wirusy parainfluenzy (PIV lub HPIV u ludzi) należą do rodziny Paramyxoviridae i są podzielone genetycznie i antygenowo na 4 typy. Wszystkie z nich mogą powodować infekcje dróg oddechowych u niemowląt, dzieci i dorosłych; chociaż lokalizacja zakażenia i niektóre objawy zależą od rodzaju. HPIV-1 i HPIV-2 powodują choroby górnych i dolnych dróg oddechowych, takie jak przeziębienie i zad, przy czym HPIV-1 jest najczęściej rozpoznawany u dzieci.,
HPIV – 3 częściej wiąże się z niższą chorobą (zapalenie oskrzeli, zapalenie oskrzeli i zapalenie płuc), a HPIV-4 jest rozpoznawany rzadziej, ale może powodować łagodne do ciężkich choroby układu oddechowego. Najczęściej nie są one wystarczająco poważne, aby wzbudzić obawy u zdrowych dorosłych; jednak mogą być zagrażające życiu u niemowląt, osób z obniżoną odpornością, przewlekle chorych i osób starszych.,
HPIV zwykle rozprzestrzenia się z zakażonej osoby na inne osoby poprzez kaszel i kichanie, bliski kontakt osobisty lub dotykanie przedmiotów lub powierzchni, które mają na sobie HIPV, a następnie dotykanie ich ust, nosa lub oczu. Po zakażeniu, trwa około 2 do 7 dni, zanim pojawią się objawy.
Parainfluenza są średniej wielkości wirusami otoczkowymi, a ich genomy są zorganizowane na pojedynczej nici RNA o negatywnym sensie, która koduje co najmniej sześć wspólnych białek strukturalnych., Wirusy te przenoszą dwie otoczkowe glikoproteiny: HN zawierające zarówno hemaglutyninę, jak i neuraminidazę oraz F przenoszące aktywność fuzyjną.
hodowla wirusowa w połączeniu z immunofluorescencją jest tradycyjną metodą diagnozowania, ale jest czasochłonna. Test wykrywania antygenu są szeroko stosowane, ale są one mniej czułe i specyficzne niż inne narzędzia diagnostyczne, takie jak Real-time PCR assays, które obecnie są uważane za jedną z najlepszych metod wyboru.