futuryzm
futuryzm był ruchem artystycznym i społecznym, który powstał we Włoszech na początku XX wieku, ale istniały równoległe ruchy również w Rosji i Anglii. Akcentował szybkość, technologię, młodość i przemoc. Ten awangardowy ruch, łączący ludzi z maszynami i odwrotnie, z naciskiem na przemoc i technologiczny triumf ludzkości nad naturą, jest jednym z najbardziej kontrowersyjnych ruchów epoki modernistycznej., Odrzucenie tradycyjnych form artystycznych i kulturowych przeszłości w centrum futurystycznej Platformy było w rzeczywistości poparciem wojny. Futuryzm, ukuty w manifeście Filippo Marinettiego z 1909 roku, nie ograniczał się tylko do jednej formy sztuki, ale jego artyści pracowali w różnych dziedzinach sztuki, takich jak rzeźba, ceramika, projektowanie graficzne, teatr, film, tkaniny, literatura i muzyka. Częstymi tematami artysty były samochody, pociągi, zwierzęta, tancerze i tłumy., Zapożyczając przecięcia płaszczyzn z kubizmu, żywy i ekspresyjny kolor, wraz z dynamicznym pociągnięciem pędzla z fowizmu, produkowana Sztuka gloryfikowała cnoty prędkości. Wraz ze zdewastowaniem I wojny światowej futuryzm stracił na sile.
Fortunato Depero – wieżowce i tunele. Obraz via exhibitions.guggenheim.com
Kubizm
w rzeczywistości Kubizm analityczny jest uważany za najbardziej intelektualny ze wszystkich ruchów awangardowych., Odrzucenie konwencjonalnej koncepcji perspektywy linearnej na rzecz nacisku na dwuwymiarową płaszczyznę obrazu wstrząsnęło akademiami sztuki Europy. Odrzucając konwencje z przeszłości, które promowały mimikę Natury i wysoko skonstruowany realizm, Kubiści podkreślili płaską wymiarowość powierzchni płótna i jej jedność z przedstawioną sceną, pomagając utorować drogę sztuce niereprezentacyjnej. Jako jeden z najbardziej znanych ruchów epoki modernistycznej, Kubizm kojarzył się z dwoma głównymi postaciami, Pablem Picassem i Georges ’em Braque' em., To właśnie ich eksperymenty pomogły zmienić tradycyjne rozumienie sztuki i zmienić jej bieg.
aby ruch został uznany za prawdziwie awangardowy, niesie ze sobą implikację, że musi wstrząsnąć rdzeniem status quo. Podobnie jak najpotężniejsza Sztuka protestu, Siła nowej sztuki, która nadchodzi, musi wstrząsnąć wszystkimi predysponowanymi estetycznymi i konceptualnymi ideami na temat tego, czym jest sztuka i co musi robić., Wspomniane wyżej ruchy przyczyniły się do ukształtowania reszty wczesnej sztuki nowoczesnej, a ich idee poruszały się w sposób domina kształtującego spuściznę sztuki. Wspomnianym ruchom awangardowym zawdzięczamy narodziny późnych XX-wiecznych idei Sztuki Nowoczesnej, takich jak Surrealizm, Pop Art, minimalizm i Sztuka konceptualna, happeningi i performanse, których wpływ na sztukę współczesną jesteśmy dziś świadkami.
Zobacz więcej prac Pabla Picassa na naszym rynku!,
awangarda w muzyce, teatrze i fotografii
historyczną funkcją awangardy było dopełnienie redefinicji i wynikającej z niej emancypacji sztuki, która rozpoczęła się w XVIII wieku. Awangarda, nierozerwalnie związana z postępem, domagała się zrewolucjonizowania i przedefiniowania sztuki., Kwestionując każdą konwencję, reguły i ideę estetyczną, którą mogli zidentyfikować, artyści chcieli spojrzeć poza dzieło i zadać pytanie o rolę sztuki w budowie innego świata. Zgadzając się, że przeszłość powinna zostać rozdarta, a zegar kulturowy zresetowany do zera, artyści zaproponowali różne kombinacje nowych i starych mediów, takich jak performance, zaangażowanie polityczne i metafizyka. Jako najbardziej radykalny i ambitny ze wszystkich ruchów, Dada jako pierwszy zakwestionował pojęcie sztuki., Wraz z wprowadzeniem readymade Duchampa pojęcie sztuki stało się nierozerwalnie związane z pytaniem, czym jest sztuka. W miarę rozwoju ruchów koncepcja ta zaczęła docierać do różnych dziedzin, takich jak Sztuki piękne, Muzyka, Fotografia i Teatr.
wczesna Muzyka awangardowa
Włoski futuryzm wyprodukował kilku kompozytorów i manifestów, ale przełomowym dziełem był Luigi Russolo ' s The Art of Noises, gdzie propagował użycie industrialnych i wojskowych odgłosów, aby stworzyć nowy rodzaj muzyki. Zbudował maszyny tje noise, które replikowały stukot epoki przemysłowej i boom wojny, ale żaden z tych instrumentów i projektów nie przetrwał., Ta muzyka maszynowa wywarła ogromny wpływ na wielu kompozytorów epoki, a także na współczesnych. Jednak dopiero pod koniec lat 40. termin awangarda został ostatecznie przyłączony do muzyki dzięki twórczości kompozytorów związanych z Darmstadt Summer School.
w tym samym czasie w Stanach Zjednoczonych John Cage, który uważał się za artystę eksperymentalnego, miał bardziej rewolucyjną wizję. W głośnym utworze 4’33” z 1952 roku po raz pierwszy wprowadził ciszę jako dźwięk kwestionujący pojęcie, czym jest muzyka., Ta „kompozycja” składała się z 4 minut i 33 sekund ciszy i była bardziej filozoficzną wypowiedzią niż utworem muzycznym. W trakcie swojej praktyki Cage promował zmienione Instrumenty, dźwięki natury, znalezione dźwięki, ruchy wykonawcy i publiczności, przypadkowe odgłosy do stanu muzyki. Po raz pierwszy wprowadził do wykonawstwa pojęcia nieokreśloności i przypadkowości oraz stworzył tzw. muzykę aleatoryczną., Dodatkowo stworzył koncepcję fortepianu preparowanego, fortepianu, który został zmieniony przez włożenie różnych przedmiotów do płyty dźwiękowej lub między strunami, aby wpłynąć na dźwięk.
John Cage – 4’33” w wykonaniu Davida Tudora
początki muzyki elektronicznej
koniec II wojny światowej przyniósł kolejny okres muzycznej rewolucji, która opierała się na najbardziej radykalnych ideach poprzednich dekad i nowych technologiach, które zaczęły się pojawiać. W 1948 roku Pierre Schaeffer stworzył w Paryżu laboratorium dla musique concrete w celu zbadania teorii Luigiego Russolo., Dzięki tej formie muzycznej, która była rodzajem muzyki elektronicznej wykorzystującej nagraną muzykę, Schaeffer był pionierem odnalezionych dźwięków. Najbardziej znanym przykładem tego gatunku była Poème électronique Edgarda Varèse ' a w wykonaniu 400 kolumn. Karlheinz Stockhausen przyczynił się w znacznym stopniu do popularyzacji wszystkich głównych technik muzyki elektronicznej. Eksperymentował z elektroniką, głosem, taśmą i różnymi samplami i interesował się sposobem, w jaki dźwięk porusza się w przestrzeni. Ponadto był pionierem podgatunków elektroakustycznej muzyki kameralnej w 1958 roku i muzyki elektronicznej na żywo w 1964 roku., Powstanie minimalizmu nie ominęło muzyki jako formy. Minimalistyczni Kompozytorzy, tacy jak Steve Reich, Terry Riley, Phillip Glass i La Monte Young, komponowali muzykę przy użyciu prostych akordów i powtarzalnych wzorów rytmicznych. Wraz z upowszechnianiem się nowych form muzyki i różnymi ośrodkami otwarcia muzyki awangardowej, przestała być wyłączną grupą znanych kompozytorów i stała się stosunkowo powszechnym zjawiskiem.
Edgar Varèse – Poème électronique
the Avant Garde Jazz
pojęcie awangardy odnosiło się także do radykalnych zmian w black American jazz w latach 50.i 60., Podążając za nowinkami technicznymi i ekspresją emocjonalną, Jazz awangardowy był wyjątkową hybrydą, która łączyła rozbudowaną technikę, oryginalność i geniusz z umiejętnościami improwizacji. Pierwotnie synonim free jazzu, duża część jazzu awangardowego odróżniała się od tego stylu. Jazz awangardowy, jako wyjątkowo czarna forma sztuki, pojawił się podczas wojen kolonialnych, okupacji, Zimnej Wojny i walki o równość rasową i płciową, a dzięki tym warunkom odzwierciedlał niepewność i udrękę oraz celebrował plebejski i absurdalny., Zacieranie podziału na pisany i spontaniczny, awangardowy jazz przepojone było formalną złożonością i emocjonalną bezpośredniością. Mimo to jazz awangardowy odróżniał się od innych awangardowych gardes roszczeniami do sztuki, a nie jej odrzuceniem.
John Coltrane, via musictour.eu
pojawienie się fotografii jako Medium
rozwój fotografii w XIX wieku stworzył zupełnie nowy język do uchwycenia ludzkiego obrazu i otaczającego nas świata., Początkowo jako fotografia portretowa w studiach fotograficznych, stosunkowo niski koszt dagerotypu doprowadził do ogólnego wzrostu popularności fotografii portretowej nad portretem malowanym. Fotografia jako medium była prawdopodobnie awangardowa sama w sobie, ponieważ zrobienie portretu nie było już przywilejem bardzo bogatych. Pod koniec XIX wieku wielu fotografów odrzuciło tradycyjne ustawienia i zaczęło rozszerzać gatunek fotografii obrazkowej i promować go do wysokiej sztuki., To, co zaczynało się jako proste narzędzie dokumentacji, stało się samo w sobie prawdziwym medium artystycznym. Kiedy na ulice wyszły pierwsze proste w obsłudze Aparaty małoformatowe, fotografia została całkowicie zdemokratyzowana i zrewolucjonizowana jako medium z różnymi awangardowymi podejściami, które w znacznym stopniu wpłynęły na kulturę wizualną.
Fotografia awangardowa
mając niezliczoną siłę ekspresyjną i stając się wehikułem współczesnej świadomości, która nastąpiła po I wojnie światowej, wielu artystów awangardowych zwróciło się ku fotografii, aby uchwycić duszę współczesnego społeczeństwa przemysłowego., W latach 20. i 30. powstawały różne niekonwencjonalne formy i techniki, takie jak abstrakcyjne fotogramy czy fotomontaże. Z tą potężną formą eksperymentowali różni artyści, m.in. László Moholy-Nagy, obecnie uważany za ojca awangardowej fotografii, August Sander i Albert Renger-Patzsch.
Fotografia awangardowa we Francji, której stolica była niekwestionowanym centrum międzynarodowej awangardy, była zakorzeniona w surrealizmie, który opowiadał się za transformacją społeczną, odrzucając burżuazyjne wartości i konwencje., Surrealistyczni fotografowie wykorzystali techniki takie jak podwójna ekspozycja, druk kombinowany i odwrócona tonalność, aby stworzyć obrazy, które zatarły granicę między snem a rzeczywistością. Rosyjscy artyści El Lissitzky i Alexander Rodchenko wykorzystywali różne techniki, które służyły przełamywaniu konwencji percepcji i wizualnej reprezentacji, takich jak ekstremalne Zbliżenia, odchylone horyzonty czy abstrakcyjne formy.
okres międzywojenny był z pewnością jednym z najbogatszych w historii fotografii i wypchnął to medium poza jego poprzednie granice., Prace awangardowych fotografów, takich jak Man Ray, Eugene Atget, Andre Kertesz, Claude Cahun czy Henri Cartier-Bresson, dają wgląd w ten niezwykle produktywny i twórczy okres., Surrealistyczne pejzaże miejskie, przepełnione eleganckim niepokojem i dziwną niecodziennością, przełomowe kompozycje Kertesz, formalne eksperymenty Raya przeszczepiane, kwestionowanie i destabilizowanie ustalonych modeli tożsamości płciowej przez Cahuna, wrażliwość Cartiera-Bressona i wyczucie chwili, to twórcze i awangardowe podejście okresu przedwojennego zmieniło fotografię na zawsze.
narodziny Teatru awangardowego
podobnie jak inne formy awangardy, teatr eksperymentalny lub awangardowy powstał jako reakcja na postrzegany ogólny kryzys kulturowy i odrzucał zarówno wiek, jak i dominujące sposoby pisania i produkcji sztuk. Wyrzekając się burżuazyjnych wartości i konwencji, ta świeża koncepcja próbowała wprowadzić inne zastosowanie języka i ciała, aby zmienić percepcję i stworzyć bardziej aktywną relację z publicznością., Zaczęło się to w 1896 roku od przedstawienia Alfreda Jarry ' ego i jego Ubu Roi, które w dziki, dziwaczny i komiczny sposób obaliło kulturowe zasady, normy i konwencje. Utwór ten miał rewolucyjne znaczenie, gdyż otworzył drzwi modernizmowi XX wieku i wpłynął na Dada, Surrealizm i teatr absurdu.
tradycyjnie postrzegana jako bierni obserwatorzy, rola publiczności została po raz pierwszy zakwestionowana wraz z powstaniem awangardy., Publiczność angażowała się na różne sposoby, np. uczestnicząc w akcji na bardzo praktycznym poziomie lub będąc zaproszona do odczuwania pewnego sposobu, aby zmienić swoje postawy, wartości i przekonania. Znany reżyser Peter Brook opisał ten cel jako ” teatr konieczny, w którym istnieje tylko praktyczna różnica między aktorem a publicznością, a nie fundamentalna.”Awangarda miała również na celu zmianę społecznego oblicza teatru, a performerzy stali się swoistymi działaczami kulturalnymi., Tak było w przypadku dydaktycznego teatru agit-prop, który miał na celu wypowiedzenie się moralnie lub politycznie i zakwestionowanie wartości i przekonań publiczności. Awangarda zakwestionowała i odrzuciła także tradycyjną hierarchiczną metodę tworzenia teatru. Dzięki większej swobodzie interpretacyjnej performerzy byli promowani na artystów kreatywnych. Dodatkowo zmieniono tradycyjne konwencje przestrzeni, ruchu, nastroju, napięcia, języka i symboliki.
francuski i Rosyjski Teatr awangardowy
Teatr awangardowy we Francji był znacznie naznaczony Dada i surrealizmem. Dadaiści przywłaszczyli sobie od futurystów kilka estetycznych zasad tworzenia dramatu, takich jak stosowanie jednoczesnej akcji i antagonistycznego stosunku do widza. Produkcja gazowego serca Tristana Tzary sama w sobie była formą anarchii przeciwko sztuce, a konkretnie teatrowi i doprowadziła do walki między jego zwolennikami a krytykami., Wprowadzenie surrealizmu przez Andre Bretona w 1924 roku, który zerwał z Dada dwa lata wcześniej, sygnalizowało śmierć Dada as i wpływowego ruchu awangardowego. Surrealizm był główną siłą w piśmie eksperymentalnym i najbardziej znane dzieła teatralne były te Antonin Artaud i Gillaume Apollinaire. Sztuka Artauda tajemnice miłości wyprodukowana w 1927 roku była pierwszą sztuką wykorzystującą surrealistyczną technikę automatycznego pisania. Dwoje kochanków w sztuce nieustannie zmienia swój związek I wchodzi w interakcje z różnymi innymi postaciami, których tożsamość się zmieniła.,
tymczasem w Rosji teatr stał się siedliskiem eksperymentów i potężnym narzędziem rewolucyjnej propagandy. Z librettem w eksperymentalnym języku „zaum”, połączeniem pierwotnego słowiańskiego języka ojczystego z śpiewem ptaków i kosmiczną wypowiedzią, a kostiumami składającymi się z monochromatycznych trójkątów i kwadratów, pierwsza na świecie „futurystyczna opera” zwycięstwo Słońca w 1913 wywołała oburzenie wśród publiczności. Projektantem kostiumów był młody Kazimierz Malewicz, który po raz pierwszy zaczął eksperymentować w teatrze, zanim rozwinął i wyartykułował swoją artystyczną wizję i pomysły., Teatr został przekształcony z miejsca naturalizmu i emocji w pełnowymiarowe widowisko targowe. Artyści tacy jak Alexander Rodchenko, Vladimir Tatlin, Alexandra Exter i Lyubov Popova stworzyli radykalne i skandaliczne scenografie i kostiumy dla futurystycznej epoki, które zainspirowały Fritza Langa, a nawet Flasha Gordona. Wsiewołod Meyerhold, jeden z najbardziej entuzjastycznych działaczy Nowego Teatru Radzieckiego, bronił ekspresji cielesnej w aktorstwie i położył podwaliny pod nowoczesny teatr fizyczny. W tych burzliwych latach zrodziło się mnóstwo stylów artystycznych., Jak pisał później Majakowski: „teatr nie jest lustrem, ale lupą.”
teatr absurdu
w latach międzywojennych rozkwitał awangardowy teatr i pojawiły się różne awangardowe ruchy teatralne., Zainspirowany tymi eksperymentami teatralnymi z początku połowy wieku i horrorami II Wojny Światowej, Paryski awangardowy Nowy Teatr całkowicie odrzucił tradycyjne ustawienia teatralne, postacie, fabułę i inscenizację. Uważany przez krytyka teatralnego Martina Esslina za teatr absurdu, angażował takich znanych pisarzy, jak Eugène Ionesco, Samuel Beckett, Jean Genet, Arthur Adamov i Fernando Arrabal., Idąc za filozofią Alberta Camusa, że sytuacja ludzka jest zasadniczo absurdalna i pozbawiona celu, autorzy ci stworzyli absurdalną fikcję, która dała nazwę temu stylowi Teatru, który wyewoluował z ich twórczości. Sztuki te przesiąknięte były pesymistyczną wizją ludzkości, która pozostaje beznadziejna, oszołomiona i niespokojna. Niektóre z najbardziej znanych dzieł teatralnych z tego okresu to Wainting for Godot Becketta, łysy sopran Ionesco, pokojówki Geneta, Pokój Harolda Pintera i kto się boi Virginii Wolf Albee., Spuściznę i echa teatru absurdu można było dostrzec w wielu późniejszych dziełach dramaturgów.
Awangarda dzisiaj
zgodnie ze wszystkim, co mówi nasza historia, awangarda powinna wyprzedzać swój czas. Stąd logika głosi, że ludzie potrzebują czasu, aby rozpoznać, że ktoś był „przed swoim czasem”, w przeciwnym razie awangarda nie byłaby w ogóle awangardą., W czasach powstania większości ruchów historycznych był to także sposób przeciwstawienia się konwencjonalnemu sposobowi patrzenia na sztukę i zakwestionowania akademickiego podejścia do niej. Ale teraz, gdy Akademia jest świadoma historycznych ruchów awangardowych i stoi po stronie Sztuki Współczesnej, jak możemy dostrzec prawdziwą progresywność?,
dlaczego definicja awangardy jest dziś tak złożona
Sztuka współczesna doświadcza najlepszych i najgorszych czasów. Jest ona poprzedzona ogromną liczbą znaczących ruchów i informowana o rozwiązanych już pytaniach, które można uznać za korzyść lub okazać się ograniczającym utrudnieniem. Niektórym wciąż przeszkadza fakt, że sztuka jest trudna do zdefiniowania, obarczając winą awangardę., I choć te komentarze są często pomijane, nie zaszkodzi przemyśleć spuściznę, którą pozostawiły nam ruchy awangardowe. Tak, dało nam to wiele do wdzięczności, dając nam milion sposobów podejścia do sztuki, nie tylko jako tradycyjnej formy, ale także jako readymade, asamblaż, performance, happening, akt, dokument, instalację, jak to nazwiesz. Ale z drugiej strony, czy nie wszyscy czasami doświadczamy nieprzyjemnego uczucia życia w świecie, w którym wszystko zostało już powiedziane i zrobione, zastanawiając się, co teraz?,
Pseudo-Autonomia Sztuki Współczesnej
jest jeszcze jedna rzecz, która utrudnia rozwiązanie kwestii „współczesnej awangardy”, a jest nią przewaga krytyków, którzy zazwyczaj starają się interpretować sztukę na swój sposób i przedstawiać pewne dzieła jako coś, czym w istocie nie są., W konsekwencji, w braku słów samych artystów, Sztuka łatwo staje się giętką materią, która zmienia kształt, przechodząc od jednej interpretacji do drugiej. Z drugiej strony, większość ruchów awangardowych miała Manifest wyjaśniający ich sentyment, w sposób jawny lub dorozumiany. Dziś nie jesteśmy przyzwyczajeni do tego, że artyści są własnymi „kuratorami”, a nawet tworzą grupy i ruchy. Domniemany ruch artystyczny, czyli jednoczący motyw przewodni łączący grupę, jest zazwyczaj skrojony na miarę przez kogoś innego.,
bycie fajnym a bycie awangardowym-YBAs
uznanie awangardy w dzisiejszej sztuce oznacza podjęcie ryzyka głoszenia czegoś, co ma znaczenie dla przyszłości, najlepiej reformistycznego, a nawet iluminacyjnego., W naszej niedawnej przeszłości wydawało się, że kilka tak zwanych ruchów zamierzało osiągnąć te cele, ale nadal nie jest pewne, czy ich wspólna energia była awangardowa, czy po prostu wyznaczała trendy. Tak jak to było w naszej odległej przeszłości, tak też było w naszej niedawnej przeszłości – większość znaczących odkryć zaczyna się od jednej wystawy. Wielu zgodziłoby się, że Freeze, którym kierował Damien Hirst w 1988 roku, był punktem zwrotnym w karierach artystów, których nazwiska stały się później kojarzone z młodymi brytyjskimi artystami., YBAs stał się grupą historyczną, mimo że nazwiska z listy były dodawane i usuwane z czasem. Ponieważ większość z tych artystów pochodziła z tej samej szkoły (Złotnicy) i rzekomo wspierali szczególnie dziki, nieostrożny styl życia, ybas rzeczywiście wydawało się rzeczywistą grupą. Mimo to, jeśli chodzi o ich sztukę, choć opierała się głównie na taktyce szokowej, która pozostała wspólnym mianownikiem w ich twórczości, charakteryzowała się celową różnorodnością stylu., Pomijając fakt, że większość z nich okazała się wielkimi przedsiębiorcami, zdolnymi do wykorzystania zarówno pozytywnego, jak i negatywnego rozgłosu, do dyskusji nad tym, czy YBA (jako grupa) były szczególnie konstruktywne w odniesieniu do samej sztuki, potrzebny byłby zupełnie inny artykuł. Wszakże nie byli pierwszymi, którzy używali „szoku” jako metody.,
prawdopodobnie awangardowo-relacyjna estetyka
kolejną próbą zdefiniowania czegoś Rewolucyjnego był Nicholas Bourriaud w 1996 roku po wystawie był kuratorem – traffic. Choć niektórzy artyści, którzy brali w niej udział, do dziś lekceważą ten termin (i poświęcą chwilę na przypomnienie sobie wspomnianego problemu, polegającego na tym, że kuratorzy widzą coś, czego nie ma) Bourriaud uważał wystawę za przykład czegoś świeżego., Był to punkt wyjścia dla jego definicji estetyki relacyjnej, która przez niektórych była postrzegana jako nowy „ism”, a odrzucana jako powtórzenie już istniejącego przez innych. Krótko mówiąc, definiuje się ją jako sztukę, która opiera się na kontekście społecznym i sieci relacji międzyludzkich, które służą rozszyfrowaniu samego dzieła sztuki. Innymi słowy, dzieło jest mediatorem, interfejsem, którego wartość nie jest mierzona w jego fizycznych właściwościach, ale poprzez jego zdolność do przekładania informacji między artystą a widzem, licząc na odpowiedź widza, aby wypełnić swój cel., Jeśli nie zauważyliście, idea takiego artefaktu jest ściśle związana z możliwościami, jakie daje Internet, ale nasze relacje z Internetem nie były wtedy w pełni rozpoznane. Nie mylilibyśmy się więc mówiąc, że zdolność francuskiego kuratora do wyciągania cennych wniosków z nowatorskiego fenomenu była dość awangardowa.,
potencjalnie przełomowa – Sztuka pod wpływem ontologii obiektowej
niemal przypadkowo, ale podobno nieco później, we współczesnej filozofii oficjalnie pojawił się kolejny ruch, a jego obecnego i potencjalnego wpływu na sztukę nie można przecenić. Ontologia zorientowana obiektowo mówi o świecie, w którym żyjemy, z punktu widzenia, którego wcześniej nie rozważaliśmy, umieszczając obiekt zamiast człowieka., Można więc zapomnieć o Antropocentryzmie Kanta i przyjąć nową erę, w której rasa ludzka nadaje swój tytuł przedmiotom, np. robotom, maszynom, bajtom, w której nie renderujemy już przedmiotów jako zależnych od naszej interpretacji czy nawet od naszego uznania. „Eksponaty nie są narażone na nas, to my jesteśmy narażeni na nich” – tak Pierre Huyghe podszedł do sprawy. Mając to na uwadze, możemy spodziewać się wpływu OOO na sztukę w przyszłości i obserwować, jak trans-humanizm wpływa już na niektórych artystów określanych jako post-internetowi artyści.,
tak kiczowaty, że staje się sztuką – kiczowatym sztuką
ale jeśli weźmiemy pod uwagę awangardę jako przeciwny akademickiej definicji sztuki, równie dobrze można powiedzieć, że lobrow jest nową awangardą. Dlaczego nie. Nietrudno uwierzyć, że Duchamp XXI wieku odrzuciłby całą dzisiejszą „progresywność”, lekceważył sztukę współczesną, a nawet gotową, i ostatecznie zaakceptował pop Surrealizm jako oczywiście nieostrożny, beztroski ruch., Jeśli w sztuce XXI wieku czegoś bardzo brakuje, to jest to szczęście-prawdziwe szczęście, nadzieja, radość, radość, wszystko to przyczynia się do pozytywnego, beztroskiego spojrzenia na życie, które w jakiś sposób kojarzyło się raczej z kiczem niż sztuką. Coś naprawdę świeżego, w dzisiejszym świecie, oznaczałoby coś afirmatywnego, co nie ma na celu kwestionowania lub kwestionowania czegokolwiek, ale raczej zadowolenie z rzeczy, jakimi są.,
czy współczesna Awangarda jest nieosiągalna?
wyprzedzanie swoich czasów w XXI wieku jest prawie niemożliwe. Ogólne wrażenie, że czas stale przyspiesza, jest problemem., Z informacjami podróżującymi tak szybko, jak dotknięcie ekranu, tłumaczenie pomysłów staje się łatwiejsze, ale tak samo jak nasze rzekome zrozumienie tych pomysłów (rzekome, ponieważ w najgorszym przypadku, jesteśmy raczej łatwiej przekonani, że je rozumiemy). Jak możemy stwierdzić, czy cokolwiek wyprzedza swój czas, czy nasze postrzeganie czasu jest niejasne? Nowe zużywa się szybciej niż kiedykolwiek, a nawet jeśli czas jest zakrzywiony, a przeszłość powtarza się w jakiejś formie, prawie nie mamy czasu, aby ją rozpoznać. Bycie awangardą w 2010 roku oznacza bycie większym, lepszym, odważniejszym niż Sztuka współczesna., Jak to osiągnąć, skoro Sztuka współczesna obejmuje wszystko, co odnosi się do ducha naszych czasów? A może cała sztuka współczesna jest awangardą głuchoniemych?
zamiast prawdziwej konkluzji, pozwolimy, aby ostatnie zdania ze współczesnej sztuki Liama Gillicka nie uwzględniały tego, co się dzieje, dały coś wspaniałego do myślenia: „reżim współczesności staje się coraz bardziej inkluzywny z własnej przeszłości i WIECZNEJ PRZYSZŁOŚCI. Rozdęty i na skraju przydatności, sięga bez końca we wszystkich kierunkach., Ale tak samo jak płaska ziemia, w którą ludzie kiedyś wierzyli, tak samo jak niekończące się niebo Zachodu.”
napisane przez Angie Kordic, Silkę P, Elenę Martinique i Natalie P
Wszystkie zdjęcia wyłącznie w celach ilustracyjnych.