biali uważają, że moje halo przeciwstawiające się grawitacji włosy są nieodparte w dotyku. Nie mam nic przeciwko, dopóki pytają, zanim zaczną czuć, ale zazwyczaj nie. więc po latach znosić tę nadmierną rodzinność od wszystkich, od nieznajomego za mną w kasie po męskiego higienistę dentystycznego w średnim wieku, wymyśliłem strategię.
teraz, kiedy ta nieproszona Biała ręka zaczyna skradać się w moją głowę, moja zaczyna skradać się w ich. Posuwam się tak daleko, jak oni., Zwykle cofają się do tyłu, a następnie z rezygnacją pochylają się w moim dotyku, śmiejąc się z uznania, jak ich faux pas—ich mikroagresja—tonie. Śmieję się razem z nimi – bo niech będzie lekko, prawda?- i z odrobiną emocji zwycięstwa. Czas na wygraną!
Niestety, nieodwracalne dotykanie włosów jest jedyną mikroagresją, na którą mam skuteczną, emocjonalnie nie uciążliwą odpowiedź. Nie tylko ja mam tak ograniczony repertuar., Próbowałem stuknąć w moją sieć społecznościową, aby zobaczyć, jak inni ludzie skutecznie radzą sobie z mikroagresywnymi interakcjami i otrzymałem dokładnie zero sprzężenia zwrotnego—chociaż, co prawda, samo tweetowanie o nich wydaje się działać dla niektórych ludzi. Wiele pomysłów, które znalazłem w Internecie, wydawało się być przeznaczone do użytku w świecie fantazji, gdzie biali ludzie są chętni do nauki, nie boją się czarnych, rdzennych i kolorowych ludzi (BIPOC) i potrzebują rzeczywistych powodów, aby wezwać policję na nas., Inne porady naruszyły zasadniczą zasadę BIPOC-ness: nie marnuj emocjonalnej pracy edukując białych ludzi o rzeczach, które powinni już wiedzieć lub mogą wygooglować.
W końcu zwróciłem się do ekspertów.
Mikroagresja jest klasycznie zdefiniowana jako ” krótkie i powszechne codzienne werbalne, behawioralne lub środowiskowe oburzenia, celowe lub niezamierzone, które komunikują wrogie, obraźliwe lub negatywne rasowe obelgi i obelgi wobec ludzi koloru.,”Termin został ukuty około końca 1960, na początku 1970, po erze Praw Obywatelskich, kiedy widoczne i gwałtowne przejawy rasizmu zostały przyćmione przez subtelniejsze inkarnacje. „Mikroagresja”, poszerzona o wszystkie marginalizowane grupy i ich liczne skrzyżowania, stała się swoistym hasłem na arenie sprawiedliwości społecznej.
i jak w przypadku większości buzzwords, znaczenie zostaje rozcieńczone w najlepszym przypadku, a ignorowane w najgorszym. Ale to nie usuwa szkodliwego wpływu. W swojej nowej książce, Jak być Antyrasistą, Ibram X., Kendi stanowczo podkreśla, że mikroagresje są niczym innym jak” nadużyciami rasowymi ” i należy je tak nazywać.
większość ekspertów zgadza się z częstotliwością i ciągłym opadem mikroagresji dla „zdumiewająco dużej liczby” BIPOC, którzy je znoszą.
Derald Wing Sue, Ph.d., profesor psychologii i edukacji na Uniwersytecie Columbia i stypendysta w tej dziedzinie, pisze, że mikroagresje powodują frustrację, zwątpienie w siebie, niepokój i kumulujące się emocjonalne, psychiczne i duchowe obciążenie., W przeciwieństwie do makroagresji, na dużą skalę, jawnych agresji, które występują głównie na poziomie systemów, pisze Sue, mikroagresje są interpersonalne i często występują w środowisku akademickim i zawodowym.
Joy Petway, licencjonowany pracownik socjalny w Maryland, była świadkiem tych reakcji u niektórych jej czarnych klientek.
może być trudno odróżnić mikroagresje od typowej chamstwa.
,
„i z tego powodu wzrasta niepokój… nadmierna próba doskonalenia tego, co się produkuje, bycie” na „internalizującym negatywne wiadomości” -mówi. „Rozplątanie tych wiadomości, a jednocześnie próba znalezienia motywacji do pójścia w miejsca pracy, które często nie karmią umysłu, ciała, duszy, staje się bardzo trudną rzeczą do manewrowania.”
pomimo dowodów, istnieją niewierzący, którzy twierdzą, że pojęcie mikroagresji jest po prostu poza kontrolą poprawności politycznej. Sam ten argument jest mikroinwalidacją—jedną z trzech kategorii mikroagresji identyfikowanych przez Sue., Mikroinwalidacja, zasadniczo ignoruje przeżycia grup historycznie zmarginalizowanych. Ten wieloletni ulubieniec, „nie widzę koloru” —coś, co mówią biali w dobrych intencjach, często defensywnie, gdy są wezwani do wcześniejszej mikroagresji—również zalicza się do tej kategorii.
„w istocie mówią, że nie chcą oceniać ludzi na podstawie koloru ich skóry”, mówi Sue. „To, czego nie zdają sobie sprawy rozpoznając mnie jako azjatyckiego Amerykanina jest ważne, ponieważ jest to intymny aspekt mojej tożsamości rasowej, kulturowej.,”
może być trudno odróżnić mikroagresje od typowej chamstwa przy użyciu metod empirycznych. Dzieje się tak dlatego, że BIPOC są enkulturated przewidywać mikroagresje od białych ludzi, ponieważ według Sue, oni „nie postrzegają siebie jako rasistowskie lub zdolne do rasistowskich zachowań”, a doświadczenie życia jest trudne do udowodnienia metodami empirycznymi.
” pytanie więc, czyja rzeczywistość jest najbardziej trafna?”Sue mówi., „Psychologowie społeczni dostarczyli badań, aby wskazać, że rzeczywistość ludzi, którzy są najbardziej marginalizowani lub uciskani, jest najbardziej dokładna w odniesieniu do ucisku, który się dzieje.”
To ma sens, kontynuuje, ponieważ ludzie z marginalizowanych społeczności są w sytuacji, w której muszą zrozumieć ludzi, którzy „mają moc i przywilej”, aby odnieść sukces społecznie, naukowo i zawodowo. Biali ludzie-w szczególności cis—gendered, heteroseksualni biali mężczyźni-po prostu nie., „Implikacja jest dla mnie jasna, że ludzie, którzy w większości mają uciskane i uciszane głosy, to ci, którzy muszą być wysłuchani. … Więc to byłoby obowiązkiem białych osób, aby naprawdę być nieefektywne i słuchać i próbować zrozumieć .”
i tutaj wpływ władzy, przywilejów i opresji naprawdę działa przeciwko jednostkom. Więc to byłoby obowiązkiem białych osób, aby naprawdę być nieefektywne i słuchać próbować zrozumieć, co się dzieje., Ponieważ ludzie koloru wiedzą, że mikroagresje zachodzą, ale jest to całkowicie niewidoczne dla tych osób, które nazywamy sprawcami.
„Siła rasowych mikroagresji polega na ich niewidzialności wobec sprawcy.”
Jak więc rozbroić mikroagresje nie przekraczając ich pasma emocjonalnego?
Denise Evans, certyfikowana organizatorka warsztatów implicit bias i cultural intelligence w zachodnim Michigan, wykorzystuje dowcipność do rozbrajania mikroagresji, których wiele doświadczyła., Na przykład, gdy biała osoba „komplementuje” Evansa, który jest Czarny, za to, że jest dobrze mówiony lub artykułowany, reaguje w naturze.
Następnie z uśmiechem pyta, dlaczego czuli potrzebę powiedzenia czegokolwiek, w tym listę możliwych powodów w jej pytaniu: czy to dlatego, że jest rodowitym nowojorczykiem? Kobieta? Czarny?
„i dosłownie czekam na odpowiedź” „Daję ludziom ich mikroagresję i ich ukryte uprzedzenia w ładnym pudełku z ładną kokardką., Daję ci ją i czekam, aż ją otworzysz i powiesz mi, co widzisz.”
Evans jest w sercu pedagogiem i wykorzystuje te pouczające chwile, mówi, aby ujawnić nieświadome skojarzenia, jakie ludzie mają. Na przykład łączenie „Afroamerykanów” i „niewykształconych” lub „kobiet” i „asystentek”.”Jest to podejście zakorzenione w badaniach ukrytych stronniczości psychologa Uniwersytetu Harvarda, Mahzarina Rustuma Banaji. Ludzkie mózgi mogą instynktownie tworzyć skojarzenia dla przetrwania, mówi Evans, ale możemy zdecydować się na ich demontaż.,
„wszystkie badania mówią nam, że nasze mózgi są plastyczne i że możemy tworzyć nowe synapsy. Czuję, że moim obowiązkiem jest pomóc zakłócić to, co dzieje się w twoim ciele migdałowatym”, mówi Evans, język w policzku. „Pozwól, że pomogę Ci szybko oddzielić niektóre z tych myśli.”
jej podejście zazwyczaj skutkuje białym oszołomieniem, a nie kruchością czy wojowniczością, wyjaśnia.
wiem, że czułbym się nieswojo reagując na mikroagresje tak bezpośrednio., Unikanie jest legalną strategią w przypadku możliwej szkody fizycznej, ale moje milczenie zwykle wynika z tego, że jestem zbyt oszołomiony, aby wygenerować zgryźliwy powrót lub nie jestem całkowicie przekonany, że faktycznie byłem ” mikroagresowany.”
nie ma ograniczeń co do adresowania mikroagresji.
i nie jestem sam.
jest to najwyraźniej powszechne wśród celów mikroagresji, a to zamieszanie jest znaczącą częścią tego, dlaczego są tak szkodliwe., „Siła rasowych mikroagresji polega na ich niewidzialności dla sprawcy i często dla odbiorcy”, Sue i współpracownicy napisali w artykule z 2007 roku. I dlatego kluczową strategią radzenia sobie z mikroagresji jest ” uczynienie niewidzialnego widzialnym.”
nazywając mikroagresję, koncepcję, którą Sue zapożycza z przełomowej pracy Paulo Freire ' a-Pedagogika uciśnionych, jesteśmy w stanie podciąć jej moc i obnażyć stojącą za nią metakomunikację.
na przykład, wskazując, że ” skąd jesteś?,”to naprawdę kod do „nie jesteś wystarczająco Amerykański” lub „mam czarnych przyjaciół” naprawdę oznacza „to, co właśnie powiedziałem, nie jest rasistowskie i ja też nie jestem” pracownik socjalny Petaway mówi. A robienie tego nie musi być edukacyjne ani natychmiastowe-dodaje.
czasami jest to tak proste, jak powiedzenie „twoja stronniczość jest pokazana” i odejście, odpowiedź jest często na mikro, zwłaszcza tych od kobiet.
ale ciężar odpowiedzi nie powinien spoczywać wyłącznie na celu mikroagresji.
,”Przerywanie i przekierowywanie rozmów zmierzających w kierunku stronniczego terytorium z,” Whoa! Nie idźmy tam!”może również zrobić sztuczkę, szczególnie gdy dostarczane przez sojuszników, którzy mają wspólne cechy z mówcą.
sugestia Aguilara najbardziej mi odpowiada. W przeciwieństwie do Evansa, który jest wyświęconym ministrem i wychowawcą, nie czuję powołania do edukowania sprawców. Już sobie radzę z depresją i lękiem, a teraz mówią coś, co boli. Dlaczego miałbym pogrążyć bardziej emocjonalną pracę w i tak już napiętej sytuacji?,
ale badania wskazują, że unikanie, gdy nie ma zagrożenia uszkodzeniem ciała, może nie być najlepszym sposobem działania i że unikanie rezygnacji przynosi nagrody, w tym poczucie odwagi, godności i własnej skuteczności.
jest też premia, że mniej prawdopodobne jest, że rozmyślam nad sytuacją ad infinitum.
jednak Petway zapewnia mnie, że mogę reagować kiedy chcę, jak chcę. Nie ma przedawnienia w zajmowaniu się mikroagresji.
„to naprawdę zabiera nam czas i skupia się na naszych granicach”, wyjaśnia.,
Jeśli nie jest adresowany w danej chwili, nie oznacza to, że nie może być adresowany później.
„nie ma nikogo, kto prosi cię, abyś dawał poza źródłem, które masz” – mówi Petway. „Więc jeśli nie masz tego do dawania, to nie dawaj .”
 |
Ruth Terry jest niezależnym pisarzem kulinarnym, kulturalnym i podróżniczym, obecnie mieszkającym w Stambule w Turcji. Jej status ekspatrianta pozostaje niezdecydowany.,
Połącz: Twitter
|
Inspiracja w Twojej skrzynce odbiorczej.
Zarejestruj się, aby otrzymywać wiadomości e-mail od YES!