Pokój opierał się na zasadzie Cuius regio, eius religio („czyje królestwo, jego religia”), która pozwalała książętom państw Świętego Cesarstwa Rzymskiego na przyjęcie luteranizmu lub katolicyzmu w obrębie domen, które kontrolowali, ostatecznie potwierdzając swoją suwerenność nad tymi domenami. Poddani, obywatele lub mieszkańcy, którzy nie chcieli podporządkować się wyborowi księcia, otrzymali okres łaski, w którym mogli swobodnie emigrować do różnych regionów, w których zaakceptowano ich pożądaną religię.,
Artykuł 24 stwierdzał: „w przypadku, gdy nasi poddani, niezależnie od tego, czy należą do starej religii, czy Wyznania augsburskiego, powinni zamiar opuścić swoje domy z żonami i dziećmi, aby osiedlić się w innym, nie będą oni utrudniani ani w sprzedaży swoich majątków po należnej opłacie podatków lokalnych, ani nie będą ranni na ich cześć.,”
Karol V wydał tymczasowe orzeczenie, Augsburg Interim z 1548 roku, w sprawie legitymizacji dwóch Wyznań Religijnych w Cesarstwie, a to zostało skodyfikowane w prawie 30 czerwca 1548 roku pod naciskiem Karola V, który chciał wypracować różnice religijne pod auspicjami Rady Generalnej Kościoła Katolickiego. W 26 artykułach „Interim” w dużej mierze odzwierciedlał zasady zachowania religijnego, choć pozwalał na małżeństwa duchowieństwa i dawanie świeckim chleba i wina., Doprowadziło to do oporu ze strony protestantów, którzy rok później proklamowali w Lipsku swój własny okres przejściowy.
okres ten został obalony w 1552 roku przez bunt elektora Saksonii Maurycego i jego sojuszników. Podczas negocjacji w Passau latem 1552 r. nawet katoliccy książęta wezwali do trwałego pokoju, obawiając się, że spór religijny nigdy nie zostanie rozstrzygnięty. Cesarz nie chciał jednak uznać podziału religijnego w zachodnim chrześcijaństwie za trwały., Dokument ten był zapowiedzią pokoju w Passau, który w 1552 roku dał luteranom wolność religijną po zwycięstwie wojsk protestanckich. Na mocy dokumentu Passauskiego Karol udzielił pokoju tylko do czasu kolejnej diety cesarskiej, której posiedzenie zwołano na początku 1555 roku.
traktat, wynegocjowany w imieniu Karola przez jego brata Ferdynanda, faktycznie nadał Luteranizmowi oficjalny status w domenach Świętego Cesarstwa Rzymskiego, zgodnie z Polityką cuius regio, eius religio., Rycerze i miasta, które przez pewien czas praktykowały luteranizm, zostały zwolnione na mocy Declaratio Ferdinandei, ale zastrzeżenie kościelne rzekomo uniemożliwiało stosowanie zasady cuius regio, eius religio, jeśli kościelny władca nawrócił się na luteranizm.