jeleń olbrzymi, Megaloceros giganteus, jest jednym z najbardziej znanych z późnych czwartorzędowych gatunków megafauny. Tutaj prezentujemy nowe dane radiowęglowe na temat wzorca jego wymierania i porównujemy je, na podstawie regionu po regionie, z dowodami zmian środowiska i ludzkiej okupacji., Zgodnie z rygorystycznymi kryteriami kontroli akceptacji dat radiowęglowych po raz pierwszy publikowanych jest tu 51 dat, co daje całkowitą liczbę zaakceptowanych dat dla gatunku do 134. W Europie Zachodniej potwierdzona jest ekstirpacja wokół początku młodszej Dryas stadial. Wcześniejsze zapisy na Uralu i Syberii z okresu wczesnego i środkowego holocenu zostały wzbogacone o nowe daty, które razem tworzą niemal ciągły zapis radiowęglowy od późnego zlodowacenia do środkowego holocenu., Nowo odkryty materiał szkieletowy Jelenia olbrzymiego z rejonu Małoarchangielskiego w Europejskiej Rosji dostarczył najnowszej daty dla gatunku znanego do tej pory i rozszerza środkowy Holoceński zasięg znacznie na zachód, prawie na Ukrainę. Stosunkowo wąski zasięg występowania M. giganteus w całej jego historii oraz bezpośrednie dowody paleoekologiczne wskazują na zapotrzebowanie gatunku na mieszane, częściowo otwarte siedliska zapewniające zarówno wypas, jak i żerowanie., Jego wypieranie z Europy Zachodniej jest silnie związane z pogorszeniem się klimatu i produktywności w młodszym Dryasie, natomiast jego zanikanie z bardziej wschodnich obszarów koreluje chronologicznie z rozprzestrzenianiem się zamkniętego lasu. Odstępy te zbiegają się jednak również z przybyciem (prawdopodobnie rzadkiej) populacji ludzkiej w rejonach zajmowanych przez jelenie olbrzymie w Irlandii i w całej Rosji., Schemat zmian dystrybucyjnych prowadzących do holoceńskiego ograniczenia populacji jeleni olbrzymich silnie sugeruje przyczynowość środowiskową, ale nie można wykluczyć udziału polowań na ludzi w ekstirpacji populacji terminalnych.