klub posiada modelowe tryremy demonstrujące rzymską wojnę morską. Trireme („trzy wiosła „jako” remus ” to łac. wiosło) – kuchnie wojenne mogły pomieścić trzy brzegi wioseł, ponieważ konstrukcja wysięgnika poszerzyła górną część kadłuba. Galery miały maszt i żagiel, ale kapryśny wiatr oznaczał poleganie na ręcznej sile wiosła, a wioślarze ćwiczyli doskonalenie wielu manewrów. Miały one kotwice i były sterowane dwoma sterami z każdej strony rufy., Ciężar wioślarzy zapewniał dużą część balastu kuchennego, przez co niemądre było opuszczanie miejsc w tym samym czasie.
różne okręty wojenne mogły znacznie zwiększyć rozmiar do maksymalnie ośmiu wioślarzy na wiosło, więc np. pięcioro wioseł („fiver”) miało pięć wioseł do trzech wioseł (stosunek, Góra: 2, środek: 2, dół: 1). Quinquereme był głównym okrętem wojennym rzymskiej Marynarki Wojennej, z pokładem o długości około 50 m i szerokości 8 m, siedzącym 3 m nad linią wodną. Było tam do 300 wioślarzy i 40 marines, a także marynarzy i oficerów, w sumie prawie 400 ludzi., Mogły one również przewozić około 100 żołnierzy.
załoga składała się z odpowiednika kapitana, pierwszego porucznika, wioślarza i oficera dziobowego; z klasyfikacji było dwóch sterników, dwóch wiosłowców i do dziesięciu marynarzy. Był tam medicus, faber( stolarz okrętowy), scriba( Urzędnik okrętowy), symphoniacus (muzyk), nurek marynarki zwany urynatorem (od czasownika oznaczającego nurkowanie), sygnalizator i być może dolabrius (inżynier okrętowy). Pausarius (strażnik czasu) bije wiosło z młotkiem, portisculus., Najwyższym poziomem wioślarzy były starsze ręce, które kontrolowały dwa poziomy poniżej nich, jak mogli zobaczyć, aby kierować synchronizacją ich wspólnego wiosłowania. Pracowita załoga wioślarska wymagała wentylacji chłodzącej zapewnianej przez otwarte Włazy i płócienne wiatraki. Było bardzo mało miejsca na przewożenie prowiantu. Każdy człowiek potrzebował 3 litrów wody dziennie, więc 250 wioślarzy z quinquereme spożywało ponad pół tony wody dziennie, która była noszona w skórach lub beczkach., Zjadały na statku biszkopt, którym był dwukrotnie wypiekany chleb („bis-coctus”), który usuwał wilgoć, aby go zachować. Urządzenia sanitarne były wykonywane z rufowej platformy wystającej poza tylną część kadłuba okrętu, zwisającej z nadbudówki.
w bitwie okręty strzelały z broni strzeleckiej, takich jak strzały, włócznie, a nawet płonące katapulty. Próbowali taranować wroga swoimi brązowymi dziobami lub ścinać wiosła (podnosząc własne wiosła, gdy przebijałeś się przez ich), albo chwytać wrogi statek, aby na niego wejść., Wiele statków miało wieże, które mogły pomieścić do sześciu łuczników, procy lub oszczepników, aby zestrzelić wroga. Długi słup z sierpem był używany do próby złapania lub przecięcia takielunku nieprzyjacielskiego okrętu. Wiadra ogniowe wysunięte przed dziobem na długim słupie mogły przechylić płonący bitum na okręt nieprzyjaciela. Wykorzystywano także okręty pożarnicze, na których płonący wrak został wysłany wśród nieprzyjaciela z nadzieją na spalenie floty.
standardowa taktyka walki, aby uniknąć taranowania, polegała na pokazaniu dziobu wrogowi, tak aby walczące floty uformowały się w linie przeciwstawne do siebie., Większe siły starały się oflankować przy użyciu dodatkowych okrętów, więc mniejsza flota potrzebowała pozycji obronnej, na przykład Grecy pokonali znacznie większą flotę Perską w bitwie pod Salaminą, walcząc w wąskich cieśninach. Druga taktyka polegała na poświęceniu okrętu, który przebijał się przez Centrum wroga, jak flying-wedge cavalry charge, aby pozwolić innym Na ponowne oskrzydlenie przeciwnika od tyłu. Przeciwstawiono się temu, utrzymując kilka okrętów w gotowości do zniszczenia każdego wroga, który przełamał linię.