największym wyzwaniem dla obecnej debaty na temat wielokulturowości i międzykulturowości jako zbioru polityk jest siła transnacjonalizmu., Na poziomie makro i/lub mikro, zarówno wielokulturowość, jak i międzykulturowość są rozwijane jako teoria, narracja i paradygmat polityczny w odpowiedzi na zarządzanie różnorodnością kulturową w państwie Narodowym w celu redefinicji obywatelstwa, narodowości, a także Solidarności lokalnej i narodowej. Transnacjonalizm rozwinął się jednak jako doświadczenie migrantów i mniejszości, osiadłych w różnych społeczeństwach narodowych, oddziałujących ze sobą poza granicami., Zwiększenie mobilności i rozwój technologii telekomunikacyjnych zintensyfikowały takie transgraniczne stosunki i mobilizacje oraz uczestniczyły w opracowywaniu ponadnarodowej Solidarności i identyfikacji. Taka ewolucja jest wynikiem intensywnych i złożonych trwających więzi, które migranci utrzymują z krajem pochodzenia oraz z kulturowymi, społecznymi, ekonomicznymi, politycznymi i ideologicznymi transferami, które mają miejsce między krajem odchodzącym a krajem przyjmującym i poza nim., Te liczne poziomy uczestnictwa są postrzegane jako wyzwanie dla fundamentalnych zasad państw narodowych w odniesieniu do terytorialności, obywatelstwa i członkostwa w jednej wspólnocie politycznej.
Transnacjonalizm ujawnia wielokrotne członkostwo i lojalność – skrystalizowane wokół podwójnego obywatelstwa – które staje się dla imigrantów sposobem na zachowanie tożsamości zakorzenionej w kraju pochodzenia. Obywatelstwo staje się wtedy uprawnieniem w kraju zamieszkania., Rozwój ten jest wykorzystywany do tworzenia ” polityki diaspory „jako środka do utrzymania lojalności obywateli” za granicą”, a także do rozszerzenia swojej władzy poza terytoria. Turcja i Maroko, gdzie łączą się tożsamości narodowe i religijne, są najbardziej aktywne w tej ponadnarodowej polityce., Głównym celem jest przeciwstawienie się strategii organizacji międzynarodowych, które promują globalny Islam poprzez re-terytorializację i ponowną nacjonalizację ich przynależności wyrażonej w kategoriach religijnych oraz kontrolę obywateli i lojalności za granicą jako źródła transnacjonalizacji Państwa (Kastoryano, 2016).
Państwa macierzyste próbują wpływać na integrację Państwa (obu państw) i społeczności transnarodowych w globalną przestrzeń, jako sposób konkurowania ze społecznościami transnarodowymi w ich zaangażowaniu w proces globalizacji., Państwa próbują również kontrolować działania ponadnarodowe, które z definicji mają na celu ominięcie Państwa. Polityka transnarodowa odzwierciedla zatem zmiany w” paradygmatach integracji ” sformułowanych przez Zapatę-Barrero (2017) oraz postrzeganie migracji, łącząc coraz częściej kwestię tożsamości i uczestnictwa z kwestią bezpieczeństwa. Kraje przyjmujące są zmuszone do współpracy z krajami pochodzenia w celu zapewnienia integracji migrantów.
w tej konfiguracji polityka integracji nie jest Polityką jednego państwa., Państwa (dom i gospodarz) współpracują na rzecz integracji w celu zapewnienia re-territorializacji zglobalizowanych tożsamości za pomocą działań transnarodowych. W przypadku islamu transnarodowego działania te są promowane przez organizacje międzynarodowe poprzez obrazy, symbole i przemówienia, oparte na identyfikacji religijnej i / lub ideologicznej. Jeśli chodzi o muzułmanów w Europie, wyrażają oni swoje przywiązanie do kraju osiedlenia pod względem obywatelstwa i praw. Wyrażają również swoją lojalność wobec kraju pochodzenia pod względem emocji i tożsamości., Bycie „mniejszością muzułmańską w Europie” stworzyło nową „wyobrażoną globalną diasporę”, która wnosi trzeci wymiar oparty na identyfikacji religijnej, która jest transnarodowa zarówno w swej istocie, jak i definicji, i która wykracza poza Europę. Werbner (2002) pokazuje, jak „wyobrażając sobie różne diaspory, lokalny Pakistańczyk miał tendencję do wyobrażenia sobie bohaterów globalnych bitew” i twierdzi, że „diaspory są ponadnarodowymi wspólnotami współodpowiedzialności”., W” wyimaginowanej globalnej diasporze”, w której jednostki, grupy i ponadnarodowe społeczności są połączone globalnymi sieciami, tradycyjna diaspora traci swoje terytorialne podstawy, w których dom jest wyimaginowanym miejscem do precyzyjnego wyrażania ” współodpowiedzialności „bez odniesienia terytorialnego jako” domu”, a tym bardziej dla młodego pokolenia, które ma abstrakcyjny obraz ojczyzny swoich rodziców.
w ten sposób ponadnarodowa Polityka zarówno wspólnot, jak i państw tworzy w globalizacji nowe konfiguracje narodu i nacjonalizmu, terytorium i władzy., Wspólnoty, oparte na identyfikacjach kulturowych, etnicznych i religijnych, uznane przez państwa, które coraz częściej opierają się na transnarodowej Solidarności, wywołały nowy wzrost nacjonalizmu. Państwa z drugiej strony rozszerzają swój nacjonalizm, aby utrzymać „władzę” inkorporacji i obywatelstwa, w celu re-terytorializacji tożsamości tu i / lub tam.
wielość tożsamości – narodowej, religijnej, etnicznej czy językowej – które są rozdrobnione, ale reprezentowane w takiej strukturze, jest „recentralizowana” w sposób niemerytoryczny wokół retoryki mobilizacji., Wewnętrzna różnorodność wspólnoty transnarodowej jest „skoncentrowana” również wokół norm i wartości rozpowszechnianych przez europejskie instytucje ponadnarodowe oraz poprzez proces, w którym te same instytucje nadają różnorodności legitymizację na arenie międzynarodowej. Taka legitymizacja jest napędzana przez inkluzywny dyskurs opracowany przez ponadnarodowych aktywistów opartych na prawach człowieka i walce z rasizmem lub jakąkolwiek inną formą wykluczenia społecznego, politycznego i kulturowego., Ta sama różnorodność „koncentruje się” również na byciu mniejszością muzułmańską, aby zapewnić podstawę do narracji o przynależności do globalnej społeczności muzułmańskiej, która następnie jest ponownie interpretowana w taki sposób, aby przekształcić całą wewnętrzną różnorodność w „wyobrażoną ponadnarodową wspólnotę”, wyobrażoną globalną diasporę, a nawet wyobrażony globalny naród, który określa się jako naród kulturowy. Jedność ponadnarodowej Wspólnoty jest podtrzymywana przez pragnienie przynależności do” narodu „poprzez proces nominalnego zawłaszczania jej działań i dyskursów, poczucie uczestnictwa w jej”przeznaczeniu”.,
chociaż społeczności transnarodowe stały się logicznym kolejnym krokiem w kierunku pluralizmu kulturowego i polityki tożsamości, uznanie i reprezentacja grup doprowadziła je jednocześnie do ponownego zdefiniowania solidarności na poziomie transnarodowym z nowymi podmiotowościami, któremu towarzyszy wyobrażona Geografia „narodu transnarodowego” (Kastoryano, 2007). Jej granice terytorialne nie są kwestionowane., Przeciwnie, jej granice niemerytorialne podążają za siecią formalnych i / lub nieformalnych sieci wykraczających poza granice terytoriów narodowych i tworzących nowe środki niewidzialnej i otwartej terytorializacji. Rozwój ten tworzy również polityczną wspólnotę, w której działania jednostki wewnątrz sieci stają się aksjomatami ponadnarodowego, niemerytorialnego nacjonalizmu, który dąży do wzmocnienia się poprzez wykorzystanie dyskursów, symboli, obrazów i przedmiotów.,
rozwój wpisuje się w globalną przestrzeń, która nie przekłada się, ale raczej tworzy tożsamość i generuje sposób uczestnictwa ponad granicami, na co wskazuje zaangażowanie podmiotów w konsolidację transnarodowych Solidarności poprzez działanie i mobilizację. Rozważając „braki” państwa w zakresie praw człowieka lub obywatelstwa, aktorzy starają się skierować lojalność jednostek z terytorializowanej wspólnoty politycznej na nie-terytorializowaną wspólnotę polityczną, aby przedefiniować warunki przynależności i wierności „narodowi globalnemu”., Ten globalny naród znajduje pocieszenie w retoryce rozproszonej jedności dzięki nowoczesnej technologii, wytwarzającej jeden język-obrazy-lub jeden język, taki jak angielski, jako medium uczestnictwa w witrynach internetowych i wymianie e-mail. Jeśli chodzi o Islam w internecie, zobacz dzieło (Roy, 2006). Wyraża się ona zarówno na co dzień, jak i w długofalowych celach politycznych; rozwija się w różnych dziedzinach i terytoriach – realnych czy symbolicznych-starając się przywrócić stosunki społeczne i wspólną identyfikację., Ta identyfikacja widoczna jest w przemocy popełnianej w imię sprawy, która bezpośrednio lub pośrednio wpływa na Islam, który jest postrzegany jako” globalna ofiara”, obraz wzmocniony retoryką zachodnich upokorzeń i dominacji i poparty tym, co leiken (2012) nazywa”wściekłymi muzułmanami”.
taka ewolucja rzuca wyzwanie wielokulturowemu nacjonalizmowi „wyobrażonemu” przez Modood (2017)., Ponadnarodowy nacjonalizm skupia się na „wymyślonej”, abstrakcyjnej identyfikacji z „wyobrażoną globalną społecznością” podsycaną zewnętrznymi wydarzeniami, takimi jak wojny, konflikty w innych krajach i stosunki kolonialne, które dają wyraz lokalnej i transnarodowej autonomii. Polityka diaspory rodzimych państw, dążąc do re-territoiralizacji zglobalizowanych tożsamości, zmierza do ich „Re-etnicyzacji”, co w zamian wpływa na ich postawy w kraju osiedlenia., Interesujące byłoby empiryczne ustalenie, w jaki sposób podmioty transnarodowe postrzegają wielokulturowość i w jaki sposób polityka diaspory wpływa na ich zaangażowanie w wielokulturowość jako politykę i dyskurs. W każdym razie sprzeciw wobec normatywnego wielokulturowego nacjonalizmu i pojawienie się” wyimaginowanego ” ponadnarodowego nacjonalizmu, staromodny, etno-kulturowy nacjonalizm, przemianowany na populizm, zaczął rozprzestrzeniać się w całej Europie., Ich retoryka, program polityczny i zdolność do mobilizacji opinii publicznej odżywiają wychodzące dyskursy o porażce wielokulturowości i ożywiają nacjonalizm Państwowy oparty na ochronie granic terytorialnych i tożsamości narodowej. „Powrót” nacjonalizmu w niektórych krajach europejskich wykorzystał kryzysy migrantów, przypisując migrantom i / lub osobom ubiegającym się o azyl ponadnarodową Solidarność postrzeganą jako zagrożenie dla suwerenności narodowej, mimo że zjawisko to nie ma nic wspólnego z transnarodowymi sieciami i członkostwem w grupach.,
W Jaki Sposób ponadnarodowe praktyki jednostek i grup wpływają na międzykulturowość i jej koncentrację na dialogu i wzajemnej przynależności na poziomie lokalnym? Zapata-Barrero (w prasie) widzi w tych dwóch zjawiskach nakładającą się sytuację. Grupa zaangażowana w transnarodowe działania i mobilizację, która widzi w transnacjonalizmie „schronienie tożsamości”, może, ale nie musi, komunikować się z innymi grupami. Perspektywa ta obejmuje dwa poziomy analizy, które w rzeczywistości są ze sobą powiązane, oraz dwa współzależne sposoby identyfikacji: lokalny (terytorialny) oraz globalny lub transnarodowy (niemerytorialny)., Zestawienie wspólnot jako źródła napięcia w niektórych miejscowościach może nie tworzyć identyfikacji z „miejscem” ze względu na siłę transnarodowych sieci.
To są pytania empiryczne. Wymagają pracy w terenie, aby zobaczyć, w jaki sposób spirala przemocy na Bliskim Wschodzie, ataki z 11 września 2001 r., wojny w Iraku i Syrii oraz wiele innych wydarzeń międzynarodowych, które przyczyniły się do powstania zarówno bohaterów, jak i ofiar wśród młodzieży, wpływają na ich mowę i działanie jako rodzaj zderytorializowanej zemsty, która jest zlokalizowana na obszarach miejskich., Przemoc pozwala również na rozwój formy zdecentralizowanej i etycznej zbiorowej ekspresji, skupiającej różnorodność odlokalizowanej populacji wokół nowych subiektywizmów, karmionych jednoczącymi się dyskursami, które dążą do ponownego zdefiniowania Solidarności i zbudowania spójnej całości. Te odniesienia tworzą tożsamość, która nie jest związana z najbliższą przestrzenią, ale ze Wspólnotą niemerytorialną, która staje się schronieniem dla młodego pokolenia, które szuka przyczyny i identyfikacji w działaniu., Proces ten prowadzi do kształtowania się tożsamości ponadnarodowej jako inspiracji do działań politycznych oraz jako instrumentu dla celów kulturowych i religijnych poza granicami państw. Tylko badania empiryczne pokażą dynamikę indywidualną i grupową, a także wpływy międzynarodowe, które będą miały wpływ zarówno na wielokulturowość, jak i międzykulturowość. Pytanie brzmi, w jaki sposób” polityka diaspory ” rodzimych krajów i/lub organizacji międzynarodowych i ich sieci na poziomie lokalnym konfrontuje się, współpracuje lub konkuruje z Polityką miejską i zarządzaniem różnorodnością?, Podejście empiryczne może pomóc wyjaśnić charakter relacji między wieloma, nakładającymi się i sprzecznymi koncepcjami integracji kulturowej, a następnie rozwinąć podejście normatywne.