jednym z głównych celów podtrzymującej terapii płynami pozajelitowymi jest dostarczanie wody do zaspokojenia strat fizjologicznych (utrata nieczułości + utrata moczu). W badaniu opublikowanym w 1957 roku w czasopiśmie Pediatrics Malcolm Holliday i William Segar opracowali prosty schemat, który można łatwo zapamiętać, aby obliczyć zapotrzebowanie na wodę podtrzymującą u hospitalizowanych pacjentów.,
asymilując znaną wówczas fizjologię, zauważyli, że”istnieje bezpośrednia liniowa zależność między fizjologicznymi potrzebami wody (straty niewrażliwe + straty moczu) a metabolizmem energetycznym”. Innymi słowy ” średnie zapotrzebowanie na wodę, wyrażone w mililitrach, równa się wydatkowi energetycznemu w kaloriach (w normalnych warunkach spoczynku, 1 ml wody jest wymagane do metabolizmu 1 kcal)”.
stwierdzono, że zależność między wagą a wydatkiem energetycznym jest nieliniowa., Na podstawie swoich danych i założeń Holliday i Segar skonstruowali krzywą określającą zapotrzebowanie kaloryczne energii w stosunku do masy. Krzywa ta składała się z trzech odcinków liniowych, które pokrywały się w przybliżeniu z następującymi sekcjami wagowymi: od 0 do 10 kg, od 10 do 20 kg i od 20 do 70 kg. Patrząc w ten sposób, autorzy doszli do wniosku, że 100 mL / kg / dobę dla wagi do 10 kg, dodatkowe 50 mL / kg / dobę dla każdego kilograma od 11 do 20 kg i 20 mL/kg/dobę więcej dla każdego kilograma powyżej 20 kg., W praktyce znieczulającej wzór ten został dodatkowo uproszczony, z wymogiem godzinowym określanym jako ” zasada 4-2-1 „(4 mL / kg / godz. dla pierwszych 10 kg wagi, 2 mL/kg/godz. dla kolejnych 10 kg i 1 mL/kg/godz. dla każdego kilograma później.