10 belangrijke Romeinse datums u moet weten

net als bij de oprichting van de stad, geloofden de Romeinen dat ze de precieze datum van het begin van de Republiek kenden: 509 v.Chr., toen de zevende en laatste koning van Rome, de tirannieke Tarquinius Superbus, werd verondersteld te zijn verdreven door een aristocratische coup., Hoewel bronnen voor de vroege Republiek beter zijn dan die voor de voorgaande vorstelijke periode, is ook de waarheidsgetrouwheid van dit verhaal twijfelachtig.het republikeinse systeem zelf was gebaseerd op het idee dat alleen een volksvergadering het recht had om wetten aan te nemen en magistraten te kiezen. De macht van de magistraten was beperkt – ze konden slechts een jaar ambt bekleden, en hadden altijd een collega die elke actie kon veto. De hoogste jaarlijkse magistraten waren de twee consuls. In theorie deed de senaat, een orgaan bestaande uit ambtenaren en ex-magistraten, niets meer dan advies geven.,er is nog steeds een levendig wetenschappelijk debat over de aard van de Republikeinse politiek in Rome. De traditionele opvatting is dat een klein aantal aristocratische families de magistratuur monopoliseerde en zowel de senaat als de vergaderingen domineerde. De meer democratische elementen van de Republiek zijn echter meer recentelijk benadrukt; vooral de noodzaak voor elitepolitici om oratorium te gebruiken om vergaderingen van het volk te overtuigen.

tussen 341 en 338 v.Chr., Nadat Rome zegevierde, ondersteunde de nederzetting die ze oplegden de latere Romeinse veroveringen van Italië en overzeese gebieden. De Latijnen, en andere Italiaanse bondgenoten, waren verboden om diplomatie te voeren of verdragen aan te gaan met andere staten. Ze werden niet belast, behalve dat ze mannen moesten leveren om te vechten in romeinse legers, die hun gelederen aanzienlijk versterkten.

Het is aantrekkelijk om te denken dat de Romeinse overname van een massief rijk, voor een groot deel, het resultaat was van de organisatie, uitrusting en tactische flexibiliteit van zijn beroemde legioenen., Maar, hoewel minder glamoureus, nummers speelden ook een vitale rol. De buitengewone niveaus van mankracht die het Romeinse leger kon gebruiken betekende dat ze verpletterende nederlagen konden lijden in de strijd, maar nog steeds nieuwe mannen in het veld zetten en uiteindelijk triomfantelijk tevoorschijn kwamen.

Rome vocht drie oorlogen tegen de grote Noord-Afrikaanse stad Carthago. Deze staan bekend als de Punische oorlogen, naar de Latijnse naam voor Carthagers, Poeni.de Eerste Punische Oorlog (264-241 v.Chr.) werd uitgevochten over de controle over het eiland Sicilië, en veel van de cruciale botsingen waren zeeslagen. Rome toonde zijn aanpassingsvermogen in de bouw van zijn eerste grote oorlogsvloot, en zijn bijna onbegrensde mankracht in het bouwen van verschillende vervangingen na herhaalde catastrofale Rampen., De overwinning gaf Rome haar eerste overzeese bezit in Sicilië.tijdens de Tweede Punische Oorlog (218-201 v.Chr.) werd Italië veroverd door Carthaagse generaal Hannibal. Hoewel de Romeinse veerkracht en middelen werden uitgerekt tot bijna breekpunt door een reeks nederlagen, kwam Rome uiteindelijk als overwinnaar uit, en de oorlog markeerde het einde van Carthago als een regionale macht.de Derde Punische Oorlog (149-146 v.Chr.) was een uitgemaakte zaak, waarin Rome er uiteindelijk in slaagde zijn gehate rivaal te vernietigen.de Punische oorlogen verlieten Rome als de dominante macht in het westelijke Middellandse Zeegebied., Later keken de Romeinen met gemengde gevoelens terug op de oorlogen. Aan de ene kant werden de conflicten verheerlijkt als het beste uur van Rome, vooral de weigering om zich te onderwerpen na Hannibals verpletterende overwinning bij Cannae in 216 v.Chr. Anderen zagen echter de eliminatie van Carthago, de enige geloofwaardige bedreiging voor het Romeinse bestaan, als het inluiden van een tijdperk van luxe en moreel verval.

gedurende de laatste twee eeuwen v. Chr. veroverde Rome het oostelijke Middellandse Zeegebied door de Hellenistische koninkrijken te verslaan die gesticht werden door de opvolgers van Alexander De Grote. Deze veroveringen hadden ingrijpende gevolgen voor de Romeinse samenleving.de relatie van Rome met de Griekse cultuur was anders dan die van alle andere mensen die deel uitmaakten van het Romeinse Rijk., Vanaf het begin erkenden de Romeinen dat de Griekse cultuur zowel ouder als verfijnder was dan de eigen cultuur. De Romeinse hogere klassen omarmden de Griekse literatuur en filosofie, kunst en architectuur, en tegen de vorige eeuw voor Christus was het noodzakelijk om grondig vertrouwd te zijn met de Griekse cultuur om geaccepteerd te worden als lid van de Romeinse elite. Jonge jongens uit rijke Romeinse families leerden Grieks naast Latijn.

toch bleef er een diepe dubbelzinnigheid bestaan rond deze leningen van een overwonnen Volk. De Griekse cultuur zou gezien kunnen worden als een ondermijning van de mannelijkheid van de Romeinen., Al in de tweede eeuw na Christus werd keizer Hadrianus bespot als een Graeculus (een ‘Kleine Griek’) voor wat sommigen zagen als zijn buitensporige interesse in de Griekse cultuur.

• uw gids voor het Romeinse Rijk: toen het werd gevormd, waarom het splitste en hoe het faalde, plus zijn meest kleurrijke keizers

hoewel veel minder bekend dan Caesar ‘ s verovering van Gallië (58-51 v. Chr.), waren de exploits van Pompeius in het oostelijke Middellandse Zeegebied belangrijker in de expansie van Rome., Pompeius trok aanvankelijk naar het Oosten in 67 v. Chr.als onderdeel van zijn campagne tegen piraten die de Middellandse Zee teisterden. Na de piraten in slechts drie maanden te hebben verpletterd, slaagde Pompeius er in 66 v.Chr. in om het bevel te voeren tegen de lange termijn vijand van Rome, Mithradates VI van Pontus. Pompeius was de eerste Romein die een leger naar de rivier de Eufraat leidde.,in zijn zogenaamde’ nederzetting van het Oosten ‘ (een moderne term die het expansionistische karakter van zijn activiteiten verdoezelt) stichtte Pompeius twee nieuwe Romeinse provincies (Syrië en Bithynië-Pontus), breidde een derde (Cilicië) enorm uit en voerde diplomatie die talrijke lokale heersers tot klanten van Rome maakte. Naar schatting verdubbelde zijn’ nederzetting ‘ het jaarinkomen van het Romeinse Rijk meer dan.

de expansie van het rijk vernietigde de Romeinse Republiek. Instellingen ontworpen voor een kleine stad-staat kon een wereldrijk niet regeren. Vooral voor grote militaire campagnes waren generaals nodig die meerdere jaren het bevel voerden over legers over uitgestrekte gebieden. In de vorige eeuw voor Christus, zouden deze generaals hun legers leiden tegen Rome en elkaar.,na een wirwar van burgeroorlogen kwam Augustus als overwinnaar tevoorschijn, pratend dat hij de republiek had hersteld. Echter, met het overheersende militaire gezag en het recht om wetten te maken, had hij in feite eenmansheer opnieuw ingevoerd, en werd Rome ‘ s eerste keizer. Augustus experimenteerde jaren met zijn constitutionele positie – zijn doel was niet om zijn enige Heerschappij te ‘verbergen’, noch om een gezamenlijke Heerschappij tussen hem en de senaat te creëren, maar om een mix van functies en bevoegdheden te vinden die de gevoelige trots van de Romeinse senatoren in staat zou stellen zijn nieuwe regime te dienen., De balans die hij vond moet worden beschouwd als een van de meest succesvolle politieke nederzettingen in de geschiedenis, omdat het de wettelijke basis van elke keizer regeerperiode gedurende drie eeuwen bleef.

in de 50 jaar tussen 235 en 284 n.Chr. leed het Romeinse rijk aan chronische politieke en militaire instabiliteit., Temidden van endemische burgeroorlogen en Nederlagen door de handen van barbaren, kwamen en gingen keizers met verbijsterende snelheid. De gemiddelde regeerperiode was niet meer dan 18 maanden, en velen overleefden veel kortere perioden.

drie factoren hebben de crisis veroorzaakt. In het Oosten hadden herhaalde Romeinse aanvallen de Arsaciden dynastie van Parthië ondermijnd, die vervolgens werden omvergeworpen door de veel agressievere macht van de Sassaniden Perzen., In het noorden, voorbij de Rijn en de Donau, had de Romeinse handel en diplomatie de vorming van grote en gevaarlijke barbaarse confederaties aangemoedigd, waaronder de Franken, Alemannen en Goten.de laatste factor was de monopolisering van de militaire glorie door de keizer. Een grote oorlog vroeg om een keizer. Als de keizer niet persoonlijk kon of zou campagne voeren aan een grens en een van zijn generaals was succesvol, de laatste zou soms worden uitgeroepen tot keizer door zijn troepen, misschien zelfs tegen zijn wil., De resulterende burgeroorlog ontnam troepen van de grens, bemoedigde verdere barbaarse aanvallen, en het openen van de mogelijkheid van een andere lokale commandant wordt verhoogd om de troon op te eisen. Deze vicieuze cirkel werd uiteindelijk gestopt, en het Rijk kreeg ademruimte, door de keizer Diocletianus (r284-305). Hij creëerde de tetrarchie: een’ college ‘ van vier heersers, één voor elk van de grote grenzen, en één in reserve.

tijdens de slag bij de Milvische brug in 312 na Christus stuurde keizer Constantijn zijn troepen naar de strijd met kruisen geschilderd op hun schilden. Tegen het einde van zijn leven beweerde hij dat hij voor de strijd een visioen had ervaren waarin hem het goddelijke gebod werd gegeven: “in dit teken overwin”. Constantijn ‘ s bekering tot het christendom had een diepgaand effect op de Europese en wereldgeschiedenis.,hoewel het christendom nog steeds een minderheidsreligie was tijdens het bewind van Constantijn, hadden twee gebeurtenissen in de derde-eeuwse crisis het geloof onverwacht op de voorgrond gebracht. Christenen waren vervolgd vanaf de vroegste dagen van de religie. Echter, met uitzondering van Nero die zondebokken zocht voor de grote brand van Rome in 64 N. Chr., hadden keizers deze vervolging niet gesteund.in 249 na Christus gaf Keizer Decius al zijn onderdanen het bevel om offers te brengen aan de heidense goden., Later, in 257 en 258 n.Chr. vaardigde keizer valeriaan edicten uit waarin christenen expliciet werd opgedragen terug te keren naar de traditionele goden. Het lot van deze twee keizerlijke vervolgers gaf een enorme boost aan het christendom.in 250 N. Chr. werd Decius de eerste Romeinse keizer die stierf in de strijd tegen de barbaren. In 260 na Christus werd Valerianus levend gevangen genomen door de Sassaniden, de enige keizer die ooit zo ‘ n ongeluk heeft gehad. Christenen verheugden zich in de wraak genomen door hun God, en heidenen kregen reden om na te denken over de kracht van de godheid van deze voorheen duistere sekte.,

In AD 410 plunderden de Goten de stad Rome. Zesenzestig jaar later werd Romulus Augustulus (de ‘kleine keizer’) afgezet, en het Romeinse Rijk in het Westen kwam ten einde.er zijn naar schatting meer dan 200 moderne verklaringen naar voren gebracht om de val van Rome te verklaren., Deze variëren van de opkomst van christelijke monniken en geestelijkheid (zoveel onproductieve monden te voeden) tot impotentie veroorzaakt door te veel hete baden.in recente tijden hebben sommige geleerden betoogd dat de ineenstorting van Rome een proces was van aanpassing en compromis tussen de Romeinen en de verschillende barbaarse volkeren. Anderen, overtuigender, hebben het geweld, de vernietiging en de verschrikking van de ondergang ervan herhaald. Dergelijke levendige debatten ondersteunen de eeuwige fascinatie van deze wereldveranderende gebeurtenis.,Harry Sidebottom is docent oude geschiedenis aan het Lincoln College, Oxford, en auteur van de Warrior of Rome and Throne of the Caesars series of romans.

Dit artikel werd voor het eerst gepubliceerd door History Extra in November 2016.