Mark Tushnet
Ustawa o Prawach Obywatelskich z 1875 r. (18 Stat. 335) był ostatnim statutem Praw Obywatelskich uchwalonym przez Kongresy zdominowane przez Republikanów po wojnie secesyjnej. Senator Charles Sumner z Massachusetts był liderem wśród tzw. radykalnych Republikanów, którzy starali się chronić prawa nowo uwolnionych niewolników z zasady i zachować władzę partii Republikańskiej na południu., Sumner zaproponował ustawę o prawach obywatelskich w 1870 roku, która zakazywała dyskryminacji rasowej w szkołach publicznych, kościołach i miejscach zakwaterowania publicznego, takich jak hotele i teatry. Likwidacja segregowanych szkół publicznych znacznie wykraczała poza to, co elektorat narodu był gotów poprzeć. W rezultacie Kongres zignorował propozycję aż do wyborów w 1874 roku, które dały Demokratom większość w Izbie Reprezentantów. Odchodzący republikański kontrolowany Dom wiedział, że przychodzący dom nie przyjmie żadnych praw obywatelskich. W związku z tym posunęli się do przodu z propozycją Sumnera., Jednak po tym, jak Demokraci w Izbie zastosowali manewry proceduralne, aby zablokować przejście pierwotnego wniosku, przywódcy republikańscy pozbawili go najbardziej kontrowersyjnych przepisów dotyczących szkół i kościołów.
w lutym 1875 Kongres uchwalił ustawę o Prawach Obywatelskich, którą prezydent Ulysses S. Grant podpisał 1 marca 1875. Ustawa przewidywała, że: „wszystkie osoby … mają prawo do pełnego i równego korzystania z miejsc noclegowych, przywilejów, udogodnień i przywilejów zajazdów, publicznych środków transportu na lądzie lub wodzie, teatrów i innych miejsc rozrywki publicznej.,”Ustawa stworzyła odszkodowanie w wysokości 500 dolarów dla osób, które były ofiarami dyskryminacji, a także uczyniła dyskryminację przestępstwem podlegającym grzywnie w wysokości 1000 dolarów i pozbawienia wolności do roku. Ani prezydent Grant, ani jego następca, Rutherford B. Hayes, nie włożyli wiele wysiłku w egzekwowanie ustawy, a stosunkowo niewiele prywatnych pozwów zostało wniesionych w latach bezpośrednio po jej uchwaleniu.
zwolennicy i krytycy
zwolennicy ustawy opierali się na zasadzie opracowanej przez sędziów egzekwujących ogólne prawo umów, zwanej zasadą „wspólnego przewoźnika”., Zgodnie z tą zasadą, która rozwinęła się poza kontekstem dyskryminacji rasowej, firmy transportowe, hotele i inne miejsca, które oferowały usługi ogółowi społeczeństwa, nie mogły dyskryminować nikogo, kto chciał skorzystać z usług. Wspólna zasada przewoźnika wymagała, aby usługi były oferowane na zasadzie „kto pierwszy, ten lepszy”. W 1870 roku niektóre sądy stanowe zaczęły stosować wspólną zasadę przewoźnika do dyskryminacji rasowej w miejscach zakwaterowania publicznego.,
Ustawa o Prawach Obywatelskich z 1875 roku usiłowała rozszerzyć zasadę wspólnego przewoźnika na cały naród i zapewnić lekarstwo na dyskryminację w sądzie federalnym. Konstytucyjną podstawą ustawy było uprawnienie przyznane Kongresowi na mocy sekcji 5 czternastej poprawki do uchwalenia przepisów w celu egzekwowania sekcji 1 tej poprawki., Sekcja 1 stanowi: „żadne państwo nie może wprowadzać ani egzekwować prawa, które ograniczają przywileje lub immunitety obywateli Stanów Zjednoczonych; ani żadne państwo nie pozbawia żadnej osoby życia, wolności lub własności, bez należytego procesu prawnego; ani nie odmawia żadnej osobie w jego jurysdykcji równej ochrony praw.”
przeciwnicy ustawy zgłaszali zastrzeżenia konstytucyjne. Najpoważniejszym sprzeciwem było to, że czternasta nowelizacja dotyczyła wyłącznie działań państw, podczas gdy ustawa usiłowała uregulować działalność przedsiębiorstw prywatnych., Zwolennicy ustawy odpowiedzieli, że państwa mogą korzystać z zasady common carrier, aby zakazać dyskryminacji rasowej przez zwykłych przewoźników, a ich zaniechanie było działaniem (lub przynajmniej decyzją w formie bezczynności) przez ustawodawców Państwa. Jak to ujął sędzia Sądu Najwyższego Joseph P. Bradley w prywatnym liście napisanym w 1871 roku, czternasta poprawka zakazała działań „odmawiających” równej ochrony praw. Ponadto ” zaprzeczanie obejmuje bezczynność, a także działanie., I zaprzeczanie jednakowej ochrony praw obejmuje zaniechanie ochrony, jak również zaniechanie uchwalania ustaw w celu ochrony.”
wyzwania konstytucyjne
wyzwania konstytucyjne do ustawy o Prawach Obywatelskich z 1875 r.dotarły do Sądu Najwyższego w grupie spraw rozstrzyganych w 1883 r. pod zbiorową nazwą, sprawy o prawa obywatelskie. Sędzia Bradley napisał opinię Trybunału uznając ustawę za niekonstytucyjną, ponieważ regulowała ona nie działania państwa, ale działania prywatnych firm prowadzących hotele i teatry., Ustawa, jak napisał sędzia Bradley, ” nie twierdzi, że koryguje jakiekolwiek konstytucyjne zło popełnione przez Państwa.”Bradley zwrócił uwagę, że ustawa o Prawach Obywatelskich pozwoliła sądom Federalnym wyprzeć stanowe egzekwowanie własnych praw nawet w Stanach, które miały” najbardziej sprawiedliwe prawa szanujące osobiste prawa obywateli ” i gdzie te prawa były naprawdę egzekwowane. Według Justice Bradley, ” bezprawny czyn jednostki … jest po prostu prywatnym błędem ” i ” jeśli nie jest usankcjonowane w jakiś sposób przez państwo lub nie jest wykonywane pod władzą państwa, prawa pozostają w pełnej mocy.,”Ofiary takich krzywd, powiedział, może pozwać sprawców w sądach stanowych i nie potrzebują specjalnej pomocy roszczenia federalnego. Jak ujął to sędzia Bradley, czternasta poprawka nie upoważniła Kongresu do stworzenia kodeksu prawa miejskiego do regulacji praw prywatnych.”
Justice Bradley odrzucił również argument, że trzynasta poprawka dała Kongresowi prawo do uchwalenia ustawy o Prawach Obywatelskich., Trzynasta poprawka zniosła niewolnictwo, a obrońcy ustawy twierdzili, że dyskryminacja rasowa w miejscach publicznych jest ciągłym „incydentem” niewolnictwa. Sąd odpowiedział: „byłoby wprowadzenie argumentu niewolnictwa w ziemię, aby zastosować go do każdego aktu dyskryminacji, który dana osoba może uznać za stosowny do dokonania … co do ludzi, których zabierze do swojego autokaru, taksówki lub samochodu.”Dla sprawiedliwości, gdy człowiek wyszedł z niewoli,.., musi być jakiś etap w postępie jego wyniesienia, kiedy przybiera on rangę zwykłego obywatela i przestaje być szczególnym ulubieńcem prawa.”Dawni niewolnicy w Stanach Zjednoczonych, jak wierzył Justice Bradley, doszli do tego punktu. Tylko sędzia John Marshall Harlan, były właściciel niewolników stał się silnym Republikaninem, nie zgodził się, mówiąc, że trzynasta poprawka dała Kongresowi prawo do uchwalenia Ustaw antydyskryminacyjnych.,
nowoczesne zastosowania spraw Praw Obywatelskich
w 2000 roku Sąd Najwyższy potwierdził sprawy Praw Obywatelskich w kontrowersyjnej decyzji, Stany Zjednoczone przeciwko Morrison. Decyzja ta odrzuciła przepis ustawy o przemocy wobec kobiet, który umożliwił ofiarom przemocy ze względu na płeć pozwanie napastników do sądu federalnego. Trybunał orzekł, że pomimo stwierdzenia stronniczości wobec kobiet w systemach sądów stanowych, Kongres nie miał wystarczających dowodów na załamanie własnych procesów egzekwowania prawa w Stanach, aby ustalić, że Państwa odmówiły kobietom równej ochrony praw., Dla sądu sprawa ta przypominała sprawy dotyczące praw obywatelskich. Po raz kolejny, prawne roszczenie zostało złożone, że ustawa federalna może mieć zastosowanie do prywatnego zachowania (w 2000 roku, przemoc wobec kobiet), nawet jeśli zachowanie to nie było związane z państwem, które odmówiło osobie równej ochrony zgodnie z prawem.
ważnym rezultatem spraw o prawa obywatelskie było stworzenie tzw. wymogu „działania państwa”. Zgodnie z tym wymogiem tylko decyzje państwa, a nie decyzje osób prywatnych lub korporacji, mogą naruszać konstytucyjne prawa danej osoby.,
problem, zidentyfikowany przez Justice Bradley w 1871 roku, polega na tym, że większość tego, co robią prywatne firmy, może być regulowana przez Państwa. Innymi słowy, w jaki sposób sądy mogą decydować, gdy decyzja strony prywatnej jest wynikiem braku regulacji przez państwo—lub, inaczej mówiąc, jego bezczynności?
Kongres nie podjął próby uchwalenia dalszych ustaw o prawach obywatelskich, dopóki ruch Praw Obywatelskich w latach 50. i 60., W ustawie o Prawach Obywatelskich z 1964 roku Kongres zakazał dyskryminacji rasowej w miejscach publicznych, powołując się na klauzulę handlową konstytucji, która daje Kongresowi prawo do regulowania handlu międzypaństwowego. W sprawie Heart of Atlanta Motel przeciwko Stanom Zjednoczonym (1964) Sąd Najwyższy podtrzymał ustawę z 1964 roku jako prawomocne wykonywanie tej władzy.,
początkowa myśl Sprawiedliwości Bradleya, że rząd może być odpowiedzialny za prywatne akty dyskryminacji, których nie udało mu się zapobiec, miała dramatyczny wpływ na zrozumienie relacji między jednostkami a rządem. W 1883 roku, kiedy Sąd Najwyższy skonfrontował konstytucyjność ustawy o Prawach Obywatelskich z 1875 roku, odbudowa dobiegła końca, a biała większość narodu nie chciała zaangażować się w rodzaj transformacji stosunków społecznych na dużą skalę, na którą liczył Senator Sumner., Chociaż Sąd Najwyższy unieważnił ustawę, teoria leżąca u podstaw ustawy o Prawach Obywatelskich z 1875 roku nigdy nie została skutecznie obalona. Jednak obywatele Stanów Zjednoczonych uznali, że łatwiej jest działać przeciwko dyskryminacji rasowej, wykorzystując bardziej szczegółowe teorie prawne mające na celu ograniczone, a nie szeroko zakrojone cele.
Zobacz też: ustawy o Prawach Obywatelskich z 1866 r., 1957 r., 1964 r., Fair Housing Act z 1968 r., Force Act z 1871 r., Voting Rights Act z 1965 r.
Bibliografia
Franklin, John Hope. „The Enforcement of the Civil Rights Act of 1875.”In Race and History: Selected Essays 1938-1968., Baton Rouge: Louisiana State University Press, 1989.
„Ustawa o Prawach Obywatelskich z 1875 roku.”Western Political Quarterly 18 (1965): 763-775.