Teoria społeczno-kulturowa lwa Wygotskiego

efekty Kultury: – narzędzia adaptacji intelektualnej

efekty Kultury: – narzędzia adaptacji intelektualnej

Wygotsky twierdził, że niemowlęta rodzą się z podstawowymi zdolnościami rozwoju intelektualnego zwanymi „elementarnymi funkcjami umysłowymi” (Piaget koncentruje się na odruchach motorycznych i zdolnościach zmysłowych).,

podstawowe funkcje umysłowe obejmują –

O Uwaga

o odczucie

o postrzeganie

o pamięć

środowiska, są one rozwijane w bardziej wyrafinowane i skuteczne procesy umysłowe, które Wygotski określa jako ” wyższe funkcje umysłowe.”

każda kultura dostarcza swoim dzieciom narzędzi adaptacji intelektualnej, które pozwalają im efektywniej/adaptacyjnie korzystać z podstawowych funkcji umysłowych.,

narzędzia adaptacji intelektualnej to termin Wygotskiego dla metod myślenia i strategii rozwiązywania problemów, które dzieci internalizują poprzez interakcje społeczne z bardziej kompetentnymi członkami społeczeństwa.

na przykład pamięć u małych dzieci jest ograniczona czynnikami biologicznymi. Jednak kultura określa rodzaj strategii pamięci, którą opracowujemy., Na przykład w kulturze zachodniej dzieci uczą się notatek, aby wspomóc pamięć, ale w społeczeństwach przed-literackich należy opracować inne strategie, takie jak wiązanie węzłów w sznurku, aby zapamiętać, lub przenoszenie kamyków lub powtarzanie imion przodków, dopóki nie można powtórzyć dużych liczb.

Wygotski widzi zatem funkcje poznawcze, nawet te wykonywane samodzielnie, jako dotknięte wierzeniami, wartościami i narzędziami intelektualnej adaptacji Kultury, w której rozwija się człowiek, a zatem zdeterminowane społeczno-kulturowo., Narzędzia adaptacji intelektualnej różnią się więc w zależności od kultury – jak na przykładzie pamięci.

społeczne wpływy na rozwój poznawczy

społeczne wpływy na rozwój poznawczy

podobnie jak Piaget, Vygotsky uważa, że małe dzieci są ciekawskie i aktywnie zaangażowane we własne uczenie się oraz odkrywanie i rozwój nowych rozumień/schematów. Wygotski kładł jednak większy nacisk na wkład społeczny w proces rozwoju, podczas gdy Piaget kładł nacisk na samozwańcze odkrycie.,

według Wygotsky ' ego (1978), bardzo ważna nauka przez dziecko odbywa się poprzez interakcję społeczną z umiejętnym nauczycielem. Nauczyciel może modelować zachowania i / lub dostarczać słowne instrukcje dla dziecka. Wygotski odnosi się do tego jako do dialogu opartego na współpracy lub współpracy. Dziecko stara się zrozumieć działania lub instrukcje dostarczone przez nauczyciela (często rodzica lub nauczyciela), a następnie internalizuje informacje, wykorzystując je do kierowania lub regulowania własnej wydajności.

, Sama nie radzi sobie z rozwiązywaniem zagadki. Następnie ojciec siada z nią i opisuje lub demonstruje pewne podstawowe strategie, takie jak znalezienie wszystkich narożników / krawędzi i zapewnia dziecku kilka elementów do złożenia i oferuje zachętę, gdy to robi.

gdy dziecko staje się bardziej kompetentne, ojciec pozwala dziecku pracować bardziej niezależnie. Według Wygotskiego ten rodzaj interakcji społecznej obejmujący dialog Spółdzielczy lub wspólny promuje rozwój poznawczy.,

aby zrozumieć teorie Wygotskiego dotyczące rozwoju poznawczego, należy zrozumieć dwie główne zasady pracy Wygotskiego: bardziej kompetentną inną (MKO) i strefę proksymalnego rozwoju (ZPD).

bardziej kompetentny inny

bardziej kompetentny inny

bardziej kompetentny inny (MKO) jest nieco oczywisty; odnosi się do kogoś, kto ma lepsze zrozumienie lub wyższy poziom umiejętności niż uczący się, w odniesieniu do konkretnego zadania, procesu lub koncepcji.,

chociaż implikacja jest taka, że MKO jest nauczycielem lub starszą osobą dorosłą, niekoniecznie tak jest. Często rówieśnicy dziecka lub dzieci dorosłych mogą być osobami z większą wiedzą lub doświadczeniem.

na przykład, Kto jest bardziej prawdopodobne, aby dowiedzieć się więcej o najnowszych nastoletnich grup muzycznych, Jak wygrać w najnowszej grze na PlayStation, lub jak poprawnie wykonać najnowsze szaleństwo taneczne – dziecko lub ich rodzice?

w rzeczywistości MKO wcale nie musi być osobą., Niektóre firmy, aby wspierać pracowników w procesie uczenia się, używają obecnie elektronicznych systemów wspomagających wydajność.

elektroniczne korepetycje zostały również wykorzystane w Ustawieniach edukacyjnych, aby ułatwić uczniom i poprowadzić ich przez proces uczenia się. Kluczem do MKOs jest to, że muszą mieć (lub być zaprogramowane) większą wiedzę na temat poznanego tematu niż uczący się.,

Strefa Rozwoju proksymalnego

Strefa Rozwoju proksymalnego

koncepcja bardziej kompetentnego innego jest integralnie związana z drugą ważną zasadą pracy Wygotskiego, strefą rozwoju proksymalnego.

jest to ważna koncepcja, która odnosi się do różnicy między tym, co dziecko może osiągnąć samodzielnie, a tym, co dziecko może osiągnąć za pomocą wskazówek i zachęty od wykwalifikowanego partnera.,

na przykład dziecko nie mogło samodzielnie rozwiązać układanki (w powyższym przykładzie) i zajęłoby to dużo czasu (jeśli w ogóle), ale było w stanie rozwiązać ją po interakcji z ojcem i rozwinęło kompetencje w tej umiejętności, które będą stosowane w przyszłych układankach.,

Wygotsky (1978) postrzega strefę bliższego rozwoju jako obszar, w którym należy udzielać najbardziej wrażliwych instrukcji lub wskazówek – pozwalając dziecku rozwijać umiejętności, które będą następnie wykorzystywać samodzielnie – rozwijając wyższe funkcje umysłowe.

Wygotsky również postrzega interakcję z rówieśnikami jako skuteczny sposób rozwijania umiejętności i strategii. Sugeruje on, aby nauczyciele stosowali wspólne ćwiczenia edukacyjne, w których mniej kompetentne dzieci rozwijają się z pomocą bardziej zręcznych rówieśników – w strefie bliższego rozwoju.,

dowody dla Wygotskiego i ZPD

Freund (1990) przeprowadził badanie, w którym dzieci musiały zdecydować, które elementy mebli powinny być umieszczone w poszczególnych obszarach domu lalek.

niektóre dzieci mogły bawić się z matką w podobnej sytuacji, zanim spróbowały tego samodzielnie (Strefa bliższego rozwoju), podczas gdy inne mogły pracować nad tym samodzielnie (Piaget ' s discovery learning).

Freund stwierdził, że ci, którzy wcześniej pracowali z matką (ZPD) wykazali największą poprawę w porównaniu z pierwszą próbą wykonania zadania., Wniosek jest taki, że kierowane uczenie się w ZPD doprowadziło do lepszego zrozumienia / wydajności niż praca sama (discovery learning).

Wygotsky i język

Wygotsky i język

Wygotsky uważał, że język rozwija się z interakcji społecznych, w celach komunikacyjnych. Wygotski postrzegał język jako największe narzędzie człowieka, środek komunikacji ze światem zewnętrznym.

według Wygotskiego (1962) język odgrywa dwie krytyczne role w rozwoju poznawczym:

Wygotsky (1987) rozróżnia trzy formy języka: mowę społeczną, która jest zewnętrzną komunikacją używaną do rozmowy z innymi (typową od drugiego roku życia); mowę prywatną (typową od trzeciego roku życia), która jest skierowana do jaźni i pełni funkcję intelektualną; i wreszcie mowę prywatną schodzi do podziemia, zmniejszając słyszalność, gdy przybiera funkcję samoregulującą i przekształca się w cichą mowę wewnętrzną (typową od siódmego roku życia).,

dla Wygotskiego myśl i język są początkowo oddzielnymi systemami od początku życia, łączącymi się w wieku około trzech lat. W tym momencie mowa i myśl stają się współzależne: myśl staje się werbalna, mowa staje się reprezentacyjna. Kiedy tak się dzieje, monologi dzieci internalizowały się, aby stać się wewnętrzną mową. Internalizacja języka jest ważna, ponieważ napędza rozwój poznawczy.

’mowa wewnętrzna nie jest wewnętrznym aspektem mowy zewnętrznej – jest funkcją samą w sobie. Nadal pozostaje mowa, czyli myśl związana ze słowami., Ale podczas gdy w mowie zewnętrznej myśl jest zawarta w słowach, w mowie wewnętrznej słowa umiera, gdy przynoszą myśl. Mowa wewnętrzna to w dużej mierze myślenie w czystych znaczeniach.”

(Vygotsky, 1962: str. 149)

Vygotsky (1987) był pierwszym psychologiem, który udokumentował znaczenie prywatnej mowy. Uważał mowę prywatną za punkt przejściowy między mową społeczną i wewnętrzną, moment w rozwoju, w którym język i myśl łączą się, tworząc myślenie werbalne.

tak więc mowa prywatna, zdaniem Wygotskiego, była najwcześniejszą manifestacją mowy wewnętrznej., W rzeczywistości mowa prywatna jest bardziej podobna (w swojej formie i funkcji) do mowy wewnętrznej niż mowy społecznej.

mowa prywatna jest ' zazwyczaj definiowana, w przeciwieństwie do mowy społecznej, jako mowa skierowana do jaźni (nie do innych) w celu samoregulacji (zamiast komunikacji).”(Diaz, 1992, s. 62)

w przeciwieństwie do mowy wewnętrznej, która jest ukryta (tzn. ukryta), mowa prywatna jest jawna., W przeciwieństwie do koncepcji prywatnej mowy Piageta (1959) przedstawiającej ślepy zaułek rozwojowy, Vygotsky (1934, 1987) postrzegał prywatną mowę jako:

’rewolucję w rozwoju, która jest wywoływana, gdy myśl prewerbalna i język preintellectualny łączą się, tworząc zasadniczo nowe formy funkcjonowania umysłowego.”(Fernyhough & Fradley, 2005: p. 1).,

oprócz niezgody na funkcjonalne znaczenie mowy prywatnej, Wygotsky i Piaget zaproponowali również przeciwne poglądy na rozwój mowy prywatnej i okoliczności środowiskowe, w których występuje najczęściej (Berk& Garvin, 1984).

poprzez prywatną mowę dzieci zaczynają ze sobą współpracować w taki sam sposób, w jaki inni, bardziej kompetentni (np. dorośli) współpracują z nimi w realizacji danej funkcji.,

Wygotsky widzi „prywatną mowę” jako środek dla dzieci do planowania działań i strategii, a tym samym wspomagania ich rozwoju. Mowa prywatna to użycie języka do samoregulacji zachowania. Język jest więc akceleratorem myślenia/rozumienia (Jerome Bruner również tak postrzega język). Wygotski uważał, że dzieci, które angażują się w duże ilości prywatnej mowy, są bardziej kompetentne społecznie niż dzieci, które nie używają go szeroko.,

Wygotsky (1987) zauważa, że mowa prywatna nie tylko towarzyszy aktywności dziecka, ale działa jako narzędzie używane przez rozwijające się dziecko w celu ułatwienia procesów poznawczych, takich jak pokonywanie przeszkód zadaniowych, wzmacnianie wyobraźni, myślenia i świadomej świadomości.

dzieci używają mowy prywatnej najczęściej podczas zadań o średnim poziomie trudności, ponieważ próbują samoregulacji poprzez werbalne planowanie i organizowanie swoich myśli (Winsler et al., 2007).

częstotliwość i treść mowy prywatnej są następnie skorelowane z zachowaniem lub wydajnością., Na przykład mowa prywatna wydaje się być funkcjonalnie związana z wydajnością poznawczą: pojawia się w momentach trudności z zadaniem.

Berk (1986) dostarczył empirycznego poparcia dla pojęcia mowy prywatnej. Odkryła, że większość prywatnych wypowiedzi wystawianych przez dzieci służy opisowi lub pokierowaniu działaniami dziecka.

Berk odkrył również, że dziecko częściej angażuje się w prywatną mowę, pracując samodzielnie nad trudnymi zadaniami, a także gdy nauczyciel nie był natychmiast dostępny, aby im pomóc., Ponadto Berk stwierdził również, że mowa prywatna rozwija się podobnie u wszystkich dzieci bez względu na pochodzenie kulturowe.

Wygotsky (1987) zaproponował, że mowa prywatna jest produktem środowiska społecznego jednostki. Hipoteza ta jest poparta faktem, że istnieją wysokie pozytywne korelacje między wskaźnikami interakcji społecznych i mowy prywatnej u dzieci.,

dzieci wychowywane w środowiskach stymulujących poznawczo i językowo (sytuacje częściej obserwowane w rodzinach o wyższym statusie społeczno-ekonomicznym) zaczynają używać i internalizować mowę prywatną szybciej niż dzieci z mniej uprzywilejowanych środowisk. Rzeczywiście, dzieci wychowywane w środowiskach charakteryzujących się niską wymianą werbalną i społeczną wykazują opóźnienia w rozwoju mowy prywatnej.

używanie mowy prywatnej przez dzieci zmniejsza się wraz z wiekiem i podąża za krzywoliniową tendencją., Wynika to ze zmian w rozwoju ontogenetycznym, dzięki którym dzieci są w stanie internalizować język (poprzez wewnętrzną mowę) w celu samoregulacji ich zachowania (Wygotsky, 1987).

na przykład badania wykazały, że prywatna mowa dzieci zwykle osiąga szczyt w wieku 3-4 lat, zmniejsza się w wieku 6-7 lat i stopniowo zanika, aby być w większości internalizowana w wieku 10 lat (Diaz, 1992).,

Wygotsky zaproponował, że prywatna mowa zmniejsza się i znika z wiekiem nie dlatego, że staje się uspołeczniona, jak sugerował Piaget, ale raczej dlatego, że schodzi do podziemia, aby tworzyć wewnętrzną mowę lub myśl werbalną” (Frauenglass& Diaz, 1985).

aplikacje w klasie

aplikacje w klasie

podejście Wygotskiego do rozwoju dziecka jest formą konstruktywizmu społecznego, opartego na idei, że funkcje poznawcze są produktami interakcji społecznych.,

Wygotski podkreślał kolaboracyjny charakter uczenia się poprzez konstruowanie wiedzy poprzez negocjacje społeczne.

odrzucił założenie Piageta, że można oddzielić naukę od jej społecznego kontekstu.

Wygotskybel wszystko uczy się na dwóch poziomach.Najpierw poprzez interakcję z innymi, a następnie integrację ze strukturą umysłową jednostki.,

każda funkcja w rozwoju kulturowym dziecka pojawia się dwa razy: najpierw na poziomie społecznym, a później na poziomie indywidualnym; najpierw między ludźmi (interpsychologiczne), a następnie wewnątrz dziecka(intrapsychologiczne). Odnosi się to w równym stopniu do dobrowolnej uwagi, do pamięci logicznej i doformowania pojęć. Wszystkie wyższe funkcje powstają jako rzeczywiste relacje między jednostkami.(Wygotski, 1978, s. 1).,57)

style nauczania oparte na konstruktywizmie oznaczają świadomy wysiłek przejścia od”tradycyjnych, obiektywistycznych modeli dydaktycznych, zorientowanych na pamięć modeli transmisji” (Cannella & Reiff, 1994) do podejścia bardziej skoncentrowanego na uczniach.

współczesnym edukacyjnym zastosowaniem teorii Wygotskiego jest „nauczanie wzajemne”, używane do poprawy zdolności uczniów do uczenia się z tekstu. W tej metodzie nauczyciele i uczniowie wspólnie uczą się i ćwiczą cztery kluczowe umiejętności: streszczanie, kwestionowanie, wyjaśnianie i przewidywanie., Rola nauczyciela w tym procesie zmniejsza się z czasem.

również Wygotska teoria rozwoju poznawczego u uczniów ma znaczenie dla pojęć instruktażowych ,takich jak” rusztowanie „i” przyuczenie do zawodu”, w których nauczyciel lub bardziej zaawansowany rówieśnik pomaga uporządkować lub zorganizować zadanie, aby początkujący mógł z powodzeniem pracować nad nim.

teorie Wygotsky ' ego również zasilają obecne zainteresowanie uczeniem się we współpracy, sugerując, że członkowie grupy powinni mieć różne poziomy umiejętności, aby bardziej zaawansowani rówieśnicy mogli pomóc mniej zaawansowanym członkom działać w ramach ZPD.,

krytyczna ocena

krytyczna ocena

praca Wygotsky 'ego nie otrzymała takiego poziomu intensywnej kontroli, jaki ma Piaget, częściowo ze względu na czasochłonny proces tłumaczenia prac Wygotsky' ego z rosyjskiego. Również społeczno-kulturowa perspektywa Wygotskiego nie dostarcza tak wielu konkretnych hipotez do przetestowania, jak teoria Piageta, co czyni obalenie trudnym, jeśli nie niemożliwym.

być może główna krytyka twórczości Wygotskiego dotyczy założenia, że jest ona istotna dla wszystkich kultur., Rogoff (1990) odrzuca ideę, że idee Wygotskiego są uniwersalne kulturowo, a zamiast tego stwierdza, że pojęcie rusztowania – które jest w dużym stopniu zależne od instrukcji werbalnych-może nie być równie przydatne we wszystkich kulturach dla wszystkich rodzajów uczenia się. Rzeczywiście, w niektórych przypadkach obserwacja i praktyka mogą być bardziej skutecznymi sposobami uczenia się pewnych umiejętności.

odniesienia w stylu APA

Diaz, R. M., & Berk, L. E. (1992). Mowa prywatna: od interakcji społecznych do samoregulacji.Lawrence Erlbaum.,

Ostad, S. A.,& Prywatne wzorce mowy i wykorzystania strategii: dwukierunkowe porównywanie dzieci z trudnościami matematycznymi i bez nich w perspektywie rozwojowej. Journal of Learning Disabilities, 40, 2-14.

Piaget, J. (1959). Język i myśl dziecka (T. 5). Psychology Press.

Rogoff, B. (1990). Praktyki w myśleniu. [2010-03-09 19: 43]

Schaffer, R. (1996). Rozwój społeczny. Blackwell.

Wygotsky, L. S. (1962). Myśl i język. Cambridge MA: MIT Press.,

report this ad