Courtney Burke
12 September 2018
Ik zit hier op deze zondagavond, als de nationale Zelfmoordpreventieweek begint. Ik denk erover om terug te keren naar de weg in een paar dagen op mijn tweede send Silence Packing tour. Ik denk na over de persoonlijke verhalen op de Rugzakken, de 350 gezichten die ik bij me heb, elke seconde van elke dag. Gezichten die verbonden zijn met een verhaal dat veel anders had kunnen eindigen, als mensen ervoor hadden gekozen om eerder te spreken., De verwachting van deze komende tour heeft me een beetje zwaar gevoel, maar ik zie de mooie gezichten op die rugzakken, ik zie hun gezichten en ze duwen me naar voren.
Ik herinner me een tijd dat ook ik dacht dat ik niet verder kon. Zelfmoordgedachten kwamen voor en ik dacht dat het beëindigen van mijn eigen leven het antwoord zou zijn. Een paar weken geleden, toen ik in het vliegtuig zat om te parachutespringen, dacht ik bij mezelf over al het papierwerk dat ik tekende, erkennend wat ik op het punt stond te doen, zou kunnen leiden tot mijn dood. Ik dacht eraan dat ik jarenlang niets meer wilde dan sterven., En toen we de lucht in gingen, toen ik me voorbereidde om uit het vliegtuig te springen, dacht ik dat ik niets meer wilde dan leven. Ik dacht aan hoe verliefd ik ben op het leven. En toen vloog ik.
redenen om te blijven leven:
- je hebt een giechelende pasvorm met je persoon en raakt de tafel omdat je gewoon niet kunt stoppen met lachen. Nu, je don ’t weet wat is zo grappig anders dan het geluid van uw personen lachen en het’ s als, kijk niet naar me, want ik lach zo hard het doet pijn. KIJK ME ALSJEBLIEFT NIET AAN!,
- het moment van empowerment als je je openstelt over je reis en het druppeleffect van anderen die hetzelfde doen.
- de blik op je nichtjes als hun ogen oplichten terwijl ze een spel spelen waar ze van houden.
- het uitzicht op de top van een berg dat je ontzag geeft voor je eigen bestaan – een uitzicht dat je niet zou hebben gezien als je weg was gegaan.drie jaar geleden heb ik mezelf opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis voor een bijna zelfmoordpoging. En vandaag kan ik zeggen – Ik ben zo blij dat ik ben gebleven.
uw verhaal is nog niet voorbij.