Senat (Polski)

Senat, w starożytnym Rzymie, Rada rządząca i doradcza, która okazała się być najbardziej trwałym elementem rzymskiej konstytucji.

w okresie wczesnej monarchii Senat rozwinął się jako rada doradcza; w 509 p. n. e. liczył 300 członków, istniało w nim rozróżnienie między głowami większych i mniejszych rodów., Przez cały okres monarchiczny Senat składał się w całości z patrycjuszy, a jego uprawnienia w tym czasie były nieokreślone.

Przeczytaj więcej na ten temat

Starożytny Rzym: Senat

Senat mógł istnieć pod monarchią i służył jako rada doradcza dla…,

wraz ze zniesieniem monarchii w Rzymie w 509 r.p. n. e. Senat stał się Radą Doradczą konsulów (dwóch najwyższych sędziów), spotykając się tylko na ich życzenie i dzięki ich powołaniu, pozostał więc władzą drugorzędną wobec sędziów. Jednak konsulowie sprawowali urząd tylko przez rok, podczas gdy Senat był stałym organem; w doświadczeniu i prestiżu jego poszczególni członkowie często przewyższali konsulów danego roku., Konsul rzadko ośmiela się lekceważyć rady senatu, tym bardziej, że on sam, zgodnie z stale rosnącym zwyczajem, zostałby senatorem pod koniec roku urzędowania. (Prawdopodobnie w charakterze byłych sędziów plebejusze po raz pierwszy weszli do Senatu.), Ale w okresie wczesnej republiki Senat pozostawał organem doradczym i nie przejmował żadnych konkretnych uprawnień wykonawczych.

w ostatnich dwóch wiekach Republiki Rzymskiej nastąpiła wielka zmiana., Senat stał się samoistnym, automatycznie utworzonym organem, niezależnym od sędziów rocznych i uznanym czynnikiem w rzymskiej konstytucji, z rozległymi uprawnieniami. Około 312 p. n. e. wybór senatorów został przeniesiony z konsulów do cenzorów, którzy zwykle wybierali byłych sędziów. W 81 p. n. e. Sulla uzyskał automatyczny skład Senatu, zwiększając liczbę kwestorów do 20 i uchwalając, że wszyscy byli kwestorzy powinni przejść od razu do Senatu.

uprawnienia Senatu w tym czasie znacznie wykraczały poza jego starożytne prerogatywy. Senat uzyskał skuteczniejszą kontrolę poprzez przestrzeganie pewnych niepisanych zasad regulujących stosunki między Senatem a sędziami, którym formalnie udzielał porad. Stał się głównym organem rządzącym w Rzymie i udzielał porad dotyczących polityki wewnętrznej i zagranicznej, prawodawstwa oraz kwestii finansowych i religijnych., Uzyskał prawo do przydzielania zadań magistratom, określania dwóch prowincji, które mają być powierzone konsulom, przedłużania okresu urzędowania magistratu oraz powoływania senatorskich Komisji pomagających magistratom w organizowaniu podbitych terytoriów. Jego wcześniejszy wpływ na politykę zagraniczną przekształcił się w zdecydowane roszczenie do prowadzenia wszelkich negocjacji z obcym mocarstwem, chociaż formalne wypowiedzenie wojny i ratyfikacja traktatów były kierowane do narodu. Często działał jako arbiter w sporach między Wspólnotami włoskimi, prowincjami lub państwami-klientami.,

chociaż poszczególni senatorowie PO 218 p. n. e.byli pozbawieni prawa do handlu, kontrola finansów znajdowała się w rękach Senatu. Do tego doszło w trzech okolicznościach. Cenzorom, którzy byli tylko okazjonalnymi urzędnikami, powierzono dzierżawę dochodów publicznych; Senat mógł nakazać im przeredagowanie umów. Po drugie, szczegóły wydatków publicznych zostały powierzone kwestorom, młodym i niedoświadczonym sędziom, którym mógł kierować Senat., Po trzecie, ogólna kontrola sprawowana przez Senat nad sprawami prowincji oznaczała kierowanie przez niego dochodami pochodzącymi z prowincji. Rościła sobie również prawo udzielania okupacji i dekretacji ziem państwowych. W jego rękach znajdowała się więc każda gałąź finansów państwowych, kontrolowała dochody i wydatki oraz nadzorowała Skarb Państwa.,

Ten coraz szerszy wpływ i moc Senatu był kwestionowany przez trybunów od czasów Tyberiusza Grakchusa naprzód (133 pne), a zwłaszcza przez przywódców wojskowych, od Mariusa naprzód, którzy przeciwstawiali swoją władzę administracyjną władzy Senatu. Pomimo krótkotrwałej próby przywrócenia władzy Senatu przez Sullę, Republika upadła pod wpływem tych powtarzających się ciosów przeciwko władzy Senatu. W wyniku wojny domowej w latach 49-45 p. n. e.Liczba senatorów (którą Sulla wcześniej podniósł do 500 lub 600) została poważnie zmniejszona., Juliusz Cezar poprawił listę i zwiększył Senat do 900, naturalnie wypełniając ją własnymi zwolennikami. Skład Senatu uległ więc znacznej zmianie: niewielu senatorów, którzy sprzeciwiali się Cezarowi, przetrwało; nowi senatorowie stanowili wielu rycerzy i Włosi, a nawet kilku prowincjałów z Galii.

ponieważ August oficjalnie „przywrócił Republikę” (27 p. n. e.), konieczne było zachowanie—przynajmniej zewnętrznie—prestiżu Senatu., Choć cesarz nie dzielił swojej podstawowej władzy z Senatem, pozwolił mu współpracować z nim w większości sfer rządów. Pozostawała na czele zwykłej administracji Rzymu i Włoch, wraz z tymi prowincjami, które nie wymagały żadnej siły militarnej lub stwarzały szczególne trudności administracyjne. Nadal administrował skarbcem, ale wkrótce został przyćmiony przez cesarza, który pozwolił mu samodzielnie nadzorować miedziane monety., Senat otrzymał funkcje sądowe i po raz pierwszy stał się sądem właściwym do rozpatrywania spraw o wymuszenia w prowincjach senatorskich. Władza ustawodawcza popularnych zgromadzeń elekcyjnych stopniowo zanikała, a dekrety Senatu zaczęły zastępować ustawy legislacyjne przyjmowane przez zgromadzenia w sprawach zwykłych, chociaż początkowo nie uzyskały pełnego uznania za ustawy., Z drugiej strony Senat stracił całą kontrolę nad polityką zagraniczną i choć okazjonalnie konsultował się z cesarzem, był mu całkowicie podporządkowany w tym departamencie. Cesarz mógł zwoływać i przewodniczyć Senatowi, jego raportowi i innym komunikatom, które miały pierwszeństwo; jego nazwisko również przewodziło liście senatorów. Mógł także wybierać nowych senatorów praktycznie do woli. Liczyły Zwykle 300 osób.,

Liczba senatorów włoskich i prowincjonalnych wzrosła (zwłaszcza za czasów Wespazjana), ale Włosi nie byli liczniejsi od prowincjałów dopiero za panowania Septymiusza Sewera (193-211). Początkowo prowincjał pochodzili głównie z Hiszpanii i Galii Narbońskiej, ale później było więcej Azjatów i Afrykanów. Pod wodzą Gallienusa senatorowie utracili prawo do dowodzenia legionami i znaczną część ich części w administracji prowincjonalnej. Za panowania Konstantyna byli oni praktycznie połączeni z rycerzami, którzy skorzystali na tych zmianach., Liczba nowych senatorów wzrosła w IV wieku do około 2 tys. O tym, że Senat był nadal uważany za reprezentanta i niezbędną część konstytucji świadczy utworzenie przez Konstantyna duplikatu Senatu w Konstantynopolu.

najważniejszymi senatorami byli wielcy właściciele ziemscy w całym cesarstwie, których pozycja stała się niemal feudalna. Wielu z nich nie opuszczało swoich posiadłości, aby uczestniczyć w posiedzeniach, a Senat często działał—jak to miało miejsce w początkach Republiki-jedynie jako Rada Miejska Rzymu, pod przewodnictwem prefekta miasta., Wielu z wielkich senatorskich właścicieli ziemskich było ludźmi kultury, którzy reprezentowali cywilizację rzymską pośród narastającego barbarzyństwa i próbowali podtrzymywać pogaństwo we Włoszech. W V wieku niektórzy z nich pomagali jednak przywódcom barbarzyńców przeciw władzy cesarskiej. W VI wieku Senat rzymski znika z historycznych zapisów; po raz ostatni wzmiankowany jest w 580 r.n. e.