Streszczenie
wiersz ten, najwcześniejszy z ważniejszych dzieł Eliota, został ukończony w 1910 lub 1911 roku, ale nie został opublikowany do 1911 roku. 1915.It jest badaniem torturowanej psychiki prototypowejnowoczesnego człowieka-przeedukowanego, elokwentnego, neurotycznego i emocjonalnie wychowanego.Prufrock, mówca wiersza, zdaje się zwracać się do potencjalnej osoby, z którą chciałby „zmusić chwilę do jej kryzysu”, w jakiś sposób skonsumując ich związek., Ale Prufrock wie wiele rzeczy, aby „ośmielić się” podejść do kobiety: w jego umyśle słyszy komentarze innych na temat jego niedoskonałości, a on chidesful za „domniemanie” interakcji emocjonalnej może być możliwe we wszystkim. Poemat przechodzi z serii dość konkretnych (jak na Eliota) ustawień fizycznych—pejzażu miejskiego (słynny „cierpliwy etherised upona table”) i kilku wnętrz (kobiece ramiona w lampie, łyżki do kawy, kominki)-do serii mglistych obrazów Oceanu, oddających emocjonalny dystans trufrocka od świata, gdy przychodzi rozpoznać jego drugorzędny status („nie jestem księciem Hamletem”)., „Prufrock” jest potężny za swój zakres intelektualnego odniesienia, a także za niezwykłość osiągniętego charakteru.
forma
„Prufrock” to wariacja na temat monologu dramatycznego, typ wiersza popularnego wśród poprzedników Eliota. Monologi dramatyczne są podobne do monokwiów w sztukach. Trzy rzeczy charakteryzują thedramatic monologue, według M. H. Abrams. Po pierwsze, Są one wyrazem konkretnej osoby (nie poety) w określonym momencie., Po drugie, monolog skierowany jest w szczególności do słuchacza, którego obecność nie jest bezpośrednio nawiązywana, lecz jedynie wyrażana w słowach mówcy. Po trzecie, głównym celem jestrozwój i ujawnienie charakteru mówcy. Eliot unowocześniał formę, usuwając domniemanych słuchaczy i skupiając się na wyższości i izolacji Prufrocka. Epigraf do tego wiersza, from Dante ' s Inferno, opisuje idealnego słuchacza prufrocka: tego, który jest tak zagubiony jak mówca i nigdy nie zdradzi światu treści prezentowanych przez Prufrocka sympozjów., W świecie, który opisuje Prufrock, nie ma jednak takiej sympatii i dlatego musi zadowolić się milczeniem reflection.In skupiając się na charakterze i wrażliwości dramatycznej, „Prufrock” antycypuje późniejsze, dramatyczne dzieła Eliota.
schemat rymów tego wiersza jest nieregularny, ale nie przypadkowy.Choć fragmenty wiersza mogą przypominać wersy wolne, w rzeczywistości”Prufrock” jest starannie ustrukturyzowanym połączeniem form poetyckich.Fragmenty rymu stają się o wiele bardziej widoczne, gdy czyta się je na głos., Jedną z najbardziej znanych formalnych cech tego dzieła jest użycie refrenów. Prufrock nieustannie powraca do „kobiety przychodzą i odchodzą / rozmawiają o Michelangelo” i jego aktualnych pytaniach („jak mam przypuszczać?”) i pesymistyczne („to wcale nie to.”) zarówno odwołują się do wczesnej tradycji poetyckiej, jak i pomagają Eliotowi opisać świadomość nowoczesnego, neurotycznego osobnika. Obsesyjność prufrocka jest estetyczna, ale jest też oznaką kompulsywności i izolacji. Inną ważną cechą jest użycie fragmentów formy sonetowej, szczególnie w zakończeniu wiersza., Trzy trzylinijkowe strofy są rymowane tak, jak mógłby to być SONET Petrarkański,ale ich pesymistyczna, antyromantyczna treść, w połączeniu z rozpaczliwą wypowiedzią:”nie sądzę, by mi (syreny) śpiewały”, tworzy kontrastę, która gorzko komentuje ponurą nowoczesność.
komentarz
„Prufrock” ukazuje dwie najważniejsze cechy wczesnej poezji Eliota. Po pierwsze, jest pod silnym wpływem francuskich symbolistów, takich jak Mallarmé, Rimbaud i Baudelaire, którzy czytali niemal bez przerwy podczas pisania poematu.,Od symbolistów Eliot bierze swój zmysłowy język i wzrok na niezauważalny lub antyestetyczny detal, który jednak przyczynia się do ogólnego wyglądu poematu (żółty dym i zakryte włosami ramiona kobiet są tego dobrymi przykładami). Symboliści również preferowali ten sam rodzaj jednostki, którą Eliot tworzy z Prufrockiem: humorystyczny, miejski, odizolowany-ale wrażliwy myśliciel. Jednak, podczas gdy symboliści bardziej skłonni byli uczynić swojego mówcę poetą lub artystą, Eliot decyduje się uczynić z Prufrocka poetę nieuznanego, jako artystę dla zwykłego człowieka.,
drugą cechą charakterystyczną tego wiersza jest jego fragmentacja i zestawienie. Eliot podtrzymywał swoje zainteresowanie fragmentacją i jej zastosowaniami przez całą swoją karierę, a jego użycie techniki zmienia się w istotny sposób w całym jego ciele pracy: Tutaj przedmioty ulegające fragmentacji (i ponownemu złożeniu)są skupieniem umysłowym i pewnymi zestawami obrazów; na pustkowiu drzazga współczesna kultura; w czterech ćwiartkach znajdujemy fragmenty próbowanych systemów filozoficznych., Użycie przez Eliota fragmentów i fragmentów struktury formalnej sugeruje, że fragmentacja, choć budząca niepokój, jest jednak nieproduktywna; gdyby zdecydował się pisać wierszem wolnym, poemat wydawałby się o wiele bardziej nihilistyczny. Rodzaje obrazów, których używa Eliot, sugerują również, że z ruin można zrobić coś nowego: serie hipotetycznych spotkań w centrum wiersza są powtarzane i nieciągłe, ale jednak prowadzą do pewnego rodzaju objawienia (albeita ciemna), a nie tylko prowadzą donikąd. Eliot przedstawił również obraz, który powtórzy się w jego późniejszej poezji, obraz padlinożercy.,Prufrock uważa, że „powinien być parą postrzępionych pazurów / Scutting przez podłogi cichych mórz.”Kraby to padlinożercy, śmieciożercy, którzy żyją ze śmieci, które trafiają do dna morskiego. Dyskusje Eliota na temat własnej techniki poetyckiej (zob. zwłaszcza esej „Tradycja i indywidualny Talent”) sugerują, że zrobienie czegoś pięknego z odpadków współczesnego życia, jako kraba, który żywi się śmieciami, może być w rzeczywistości najwyższą formą sztuki., Przynajmniej to pojęcie obala Romantyczne ideały Sztuki; w najlepszym razie sugeruje, że fragmenty mogą zostać ponownie zintegrowane,że sztuka może być w jakiś sposób terapeutyczna dla zepsutego nowoczesnego world.In Ziemia, kraby stają się szczurami, a optymizm się pojawia, ale tutaj Eliot zdaje się twierdzić tylko nieograniczone możliwości zamiatania.
„Prufrock” kończy się tym, że bohater przypisuje sobie rolę w jednej ze sztuk Szekspira: choć nie jest Hamletem, może być jednak przydatny i ważny jako „Pan towarzyszący, który zrobi / zrobi postęp, rozpocznie scenę lub dwie…,”Oznacza to, że nadal istnieje ciągłość między światem Szekspira a naszym, że Hamlet jest nadal dla nas ważny i że wciąż jesteśmy częścią świata, który mógłby produkować coś takiego jak sztuki Szekspira.Ukryta w tym jest oczywiście sugestia, że Eliot, który stworzył „opiekuńczego Pana”, może teraz stworzyć kolejny Hamlet.Podczas gdy” Prufrock ” kończy się dewaluacją swojego bohatera, wywyższa swojego Stwórcę. A może tak? Ostatnia linijka wiersza sugeruje co innego—że kiedy świat się wtarga, kiedy „ludzkie głosy budzą nas”, sen roztrzaskuje się: „toniemy.,”Za pomocą tej jednej linii Eliot demontuje Romantyczne przekonanie, że poetycki geniusz jest wszystkim, co jest potrzebne do pokonania destrukcyjnych, bezosobowych sił współczesnego world.In rzeczywistość, Eliot poeta jest niewiele lepszy niż jego twórczość: odróżnia się od Prufrocka tylko zachowując odrobinę pychy, która przejawia się od czasu do czasu. Poetycka twórczość Eliota jest więc odzwierciedleniem monologu trufrocka: oba są wyrazem zdolności estetycznej i wrażliwości, która wydaje się nie mieć miejsca we współczesnym świecie. Ta realistyczna, antyromantyczna perspektywa wyznacza scenę dla późniejszych dzieł Eliota, w tym The Waste Land.,