Pop art, sztuka, w której powszechne przedmioty (takie jak komiksy, puszki z zupą, znaki drogowe i hamburgery) były używane jako przedmiot i często były fizycznie włączone do dzieła.
© Alain Lacroix / Dreamstime.,com
ruch Pop art był w dużej mierze brytyjskim i amerykańskim fenomenem kulturowym końca lat 50.i 60. i został nazwany przez krytyka sztuki Lawrence 'a Allowaya w odniesieniu do prozaicznej ikonografii jego malarstwa i rzeźby., Prace takich artystów popowych jak Amerykanie Roy Lichtenstein, Andy Warhol, Claes Oldenburg, Tom Wesselman, James Rosenquist i Robert Indiana oraz Brytyjczycy David Hockney i Peter Blake, charakteryzowały się przedstawieniem wszelkich aspektów kultury popularnej, które miały silny wpływ na współczesne życie., Ich ikonografia-zaczerpnięta z telewizji, komiksów, magazynów filmowych i wszelkich form reklamy-została zaprezentowana dobitnie i obiektywnie, bez pochwał i potępień, ale z przytłaczającą bezpośredniością, a także za pomocą precyzyjnych technik komercyjnych stosowanych przez media, z których sama ikonografia została zapożyczona. Pop-art był próbą powrotu do bardziej obiektywnej, powszechnie akceptowalnej formy sztuki po dominacji w Stanach Zjednoczonych i Europie wysoce osobistego ekspresjonizmu abstrakcyjnego., Był także obrazoburczy, odrzucając zarówno supremację” sztuki wysokiej ” przeszłości, jak i pretensje innych współczesnych sztuk awangardowych. Pop art stał się wydarzeniem kulturalnym ze względu na bliskie odzwierciedlenie konkretnej sytuacji społecznej i dlatego, że jego łatwo zrozumiałe obrazy zostały natychmiast wykorzystane przez środki masowego przekazu. Choć krytycy Pop-artu opisywali ją jako wulgarną, sensacyjną, nieestetyczną i żartobliwą, jej zwolennicy (mniejszość w świecie sztuki) postrzegali ją jako sztukę demokratyczną i niedyskryminującą, skupiającą zarówno koneserów, jak i niedoświadczonych widzów.,
© Michael Rubin/.,com
Pop art był potomkiem nurtu Dada, nihilistycznego w latach 20., który wyśmiewał powagę Współczesnej Sztuki Paryskiej i, szerzej, sytuację polityczną i kulturową, która doprowadziła do wojny w Europie. Marcel Duchamp, mistrz Dada w Stanach Zjednoczonych, który próbował zawęzić dystans między sztuką a życiem, celebrując masowo produkowane przedmioty swoich czasów, był najbardziej wpływową postacią w ewolucji Pop-artu., Innymi artystami XX wieku, którzy wywarli wpływ na Pop art byli Stuart Davis, Gerard Murphy i Fernand Léger, którzy w swoich obrazach przedstawiali precyzję, masową produkcję i komercyjne materiały epoki maszynowo-przemysłowej. Bezpośrednimi poprzednikami artystów popowych byli Jasper Johns, Larry Rivers i Robert Rauschenberg, Amerykańscy artyści, którzy w latach 50. malowali flagi, puszki po piwie i inne podobne przedmioty, choć techniką malarską, ekspresyjną.,w Pop-Artie znalazły się stylizowane reprodukcje pasków komiksowych Roya Lichtensteina z kolorowymi kropkami i płaskimi tonami komercyjnego druku; skrupulatnie dosłowne obrazy Andy 'ego Warhola i sitodruki etykiet do puszek z zupami, kartonów z mydłem i rzędów butelek z napojami bezalkoholowymi; miękkie plastikowe rzeźby Claesa Oldenburga z przedmiotów takich jak armatura łazienkowa, Maszyny do pisania i gigantyczne hamburgery; płaskie, bezpośrednie obrazy Toma Wesselmana z bezimiennymi symbolami seksu; i skonstruowane przez George' a segala tableaux z naturalnej wielkości gipsowymi figury umieszczone w rzeczywistych środowiskach (np.,g., liczniki obiadowe i autobusy).
dzięki uprzejmości powierników Tate w Londynie
większość artystów Pop dążyła do bezosobowej, miejskiej postawy w swoich utworach., Niektóre przykłady Pop-artu były jednak subtelnie wyraziste dla krytyki społecznej—na przykład opadające przedmioty Oldenburga i monotonne powtórzenia tego samego banalnego obrazu Warhola mają niezaprzeczalnie niepokojący efekt—a niektóre, jak tajemnicze, samotne tableaux segala, są jawnie ekspresjonistyczne.
© Arnold Newman
amerykański Pop art miał tendencję do emblematycznego, anonimowego i agresywnego; angielski Pop, bardziej subiektywny i odniesienia, wyrażał nieco romantyczny pogląd na popkulturę, wspierany być może przez względny dystans Anglii do niej. Angielscy artyści Popowi zajmowali się głównie technologią i kulturą popularną jako tematami, a nawet metaforami; niektórzy Amerykańscy artyści Popowi wydawali się żyć tymi ideami., Na przykład motto Warhola brzmiało: „myślę, że każdy powinien być maszyną” i próbował w swojej sztuce produkować dzieła, które zrobiłaby maszyna.
Pop art znalazł krytyczną akceptację jako forma sztuki dostosowana do wysoce technologicznego, zorientowanego na mass media społeczeństwa krajów zachodnich. Chociaż publiczność początkowo nie traktowała tego poważnie, pod koniec XX wieku stała się jednym z najbardziej rozpoznawalnych ruchów artystycznych.