dzielenie się nieopisaną historią rodzimej Ameryki jest jedną z najważniejszych rzeczy, które robimy w rodzimej nadziei. Potwierdzenie to musi zawierać fakty. Obie strony historii składają się na fakty. Niestety, Amerykańskie książki historyczne są w dużej mierze napisane z uprzedzeniami kolonialnymi., Trudno jest większości zrozumieć, dlaczego w Ameryce, na ziemi, gdzie „wolność słowa” jest podstawowym prawem, podręczniki zawierają fragmenty, które wyjaśniają relokację rdzennych Amerykanów jako „chętny ruch z ich ojczyzny, aby zrobić miejsce dla kolonistów.”
25 czerwca to ważny dzień w historii USA: Bitwa pod Little Bighorn, znana rdzennym Amerykanom jako Greasy Grass i znana wielu jako Custer ' s Last Stand, 1876. Było to zwycięstwo Indian z plemienia wielkich Siuksów, którzy pokonali generała George ' a A. Custera i 276 jego ludzi., Jak mówi historia Ameryki, Republika poniosła stratę dzielnego bohatera i jego ludzi, gdy niecywilizowani Indianie zmasakrowali ich w bitwie—jest to jednak jednostronne spojrzenie na to, co wydarzyło się w pobliżu rzeki Little Bighorn w Montanie.
zrozumienie bitwy o Little Bighorn
aby zrozumieć tę bitwę, trzeba oddzielić wiele warstw, ale nawet wtedy będzie więcej relacji, więcej złamanych obietnic i więcej tragedii dodanych do jej złożoności., W ciągu najbliższych kilku tygodni będziemy publikować serię artykułów, które próbują dać więcej perspektywy prawdom, których unikają nasze książki historyczne.
faktem jest, że Cheyenne Chiefs American Horse And Two Moons, a Lakota Chiefs Crazy Horse, Sitting Bull i Gall pokonali generała George ' a A. Custera i jego żołnierzy. Ich wysiłek był strategicznie i taktycznie skoordynowany—był udany, ponieważ nie było U. S. Kawalerii ocalałych. Wódz siedzący Byk jest często uznawany za to decydujące zwycięstwo., Ponieważ bitwa była postrzegana jako bezwzględna przez kolonistów, rodzimi wojownicy, zarówno mężczyźni, jak i kobiety, byli przedstawiani jako ” dzicy.”
według relacji, w pobliżu Little Bighorn obozowały tysiące rdzennych Amerykanów (5-10K), a generał Custer głupio podzielił swoje 700 żołnierzy na mniejsze oddziały liczące 200-300 ludzi. Kiedy Custer zdecydował się poprowadzić oddział liczący mniej niż 300 żołnierzy nad Little Bighorn River, przypieczętował swój los.
książki historyczne nazwały to wydarzenie „Custer' s Last Stand”—ale zespół ten nie miał szans pokonać potężnego wroga liczącego ponad 1200 wojowników.,
tak, rodzimi wojownicy byli zaciekli. „Zaręczyny były jedną z serii bitew i negocjacji między Indianami równin a siłami amerykańskimi o kontrolę nad terytorium zachodnim, zwanych łącznie wojnami Siuksów.”Kilkadziesiąt lat wcześniej Stany Zjednoczone i osiem plemion indiańskich podpisały Traktat z Fort Laramie z 1851 roku, który obiecał plemionom spory kawałek ziemi. Ziemia ta obejmowała Czarne wzgórza Dakoty Południowej, świętą ziemię roszczoną przez Arapaho, Cheyenne i Lakota.,
wydarzenia prowadzące do Wielkiej Wojny Siuksów
aby zapewnić bezpieczne przejście osadników przez szlak Oregonu, USA mogłyby budować Forty, które osadnicy mogliby dotrzeć po drodze przez terytorium Indian, A Indianie pozwoliliby na bezpieczne przejście między tymi fortami.
jednak plemiona zaczęły walczyć między sobą, gdy osadnicy wkroczyli na terytorium Indian, zmuszając plemiona dalej na zachód w poszukiwaniu pożywienia, czyli żubrów., Walki o prawa do ziemi toczyły się między plemionami; obejmowały one święte ziemie czarnych wzgórz, które dodatkowo rozpalały napięcia między plemionami. Każde plemię posiadało własną tożsamość z własną ziemią—wartościami i kulturą-rząd USA i jego osadnicy nie brali pod uwagę historycznych sporów plemion, ani nie dbali o zrozumienie-Indianin był Indianinem, a ziemia była ziemią.,
być może ” pierwszą wojną Siuksów była masakra Grattan, znana również jako Bitwa Grattan, 19 sierpnia 1854, na wschód od fortu Laramie (Terytorium Nebraski, dziś Groshen, Wyoming).”Mała grupa żołnierzy (28) wysłana do wioski Lakota liczącej 4200 osób, aby schwytać złodzieja krów Minniconjou. Armia wzięła go w swoje ręce, aby poradzić sobie z sytuacją normalnie obsługiwaną sprawiedliwie i pokojowo przez federalnego agenta Indyjskiego. Coś poszło nie tak. „Podobno jeden z żołnierzy zastrzelił wodza niedźwiedzia i zabił go na miejscu.,”W konsekwencji Lakota zabili wszystkich członków partii porucznika Johna Grattana plus cywilnego tłumacza.
wiadomość dotarła do prezydenta Franklina Pierce ' a, który nakazał odwet i rozpoczęły się wojny indiańskie. „3 września 1855 roku jednostka licząca około 700 żołnierzy pod dowództwem generała Williama S. Harneya została wysłana przez Prezydenta w celu pomszczenia masakry w Grattan. Harney zrobił to atakując wioskę Lakota w Nebrasce. Kazał swoim ludziom zabić około 100 wojowników, starców, kobiety, a nawet dzieci—tak, kobiety i dzieci. Stało się znane jako masakra w Harney.,”
„opłakane rzeź Indian z rozkazu Harneya na równinach wzbudziła najbardziej bolesne uczucia” – napisał korespondent New York Times w depeszy z Waszyngtonu z 1855 roku. „Tak zwana bitwa była po prostu masakrą, ale to, czy Ci Indianie byli naprawdę tacy sami, którzy odcinali pociągi emigrantów z tak wieloma okolicznościami dzikiego okrucieństwa, czy też możliwe jest rozróżnienie między niewinnymi i winnymi w odwecie za te oburzenia, to punkty, na temat których nie mamy wiarygodnych informacji.”
nie trzeba dodawać, że na Zachodzie były kłopoty., Osadnicy nie przestrzegali granic wyznaczonych przez traktat, łamiąc obietnice za obietnicami. Historia ekspansji na zachód została zamulona przez odkrycie złota na kilku zachodnich terytoriach, które tylko dodało paliwa do ognia. W 1862 roku powstanie Dakotów w Minnesocie zapoczątkowało jeszcze bardziej burzliwą dekadę stosunków indyjsko-amerykańskich, czyniąc amerykańskich bohaterów, takich jak prezydent Abraham Lincoln i generał William Harney wrogami plemion.
który wygrał bitwę pod Little Bighorn
w 1868 r.zawarto nowy układ traktatowy., Znacznie zredukowało to grunty przyznane plemionom, ale zapewniło Czarne wzgórza Lakotom, uznając je za świętą ziemię i przysięgając trzymać osadników z dala od regionu. W 1874 roku generał George A. Custer poprowadził ekspedycję na Czarne wzgórza w celu ustalenia, czy pogłoski o złocie są prawdziwe. Rząd USA nie zdołał powstrzymać powodzi górników i osadników przed wkroczeniem do Black Hills, naruszając Traktat z Fort Laramie; doprowadziło to do wojny w Black Hills w 1876 roku. Indianie sprzeciwili się inwazji osadników i zaatakowali; USA.,Kawaleria dowodzona przez generałów Custera i Sheridana odpowiedziała siłą. Sheridan nakazał masowe mordowanie bawołów, co miało odciąć dostawy żywności dla Indian.
wkrótce Indianie Równinni (Lakota, Czejenowie i Arapaho) połączyli siły, aby chronić swoje święte ziemie, które przetrwały do 25 czerwca 1876 roku i bitwy pod Little Bighorn.
Indianie byli zmęczeni rozmowami i zaplanowali strategię obrony, która doprowadzi ich do zwycięstwa. Custer zignorował Ostrzeżenia skautów i ruszył do przodu ze swoim małym oddziałem. Szybko indiańscy wojownicy otoczyli Custera i jego ludzi., Nie było litości. Tubylcy prześcigali się i przewyższali kawalerię; atakowali z zemstą-zaśmiecając żołnierzy amerykańskich strzałami, uderzając w nich kijami i uderzając kulami z powtarzających się karabinów Henry ' ego, broni znacznie przewyższającej pojedyncze karabiny.
na znak zwycięstwa Indianie wzięli skalpy, czego uczyli ich europejscy kolonizatorzy, co jak na ironię byłoby używane do malowania tubylców jako dzikusów. Wśród wielu wielkich wojowników był Nicholas Black Elk, który wziął swój pierwszy skalp tego dnia w wieku 13 lat., Mówiono, że ciała amerykańskich żołnierzy zostały pozbawione odzieży i uzbrojenia. Bitwa pod Greasy Grass nad rzeką Little Bighorn w Montanie dobiegła końca.
zwycięstwo należało do plemion.