prezydent Dwight D. Eisenhower ogłosił doktrynę Eisenhowera w styczniu 1957 roku, a Kongres zatwierdził ją w marcu tego samego roku. Zgodnie z doktryną Eisenhowera, kraj mógł zwrócić się o pomoc ekonomiczną i / lub pomoc ze strony amerykańskich sił zbrojnych, jeśli był zagrożony zbrojną agresją ze strony innego państwa. Eisenhower wyróżnił w swojej doktrynie Zagrożenie sowieckie, zezwalając na zaangażowanie USA., siły”, aby zabezpieczyć i chronić integralność terytorialną i niezależność polityczną tych narodów, żądając takiej pomocy przed jawną zbrojną agresją ze strony jakiegokolwiek narodu kontrolowanego przez międzynarodowy komunizm.”
decyzja Administracji Eisenhowera o wydaniu tej doktryny była częściowo motywowana wzrostem wrogości Arabskiej wobec Zachodu oraz rosnącymi wpływami sowieckimi w Egipcie i Syrii po kryzysie sueskim w 1956 roku., Kryzys sueski, który doprowadził do mobilizacji wojsk przez Wielką Brytanię, Francję i Izrael—a także działania ONZ-przeciwko Egiptowi, pobudził panarabskie nastroje na Bliskim Wschodzie i zwiększył popularność i wpływy egipskiego prezydenta Gamala Abdela Nassera. Prezydent Eisenhower uważał, że w wyniku konfliktu Sueskiego na Bliskim Wschodzie powstała próżnia władzy spowodowana utratą prestiżu Wielkiej Brytanii i Francji., Eisenhower obawiał się, że to pozwoliło Nasserowi szerzyć swoją panarabską politykę i tworzyć niebezpieczne sojusze z Jordanią i Syrią, a także otworzył Bliski Wschód Na wpływy sowieckie. Eisenhower chciał, aby Stany Zjednoczone wypełniły tę próżnię, zanim Sowieci wkroczą, by wypełnić tę pustkę. Ponieważ Eisenhower obawiał się, że radykalny nacjonalizm połączy się z międzynarodowym komunizmem w regionie i zagrozi interesom Zachodu, był gotów zobowiązać się do wysłania wojsk amerykańskich na Bliski Wschód w pewnych okolicznościach.,
pierwszy prawdziwy test doktryny Eisenhowera przyszedł w 1958 roku w Libanie, gdzie Zagrożeniem nie była agresja zbrojna ani bezpośredni wtargnięcie Sowietów. Prezydent Libanu Camille Chamoun zwrócił się o pomoc do Stanów Zjednoczonych, aby zapobiec atakom ze strony politycznych rywali Chamouna, z których część miała komunistyczne powiązania z Syrią i Egiptem. Eisenhower odpowiedział na prośbę Chamouna, wysyłając wojska amerykańskie do Libanu, aby pomóc w utrzymaniu porządku., Chociaż Eisenhower nigdy nie odwoływał się bezpośrednio do doktryny Eisenhowera, Amerykańska akcja w Libanie miała nie tylko pomóc rządowi Chamouna w walce z jego politycznymi przeciwnikami, ale także wysłać sygnał do Związku Radzieckiego, że podejmie działania w celu ochrony swoich interesów na Bliskim Wschodzie.