Sixth Amendment to the United States Constitution (Polski)

Speedy trialEdit

oskarżeni mają prawo do szybkiego procesu. W sprawie Barker V. Wingo, 407 U. S. 514 (1972), Sąd Najwyższy ustanowił czteroczęściowy test bilansujący dla każdego przypadku w celu ustalenia, czy prawo oskarżonego do szybkiego procesu zostało naruszone. Cztery czynniki to:

• długość opóźnienia., Opóźnienie o rok lub więcej od daty „przywiązania” prawa do szybkiego procesu (Data aresztowania lub aktu oskarżenia, w zależności od tego, co nastąpi wcześniej) zostało określone jako „domniemanie szkodliwe”, ale Sąd nigdy nie orzekł wyraźnie, że obowiązuje jakikolwiek bezwzględny termin.
• powód opóźnienia. Prokuratura nie może nadmiernie opóźniać procesu dla własnej korzyści, ale proces może zostać opóźniony w celu zabezpieczenia obecności nieobecnego świadka lub innych praktycznych względów(np. zmiana miejsca).
• czas i sposób, w jaki pozwany dochodził swojego prawa., Jeżeli pozwany zgadza się na opóźnienie, gdy działa ono na jego korzyść, nie może później twierdzić, że zostało ono nadmiernie opóźnione.

w sprawie Strunk V. United States, 412 U. S. 434 (1973), Sąd Najwyższy orzekł, że jeśli sąd rewizyjny stwierdzi, że prawo oskarżonego do szybkiego procesu zostało naruszone, to akt oskarżenia musi zostać oddalony, a każdy wyrok unieważniony. Sąd uznał, że ponieważ opóźniony Proces jest działaniem państwa, które narusza prawa pozwanego, żadne inne środki zaradcze nie będą odpowiednie., Tak więc odwrócenie lub oddalenie sprawy karnej na szybkich podstawach procesowych oznacza, że dalsze ściganie za domniemane przestępstwo nie może mieć miejsca.

proces Publicznedytuj

w sprawie Sheppard V.Maxwell, 384 U. S. 333 (1966) Sąd Najwyższy orzekł, że prawo do procesu publicznego nie jest bezwzględne. W przypadkach, gdy nadmierna Reklama służyłaby podważeniu prawa pozwanego do należytego procesu, można ograniczyć publiczny dostęp do postępowania. Według Press-Enterprise Co. v. Sąd Najwyższy, 478 USA, 1 (1986), procesy mogą być zamknięte na żądanie rządu, jeśli istnieje „nadrzędny interes oparty na ustaleniach, że zamknięcie jest niezbędne do zachowania wyższych wartości i jest wąsko dostosowane do tego interesu”. Oskarżony może również zażądać zamknięcia procesu; należy jednak wykazać, że „po pierwsze, istnieje duże prawdopodobieństwo, że prawo pozwanego do rzetelnego procesu zostanie naruszone przez nagłośnienie, które uniemożliwiłoby zamknięcie, a po drugie, rozsądne alternatywy do zamknięcia nie mogą odpowiednio chronić prawa pozwanego do rzetelnego procesu.,”

bezstronna ławaedytuj

prawo do ławy przysięgłych zawsze zależało od charakteru przestępstwa, za które oskarżony jest oskarżony. Drobne przestępstwa-zagrożone karą pozbawienia wolności na okres nie dłuższy niż sześć miesięcy—nie są objęte wymogiem ławy przysięgłych. Nawet jeśli chodzi o wielokrotne wykroczenia, całkowity czas pozbawienia wolności może przekroczyć sześć miesięcy, prawo do procesu ławy przysięgłych nie istnieje., Ponadto w Stanach Zjednoczonych, z wyjątkiem poważnych przestępstw (takich jak morderstwo), nieletni są zazwyczaj sądzeni w sądzie dla nieletnich, co zmniejsza dozwolony wyrok, ale traci prawo do ławy przysięgłych.

pierwotnie Sąd Najwyższy orzekł, że prawo szóstej poprawki do procesu ławy przysięgłych wskazywało prawo do ” procesu przez ławę przysięgłych rozumianego i stosowanego w common law i obejmuje wszystkie istotne elementy, które zostały uznane w tym kraju i Anglii, gdy Konstytucja została przyjęta.,”W związku z tym, stwierdzono, że jury musi składać się z dwunastu osób i że werdykty muszą być jednomyślne, jak to było zwyczajem w Anglii.

Kiedy na mocy czternastej poprawki Sąd Najwyższy rozszerzył prawo do procesu przez ławę przysięgłych na oskarżonych w sądach stanowych, ponownie zbadał niektóre standardy. Stwierdzono, że dwanaście stało się liczbą ławników przez „przypadek historyczny” , i że ława przysięgłych sześciu byłoby wystarczające, ale cokolwiek mniej pozbawiłoby oskarżonego prawa do procesu przez ławę przysięgłych. W Ramos v., Luizjana (2020), Trybunał orzekł, że szósta poprawka upoważnia do jednomyślności we wszystkich federalnych i stanowych procesach ławy przysięgłych.

bezstronność

szósta poprawka wymaga od ławy przysięgłych bezstronności. Bezstronność została zinterpretowana jako wymagająca od poszczególnych ławników bezstronności. W voir dire każda ze Stron może przesłuchać potencjalnych ławników w celu ustalenia stronniczości i zakwestionować je w przypadku stwierdzenia tego samego; sąd określa ważność tych wyzwań dla przyczyny., Oskarżeni nie mogą zakwestionować wyroku skazującego, ponieważ zakwestionowanie przyczyny zostało odrzucone nieprawidłowo, jeśli mieli możliwość skorzystania z wyzwań peremptorycznych.

w Peña-Rodriguez V.Colorado (2017), Sąd Najwyższy orzekł, że szósta poprawka wymaga sądu w procesie karnym zbadać, czy ława przysięgłych winny werdykt był oparty na uprzedzeniach rasowych. Aby werdykt został uchylony na podstawie uprzedzeń rasowych ławnika, oskarżony musi udowodnić, że uprzedzenie rasowe „było znaczącym czynnikiem motywującym w głosowaniu ławnika do skazania”.,

Venire of juriesedytuj

innym czynnikiem decydującym o bezstronności jury jest charakter panelu, lub venire, z którego wybierani są jurorzy., Venires musi reprezentować sprawiedliwy przekrój wspólnoty; pozwany może stwierdzić, że wymóg został naruszony, wykazując, że rzekomo wykluczona grupa jest „wyróżniająca” we Wspólnocie, że reprezentacja takiej grupy w venires jest nieuzasadniona i niesprawiedliwa w odniesieniu do liczby osób należących do takiej grupy, oraz że niedostateczna reprezentacja jest spowodowana systematycznym wykluczeniem w procesie selekcji. Tak więc, w Taylor V. Louisiana, 419 U. S., 522 (1975), Sąd Najwyższy unieważnił prawo państwowe, które wyłączało kobiety, które nie złożyły Oświadczenia o gotowości do służby w ławie przysięgłych, nie czyniąc tego samego dla mężczyzn.w wyroku w sprawie Apprendi v. New Jersey, 530 U. S. 466 (2000) i Blakely V. Washington, 542 U. S. 296 (2004), Sąd Najwyższy orzekł, że pozwany karny ma prawo do procesu ławy przysięgłych nie tylko w kwestii winy lub niewinności, ale także w odniesieniu do wszelkich faktów użytych do zwiększenia wyroku pozwanego poza maksymalną dozwoloną przez ustawy lub wytyczne dotyczące wyroku. W Alleyne v., Stany Zjednoczone, 570 U. S. 99 (2013), Sąd rozszerzył na Apprendi i Blakely orzekając, że prawo pozwanego do ławy przysięgłych dotyczy każdego faktu, który zwiększyłby wyrok pozwanego poza minimum wymagane przez ustawę. W Stanach Zjednoczonych przeciwko Haymond, 588 U. S. ___ (2019), sąd zdecydował, że ława przysięgłych jest wymagana, jeśli federalne nadzorowane zwolnienie cofnięcie wiązałoby się z obowiązkowym minimalnym wyrokiem więzienia.,

VicinageEdit

artykuł III, sekcja 2 konstytucji wymaga, aby oskarżeni byli sądzeni przez ławę przysięgłych i w państwie, w którym popełniono przestępstwo. Szósta poprawka wymaga wyboru sędziów z okręgów sądowych określonych w ustawie. W sprawie Beavers V. Henkel, 1947, 73 (1904) Sąd Najwyższy orzekł, że miejsce popełnienia przestępstwa decyduje o lokalizacji procesu. W przypadku, gdy domniemywa się, że w wielu okręgach doszło do przestępstwa, każdy z nich może zostać wybrany do procesu., W przypadku przestępstw nie popełnionych w żadnym państwie (na przykład przestępstw popełnionych na morzu) miejsce rozprawy może zostać określone przez Kongres.

zawiadomienie o oskarżeniudytuj

pozwany karny ma prawo być poinformowany o charakterze i przyczynie oskarżenia przeciwko niemu. W związku z tym akt oskarżenia musi zawierać wszystkie składniki przestępstwa w takim stopniu precyzji, że pozwoliłby oskarżonemu na stwierdzenie podwójnego zagrożenia, jeśli te same zarzuty zostaną podniesione w późniejszym postępowaniu. Sąd Najwyższy orzekł w sprawie Stany Zjednoczone przeciwko., Carll, 105 U. S. 611 (1881), że ” w akcie oskarżenia … nie jest wystarczającym, aby przedstawić przestępstwo w słowach statutu, chyba że te same słowa w pełni, bezpośrednio i wyraźnie, bez żadnej niepewności i dwuznaczności, określają wszystkie elementy konieczne do stworzenia przestępstwa zamierzonego do ukarania.”Niejasne sformułowanie, nawet jeśli pochodzi bezpośrednio ze statutu, nie wystarcza. Rząd nie jest jednak zobowiązany do nieodpłatnego przekazania pisemnych kopii aktu oskarżenia.,

Konfrontacjaedytuj

Klauzula konfrontacji odnosi się do zasady common law uniemożliwiającej dopuszczenie do pogłoski, to znaczy zeznań jednego świadka co do wypowiedzi i spostrzeżeń innej osoby w celu udowodnienia, że oświadczenie lub spostrzeżenie było prawdziwe. Uzasadnieniem było to, że pozwany nie miał możliwości zakwestionowania wiarygodności osoby składającej oświadczenia i ich krzyżowego zbadania., Dopuszczono pewne wyjątki od zasady pogłoski; na przykład dopuszczalność przyjęcia przez pozwanego jest dopuszczalna, podobnie jak deklaracje śmierci. Niemniej jednak, w sprawie California V. Green, 399 U. S. 149 (1970), Sąd Najwyższy uznał, że zasada słyszenia nie jest taka sama jak klauzula konfrontacji. Pogłoski są dopuszczalne w pewnych okolicznościach. Na przykład w sprawie Bruton V. United States, 391 U. S. 123 (1968), Sąd Najwyższy orzekł, że choć pozasądowe Oświadczenia pozwanego były dopuszczalne w udowodnieniu winy pozwanego, były niedopuszczalne w stosunku do innego pozwanego., Pogłoski mogą w pewnych okolicznościach zostać przyjęte, choć nie są objęte jednym z długo uznawanych WYJĄTKÓW. Na przykład, wcześniejsze zeznania mogą być czasami dopuszczone, jeśli świadek jest niedostępny. Jednak w sprawie Crawford V. Washington, 541 U. S. 36 (2004), Sąd Najwyższy zwiększył zakres klauzuli konfrontacji, orzekając, że” zeznania ” pozasądowe są niedopuszczalne, jeśli oskarżony nie miał możliwości przesłuchania tego oskarżyciela i oskarżyciel jest niedostępny na rozprawie. W Davis V. Washington 547 U. S., 813 (2006), Trybunał orzekł, że „testimonial” odnosi się do każdego oświadczenia, że obiektywnie rozsądna osoba w sytuacji zgłaszającego uzna, że może być użyta w sądzie. W sprawie Melendez-Diaz V. Massachusetts, 557 U. S. 305 (2009) i Bullcoming v. New Mexico, 564 U. S. 647 (2011) Sąd orzekł, że dopuszczenie analizy laboratoryjnej chemika do dowodów, bez konieczności jego zeznań, naruszyło klauzulę konfrontacji. In Michigan V. Bryant, 562 U. S., 344 (2011), Sąd orzekł, że „główny cel” Oświadczenia ofiary strzelaniny co do tego, kto go zastrzelił, oraz powód przesłuchania go przez policję, każdy musiał być obiektywnie określony. Jeśli „głównym celem” było radzenie sobie z „trwającym nagłym wypadkiem”, to każde takie oświadczenie nie było świadectwem, a więc Klauzula konfrontacji nie wymagałaby od osoby składającej to oświadczenie zeznań, aby to oświadczenie zostało dopuszczone do materiału dowodowego.,

prawo do konfrontacji i przesłuchania świadków dotyczy również dowodów fizycznych; oskarżenie musi przedstawić dowody fizyczne ławie przysięgłych, zapewniając obronę wystarczającą możliwość zweryfikowania ich ważności i znaczenia. Oskarżenie zazwyczaj nie może odwoływać się do dowodów bez uprzedniego ich przedstawienia.

pod koniec XX i na początku XXI wieku klauzula ta stała się problemem w stosowaniu zasady milczącego świadka.,

obowiązkowy procesedytuj

Klauzula obowiązkowego procesu daje każdemu oskarżonemu prawo do wezwania świadków na jego korzyść. Jeżeli świadek odmawia złożenia zeznań, może być do tego zmuszony przez sąd na wniosek oskarżonego. Jednakże w niektórych przypadkach sąd może odmówić zgody świadka obrony na złożenie zeznań. Na przykład, jeśli obrońca nie powiadomi prokuratury o tożsamości świadka, aby uzyskać przewagę taktyczną, świadek ten może zostać wykluczony z składania zeznań.,

pomoc radcyedytuj

pozwany karny ma prawo do pomocy radcy.

w sprawie Powell V. Alabama, 287 U. S. 45 (1932), Sąd Najwyższy orzekł, że „w sprawie kapitałowej, w której oskarżony nie jest w stanie zatrudnić adwokata i nie jest w stanie odpowiednio bronić się z powodu ignorancji, słabego umysłu, analfabetyzmu lub tym podobnych, obowiązkiem sądu, niezależnie od tego, czy się o to prosi, czy nie, jest przydzielenie mu adwokata.”In Johnson V. Zerbst, 304 U. S., 458 (1938), Sąd Najwyższy orzekł, że we wszystkich sprawach federalnych należy powołać adwokata dla oskarżonych, którzy byli zbyt biedni, aby zatrudnić własnych.

w 1961 r.Trybunał rozszerzył zasadę stosowaną w sądach federalnych na sądy stanowe. W wyroku w sprawie Hamilton V. Alabama, 368 U. S. 52 (1961) stwierdzono, że adwokat nie powinien być zapewniany bez żadnych kosztów oskarżonym w sprawach kapitałowych, gdy o to prosili, nawet jeśli nie było „ignorancji, słabego umysłu, analfabetyzmu lub tym podobnych”. Gideon v. Wainwright, 372 U. S., 335 (1963), orzekł, że adwokat musi być dostarczony ubogim oskarżonym we wszystkich sprawach przestępstw, overruing Betts V. Brady, 316 U. S. 455 (1942), w którym sąd orzekł, że sądy stanowe miały powołać adwokata tylko wtedy, gdy pozwany wykazał „szczególne okoliczności” wymagające pomocy adwokata. Zgodnie z Argersinger V. Hamlin, 407 U. S. 25 (1972), adwokat musi być mianowany w każdym przypadku skutkującym karą faktycznego pozbawienia wolności. Jeśli chodzi o wyroki nie prowadzące od razu do pozbawienia wolności, sąd w Scott przeciwko Illinois, 440 U. S., 367 (1979), orzekł, że adwokat nie musi być mianowany, ale w Alabama V. Shelton, 535 U. S. 654 (2002), Sąd orzekł, że wyrok w zawieszeniu, który może skutkować uwięzieniem, nie może być nałożony, jeśli pozwany nie miał adwokata na rozprawie.

jak stwierdzono w Brewer V.Williams, 430 U. S. 387 (1977), prawo do adwokata ” przynajmniej to, że osoba jest uprawniona do pomocy prawnika w czasie lub po tym, że postępowanie sądowe zostały wszczęte przeciwko niemu, czy to przez formalne oskarżenie, wstępne przesłuchanie, akt oskarżenia, informacje lub postawienie w stan oskarżenia.,”Brewer idzie dalej do wniosku, że gdy przeciwnik postępowania rozpoczęły przeciwko pozwanemu, ma prawo do pomocy prawnej, gdy rząd przesłuchuje go i że kiedy oskarżony jest aresztowany, „postawiony w stan oskarżenia przed sędzią”, i „popełnione przez sąd do zamknięcia”, ” tutaj nie może być wątpliwości, że postępowanie sądowe ha został wszczęty.”

Samookreślenieedytuj

pozwany karny może reprezentować siebie, chyba że sąd uzna pozwanego za niekompetentnego, aby zrzec się prawa do adwokata.,

w sprawie Faretta V.California, 422 U. S. 806 (1975), Sąd Najwyższy uznał prawo pozwanego do reprezentacji pro se. Jednakże, zgodnie z Godinez V. Moran, 509 U. S. 389 (1993), sąd, który uważa, że pozwany jest mniej niż w pełni kompetentny do reprezentowania siebie, może wymagać od pozwanego pomocy adwokata. W wyroku z 2000 r. w sprawie Martinez przeciwko Court of Appeal of California, 528 U. S. 152, Sąd Najwyższy orzekł, że prawo do reprezentacji pro se nie ma zastosowania do sądów apelacyjnych. In Indiana vs. Edwards, 554 U. S., 164 (2008), Sąd orzekł, że oskarżony karny może być jednocześnie właściwy do stawania przed sądem, ale nie jest właściwy do reprezentowania siebie.

w sprawie Bounds V.Smith, 430 U. S. 817 (1977) Sąd Najwyższy uznał, że konstytucyjne prawo „znaczącego dostępu do sądów” może być spełnione przez adwokata lub dostęp do materiałów prawnych. Bounds został zinterpretowany przez kilka sądów apelacyjnych w Stanach Zjednoczonych, aby oznaczać, że oskarżony pro se nie ma konstytucyjnego prawa dostępu do biblioteki prawa więziennego, aby zbadać swoją obronę, gdy dostęp do sądów został zapewniony za pośrednictwem powołanego adwokata.,