Średniowiecze

Średniowiecze, okres w historii Europy od upadku cywilizacji rzymskiej w V wieku n. e.do okresu renesansu (różnie interpretowane jako początek w XIII, XIV lub XV wieku, w zależności od regionu Europy i innych czynników).

następuje krótkie omówienie średniowiecza. Pełne leczenie, patrz Europa, Historia: Średniowiecze.

termin i jego konwencjonalne znaczenie zostały wprowadzone przez włoskich humanistów z intencją invidious. Humaniści byli zaangażowani w odrodzenie klasycznej nauki i Kultury, a pojęcie tysiącletniego okresu ciemności i ignorancji oddzielającego ich od starożytnego świata greckiego i rzymskiego służyło podkreśleniu własnej pracy i ideałów humanistów., Wydaje się zbędne, aby zauważyć, że mężczyźni i kobiety, którzy żyli w ciągu tysięcy lat lub tak poprzedzających Renesans nie byli świadomi życia w średniowieczu. Kilku-Petrarka był najbardziej rzucający się w oczy wśród nich-uważało, że ich los został rzucony w ciemnym czasie, który rozpoczął się wraz z upadkiem Cesarstwa Rzymskiego. Rzeczywiście, Petrarcha dostarczy coś w rodzaju oświadczenia założycielskiego dla humanistów, gdy pisał: „bo kto może wątpić, że Rzym powstanie natychmiast, jeśli zacznie znać siebie?,”

w pewnym sensie humaniści wymyślili Średniowiecze, aby się od niego odróżnić. Czynili gest swego poczucia wolności, a jednocześnie w sposób dorozumiany akceptowali średniowieczną koncepcję historii jako serię dobrze zdefiniowanych epok w ograniczonych ramach czasowych., Nie mówili o sześciu wiekach Świata Augustyna ani nie wierzyli w chronologię proroctwa Joachimitów, ale mimo to odziedziczyli filozofię historii, która rozpoczęła się od Ogrodu Eden i zakończy się powtórnym Przyjściem Chrystusa. W takim schemacie tysiąc lat od V do XV wieku można by uznać za odrębny, szanowany okres historii, który wyraźnie wyróżniałby się w opatrznościowym wzorze. W całej historii Europy nigdy jednak nie doszło do całkowitego zerwania ze średniowiecznymi instytucjami lub sposobami myślenia.,

Pobierz abonament Britannica Premium i uzyskaj dostęp do ekskluzywnych treści. Zasubskrybuj teraz

worek Rzymu przez Alaryka Wizygota w 410 roku n. e.miał ogromny wpływ na strukturę polityczną i klimat społeczny świata zachodniego, ponieważ Cesarstwo Rzymskie zapewniło podstawę spójności społecznej dla większości Europy. Chociaż plemiona germańskie, które siłą migrowały do południowej i zachodniej Europy w V wieku, ostatecznie nawróciły się na chrześcijaństwo, zachowały wiele swoich zwyczajów i sposobów życia., Wprowadzone przez nich zmiany w formach organizacji społecznej uniemożliwiły scentralizowany rząd i jedność kulturową. Wiele ulepszeń jakości życia wprowadzonych w okresie Cesarstwa Rzymskiego, takich jak stosunkowo wydajne Rolnictwo, rozległe sieci dróg, systemy zaopatrzenia w wodę i szlaki żeglugowe, uległo znacznemu zepsuciu, podobnie jak wysiłki artystyczne i naukowe.

spadek ten utrzymywał się przez cały okres migracji, Okres historyczny czasami nazywany ciemnym wiekiem, późnym Antykiem lub wczesnym Średniowieczem. Okres migracji trwał od upadku Rzymu do około roku 1000, z krótką przerwą w okresie rozkwitu dworu Karolingów ustanowionego przez Karola Wielkiego., Oprócz tego interludium, nie powstała w Europie duża struktura polityczna zapewniająca stabilność. Dwa wielkie królestwa, Niemcy i Włochy, zaczęły tracić swoją polityczną jedność niemal natychmiast po jej nabyciu; musieli czekać aż do XIX wieku, zanim ponownie ją znajdą. Jedyną siłą zdolną zapewnić podstawę jedności społecznej był Kościół Rzymskokatolicki. Średniowiecze przedstawia zatem mylący i często sprzeczny obraz społeczeństwa próbującego ustrukturyzować się politycznie na duchowej podstawie., Próba ta zakończyła się wraz z rozwojem działalności artystycznej, handlowej i innych, mocno zakotwiczonych w świeckim świecie w okresie poprzedzającym Renesans.

> dowiedz się o walce o władzę między Henrykiem IV A Grzegorzem VII., Contunico © ZDF Enterprises GmbH, Moguncjazobacz wszystkie filmy do tego artykułu

Po rozpadzie Cesarstwa Rzymskiego zrodziła się idea Europy jako jednego wielkiego Państwa Kościelnego, zwanego chrześcijaństwem. Uważano, że chrześcijaństwo składa się z dwóch odrębnych grup funkcyjnych: sacerdotium, czyli hierarchii kościelnej i imperium, czyli przywódców świeckich. Teoretycznie te dwie grupy uzupełniały się wzajemnie, zajmując się odpowiednio potrzebami duchowymi i doczesnymi ludzi., Najwyższą władzę sprawował papież w pierwszym z tych obszarów, a cesarz w drugim. W praktyce obie instytucje stale się ze sobą sparowały, nie zgadzały się lub otwarcie ze sobą walczyły. Cesarze często próbowali regulować działalność Kościoła, domagając się prawa mianowania urzędników kościelnych i ingerowania w sprawy doktrynalne. Kościół z kolei nie tylko posiadał miasta i armie, ale często podejmował próby uregulowania spraw państwowych., Napięcie to osiągnęło punkt załamania na przełomie XI i XII wieku podczas starć cesarza Henryka IV z papieżem Grzegorzem VII w sprawie świeckiej inwestytury.

w XII wieku miało miejsce ożywienie kulturalne i gospodarcze; wielu historyków prześledzi początki renesansu do tego czasu. Równowaga sił gospodarczych powoli zaczęła się przesuwać z regionu wschodniej części Morza Śródziemnego do Europy Zachodniej. Styl gotycki rozwinął się w sztuce i architekturze., Miasta zaczęły się rozwijać, Podróże i komunikacja stawały się szybsze, bezpieczniejsze i łatwiejsze, a klasy kupieckie zaczęły się rozwijać. Rozwój rolnictwa był jednym z powodów tego rozwoju; w XII wieku uprawa fasoli po raz pierwszy w historii udostępniła zbilansowaną dietę wszystkim klasom społecznym. W związku z tym liczba ludności szybko się powiększyła, co ostatecznie doprowadziło do rozpadu starych struktur feudalnych.,

rozpad struktur feudalnych, wzmocnienie miast-państw we Włoszech i pojawienie się monarchii narodowych w Hiszpanii, Francji i Anglii, a także takie Wydarzenia kulturalne, jak wzrost świeckiej edukacji, zakończyły się narodzinami świadomie nowej ery z nowym duchem, który z inspiracji sięgał aż do klasycznej nauki, a który stał się znany jako renesans.