nasi ludzie na południowym Pacyfiku walczą z naturą, gdy są przeciw niej, z większą zaciekłością, niż mogliby kiedykolwiek wydać na ludzkiego wroga. Porucznik John F. Kennedy, syn byłego ambasadora i ostatnio kapitan PT w Solomons, przyszedł przez miasto na drugi dzień i opowiedział mi historię swojego przetrwania na południowym Pacyfiku. Zapytałem Kennedy ' ego, czy mogę zapisać tę historię., Zapytał mnie, czy najpierw nie porozmawiam z jego załogą, więc poszedłem do Motor Torpedo Boat Training Centre w Melville, Rhode Island, i tam, pod zakrzywionym żelazem Quonset hut, trzech zaciągniętych ludzi o imieniu Johnston, McMahon i McGuire wypełniło luki.
wydaje się, że PT Kennedy ' ego, 109, był jedną noc z eskadrą patrolującą Cieśninę Blackett, w połowie Solomons., Cieśnina Blackett to skrawek wody Ograniczony na północnym wschodzie wulkanem Kolombangara, na Zachodzie przez wyspę Vella Lavella, na południu przez wyspę Gizo i ciąg wysepek o koralowych brzegach, a na Wschodzie przez większą część nowej Georgii. Łodzie pracowały około czterdziestu mil od swojej bazy na wyspie Rendova, na południowej stronie nowej Georgii. Weszli oni do Cieśniny Blackett, jak to było w ich zwyczaju, przez Ferguson Passage, pomiędzy wysepkami koralowymi a Nową Georgią.
noc była bez gwiazd, a japońskie niszczyciele były w pobliżu., Około 2: 30. 109, z trzema oficerami i dziesięcioma żołnierzami na pokładzie, prowadził trzy łodzie w poszukiwaniu celu. Oficer George Ross był na dziobie, powiększając pustkę lornetką. Kennedy siedział za kierownicą i zobaczył, jak Ross odwraca się i wskazuje w ciemność. Mężczyzna w dziobowej wieży karabinu maszynowego krzyknął: „statek o drugiej!”Kennedy zobaczył kształt i obrócił koło, aby obrócić się do ataku, ale 109 odpowiedział powolnie. Poruszała się powoli tylko na jednym z trzech silników, aby jak najmniej się obudzić i uniknąć wykrycia z powietrza., „Shape” stał się japońskim niszczycielem, przecinającym noc z prędkością 40 węzłów i kierującym się prosto na 109. Trzynastu mężczyzn z PT ledwo zdążyło się przygotować. Ci, którzy widzieli zbliżający się japoński statek, byli sparaliżowani strachem w ciekawy sposób: mogli poruszać rękami, ale nie stopami. Kennedy skręcił koło w lewo, ale ponownie 109 nie odpowiedział. Ross przeszedł przez brawurowe, ale daremne ruchy wbijania pocisku w wyłom 37-milimetrowego działa przeciwpancernego, które zostało tymczasowo zamontowane tego samego dnia, koła i wszystko, na dziobie., Chęć przebicia się i zanurzenia za burtę była strasznie silna, ale nikt nie był w stanie się ruszyć; wszystkie ręce zamarły na stanowiska bojowe. Następnie Japończyk rozbił się na 109 i przeciął ją w prawo na 2. Ostra przednia stopa wroga uderzyła w PT na prawej burcie około piętnastu stóp od dziobu i uderzyła ukośnie w poprzek z hałasem. Drewniany kadłub PT prawie nie opóźnił niszczyciela. Kennedy został wrzucony mocno w lewo do kokpitu i pomyślał :” tak to jest, gdy się ginie.,”W jednej chwili znalazł się na plecach na pokładzie, patrząc w górę na niszczyciel, który przechodził przez jego łódź. Był kolejny głośny hałas i ogromny błysk żółto-czerwonego światła, a niszczyciel świecił. Jego osobliwy, grabiony, odwrócony stos wyróżniał się w błyskotliwym świetle, a później w pamięci Kennedy ' ego.
pod pokładem w momencie zderzenia znajdował się tylko jeden człowiek. To był McMahon, inżynier. Nie miał pojęcia, co się dzieje. Po prostu sięgał do przodu, by wcisnąć prawy silnik w bieg, gdy statek wszedł do jego maszynowni., Został podniesiony z wąskiego przejścia między dwoma silnikami i rzucony boleśnie o grodzie sterburtowej rufowej generatora pomocniczego łodzi. Wylądował w pozycji siedzącej. Z pokoju dziennego, w którym znajdowały się zbiorniki z gazem, rozległ się ogromny wybuch płomienia. Położył ręce na twarzy, wyciągnął mocno nogi i czekał na śmierć. Ale poczuł, że woda uderzyła go po pożarze i został wessany daleko w dół, gdy jego połowa PT zatonęła. Zaczął walczyć w górę przez wodę. Wstrzymał oddech od uderzenia, więc jego płuca były napięte i bolały., Spojrzał w górę przez wodę. Nad głową zobaczył żółtą poświatę-benzynę płonącą na wodzie. Złamał powierzchnię i znów był w ogniu. Rozpryskał się, żeby mieć wokół siebie małą wyspę z wodą.
Johnston, inny inżynier, spał na pokładzie, gdy doszło do kolizji. Podniósł go i wyrzucił za burtę. Zobaczył przez chwilę płomień i niszczyciel. Wtedy koło niego uderzyło ogromne śmigło, a straszna turbulencja czuwania niszczyciela go powaliła, przewróciła w kółko, przytrzymała, potrząsnęła nim i wbiła mu się w żebra., Wytrzymał i wszedł do wody, która była jak rzeka rapids. Następnego dnia jego ciało stało się czarno-niebieskie od pobicia.
Grodzie były szczelne, więc nieuszkodzone przedziały wodoszczelne do przodu utrzymywały pływającą połowę kadłuba. Niszczyciel ruszył w ciemność. Była straszna cisza: tylko odgłos spalania benzyny.
Kennedy krzyknął: „kto jest na pokładzie?”
,
Kennedy widział ogień zaledwie 10 stóp od łodzi. Myślał, że może do niej dotrzeć i eksplodować Pozostałe zbiorniki z gazem, więc krzyknął: „za burtę!”
pięciu mężczyzn wpadło do wody. Jednak po obudzeniu niszczyciela ogień oddalił się od PT, więc po kilku minutach Kennedy i inni wczołgali się z powrotem na pokład. Kennedy krzyczał na rozbitków w wodzie. Jeden po drugim odpowiadali: Ross, Trzeci oficer; Harris, McMahon, Johnston, Zinsser, Starkey, zwerbowani mężczyźni. Dwóch nie odpowiedziało: Kirksey i Marney, zwerbowani mężczyźni., Od czasu ostatniego bombardowania w bazie Kirksey był pewien, że umrze. Skulony na swoim stanowisku bojowym przy fantail gun, z kapokową kamizelką ratunkową przywiązaną mocno do policzków. Nikt nie wie, co się stało z nim lub Marneyem.
Harris krzyknął z ciemności: „Panie Kennedy! Panie Kennedy! McMahon jest ciężko ranny.”Kennedy zdjął buty, koszulę i broń boczną, powiedział Mauerowi, aby mrugnął światłem, aby ludzie w wodzie wiedzieli, gdzie jest połowa kadłuba, a następnie zanurzył się i popłynął w stronę głosu., Ocaleni byli rozproszeni. McMahon i Harris byli 100 metrów stąd.
Kiedy Kennedy dotarł do McMahona, zapytał: „Jak się masz, Mac?”
Jestem spalony.”
„
Harris powiedział cicho: „zraniłem się w nogę.”
Delikatny powiew wiatru ciągle dmuchał łódź z dala od pływaków. Zajęło to czterdzieści pięć minut, aby zrobić to, co było łatwe sto metrów., Po drodze Harris powiedział: „nie mogę iść dalej.”Kennedy z Bostonu Kennedys powiedział do Harrisa, z tego samego miasta,” jak na faceta z Bostonu, z pewnością wystawiasz tu świetną wystawę, Harris.”Harris zrobił to dobrze i już nie narzekał. Potem Kennedy płynął od człowieka do człowieka, aby zobaczyć, jak sobie radzą. Wszyscy, którzy przeżyli katastrofę, byli w stanie utrzymać się na powierzchni, ponieważ nosili Kamizelki kapokowe w kształcie przepasanych kamizelek, żółte Kamizelki Mae dla lotników, czy wypełnione powietrzem pasy jak małe dętki., Ale ci, którzy nie umieli pływać, musieli być odholowani do wraku przez tych, którzy potrafili. Jeden z mężczyzn wołał o pomoc. Kiedy Ross do niego dotarł, odkrył, że krzyczący mężczyzna miał na sobie dwie kamizelki ratunkowe. Johnston stąpał po wodzie w filmie z benzyną, która nie zapaliła się. Opary wypełniły jego płuca i zemdlał. Thom go przyholował. Pozostali dostali się pod swoją władzą. Było już po 5 rano, ale nadal ciemno. Zajęło to prawie trzy godziny, aby wszyscy na pokład.
mężczyźni rozciągnęli się na przechylonym pokładzie PT., Johnston, McMahon i Ross zapadli w sen. Mężczyźni mówili o tym, jak cudownie jest żyć i spekulowali, kiedy inni PT wrócą, aby ich uratować. Mauer mrugał światłem, by wskazać im drogę. Ale inne łodzie nie miały pojęcia o powrocie. Zobaczyli kolizję, blask płomienia i powolne palenie się na wodzie. Kiedy kapitan jednej z Łodzi zobaczył ten widok, położył ręce na twarzy i szlochał: „mój Boże! Mój Boże!”On i inni odwrócili się., Po powrocie do bazy, po kilku dniach, szwadron odbył służbę dla dusz trzynastu mężczyzn, a jeden z oficerów napisał swojej matce: „George Ross stracił życie dla sprawy, w którą wierzył silniejszy niż ktokolwiek z nas, ponieważ był idealistą w najczystszym tego słowa znaczeniu. Jack Kennedy, syn ambasadora, był na tej samej łodzi i również stracił życie. Człowiek, który powiedział, że śmietanka narodu jest stracona na wojnie, nigdy nie może być oskarżony o zawyżanie bardzo okrutnego faktu. . . .”