Charles Stuart został przywrócony do tronu Anglii, Szkocji i Irlandii w maju 1660. Taki wynik był niezwykłym odwróceniem losu wygnanego króla, który dopiero poprzedniej jesieni udał się do Pirenejów w nadziei na przekonanie Francuzów i Hiszpanów do poparcia inwazji na Anglię. Gdy żaden z nich nie okazał się skłonny wesprzeć Karola, wycofał się do swojej (stosunkowo) skromnej kwatery w Brukseli.,
król uciekł z Anglii w 1651 roku i spędził większą część następnej dekady w ruchu; po raz pierwszy dołączył do swojej matki na dworze francuskim, zanim Polityka Kardynała Mazarina dotycząca sprzymierzenia się z angielskim protektoratem sprawiła, że obecność Karola stała się polityczną kompromitacją.
w 1654 roku Karol przeniósł się do Kolonii, gdzie obietnice poparcia w dużej mierze nie spełniły się., W 1656 roku Karol osiedlił się w Brugii, a następnie w Niderlandach hiszpańskich, gdzie król miał obiecane hiszpańskie wsparcie dla inwazji na Anglię. Tutaj ustanowił pułapki Dworu Królewskiego na wygnaniu i możemy być świadkami godnych pożałowania wysiłków, do których król i jego dworzanie poszli, aby stworzyć pozory funkcjonującej administracji. Ale wszystko było utrudnione przez kłótnie, nędzę i ponure poczucie beznadziejności.
śmierć Olivera Cromwella we wrześniu 1658 początkowo nie wzbudziła większego poparcia dla króla w Anglii, a rojaliści patrzyli z rozpaczą, jak syn Olivera, Richard, został przyjęty jako prawowity Dziedzic i ogłoszony Lordem protektorem.
jednak śmierć Cromwella drastycznie zmieniła delikatną równowagę sił, jaka istniała w Londynie pomiędzy Parlamentem, rządem i armią., Bez jego obecności w celu kontrolowania pobożnych oficerów, którzy służyli jako posłowie w Westminsterze; bez jego upartej odmowy skłaniania się do żądań reformującej frakcji cywilnej, która starała się zmniejszyć kontrolę armii nad polityką w Anglii; ale z ogromnymi długami poniesionymi przez utrzymanie tak dużej i groźnej armii, polityka w Londynie wymknęła się spod kontroli, jak armia starała się chronić swoje zyski.
w kwietniu 1659 roku armia obaliła Richarda Cromwella jako lorda protektora., Ponownie nie był to początek odnowy dla króla, ponieważ polityka w Anglii pozostawała bardzo trudna do odczytania zimą 1659-60, co powodowało, że Karol podróżował do Pirenejów w nadziei uzyskania wsparcia. Jednak kanały komunikacji między rojalistami w Anglii i Irlandii a wygnanym królem wzrosły, gdy frakcje armii w Anglii starały się narzucić swoją wolę Parlamentowi, a następnie sobie nawzajem, co doprowadziło do zamachu stanu i kontrkupu, pozostawiając Anglię bez sprawnego rządu.
w tę próżnię wkroczył generał George Monck, dowódca armii szkockiej., To właśnie jego wejście do Anglii, a następnie jego przybycie do Londynu w lutym, przyniosło koniec Republiki i zapoczątkowało powrót Karola II do Londynu w maju 1660 roku.
mimo to odbudowa nie była pewna nawet w marcu 1660 roku. Monck niewiele mówił o swoich zamiarach i odbudowa mogła nie być jego celem. Jednak opinia publiczna w Londynie i w innych miejscach znudziła się walką armii i obciążeniem, jakie na nich nałożono, aby wspierać armię poprzez opodatkowanie.
w większości jednak wydają się znużeni niepewnością., Dopiero po żądaniu Moncka w marcu 1660 r., rumowisko Długiego Parlamentu rozwiązało się, aby zrobić miejsce dla nowego parlamentu, że prawdopodobieństwo odbudowy przeniosło się z możliwości do prawdopodobieństwa., Wybory do nowego parlamentu, nazwanego konwentem, ponieważ nie został zwołany przez króla, odbyły się na początku kwietnia i przyniosły zdecydowany sukces kandydatom o bardziej umiarkowanych skłonnościach Politycznych i religijnych, więc król szybko przeniósł się na terytorium Holandii, odrzucając spóźnione oferty pomocy od Francuzów i Hiszpanów, którzy starali się wykorzystać sprzyjające okoliczności polityczne.,
z Bredy w Holandii Karol wysłał 4 kwietnia oświadczenie, w którym zapewnił Parlament, armię, flotę i miasto Londyn, że będzie rządził przez Parlament, że tolerancja religijna zostanie zaoferowana „czułym Sumieniom … które nie zakłócają pokoju Królestwa”, i że będzie szukał zemsty tylko na niewielkiej części tych ludzi, którzy doprowadzili do egzekucji jego ojca., Czyniąc to, potwierdził, że nie zamierza przywracać Wielkiej Brytanii do pozycji sprzed wojny secesyjnej, ale zamiast tego ogłosił, że chce rządzić poprzez „króla, rówieśników i ludzi” 1.
Kiedy deklaracja została dostarczona do Parlamentu Konwentu 1 maja 1660, została przyjęta najpierw przez ponownie zwołaną Izbę Lordów (która została zniesiona w lutym 1649), a następnie przez Commons, a 8 maja został ogłoszony królem jako monarcha. 25 maja 1660 roku popłynął do Dover, a do Londynu dotarł 29 maja, w swoje trzydzieste urodziny.,
niewiele z tego procesu było proste, a niektóre z najlepszych spostrzeżeń pochodzą z wysyłek ambasadorów wysłanych z Londynu do stolic Europy., Jeden bogaty i dostępny cykl nazywa się teraz Państwowe dokumenty Zagraniczne, Wenecja, gdzie Wenecki ambasador w Londynie napisał do Dożów i weneckiego Senatu, gdy próbował zrozumieć zmieniające się środowisko polityczne w Londynie, opisując manewry Moncka i rozwiązanie Długiego Parlamentu, a także ruch konwencji w celu przywrócenia króla.
Francesco Giavarina był rezydentem ambasadora i pośpieszył do Dover, aby powitać króla., Otrzymał audiencję, ponieważ był jednym z niewielu ambasadorów, którzy odmówili uznania Wspólnoty i Protektoratu, a Giavarina poinformował, że Karol to potwierdził. Ambasador przedstawia również wspaniałe relacje z uroczystości, gdy król przybył z powrotem do Londynu 29 maja i po nich, gdzie obchody musiały zostać zakończone po trzech nocach.
relacje ambasadora nie były jednak do końca dokładne., 11 czerwca 1660 r. napisał, że od czasu przybycia króla do Londynu nie było żadnych spraw, ponieważ Karol „poświęcał się, aby zadowolić ludzi swoją obecnością i nagradzać zasłużonych, czyniąc ich rycerzami” 2.
wiadomo, że król chciał szybko umocnić swoją pozycję. Charles zwołał swoją radę po raz pierwszy na angielskiej ziemi w Canterbury 27 maja, ale niewiele zostało odnotowanych interesów z wyjątkiem rozszerzenia członkostwa. Rada zebrała się w Whitehall 31 maja, kiedy rozpoczęła się prawdziwa działalność rządu., Przy obecności króla pierwszą sprawą była konieczność uznania legitymizacji Parlamentu Konwentu, który zwołał się bez zgody króla. Następnie Rada szybko zwróciła uwagę na potrzebę zapewnienia ciągłości postępowań sądowych, tak aby nie można było podważać zasadności wyroków sądów. Król nakazał również, aby armia i marynarka nadal płaciły swoim ludziom. .
deklaracje lojalności również zaczęły napływać do Whitehall z całego królestwa Stuartów, gdy miasta i miasta ogłosiły swoją lojalność wobec króla i jego rządu, podczas gdy setki petycji zostały wysłane do króla w celu zadośćuczynienia, zwłaszcza od rojalistów, którzy cierpieli za króla podczas wojen domowych i Interregnum. Taki był otrzymany Tom, że teraz tworzą całe tomy listów w papierach Państwowych 3., Skłonność króla do oddawania im jak najlepiej, ale jego doraźne podejście stwarzało wiele problemów dla jego urzędników, zwłaszcza w kwestii własności ziemi, więc szybko zachęcił go do zwrócenia tej kwestii do Parlamentu.
rząd Królewski miał problemy z nadrabianiem zaległości w kolejnych tygodniach po przywróceniu króla, ale szybko wypełniał Urzędy urzędnikami lub ponownie wyznaczał osoby wykonujące tę pracę, którym można było zaufać.,
być może odpowiedni obraz, Aby zilustrować, w jaki sposób pułapki monarchii zostały przywrócone z osobą można zobaczyć w zapisach sądu królewskiego ławie, gdzie wizerunek króla został użyty do zilustrowania apelacji sędziego głównego na okres wielkanocny (9 maja do 4 czerwca 1660). Tutaj król był pełen energii, pragnący wykorzystać swój majątek, aby zabezpieczyć swoje królestwa.
, Ref. katalogowy: KB 27/1825/2Jeśli chcesz przeczytać więcej o restauracji Karola II, Ronald Hutton ' s The Restoration: a Political and Religious History of England and Wales, 1658-1667 (Oxford University Press, 1986) pozostaje przystępną i żywą relacją.