pisząc do historii Extra, Dr Harry Sidebottom podkreśla 10 kluczowych momentów w powstaniu i upadku jednego z najpotężniejszych imperiów w historii…
753 pne: The „Fundacja Rzymu”
w ostatnim wieku p. n. e.Rzymianie wierzyli, że Rzym został założony dokładnie w 753 p. n. e., Historia mówi, że bliźniaki Romulus i Remus, Synowie Boga Marsa, zostali pozostawieni na śmierć przez włożenie do kosza, ustawionego dryfując na rzece Tybrze. Prowizoryczny statek ostatecznie wylądował na lądzie w przyszłym miejscu Rzymu. Tutaj dzieci były karmione przez wilczycę, a następnie wychowywane przez pasterza. Kiedy bliźniacy osiągnęli dorosłość, Romulus założył miasto na wzgórzu Palatynu. Kiedy Remus przeskoczył przez bruzdę, która wskazywała, gdzie będą zbudowane mury, Romulus zabił go.
jednak pomimo ogromnej popularności tego Bosko wyświęconego – jeśli zakrwawionego – mitu fundacji, nie ma on podstaw w rzeczywistości., Nazwa Romulus wyraźnie pochodzi od nazwy samego Rzymu, a Archeologia ujawniła dowody osadnictwa na wzgórzu Palatyńskim już w 1000 r.p. n. e.
509 p. n. e.: powstanie Republiki Rzymskiej
podobnie jak w przypadku założenia miasta, późniejsi Rzymianie wierzyli, że znają dokładną datę powstania Republiki: 509 p. n. e., kiedy siódmy i ostatni król Rzymu, tyran Tarkwiniusz Superbus, został obalony przez arystokratyczny przewrót., Chociaż źródła dotyczące wczesnej republiki są lepsze niż te z poprzedniego okresu Królewskiego, prawdziwość tej opowieści jest również wątpliwa.
sam system republikański opierał się na idei, że tylko Zgromadzenie Ludowe miało prawo uchwalać ustawy i wybierać sędziów. Władza sędziów była ograniczona – mogli sprawować urząd tylko przez rok i zawsze mieli kolegę, który mógł zawetować wszelkie działania. Najwyższymi rangą sędziami byli dwaj konsulowie. W teorii Senat, organ składający się z urzędników i byłych sędziów, nie robił nic więcej niż doradzał.,
w Rzymie wciąż toczy się ożywiona debata naukowa na temat natury Polityki Republikańskiej. Tradycyjna opinia głosi, że niewielka liczba rodzin arystokratycznych zmonopolizowała magistracje i zdominowała zarówno Senat, jak i zgromadzenia. Jeszcze niedawno podkreślano bardziej demokratyczne elementy Republiki; przede wszystkim konieczność wykorzystania przez elit polityków oratorium do przekonywania zgromadzeń ludu.
338 p. n. e.: rozstrzygnięcie wojny Łacińskiej
w latach 341-338 p. n. e. Rzymianie stanęli w obliczu buntu ze strony sąsiednich łacińskich sojuszników., Po zwycięstwie Rzymu, narzucona przez nich osada stała się podstawą kolejnych rzymskich podbojów Italii i terytoriów zamorskich. Latynom i innym sojusznikom włoskim zabroniono prowadzenia dyplomacji lub zawierania traktatów z innymi państwami. Nie byli oni opodatkowani, z wyjątkiem konieczności zapewnienia mężczyzn do walki w dowodzonych przez Rzymian armiach, co znacznie wzmocniło ich szeregi.
pociąga mnie myśl, że zdobycie przez Rzymian ogromnego imperium było w dużej mierze wynikiem organizacji, wyposażenia i elastyczności taktycznej jego słynnych legionów., Jednak, choć mniej efektowne, liczby również odegrały istotną rolę. Nadzwyczajny poziom siły roboczej, do którego armia rzymska mogła się powołać, oznaczał, że mogła ponieść miażdżące porażki w bitwie, ale wciąż stawiała nowych ludzi w polu i ostatecznie wyłoniła się triumfalnie.
264-146 pne: wojny punickie
Rzym stoczył trzy wojny przeciwko wielkiemu Północnokaukaskiemu miastu Kartagina. Są one znane jako wojny punickie, od łacińskiej nazwy Kartagińczyków, Poeni.
I wojna punicka (264-241 p. n. e.) toczyła się o kontrolę nad wyspą Sycylia, a wiele kluczowych starć toczyły się bitwy morskie. Rzym zademonstrował swoje zdolności adaptacyjne w budowie pierwszej dużej floty wojennej i prawie nieograniczoną siłę roboczą w budowie kilku zastępów po powtarzających się katastrofach., Zwycięstwo dało Rzymowi pierwsze zamorskie posiadanie na Sycylii.
Druga wojna punicka (218-201 p. n. e.) była słynną inwazją na włochy przez kartagińskiego generała Hannibala. Chociaż rzymska odporność i zasoby zostały rozciągnięte do niemal punktu załamania przez serię porażek, Rzym ostatecznie okazał się zwycięski, a wojna oznaczała koniec Kartaginy jako potęgi regionalnej.
III wojna punicka (149-146 p. n. e.) była przesądzona, w której Rzymowi udało się ostatecznie zniszczyć znienawidzonego rywala.
wojny punickie pozostawiły Rzym jako dominującą potęgę w zachodniej części Morza Śródziemnego., Późniejsi Rzymianie spoglądali wstecz na wojny z mieszanymi uczuciami. Z jednej strony konflikty były gloryfikowane jako najlepsza godzina Rzymu, zwłaszcza odmowa poddania się po wstrząsającym zwycięstwie Hannibala pod Cannae w 216 p. n. e. Inni jednak postrzegali eliminację Kartaginy, jedynego wiarygodnego zagrożenia dla istnienia Rzymu, jako zapoczątkowanie epoki luksusu i upadku moralnego.
II i i wiek p. n. e.: hellenizacja Rzymu
w ciągu ostatnich dwóch wieków p. n. e. Rzym podbił wschodnią część Morza Śródziemnego, pokonując hellenistyczne królestwa założone przez następców Aleksandra Wielkiego. Podboje te miały głęboki wpływ na społeczeństwo Rzymskie.
związek Rzymu z kulturą grecką był inny niż jakikolwiek inny lud wcielony do jego imperium., Od początku Rzymianie uznawali, że kultura grecka jest zarówno starsza, jak i bardziej wyrafinowana od ich własnej. Rzymskie klasy wyższe obejmowały grecką literaturę i filozofię, sztukę i architekturę, a do ostatniego wieku p. n. e.konieczne było dogłębne zapoznanie się z grecką kulturą, aby zostać zaakceptowanym jako członek rzymskiej elity. Młodzi chłopcy z bogatych rzymskich rodzin uczyli się greki obok łaciny.
jednak wokół tych zapożyczeń od podbitego ludu pozostała głęboka dwuznaczność. Kultura grecka może być postrzegana jako podważająca samą męskość Rzymian., Już w II wieku n. e.cesarz Hadrian był wyśmiewany jako Graeculus („mały Grek”) za to, co niektórzy postrzegali jako jego nadmierne zainteresowanie grecką kulturą.
- Twój przewodnik po Cesarstwie Rzymskim: kiedy powstało, dlaczego się rozpadło i jak upadło, plus jego najbardziej kolorowych cesarzy
67-62 pne: Pompejusz na Wschodzie
chociaż znacznie mniej znane niż podbój Galii przez Cezara (58-51 pne), wyczyny Pompejusza we wschodniej części Morza Śródziemnego były bardziej znaczące w ekspansji Rzymu., Pompejusz początkowo udał się na wschód w 67 p. n. e.w ramach kampanii przeciwko piratom, którzy atakowali Morze Śródziemne. Po rozgromieniu piratów w zaledwie trzy miesiące, w 66 p. n. e. Pompejuszowi udało się zdobyć dowództwo przeciwko długoletniemu wrogowi Rzymu, Mitradatesowi VI z Pontu. Pompejusz został pierwszym Rzymianinem, który poprowadził armię nad rzekę Eufrat.,
w swoim tak zwanym „osadzie Wschodu” (współczesnym określeniu, które zaciemnia ekspansjonistyczny charakter jego działalności) Pompejusz ustanowił dwie nowe prowincje Rzymskie (Syrię i Bitynię-Pontus), znacznie rozbudował jedną trzecią (Cylicję) i prowadził dyplomację, która przekształciła licznych lokalnych władców w Klientów Rzymu. Szacuje się, że jego „rozliczenie” ponad dwukrotnie roczne dochody Imperium Rzymskiego.
, (Photo by Universal History Archive / Getty Images)
31 pne–AD 14: August przywraca monarchię do Rzymu
ekspansja Imperium zniszczył Republikę Rzymską. Instytucje zaprojektowane dla małego miasta-państwa nie mogły rządzić światowym Imperium. Przede wszystkim rozległe kampanie wojskowe wymagały generałów, którzy przez kilka lat dowodzili armiami na rozległych terytoriach. W ostatnim stuleciu p. n. e.generałowie Ci prowadzili swoje armie przeciwko Rzymowi i sobie nawzajem.,
Po wybuchu wojen domowych August wyłonił się zwycięzcą, chlubiąc się, że przywrócił Republikę. Jednak z nadrzędną władzą wojskową i prawem do stanowienia prawa, w efekcie przywrócił jednoosobową władzę i stał się pierwszym cesarzem Rzymu. August spędził lata eksperymentując ze swoją konstytucyjną pozycją – jego celem nie było „ukrycie” jego jedynej władzy, ani stworzenie wspólnej reguły między nim a Senatem, ale znalezienie mieszanki urzędów i uprawnień, które pozwoliłyby drażliwej Dumie rzymskich senatorów służyć jego nowemu reżimowi., Równowaga, którą osiągnął, należy uznać za jedną z najbardziej udanych osad politycznych w historii, ponieważ przez trzy stulecia pozostawała podstawą prawną panowania każdego cesarza.
- 8 najkrwawszych cesarzy rzymskich w historii
- Witamy w Brytanii: Rzymska Brytania w AD 130 (prenumerata)
AD 235-284: kryzys trzeciego wieku
w 50 latach między 235 a 284 rokiem, imperium rzymskie cierpiało chroniczną niestabilność polityczną i militarną., Wśród endemicznych wojen domowych i klęsk z rąk barbarzyńców, cesarze przychodzili i odchodzili z oszałamiającą szybkością. Przeciętne panowanie nie trwało dłużej niż 18 miesięcy, a wiele z nich przetrwało znacznie krócej.
trzy czynniki spowodowały kryzys. Na wschodzie powtarzające się ataki Rzymskie osłabiły dynastię Arsacydów z partii, która w konsekwencji została obalona przez znacznie bardziej agresywne siły Sasanidów Persów., Na północy, poza Renem i Dunajem, Rzymski handel i dyplomacja sprzyjały tworzeniu wielkich i niebezpiecznych Konfederacji barbarzyńskich, w tym Franków, Alamanni i gotów.
ostatnim czynnikiem była monopolizacja chwały wojskowej przez cesarza. Wielka wojna wymagała cesarza. Jeśli cesarz nie mógł lub nie chciał osobiście prowadzić kampanii na granicy, a jeden z jego generałów odniósł sukces, ten ostatni czasami był ogłaszany cesarzem przez jego oddziały, być może nawet wbrew jego woli., Wojna domowa pozbawiła wojska granicy, zachęcając do dalszych ataków barbarzyńców i otwierając możliwość zdobycia tronu przez innego lokalnego dowódcę. To błędne koło zostało ostatecznie zatrzymane, a Cesarstwo nadane przez cesarza Dioklecjana (r284–305). Stworzył tetrarchię: „kolegium” czterech władców, po jednym dla każdego z głównych granic, a po jednym w rezerwie.
AD 312: Konstantyn nawraca się na chrześcijaństwo
w bitwie na moście Milvian w AD 312, cesarz Konstantyn wysłał swoje wojska do walki z krzyże malowane na ich tarczach. Pod koniec życia twierdził, że przed bitwą doświadczył wizji, w której otrzymał boskie polecenie: „w tym znaku zwyciężaj”. Nawrócenie Konstantyna na chrześcijaństwo miało głęboki wpływ na historię Europy i świata.,
chociaż chrześcijaństwo było nadal religią mniejszościową za panowania Konstantyna, dwa wydarzenia w kryzysie trzeciego wieku przyniosły wiarę nieoczekiwaną widoczność. Chrześcijanie byli prześladowani od pierwszych dni religii. Jednak z wyjątkiem Nerona szukającego kozłów ofiarnych dla wielkiego pożaru Rzymu w 64 r.n. e., cesarze nie sponsorowali tych prześladowań.
w 249 r.n. e., w obliczu narastających kłopotów i dążenia do przywrócenia boskiej łaski Rzymowi, cesarz Decjusz nakazał wszystkim swoim poddanym składać ofiary pogańskim bogom., Później, w roku 257 I 258 cesarz Walerian wydał edykty wyraźnie nakazujące chrześcijanom powrót do tradycyjnych bogów. Losy tych dwóch imperialnych prześladowców dały ogromny impuls chrześcijaństwu.
walka z Gotami w 250 R.n. e. Decjusz został pierwszym cesarzem rzymskim, który zginął w walce z barbarzyńcami. W roku 260 Walerian został schwytany żywcem przez Persów Sasanidów, jedynego cesarza, który kiedykolwiek cierpiał takie nieszczęście. Chrześcijanie ucieszyli się z zemsty podjętej przez ich Boga, a poganom dano powód do myślenia o mocy bóstwa tej wcześniej niejasnej sekty.,
AD 410: The fall of Rome
w AD 410 Goci złupili miasto Rzym. Sześćdziesiąt sześć lat później Romulus Augustulus („Mały cesarz”) został obalony, a Cesarstwo Rzymskie na zachodzie dobiegło końca.
szacuje się, że przedstawiono ponad 200 współczesnych wyjaśnień wyjaśniających upadek Rzymu., Wahają się one od wzrostu chrześcijańskich mnichów i duchowieństwa (tak wiele nieproduktywnych ust do wykarmienia) do impotencji spowodowanej zbyt wieloma gorącymi kąpielami.
w ostatnich czasach niektórzy uczeni twierdzili, że upadek Rzymu był procesem zakwaterowania i kompromisu między Rzymianami a różnymi barbarzyńskimi ludami. Inni, bardziej przekonująco, powtórzyli przemoc, zniszczenie i horror jej upadku. Takie tętniące życiem debaty stanowią podstawę odwiecznej fascynacji tym zmieniającym świat wydarzeniem.,
Harry Sidebottom jest wykładowcą historii starożytnej w Lincoln College w Oksfordzie i autorem serii powieści Wojownik Rzymu i TRON Cezarów.
artykuł został po raz pierwszy opublikowany przez History Extra w listopadzie 2016 roku.