terwijl de moderne economie streeft naar het bevredigen van menselijke verlangens, probeert het boeddhisme onze verlangens te verminderen en vandaar zou de boeddhistische economie de neiging hebben om een gevoel van anti-consumentisme en eenvoudig leven te bevorderen. In zijn Buddhist Economics: A Middle Way for the Market Place schrijft Prayudh Payutto dat consumptie slechts een middel is voor een doel dat ‘ontwikkeling van menselijk potentieel’ en ‘welzijn binnen het individu, binnen de samenleving en binnen het milieu’is., Vanuit een boeddhistisch perspectief is’ juiste consumptie ‘dan gebaseerd op welzijn, terwijl’ verkeerde consumptie ‘de noodzaak is om’het verlangen naar aangename gewaarwordingen of ego-bevrediging te bevredigen’. Op dezelfde manier stelt Sulak Sivaraksa dat “de religie van het consumentisme hebzucht, haat en waanideeën benadrukt” wat angst veroorzaakt en dat dit moet worden tegengegaan met een ethiek van tevredenheid moderne pogingen om boeddhistische economie te beoefenen kunnen worden gezien in de Sarvodaya Shramadana beweging en in de bruto nationale Gelukseconomie van Bhutan.,hoewel het boeddhisme op ethische wijze rijkdom aanmoedigt, ziet het hebzucht en verlangen naar rijkdom als negatief, en prijst tevredenheid als ‘de grootste rijkdom’. Armoede en schulden worden gezien als oorzaken van lijden, immoraliteit en sociale onrust als ze voorkomen dat men basisbehoeften en gemoedsrust heeft. Voor leken promoot het boeddhisme de middenweg tussen een leven van armoede en een materialistisch of consumentistisch leven waarin men zich altijd tracht te verrijken en meer dingen te kopen., Voor boeddhistische leken betekent het boeddhistisch zijn dus niet alle materiële dingen verwerpen, maar volgens Sizemore en Swearer: “het specificeert een houding die gecultiveerd en uitgedrukt moet worden in welke materiële toestand men zich ook bevindt. Niet-gehecht zijn is het bezitten en gebruiken van materiële dingen, maar niet het bezitten of gebruiken ervan. Daarom is het idee van niet-gehechtheid van toepassing in de gehele Boeddhistische samenleving, zowel op leken als op monnik.”