by Ed Cropley
7 Min Read
JOHANNESBURG (Reuters) – okrzyknięta matką „Nowej” Republiki Południowej Afryki, spuścizna Winnie madikizeli-Mandeli jako bohaterki anty-apartheidu została ostatecznie podważona nawet wśród niektórych sojuszników przez jej reputację ideologa o żelaznej woli, bezwzględnego w dążeniu do rewolucji i zadośćuczynienia.,
jej bezkompromisowe metody w długiej walce z białymi rządami i odmową przebaczenia Ostro kontrastowały z pojednaniem, które poparł jej mąż Nelson Mandela, gdy pracował nad wykreowaniem stabilnej, pluralistycznej demokracji z podziału rasowego i ucisku apartheidu.
sprzeczność pomogła zabić ich małżeństwo i zniszczyła szacunek, w jakim była trzymana przez wielu Południowoafrykańczyków, chociaż działacz firebrand zachował do końca poparcie radykalnych czarnych nacjonalistów.,
jej śmierć w poniedziałek, w wieku 81 lat, spotkała się z wylewem emocji w mediach i na ulicach Soweto, rozległego miasteczka Johannesburg, gdzie czołowi przywódcy Afrykańskiego Kongresu Narodowego (ANC) przyszli złożyć hołd przed bramami jej domu.
przemawiając w telewizji państwowej, prezydent Cyril Ramaphosa pochwalił ją jako „niestrudzoną orędowniczkę dla wywłaszczonych i zmarginalizowanych”, mówiąc, że „znosiła ciężar bezsensownej brutalności Państwa apartheidu ze stoicyzmem i męstwem”.,
podczas 27-letniego pobytu męża Madikizela-Mandela niestrudzenie prowadziła kampanię na rzecz jego uwolnienia i praw czarnoskórych Południowoafrykańczyków, cierpiąc lata przetrzymywania, wygnania i aresztowania przez reżim mniejszości Białej, który kierował najbardziej zaawansowaną gospodarką Afryki w latach 1948-1994.
pozostawała niezłomna i niezachwiana przez cały czas, wyłaniając się, aby triumfalnie uderzyć w powietrze w zaciśniętym pięścią pozdrowieniu czarnej mocy, gdy szła ręka w rękę z Mandelą z więzienia Victora Verstera w Kapsztadzie w lutym. 11, 1990.,
dla męża i żony był to moment koronacyjny, który cztery lata później doprowadził do końca wieków dominacji białych, kiedy Mandela został pierwszym czarnoskórym prezydentem RPA.
„strasznie źle”
ale dla Madikizeli-Mandeli koniec apartheidu oznaczał początek szeregu problemów prawnych i politycznych, które, wraz z opowieściami o jej czarującym życiu, trzymały ją w centrum uwagi ze wszystkich złych powodów.,
gdy w umierających latach apartheidu pojawiły się dowody brutalności jej Soweto, „Mandela United Football Club” (MUFC), niektórzy Południowoafrykańczycy kwestionowali jej „matkę narodu” soubriquet.
w jednym z nagłówków z 1993 roku gazeta „Sowetan”określiła ją jako „bandytkę narodu”.,
href = „
ona i Mandela rozstali się w 1992 roku, a jej reputacja spadła jeszcze bardziej, gdy zwolnił ją z gabinetu w 1995 roku po zarzutach korupcji. Para rozwiodła się rok później, po czym przyjęła nazwisko Madikizela-Mandela.,
pojawiając się w Komisji Prawdy i Pojednania (TRC) powołanej do odkrywania okrucieństw popełnionych przez obie strony w walce przeciwko apartheidowi, Madikizela-Mandela odmówiła okazania wyrzutów sumienia za porwania i morderstwa dokonane w jej imieniu.
dopiero po błaganiu od udręczonego przewodniczącego TRC, arcybiskupa Desmonda Tutu, przyznała się niechętnie, że „wszystko poszło okropnie źle”.
w swoim raporcie końcowym TRC orzekł, że Madikizela-Mandela jest „politycznie i moralnie odpowiedzialna za rażące naruszenia praw człowieka popełnione przez MUFC”.,
„gdzieś wydaje się, że coś poszło nie tak” „Powinieneś dawać przykład dla nas wszystkich.”
married to the struggle
born on Sept., 26 lipca 1936 w Bizanie, w Prowincji Przylądkowej Wschodniej, Madikizela-Mandela została upolityczniona w młodym wieku, pracując jako pracownik socjalny szpitala.
„zacząłem zdawać sobie sprawę z nędzy, w której większość ludzi była zmuszona żyć, z przerażających warunków, jakie stwarzają nierówności systemu” – powiedziała kiedyś.
uderzająco atrakcyjna i ze stalowym powietrzem – jej imię, Nomzamo, oznacza „ten, który dąży” – 22-letnia Kubuś przyciągnęła wzrok Mandeli na przystanku autobusowym w Soweto w 1957 roku, rozpoczynając burzliwy romans, który doprowadził do ich małżeństwa rok później.,
ale z mężem i żoną wkładając swoją energię w walkę z apartheidem, związek zmagał się, zanim został rozerwany po sześciu latach, kiedy Mandela został aresztowany i skazany na dożywocie.
Madikizela-Mandela opisała później swoje małżeństwo jako fikcję, a narodziny ich dwóch córek, Zindzi i Zenani, jako „całkiem przypadkowe” dla jej jednej prawdziwej miłości – walki przeciwko białym rządom.
” To było najlepsze małżeństwo, jakie kiedykolwiek miałam ” – często powtarzała.,
Graca Machel
„szkoda, że w naszym życiu nie wchodzimy w interakcje zbyt łatwo, ale chcę bardzo wyraźnie stwierdzić, że Kubuś jest moim bohaterem. Kubuś to ktoś, kogo bardzo szanuję-powiedział kiedyś Machel.
„I' m NOT SORRY”
wraz z upływem lat i upadkiem pozycji publicznej Madikizeli-Mandeli, pogorszyły się jej relacje z partią, którą kochała., Przybyła późno na wiece i harangued towarzyszy, w tym Thabo Mbeki, następca Mandeli jako prezydent.
w 2001 roku, kamera telewizyjna uchwyciła Mbeki szczotkowanie Madikizela-Mandela away i zrzucenie kapelusza po przybyciu godzinę później na wiecu upamiętniającym powstanie przeciwko apartheidowi z 1976 roku przez uczniów i studentów Soweto.
Po latach zetknęła się z kolejnym prezydentem, Jacobem Zumą, stając się politycznym patronem renegowanego lidera młodzieży ANC, Juliusa Malemy, który opuścił stuletni ruch, aby założyć własną ultralewicową partię polityczną.,
potwierdzając swoje poparcie dla Malemy i jego wezwania do konfiskaty gospodarstw i banków należących do białych, Madikizela-Mandela ujawniła swoją pogardę w 2010 roku dla umowy, którą jej były mąż zawarł z białą mniejszością RPA prawie dwie dekady wcześniej.
” Ale zobacz, co wyszło” – powiedziała. „Mandela nas zawiódł. Zgodził się na złą umowę Dla Czarnych.,”
odrzuciła również Tutu, post-apartheidową moralną podporę Afryki Południowej, jako” kretyna”, a jego próby Narodowego uzdrawiania traktowała jako”religijny cyrk”.
„opowiedziałem mu kilka domowych prawd. Powiedziałam mu, że on i jego inni podobnie myślący Kreteńczycy siedzieli tutaj tylko z powodu naszej walki i mnie – z powodu rzeczy, które ja i ludzie tacy jak ja zrobiliśmy, aby uzyskać wolność” – powiedziała.
„nie jest mi przykro. Nigdy nie będzie mi przykro – podsumowała. „Zrobiłbym wszystko jeszcze raz, gdybym musiał. Wszystko.,”
Redakcja Sonya Hepinstall, Robin Pomeroy i Nick Tattersall
nasze standardy: Zasady zaufania Thomson Reuters.