Symfonia fantastyczna Berlioza

Hector Berlioz urodził się w 1803 roku w La Cote St André, małym miasteczku w pobliżu francuskich Alp., Jego matka była pobożną katoliczką, a ojciec znanym lekarzem. W wieku dwunastu lat Berlioz odkrył muzykę. Stał się utalentowanym flecistą, podniósł gitarę, a następnie nauczył się grać na perkusji.

jako nastolatek Berlioz cierpiał na izolację i napady niekontrolowanych wahań nastroju. Dramaty te, w połączeniu z jego fantazjami o miłości i stracie, dostarczyły Berliozowi surowców do jego życiowej pracy.

Berlioz wyjechał do Paryża, aby studiować medycynę, ale wkrótce zwrócił uwagę na muzykę., Ojciec dał mu czas, aby sprawdzić się w tym nowym przedsięwzięciu, ale jego matka uważała teatralne ambicje za grzeszne i wyrzekła się go.

marzenia i namiętności

w 1828 roku w Paryżu rozbrzmiały dwie sensacje, Beethovena i Szekspira.

muzyka Beethovena ustanowiła Romantyczny ideał; zamiast dopasować odpowiednią muzykę do klasycznych form, Beethoven zmienił konfigurację symfonii i personelu orkiestry, aby dostosować się do jego emocjonalnej ekspresji. Berlioz nie miał tego dość.,

Szekspir, przedstawiony przez irlandzką aktorkę Harriet Smithson, na zawsze zmienił życie Berlioza. Od chwili, gdy ją zobaczył, miał obsesję. Symphonie fantastique jest niczym innym jak ekstrawagancką próbą przyciągnięcia uwagi Harriet przez Berlioza.

utwór rozpoczyna się od wprowadzenia słuchacza w bezbronną stronę bohatera, artysty. Obiekt miłości artysty reprezentowany jest przez nieuchwytny temat zwany „idée fixe” – obiektem utrwalenia. Skrzypce i flet unoszą się zalotnie przez uroczą melodię., Hałas reszty orkiestry symbolizuje frustrację i rozpacz artysty. Przerażające wybuchy przeplatają się z momentami największej czułości. Wszystko to prowadzi do chwili kompletnego szaleństwa i upadku.

Symfonia fantastyczna miała swoją premierę w Paryżu w 1830 roku. Reakcje były mieszane. Co najbardziej rozczarowujące, Harriet Smithson nie uczestniczyła.

Bal

drugi ruch zaprasza nas na bal. Dwie harfy prowadzą walca, a muzyka przeplata się między obserwowaniem tancerzy a szpiegowaniem artysty starającego się przykuć uwagę ukochanej.,

po rozczarowaniu premierą Berlioz zdecydował się na rywalizację o prestiżowe Prix de Rome. Do konkursu uczestnicy otrzymali melodię i musieli na miejscu napisać fugę (formę o bardzo surowych zasadach). Opanowanie diabelskiej formy zajęło Berliozowi cztery lata, ale w końcu wygrał. Nagroda Prix de Rome przyniosła Berliozowi uznanie Narodowe, którego pragnął oraz subwencję na dwuletnie studia w Rzymie.

sceny na polach

podczas pobytu we Włoszech Berlioz eksplorował Pejzaż muzyczny wsi i kontynuował polską Symfonię fantastyczną.,

Trzecia część Symfonii fantastycznej rozpoczyna się echem z dzieciństwa Berlioza: dźwiękiem melodii pasterki. Berlioz wykorzystuje ogromną orkiestrę, aby stworzyć poczucie zawieszenia Czasu, które może przynieść intymność.

ten ruch był najtrudniejszy do skomponowania dla Berlioza. Muzyka jest zawsze tylko bicie serca od zazdrosnych wściekłości, które pojawiają się, gdy artysta widzi swoją ukochaną z kimś innym.

w 1832 roku Berlioz wrócił do Paryża i postanowił zdobyć opinię publiczną nową wersją Symfonii fantastycznej. Zorganizował drugą premierę.,

tymczasem Harriet Smithson nie była już faworytką w Paryżu i była głęboko zadłużona. Berlioz wysłała jej bilety na najlepsze miejsca w domu na premierę.

marsz na rusztowanie

w czwartej części Berlioz zaczyna ujawniać naprawdę złowrogą stronę swojej wyobraźni.

w notatkach programu czytamy: „artysta, wiedząc ponad wszelką wątpliwość, że jego miłość nie jest odwzajemniona, zatruwa się opium. Narkotyk pogrąża go w śnie, któremu towarzyszą najstraszniejsze wizje.”

pierwszą z tych wizji jest „marsz na rusztowanie.,”W nim artysta zostaje stracony za zabójstwo ukochanej. Marsz odbija się echem brzmienia prawdziwych zespołów, które towarzyszą skazanym na ich egzekucję. Kapela wojskowa eskortuje więźnia na entuzjastyczne okrzyki strun. W ostatniej chwili życia artysta myśli o swojej ukochanej. Jej temat zaczyna się, ale jest ścięty przez ostrze gilotyny. Głowa artysty odbija się po schodach, Bębny toczą się, a tłumy ryczą.

Sen o sabacie czarownic

piąta część to satanistyczny sen., Artysta widzi siebie pośród upiornego tłumu czarowników i potworów zgromadzonych na jego pogrzeb. Powietrze wypełnione jest dziwnymi jękami, wybuchami śmiechu, okrzykami i echem. Nagle ukochana artystki pojawia się jako czarownica, jej temat zniekształcony w złośliwą parodię.

rozległy dzwon kościelny zaczyna bić dzwonem śmierci. Fagoty i tuby wyszczekują Dies Irae-tradycyjny śpiew pogrzebowy. Orkiestra dzieli się na zespoły, aby wprowadzić złowrogi rytuał.

jęczący motyw z początku ruchu przemienia się w wesoły taniec black Sabbath., Formą tańca jest fuga – po walce o opanowanie Formy do Prix de Rome, Berlioz wybrał fugę, aby reprezentować swoją wizję piekła.

muzyka wprawia w szał, niosąc duszę artysty ku jego potępieniu. Jego ukochana pochłania się nad sceną. Nigdy wcześniej nie słyszano o takim zakończeniu.

na zakończenie drugiej premiery publiczność rozbrzmiała oklaskami. Harriet Smithson w końcu zrozumiała, że Symfonia fantastyczna jest o niej. Zgodziła się przyjąć Berlioza.,

Hector i Harriet zaczęli odgrywać w rzeczywistości to, co tylko wyobrażała sobie Symphonie fantastique. Zaczął ją Uwodzić, a potem zrobił coś desperackiego. Z jego kieszeni Berlioz wyprodukował fiolkę zawierającą śmiertelną dawkę opium. Przed oczami Smithsona połknął go. Wpadła w histerię i zgodziła się za niego wyjść. Potem, wygodnie, wyprodukował antidotum z innej kieszeni i połknął to. Po rekonwalescencji Hector Berlioz i Harriet Smithson pobrali się w 1833 roku. Ostatecznie Smithson i Berlioz rozdzielili się, ale on zawsze się nią opiekował., Pochowani są razem na Cmentarzu Montmartre.

wraz z Symphonie fantastique Berlioz osiągnął dojrzałość artystyczną. Zakochany nastolatek stał się artystą, który zdobył serce swojej fiksacji.