szeregi starszego lotnika i sierżanta posiadały ten sam stopień płatniczy, ale sierżanci mieli nadzorować innych Lotników w ramach ich obowiązków jako podoficerów. Podobnie jak w przypadku każdej zmiany polityki, wielu lotników poparło tę zmianę, podczas gdy inni protestowali. Ci członkowie sił powietrznych protestowali przeciwko zmianie stopnia sierżanta, który przygotowywał lotników do przejścia na sierżanta sztabowego, a więc nowi sierżanci sztabowi byli mniej dobrze wyszkoleni na nowe stanowisko., Ponadto od starszych lotników, którzy ukończyli szkołę liderów Lotnictwa, można oczekiwać, że będą nadzorować lotników niższych rangą, ale nie są uznawani za podoficerów i dlatego mają ograniczone uprawnienia. Pracownicy sił powietrznych, którzy popierali zmianę, twierdzili, że odpowiednie szkolenie przywódcze eliminuje potrzebę oddzielnego stopnia w ramach stopnia płacowego; ponadto stopień ten powodował różnice między osobami otrzymującymi takie same wynagrodzenie i świadczenia, a często wykonującymi te same obowiązki, ponieważ często nie było dodatkowych młodszych Lotników w danej sekcji służbowej dla nowego sierżanta Bucka do nadzorowania.,
starsi lotnicy są najniższymi rangami USAF kwalifikującymi się do selekcji jako rekruterzy USAF oraz (przed jesienią 2013) jako instruktorzy szkolenia wojskowego dla podstawowego szkolenia wojskowego USAF.
obecnie USAF i USSF są jedynymi służbami wojskowymi Stanów Zjednoczonych, które nie mają stopnia podoficerskiego w stopniu E-4. Wcześniej, od 1947 do 1952 i od końca 1968 lub na początku 1969 do 1997, stopień sierżanta (E-4) był stopniem podoficerskim w USAF. W międzyczasie, od 1952 do co najmniej początku 1968 roku, stopień płatnika nosił nazwę „airman first class”.