigne B, Chavoin JP, Costagliola M. anomalie podstawy piersi: strategia leczenia piersi guzowatych, drobne deformacje i asymetria. Plast Reconstr 1999;104(7):2040-2048).,
chirurgiczne leczenie guzowatej deformacji piersi u młodzieży zależy od ciężkości i klasyfikacji wady, a także postrzegania i oczekiwań pacjenta. Obowiązujące procedury można podzielić na operacje, które obejmują augmentację, mastopexy, połączoną augmentację / mastopexy i ekspansję tkanek, a następnie augmentację.,27 według Meary i wsp., zasady leczenia chirurgicznego to: (1) Rozszerzenie zwężonej podstawy, (2) obniżenie fałdu podoczodołowego, (3) zwiększenie otoczki skóry, gdy jest to konieczne, (4) zwiększenie objętości piersi, gdy jest to konieczne, oraz (5) korekcja przepukliny podopiecznej tkanki piersi/korekta rozmiaru areolarnego, gdy jest to właściwe.27 różni autorzy odnoszą się do tych zasad leczenia inaczej.
, Od tego czasu opisano kilka różnych technik rozszerzania podstawy piersi, które mogą być zorganizowane w tylne podejścia, przednie podejścia i przegrupowanie z klapami miąższowymi. Oryginalny opis autorstwa Reesa i Astona był tylnym podejściem przez nacięcie inframmarne, z promieniowymi nacięciami miąższowymi zaprojektowanymi w celu poszerzenia podstawy. Meara i inni sugerują podobną technikę; jednak sugerują, że wraz ze wzrostem nasilenia wady, uwalnianie tkanki piersi u podstawy jest niewystarczające do skorygowania wady, a implant jest niezbędny do dodatkowego wsparcia., Na podstawie ich klasyfikacji zasugerowano, że wady typu 1 mogą być korygowane za pomocą nacięć promieniowych, wady typu 2 wymagają implantu do korekty, podczas gdy typ 3 wymaga rozszerzenia tkanki przed wymianą z implantem stałym.27.10.2011 @ 20: 00: 00,36 kolacja i inni podobnie popierają to podejście; jednak używają płata podżebrowego, w tym skóry, tkanki podskórnej i miąższu piersi, aby utworzyć pionowe uwolnienie zwężonej podstawy o pełnej grubości, a nie tylko uwolnienie miąższu piersi.34 najczęściej opisywana technika poszerzenia podstawy piersi wykorzystuje klapy miąższowe. Są one zaprojektowane tak, aby spełniać dwa cele: (1) poszerzyć zwężającą się podstawę i (2) redystrybuować objętość wzdłuż dolnego aspektu piersi., W serii 11 pacjentów, Mandrekas i wsp. opisują podejście okołobiegunowe, w którym podział zwężającego się pierścienia zmienia dolną część miąższu piersi. Tworzy to dwa filary piersi, które są następnie przerysowane, aby dodać objętość piersi w niższych ćwiartkach. W przypadku znacznego niedoboru objętości umieszcza się implant piersi.,30 Inne techniki klapy gruczołowej w celu poszerzenia podstawy piersi obejmują boczne deepithelialized dermoparenchymal klapy Golleau et al, 33 trudne rozwijanie miąższu piersi w celu stworzenia klapy szypułkowej na przedniej podstawie Puckett et al, 23 i klapa miąższowa z szypułką na tylnej podstawie Ribeiro et al.Ta ostatnia technika została również zalecona przez Grolleau i wsp. w sytuacji, gdy piersi mają wystarczającą objętość, a implant nie jest konieczny., Gdy objętość piersi jest niewystarczająca i wymagany jest implant, autorzy popierają technikę rozwijania Puckett et al ze względu na wysokie ryzyko dewaskularyzacji szypułki miąższowej, która może wystąpić z tylną sekcją do wszczepienia implantu, nawet w pozycji zaotocznej.33
drugą zasadą chirurgicznego leczenia deformacji piersi guzowatej jest obniżenie fałdu podoczodołowego. Pozycjonowanie nowej fałdy zależy od położenia przeciwnej strony niepatologicznej., Jeśli istnieje dwustronna deformacja, fałda jest umieszczana w swoim zwykłym miejscu w szóstej przestrzeni międzyżebrowej.30 zgodnie z klasyfikacją Meara i wsp., deformacje typu 1 i 2 mogą być leczone przez podskórne rozwarstwienie odpowiednio w przednio-bocznej i obustronnej ćwiartce dolnej. W przypadku deformacji typu 3 zalecają zarówno lepsze, jak i gorsze rozwarstwienia podskórne, aby utworzyć nową otoczkę skóry w celu skorygowania znacznego niedoboru pionowego., Niezależnie od ciężkości deformacji, umieszczenie tkanki piersi lub implantu w nowym fałdzie jest konieczne do utrzymania jego lokalizacji.W przypadku zastosowania implantu fałd podoczodołowy należy umieścić o 2 cm niżej, aby umożliwić późniejsze skurcze.32
adekwatność otoczki skóry ma kluczowe znaczenie dla korekcji deformacji piersi guzowatej. Zgodnie z klasyfikacją Meara et al, tylko deformacja piersi typu 1 ma normalną otoczkę skórną., Istnieje pewna debata wśród autorów na temat tego, czy niedobór powłoki skóry rzeczywiście istnieje lub czy istnieje gorsze wiotkość skóry z zwężeniem na poziomie tkanek podskórnych.30,31 jeśli uzna się to za niewystarczające, deformację otoczki skóry można skorygować za pomocą płatów lokoregionalnych lub ekspansji tkankowej. von Heimburg i współpracownicy opisali zarówno klapy z-plasty, jak i thoracoepigastric jako opcje.29. Elliot i wsp. wykazali również zastosowanie miocutaneous serratus anterior transposition flap.38 niektórzy autorzy krytykowali te techniki ze względu na lokalizacje blizn.,31 ekspansja tkankowa jest inną metodą opisaną, w której proteza jest umieszczona centralnie do wady w pozycji subglandular lub subpetoral. Ekspander jest następnie używany do zwiększenia koperty skóry.
w stosownych przypadkach, redystrybucja i / lub powiększenie objętości piersi są ważnymi składnikami korygowania guzowatej deformacji piersi. Decyzja zależy od dwóch czynników: (1) osiągnięcie symetrii z piersi kontralateralnej i (2) pragnienia pacjenta., Według Meara et al, tylko deformacje typu 3 konsekwentnie wymagają ekspansji przed augmentacją, podczas gdy typ 2 zwykle pociąga za sobą samą augmentację.27 niektórzy autorzy, w tym Ribeiro i inni, sprzeciwiają się augmentacji przypisywanej preferencjom ich populacji pacjentów.Innym obszarem kontrowersji jest preferowane umiejscowienie protezy, przy czym niektórzy autorzy opowiadają się za położeniem podszkliwym19, podczas gdy większość opowiada się za położeniem podogonowym.,31,32,33,38
ostatnią cechą deformacji piersi guzowatej, którą należy rozwiązać, jest korekta przepukliny podopiecznej i zwiększenie rozmiaru areolarnego. Rees et al pierwotnie opisał de-epitelializację skóry okołobiegunowej z zewnętrznym nacięciem okołobiegunowym. Uniesiono okrężne płaty skóry, a odbarwioną tkankę teleskopowano do wewnątrz, korygując w ten sposób wygląd przepukliny piersi i zmniejszając rozmiar otoczki., Meara i inni opisali podobną technikę 27, podczas gdy Atiyeh i inni zaproponowali technikę okrągłego bloku okonipple, która osiąga porównywalne wyniki.39
deformacja piersi u młodzieży stanowi spektrum patologii. Zrozumienie cech i cech w każdym punkcie spektrum pozwala chirurgom plastycznym skutecznie sklasyfikować deformację, a tym samym zoptymalizować rekonstrukcję estetyczną. Od czasu pierwszego opisu piersi guzowatej w 1976 r. nastąpił znaczny postęp w liczbie metod stosowanych do korygowania tej deformacji., Ponieważ techniki te stają się bardziej wyrafinowane i przyjęta jest wspólna klasyfikacja, będziemy korzystać z dzielenia się wynikami większej serii pacjentów do dalszego naszego zrozumienia optymalnych opcji zarządzania dla tego stanu.