systemy mechaniczne
marzenie o oglądaniu odległych miejsc jest tak stare, jak ludzka wyobraźnia. Kapłani w starożytnej Grecji badali wnętrzności ptaków, próbując zobaczyć w nich to, co ptaki widziały, gdy przeleciały nad horyzontem. Wierzyli, że ich bogowie, siedzący w komforcie na górze Olimp, byli obdarzeni zdolnością obserwowania ludzkiej aktywności na całym świecie., Scena otwierająca sztukę Williama Shakespeare ' a „Henryk IV”, część 1 przedstawia postać, na której inni bohaterowie polegają na wiadomościach o tym, co dzieje się w najdalszych zakątkach Anglii.
przez wieki pozostawało to snem, a potem pojawiła się telewizja, zaczynając od przypadkowego odkrycia., W 1872 roku, badając materiały do użycia w kablu transatlantyckim, angielski telegraf Joseph May zdał sobie sprawę, że przewód selenowy różni się w swojej przewodności elektrycznej. Dalsze badania wykazały, że zmiana nastąpiła, gdy promień światła słonecznego spadł na drut, który przypadkowo został umieszczony na stole w pobliżu okna. Chociaż jego znaczenie nie było w tym czasie realizowane, to przypadek ten stanowił podstawę do zmiany światła w sygnał elektryczny.,
w 1880 roku francuski inżynier Maurice LeBlanc opublikował artykuł w czasopiśmie La Lumière électrique, który stał się podstawą wszystkich późniejszych programów telewizyjnych. LeBlanc zaproponował mechanizm skanujący, który wykorzystywałby tymczasowe, ale skończone odtworzenie obrazu wzrokowego siatkówki. Przewidywał on ogniwo fotoelektryczne, które oglądałoby tylko jedną część w czasie transmisji obrazu. Zaczynając od lewego górnego rogu obrazu, komórka przechodzi w prawą stronę, a następnie przeskakuje z powrotem na lewą stronę, tylko o jedną linię niżej., Kontynuowałoby to w ten sposób, przekazując informację o tym, ile światła widziano w każdej części, aż cały obraz został zeskanowany, w sposób podobny do oka czytającego kartkę tekstu. Odbiornik byłby zsynchronizowany z nadajnikiem, rekonstruując oryginalny obraz linia po linii.
koncepcja skanowania, która ustanowiła możliwość wykorzystania tylko jednego przewodu lub kanału do transmisji całego obrazu, stała się i pozostaje do dziś podstawą całej telewizji. LeBlanc jednak nigdy nie był w stanie skonstruować działającej maszyny., Nie był też człowiekiem, który przeniósł telewizję do następnego etapu: Paul Nipkow, niemiecki inżynier, który wynalazł dysk skanujący. Patent Nipkowa z 1884 roku na Elektrisches Telescop opierał się na prostym obrotowym dysku perforowanym z sekwencją otworów spiralnych do wewnątrz. Byłby umieszczony tak, aby blokował odbite światło od obiektu. Gdy dysk się obracał, zewnętrzny otwór poruszał się po scenie, przepuszczając światło z pierwszej „linii” obrazu. Następny otwór zrobiłby to samo nieco niżej i tak dalej., Jeden kompletny obrót dysku zapewniłby pełny obraz lub” skanowanie ” obiektu.
koncepcja ta została ostatecznie wykorzystana przez Johna Logie Bairda w Wielkiej Brytanii (patrz zdjęcie) i Charlesa Francisa Jenkinsa w Stanach Zjednoczonych do budowy pierwszych na świecie udanych telewizorów. Kwestia priorytetu zależy od definicji telewizji. W 1922 roku Jenkins wysłał obraz za pomocą fal radiowych, ale pierwszy prawdziwy sukces telewizyjny, transmisja żywej ludzkiej twarzy, został osiągnięty przez Bairda w 1925 roku., (Samo słowo telewizja zostało wymyślone przez Francuza, Constantina Perskyi ' ego, na wystawie w Paryżu w 1900 roku.)
dzięki uprzejmości Malcolma Bairda
wysiłki Jenkinsa i Bairda były ogólnie witane z wyśmiewaniem lub apatią. Już w 1880 r. artykuł w brytyjskim czasopiśmie Nature spekulował, że telewizja jest możliwa, ale nie warto: koszt budowy systemu nie zostanie zwrócony, ponieważ nie było sposobu, aby na tym zarobić. Późniejszy artykuł w Scientific American uważał, że mogą być jakieś zastosowania w telewizji, ale rozrywka nie była jednym z nich. Większość ludzi uważała to za szaleństwo.,
W 1927 roku American Telephone and Telegraph Company (AT&T) zaprezentowała publicznie nową technologię, a w 1928 roku General Electric Company (GE) rozpoczęła regularne transmisje telewizyjne. GE wykorzystał system zaprojektowany przez Ernsta F. W. Alexandersona, który oferował „amatorom, wyposażonym w takie odbiorniki, jakie może zaprojektować lub nabyć, możliwość odebrania sygnałów”, które zazwyczaj zawierały dym wydobywający się z komina lub inne takie ciekawe przedmioty., W tym samym roku Jenkins zaczął sprzedawać zestawy telewizyjne pocztą i założył własną stację telewizyjną, wyświetlając programy z kreskówek. W 1929 roku Baird przekonał British Broadcasting Corporation (BBC), aby zezwoliła mu na produkcję półgodzinnych programów o północy trzy razy w tygodniu. W następnych latach nastąpił pierwszy „Boom telewizyjny”, w którym tysiące widzów kupowało lub konstruowało prymitywne zestawy do oglądania prymitywnych programów.
nie wszyscy byli zachwyceni. C. P. Scott, redaktor Manchester Guardian, ostrzegł: „telewizja? Słowo jest w połowie greckie i w połowie łacińskie. Nic dobrego z tego nie wyjdzie.,”Co ważniejsze, przynęta nowej technologii wkrótce bledła. Obrazy, składające się z zaledwie 30 linii powtarzających się około 12 razy na sekundę, migotały źle na przyciemnionych ekranach odbiorników o wysokości zaledwie kilku cali. Programy były proste, powtarzalne i ostatecznie nudne. Mimo to, nawet gdy boom upadł, konkurencyjny rozwój miał miejsce w sferze elektronu.