19th and 20th Century Tapestries
England: Arts &Crafts Movement
Większość 19th-century tapestries były reprodukcje obrazów lub wcześniej tkane wzory. Wpływ rewolucji przemysłowej był oczywiście znaczący, nie tylko w narzędziach, materiałach i barwnikach, ale także w pojawieniu się nowego rynku Klasy średniej i jego potrzebach., Pojawienie się maszyn do produkcji gobelinów i tkania mechanicznego stało się oczywistym zagrożeniem dla przetrwania pierwotnego rzemiosła, co wywołało wiele dyskusji artystów należących do ruchu Arts and Crafts z końca XIX wieku w Anglii, którzy uznali potrzebę renesansu Sztuki Dekoracyjnej w ogóle, a sztuki gobelinowej w szczególności. Krytyczni wobec utraty indywidualnej kreatywności artyści Ci ożywili tradycje średniowiecznego rzemiosła, aby przeciwdziałać skutkom industrializacji na sztukę dekoracyjną i użytkową., Ruch był kierowany przez artystę Williama Morrisa (1834-96), który założył fabrykę gobelinów w Merton Abbey w Surrey pod Londynem. Sam Morris wraz z malarzem-ilustratorem Walterem Crane ' em (1845-1915) tworzyli rysunki, ale większość tkanych w Merton gobelinów została zaprojektowana przez malarza Prerafaelitów Sir Edwarda Burne-Jonesa (1833-98). Inne, odważniejsze projekty gobelinów stworzył w latach 80. artysta Arthur Heygate Mackmurdo (1851-1942), który w 1882 roku założył Century Guild, pierwszą z wielu grup rzemieślników-projektantów i artystów, którzy podążali za naukami Williama Morrisa., Ten ostatni wywarł również wpływ na wielu postępowych artystów pod koniec XIX wieku we Francji. Na przykład Paul Gauguin (1848-1903) i Emile Bernard (1868-1941) byli jednymi z kilku malarzy, którzy interesowali się tkaniem gobelinów, choć w rzeczywistości nie robili rysunków gobelinowych, jak Aristide Maillol (1861-1944). Prawdopodobnie najbardziej poszukiwanym przez Brytyjczyków gobelinem XX wieku jest ogromny” Chrystus Apokalipsy ” (1962), który został zaprojektowany dla Katedry w Coventry przez Grahama Sutherlanda (1903-80) i utkany we Francji na krosnach Aubusson.,
Skandynawia i Europa Środkowa
pod koniec XIX wieku nastąpił w Europie odrodzenie gobelinów opartych na tradycjach ludowych. Trend ten, widoczny już w Norwegii, kiedy podejmowano wielkie wysiłki, aby oprzeć nowoczesną sztukę gobelinową na rodzimych średniowiecznych tradycjach tkackich, prowadzili Gerhard Munthe (1849-1929), znany malarz, oraz Frida Hansen (1855-1931), tkaczka tradycyjna., W ostatnich latach XX wieku w Szwecji i Finlandii rozwinęły się prace Marty Maas-Fjetterstrom (1873-1941), jednej z najbardziej znanych szwedzkich artystek gobelinowych, oraz swobodniejsza, bardziej kolorowa Fińska Sztuka gobelinowa na przykładzie Martty Taipale, Laili Karttunen i Dory Jung. Władze religijne w Skandynawii były niezwykle otwarte na tę sztukę., Tradycyjne tkactwo ludowe zapoczątkowało również ożywienie tkactwa w krajach Europy Środkowej, takich jak Czechosłowacja, Węgry, a zwłaszcza w Polsce, gdzie w połowie XX wieku projektanci-tkacze, tacy jak Magdalena Abakanowicz i Wojciech Sadley, wykorzystywali niekonwencjonalne materiały, takie jak sizal, juta, włosie końskie i rafia, aby podkreślić charakter materiału i jego plastyczność.
Niemcy
na przełomie XIX i XX wieku Niemcy doświadczyły także ożywienia tkactwa gobelinowego., W Scherrebek, w kraju związkowym Szlezwik-Holsztyn, w latach 1896-1904 powstał niewielki przemysł gobelinowy. Następnie podobne przedsięwzięcia miały miejsce w pobliskich Kilonii i Meldorfie. Jednak największy rozwój niemieckiej sztuki tekstylnej (a także większości innych sztuk użytkowych) miał miejsce w szkole projektowania Bauhaus, gdzie w latach 1919-1933 produkowano gobeliny. Abstrakcja W kompozycji, projekty Bauhausu były zakorzenione w idei, że technologia rzemiosła powinna być ujawniona w pracy i w naturze użytych materiałów., Anni Albers (1899-1994), żona malarza abstrakcyjnego, witrażysty i instruktora Bauhausu Josefa Albersa (1888-1976), była czołową tkaczką gobelinów Bauhausu. Po ii wojnie światowej warsztaty gobelinowe zostały otwarte w Monachium i Norymberdze, a poszczególni tkacze pracowali w całych Niemczech i w Wiedniu. Ale w przeciwieństwie do Francji, niemieccy rzemieślnicy zwrócili się bardziej w stronę witraży, a nie gobelinów.,
Ameryka
chociaż w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie istnieje niewielka liczba indywidualnych projektantów pracujących nad własnymi krosnami, większość dużych amerykańskich gobelinów to import z Europy. W Ameryce Łacińskiej ożywienie rodzimego rzemiosła ludowego wzbudziło zainteresowanie tworzeniem gobelinów w Meksyku i Panamie, podczas gdy inne ośrodki projektowania gobelinów pojawiły się w Brazylii, Chile i Kolumbii.,
XX-wieczna Rewitalizacja gobelinów
Po I Wojnie Światowej, zbiegającej się w czasie z awangardowymi ideami wyłaniającymi się z niemieckiego Bauhausu, Francja zainicjowała, a następnie doprowadziła do XX-wiecznej rewitalizacji gobelinów jako sztuki. Wielu wielkich współczesnych artystów-Pablo Picasso (1881-1973), Georges Braque (1882-1962), Henri Matisse (1869-1954), Fernand Leger (1881-1955), Georges Rouault (1871-1958) i Joan Miro (1893-1983), aby wymienić tylko kilka – zezwoliło na reprodukcję swoich prac w 1932 roku. Reprodukcje te zostały wykonane z wyjątkową wiernością pod kierunkiem Marie Cuttoli., Fabryka Gobelinów Aubusson, która została wybrana do tego ważnego tkactwa, ponownie stała się wielkim ośrodkiem działalności. Mniej więcej w tym samym czasie francuski malarz i projektant gobelinów Jean Lurcat (1892-1966)-pod wpływem gobelinów gotyckich, zwłaszcza XIV – wiecznej „Apokalipsy Angersa”, wraz z Francois Tabardem, mistrzem tkactwa z Aubusson-sformułował podstawowe zasady, które miały uczynić z gobelinów sztukę kolaboracyjną samą w sobie., Pod Lurcat gobeliny na nowo odkryły grubszą fakturę i odważniejszą, jeśli bardziej ograniczoną paletę kolorów, która charakteryzowała oryginalne średniowieczne gobeliny.
nieco później, w 1947 roku, Lurcat założył ważne Association des Peintures Cartonniers de Tapisserie (Stowarzyszenie malarzy tapiserii), w którym działało wielu uczniów Lucata, takich jak francuscy projektanci tapiserii Marc Saint-Saens i Jean Picart Le Doux., Kolejnym Naśladowcą Lurcat był dom Robert, benedyktyński mnich, którego fantastyczne gobeliny inspirowane były głównie perskim i średniowiecznym europejskim manuskryptem. Innymi ważnymi francuskimi projektantami byli artyści Henri Matisse (1869-1954) i Marcel Gromaire (1892-1971), a także architekt Le Corbusier (1887-1965).
w latach 50. projekty gobelinów stawały się coraz bardziej abstrakcyjne. Wśród najbardziej wyróżniających się zestawów znalazły się monochromatyczne abstrakcje tonalne zaprojektowane przez rzeźbiarza i rytownika Henri-Georges ' a Adama (1904-67)., Innymi abstrakcyjnymi projektantami tkanin powojennych byli rzeźbiarz Jean Arp (1887-1966) i malarz, późniejszy Op-artysta, Victor Vasarely (1908-97).
powojenna Belgia była świadkiem własnego mini-odrodzenia sztuki gobelinowej. W 1945 roku w Tournai powstał ruch Forces Murales, założony przez takich malarzy jak Louis Deltour, Edmond Dubrunfaut i Roger Somville, którzy stali się czołowymi projektantami w belgijskim przemyśle gobelinowym. Następnie w 1947 r. powstał zbiorowy Warsztat tapiserii Tournai znany jako Centre De Renovation de la Tapisserie, który rozwijał się do 1951 r., Małe warsztaty nadal działały w całej Belgii, szczególnie w miastach Brukseli, Tournai i Malines.
Ten renesans w europejskim gobelinie może kojarzyć się z surowością nowoczesnej architektury. W przeciwieństwie do średniowiecznych zamków, często rozległe powierzchnie gołych ścian we współczesnych budynkach zapewniają bardzo odpowiednie ustawienia dla wielkoskalowych zawieszeń ściennych. Modernistyczny szwajcarski architekt Charles Edouard Jeanneret (1887-1965), znany jako Le Corbusier, często opisywał gobeliny jako „nomadyczne malowidła ścienne”, podkreślając ich znaczenie jako ruchomych dekoracji.,
w 1962 roku w Lozannie w Szwajcarii odbyła się pierwsza międzynarodowa wystawa gobelinów, która po 1965 roku stała się ważnym wydarzeniem Biennale. Ta prezentacja współczesnej sztuki tekstylnej jest wyraźnym dowodem ogromnego światowego zainteresowania medium powstałym w połowie XX wieku, a także ogromnej różnorodności związanych z nim wzorów, materiałów i technik.
skomputeryzowane Krosna żakardowe
od lat 90.gobestry potwierdziło swój status jako formy sztuki pięknej, po komputeryzacji procesu żakardowego przez artystów, takich jak innowacyjny portrecista Chuck Close.,
Gobelin-Making
Gobelin różni się od wszystkich innych form tkania wzorzystego tym, że nici wątkowe nie są brane na całą szerokość sieci tkaniny. Każda jednostka wzoru jest utkana wątkiem lub nitką o wymaganym kolorze, który jest przenoszony tam i z powrotem tylko przez sekcję, w której dany kolor pojawia się w projekcie lub kreskówce. Podobnie jak w tkaniu zwykłej tkaniny, nici wątku przechodzą na przemian i pod nitkami osnowy, a po powrocie przechodzą pod miejsce, gdzie wcześniej się skończyło i odwrotnie., Każdy fragment nazywa się szpikulcem, a po zakończeniu wątki są mocno ze sobą spychane za pomocą różnych metod lub urządzeń(wszystkie, czytane, listwy, grzebienie, ząbkowane paznokcie).
grubość osnowy określa grubość tkaniny gobelinowej. W średniowiecznej Europie grubość tkaniny gobelinowej wełnianej w dziełach takich jak XIV-wieczny gobelin „Angers Apocalypse” wynosiła około 10 do 12 nici na cal (5 do cm). W XVI wieku ziarno gobelinu stało się drobniejsze, ponieważ gobelin zaczął naśladować malarstwo., W XVII wieku Królewska Fabryka Gobelinów w Paryżu używała od 15 do 18 nici na cal, a w XVIII wieku od 18 do 20. Inne Królewskie warsztaty gobelinowe w Beauvais miały w XIX wieku aż 25, a nawet 40 nici na cal. Te wyjątkowo drobne ziarna sprawiają, że tkanina jest bardzo płaska, jak powierzchnia obrazu. Dla porównania, ziarno XX-wiecznego gobelinu jest zbliżone do tego używanego w XIV i XV-wiecznym gobelinie. Na przykład Fabryka Gobelinów używa teraz 12 lub 15 nici na cal. Ziarno jedwabiu, oczywiście, jest znacznie drobniejsze niż te wykonane z wełny., Niektóre chińskie tkaniny jedwabne mają aż 60 nici osnowy na cal.
gobelin Europejski tkany jest na Krosnie pionowym (high-warp, haute-lisse) lub poziomym (low-warp, basse-lisse). Z tych dwóch metod częściej stosuje się osnowy niskie. Wśród wielkich europejskich fabryk gobelinów, tylko gobeliny tradycyjnie używały Krosna o wysokiej osnowie. Kilku tkaczy może splotać jednocześnie na obu rodzajach Krosna. W zależności od złożoności projektu i ziarna lub grubości gobelinu, Tkacz w Gobelinach może produkować od 32 do 75 stóp kwadratowych tkanin rocznie.,
projekty gobelinów& Kreskówki
w europejskim gobelinie-Tworzenie średniowiecznej Kreskówki lub rysunku przedszkolnego, było zwykle śledzone i barwione przez malarza na płótnie mniej więcej wielkości tkanego gobelinu. Do 1500 r. Tkacz Zwykle tkał bezpośrednio z modelu, takiego jak obraz, a zatem kopiował nie schemat, ale oryginalną gotową pracę malarza. Na początku XVII wieku istniało wyraźne rozróżnienie między modelem a kreskówką: model był oryginalnym odniesieniem, na którym oparto kreskówkę., Kreskówki były swobodnie używane i często kopiowane.
z kreskówki można utkać więcej niż jeden gobelin. Na przykład w paryskiej fabryce gobelinów słynny XVII-wieczny Gobelin został Tkany 8 razy, przerobiony i nieco zmieniony przez barokowego malarza Francois Desportesa (1661-1743).
obramowanie Kreskówki było często przeprojektowywane przy każdym zamówieniu, ponieważ każdy klient miał inne osobiste preferencje do motywów ozdobnych. Często granice zostały zaprojektowane przez innego artystę niż ten, który zaprojektował kreskówkę., Jako element konstrukcji, jednak granice lub ramy były ważne dopiero od XVI do XIX wieku. Gobeliny ze średniowiecza i XX wieku rzadko używały obramowania, gdyż ta ostatnia służy jedynie do upodobnienia gobelinu do obrazu.
ponieważ w pełni pomalowana kreskówka jest bardzo czasochłonna, XX-wieczni projektanci przyjęli szereg alternatywnych metod. Kreskówka jest czasem fotograficznym powiększeniem w pełni pomalowanego modelu lub jedynie numerowanym rysunkiem., Ten ostatni typ, wymyślony przez słynnego francuskiego projektanta gobelinów Jeana Lurcata (1892-1966) podczas ii Wojny Światowej, jest systemem numerowanym, w którym każda liczba odpowiada precyzyjnemu kolorowi, a każdy rysownik ma własną gamę kolorów. Tkacz odwołuje się do małego modelu kolorystycznego dostarczonego przez malarza, a następnie dokonuje wyboru próbek wełny.
gdy używa się wysokiej osnowy, Tkacz ma pełnowymiarową kreskówkę wiszącą obok lub za nim. Podczas gdy Tkacz low warp umieszcza kreskówkę pod warpami, aby mógł podążać za nią z góry., W obu przypadkach główne zarysy projektu są układane atramentem na warpach po ich przymocowaniu do Krosna.
Materiały
wełna jest najczęściej stosowanym materiałem do produkcji osnowy, czyli równoległych serii nici, które przebiegają wzdłuż tkaniny gobelinu. Wątek biegnący na szerokość lub nici wypełniające są również najczęściej wykonane z wełny. Zalety wełny są szerokie. Jest bardziej dostępny, bardziej wykonalny i trwalszy niż inne materiały, a ponadto można go łatwo farbować., Wełna była często używana w połączeniu z nićmi lnianymi, jedwabnymi lub bawełnianymi do wątku. Ta mieszanka materiału jest idealna do tkania detali i tworzenia delikatnych efektów. Jasne jedwabie były często wykorzystywane do tworzenia obrazowych efektów gradacji tonalnej i przestrzennej recesji. Blask jedwabnej nici był często przydatny do pasemek lub do tworzenia efektu świetlnego, gdy kontrastował z ciemniejszymi wełnianymi nićmi. Jedwab był coraz częściej używany w XVIII wieku, zwłaszcza w fabryce Beavais we Francji, w celu uzyskania subtelnych efektów tonalnych., Większość chińskich i japońskich gobelinów ma zarówno nici osnowowe, jak i wątkowe z jedwabiu. Czyste jedwabne gobeliny powstawały również w średniowieczu w Bizancjum (Konstantynopol) i w części Bliskiego Wschodu. Czyste płótna tkane były w starożytnym Egipcie, podczas gdy egipscy chrześcijanie i średniowieczni Europejczycy czasami używali płótna do osnowy. Zarówno Bawełna, jak i wełna były używane w sztuce prekolumbijskiej do produkcji peruwiańskich gobelinów, a także niektórych islamskich gobelinów w średniowieczu., Od XIV wieku, oprócz wełny i jedwabiu, europejscy tkacze używali również złotych i srebrnych nici wątkowych, aby uzyskać efekt wystawny.
barwniki gobelinowe
barwniki powszechnie stosowane w Europie obejmują: (1) Woad, roślinę podobną do indygo, która daje dobrą gamę bluesa. (2) Madder, korzeń, z którego można uzyskać czerwienie, pomarańcze i róże. (3) Weld, angielska roślina, której liście wytwarzają żółty. (4) do wytworzenia Zielonego użyto mieszanki spoiny (żółtej) i indygo (niebieskiej). Więcej informacji na temat koloru można znaleźć w: pigmenty barwnikowe.